บทที่ 11 ท่านย่าเซี่ยโมโห

เป็นไปตามที่สามพี่น้องบ้านเซี่ยคาดกันไว้จริงๆ หลังจากฝาแฝดเซี่ยกลับไปไม่นานทั้งสามก็ได้ยินเสียงก่นด่าทอดังเข้ามาใกล้

‘นังเด็กสารเลว!’

‘ท่านแม่ ท่านแม่ต้องให้ความยุติธรรมกับยุ่นเอ๋อร์นะเจ้าคะ! โฮ หลานของท่านแม่จะมีบาดแผลไม่ได้!’

‘ใช่ๆ’

‘เด็กพวกนี้มันกล้าทำขนาดนี้ ถ้าปล่อยไว้มันต้องทำร้ายอาหรงแน่ๆ ขอรับท่านพ่อ’

‘นั่นสิ’

“เซี่ยซูเจี๋ย!”

เซี่ยซูเหยาหลบหลังพี่สาวทันทีที่เห็นกลุ่มคนเดินเข้ามาใกล้ ในกลุ่มมีนางซือหลิงที่ตาแดงเดินตามมาด้วย คาดว่าคงเห็นที่แขนลูกสาวแล้ว

“ท่านย่า” เซี่ยซูเจี๋ยเอ่ยเรียกย่าเซี่ยหรือก็คือย่ารองสกุลเซี่ย ภรรยาปู่รอง น้องชายของท่านปู่นาง

ท่านปู่และท่านย่าแท้ๆ ของพวกนางเสียไปนานแล้ว เวลานี้ท่านย่าเซี่ยคือผู้อาวุโสของสกุลเซี่ย พวกนางจึงต้องเรียกตามที่คนอื่นเรียก

“เซี่ยหลินยุ่นเป็นน้องสาวแท้ๆ ของเจ้าคนหนึ่ง ทำไมถึงต้องลงไม้ลงมือกันด้วย”

“นางจะตีอาเหยา ข้าจึงต้องปกป้องน้องสาวของข้าเจ้าค่ะท่านย่า” เซี่ยซูเจี๋ยเอ่ยขึ้นเสียงเบา

เซี่ยหลินยุ่นเป็นหลานสาวแท้ๆ ของท่านย่าเซี่ยที่ขึ้นชื่อว่าใจร้ายที่สุดในหมู่บ้าน นางทำให้หลานสาวของท่านย่าเซี่ยมีบาดแผล ไม่รู้จะโดนอะไรบ้าง

ยิ่งมากับนางซือหลิงและลูกชาย ลูกสะใภ้ อีกสามสี่คน เซี่ยซูเจี๋ยถอนหายใจ ถึงนางจะโตที่สุดในบ้าน ทว่านางก็ยังเด็กอยู่

เพียะ!

เซี่ยซูเหยาตาลุกวาวอย่างโมโห สตรีแก่ชราที่เวลาเดินต้องมีคนประคองตบหน้าพี่สาวของนาง! ยิ่งนึกถึงเสียงตบที่ดังแล้วพรุ่งนี้หน้าของเซี่ยซูเจี๋ยต้องบวมมากแน่ๆ

“ท่านย่า!” เซี่ยซูเหยียนรีบวิ่งเอาตัวเข้ามาบังพี่สาวที่ใช้มือกุมใบหน้า มุมปากของเซี่ยซูเจี๋ยยังมีเลือดที่ไหลออกมา

“นังเด็กสารเลว!”

เซี่ยซูเหยาสะดุ้งกับเสียงตวาด นางรีบปลอบลูกหมาป่าที่สะดุ้งไม่ต่างกัน จริงๆ พี่สาวไล่ให้นางเข้าไปอยู่ในบ้านนานแล้ว ทว่านางไม่ไว้ใจ

“ยุ่นเอ๋อร์มีแผล ใครจะกล้ามาขอนางกันท่านแม่”

นางซือหลิงยังโอดครวญไม่หยุด นางหรืออุตส่าห์ทะนุถนอมลูกสาวมาตั้งแต่เล็ก ใช้เงินเก็บในบ้านเพื่อส่งลูกชายไปร่ำเรียนในสำนักศึกษา และส่งลูกสาวไปเรียนกับเหล่าอาจารย์สตรีเพื่อเตรียมแต่งเข้าจวนพวกขุนนาง เงินที่มีก็แทบไม่เหลือแล้ว หวังว่าปีหน้าลูกสาวของนางจะแต่งไปเป็นอนุสักจวนในเมืองได้ ทว่ายามนี้ลูกสาวของนางมีตำหนิ!

“ไม่ใช่ลูกของท่านไปโดนใครทำร้ายมาหรือ มากล่าวหาแบบนี้ได้ยังไง” เซี่ยซูเหยากล่าวขึ้น

ช่วงที่เกิดเรื่องเพื่อนบ้านไม่มีใครอยู่สักคน เซี่ยซูเหยาจึงกล้าพูดออกมา ใครๆ ก็รู้ว่าบ้านของนางยอมบ้านรองเซี่ยมากแค่ไหน หากมีคนเป็นพยานพวกเขาก็จะเข้าข้างนางอยู่แล้ว

“นางเด็กนี่!” นางซือหลิงถามลูกสาวมาหมดแล้วว่าทำไมเซี่ยซูเจี๋ยจึงลงมือ นางจึงเสียหน้าไม่ได้ ลูกสาวของนางจะตีเด็กที่เล็กกว่าหลายปีทว่าสุดท้ายกลับบาดเจ็บเอง

“มีอะไรกันรึ!”

เพื่อนบ้านที่เห็นบ้านรองเซี่ยยกโขยงกันมารังแกเด็กสามคนที่อยู่ด้วยกันเพียงลำพังจึงออกมาดู เซี่ยห้าวไห่ฝากดูแลพวกเขา หากเกิดเรื่องขึ้นของที่เคยได้จากเซี่ยห้าวไห่คงจะไม่ได้อีกแน่ๆ

เซี่ยซูเหยาขยับตัวปล่อยเจ้าเสี่ยวเฮยลงตะกร้าไม้สานที่เซี่ยห้าวไห่ทำให้ บรรยากาศแบบนี้คงไม่เหมาะที่นางจะอุ้มเจ้าเสี่ยวเฮย

“เรื่องสกุลเซี่ย อย่าเข้ามายุ่ง!”

“แหม่ๆ ถ้าไม่ใช่เพราะบ้านรองเซี่ย ข้าก็ไม่ยุ่งหรอกโว้ย”

มีใครบ้างไม่รู้ว่าสกุลเซี่ยสายหลักกับสายรองไม่ถูกกัน ยิ่งปัจจุบันสายหลักมีผู้อาวุโสเพียงคนเดียวนั่นก็คือเซี่ยห้าวไห่ ทว่าผู้อาวุโสที่ว่าก็ยังเทียบกับสายรองที่มีทั้งท่านปู่เซี่ย ท่านย่าเซี่ยไม่ได้

“ยายแก่หลี่ฮัว นี่มันเรื่องของสกุลเซี่ย” คราวนี้เป็นย่าเซี่ยที่เอ่ยปากขึ้นมาเอง

หลานในไส้กับหลานนอกไส้ท่านย่าเซี่ยก็เลือกหลานตัวเองก่อนอยู่แล้ว อีกไม่นานหลาวสาวของนางก็จะได้แต่งเป็นอนุของขุนนางในเมือง ทว่าเซี่ยซูเจี๋ยกับทำเสียเรื่อง!

“โถ่ๆ เรื่องสกุลเซี่ย สกุลเซี่ยสายรองที่ยกพวกมาข่มเหงทายาทสายหลักที่มีแต่เด็กนั่นหรือ”

“นี่!”

สายหลักกับสายรองมีเส้นแบ่งอย่างชัดเจน สายหลักคือคนที่สืบทอดตำแหน่งเจ้าบ้านมาตั้งแต่บรรพบุรุษ ส่วนสายรองคือแตกแยกออกไปเรื่อยๆ คนในหมู่บ้านที่มีหลายสกุลต่างยกสายหลักไว้ด้านบน ส่วนสายรองไว้ด้านล่าง

“ท่านยายหลี่ฮัวเจ้าคะ ช่วยพี่สาวอาเหยาด้วยเจ้าค่ะ!” เซี่ยซูเหยาช่วยยังไม่ได้คือเรื่องจริง ทว่านางสามารถขอร้องให้คนอื่นช่วยพี่สาวของนางได้

“ยายแก่เซี่ย! เรื่องนี้ต้องนำไปบอกผู้นำหมู่บ้านนะ! สายรองรังแกสายหลักเกินไปแล้ว” ยายหลี่ฮัวเอ่ยอย่างไม่เกรงกลัว

นางมีสามีเป็นคนสกุลหลี่สายหลักและลูกชายของนางก็เป็นผู้นำในสกุล นางจึงไม่ชอบสายรองที่พยายามแย่งตำแหน่งลูกของนาง การที่แจ้งผู้นำหมู่บ้านก็หมายความว่าต่อจากนี้ชีวิตบ้านรองจะอยู่ยากขึ้น! ชาวบ้านที่เป็นสายหลักต่างรังเกียจสายรอง และสายหลักก็มีมากกว่าครึ่งในหมู่บ้าน

“เหอะ แค่คำพูดยายแก่ คิดว่าใครจะเชื่อเจ้ากัน” นางซือหลิงพูดอย่างอวดดี นางไม่เชื่อหรอกว่าผู้นำหมู่บ้านจะเข้าข้างคนสกุลหลี่

“พอ!”

ท่านย่าเซี่ยตวาด หญิงชราใช้ชีวิตในหมู่บ้านมามากกว่าครึ่งชีวิต มีหรือที่จะไม่รู้ว่าหากนางหลี่ฮัวแจ้งผู้นำหมู่บ้าน ชีวิตครอบครัวสกุลเซี่ยสายรองจะเป็นอย่างไร

“ท่านแม่!” นางซือหลิงโมโห แม่สามีจะมาแก้แค้นให้ลูกของนางไม่ใช่หรือ?

เซี่ยซูเหยาส่ายหน้าหลังท่านย่าเซี่ยบอกให้ลูกชายพยุงนางกลับไป นางไม่รู้ว่าสายหลักกับสายรองที่ท่านยายหลี่ฮัวเอ่ยขึ้นมามันสำคัญมากแค่ไหน ทว่ามันต้องสำคัญพอที่จะทำให้หญิงแก่ชราอย่างท่านย่าเซี่ยยอมลง ทั้งๆ ที่พวกนางตีหลานสาวของนางไป

แค่นี้? นี่คือสิ่งที่เซี่ยซูเหยางุนงง บ้านเซี่ยสายรองมายังไม่ถึงครึ่งเค่อก็กลับไปแล้ว เกิดอะไรขึ้น ทว่านางรีบหันไปขอบคุณท่านยายหลี่ฮัวที่ออกหน้าช่วยเหลือในครั้งนี้ จำได้ว่าคนพวกนี้เคยได้รับของจากบ้านนาง นางจึงต้องผูกมิตรเอาไว้

“ขอบคุณท่านยายเจ้าค่ะ”

เซี่ยซูเจี๋ยถูกเซี่ยซูเหยาสั่งห้ามทำอาหาร อาหารมื้อเย็นนางจะเป็นคนลงมือเอง ส่วนพี่สาวนางสั่งให้เซี่ยซูเหยียนพาไปทำแผลแล้ว

เย็นวันนี้เซี่ยซูเหยาทำข้าวต้มที่ไม่ใส่เนื้อสัตว์ให้พี่สาว เพราะกลัวพี่สาวเคี้ยวไม่ได้ นางไม่ได้โดนเองยังเจ็บแทน พี่สาวของนางโดนตบเต็มๆ จะเจ็บแค่ไหน

เซี่ยซูเหยาทำปลาผัดเกลือให้เซี่ยซูเหยียนเพิ่ม ส่วนนางก็รับประทานข้าวต้มกับพี่สาว ซึ่งแน่นอนว่าเซี่ยซูเหยียนก็รับประทานด้วย ปลาผัดเกลือเป็นเพียงเครื่องเคียง

และมันก็เป็นไปตามที่เซี่ยซูเหยาคิดจริงๆ ตื่นเช้ามาเซี่ยซูเจี๋ยก็หน้าบวมเป่ง! ยังดีที่มีสมุนไพรบรรเทาอาการปวด ไม่เช่นนั้นคงแย่แน่ๆ พี่สาวของนางไม่ยอมไปโรงหมอเพราะกลัวว่าจะต้องเสียเงิน

“เมื่อไหร่ท่านพ่อจะกลับเจ้าคะ” เซี่ยซูเหยาเอ่ยขึ้นระหว่างช่วยพี่ชายปลูกผัก

จริงๆ หน้าที่นี้ปกติจะเป็นของเซี่ยซูเจี๋ย ทว่าพี่สาวของนางหน้าบวมขนาดนั้น เซี่ยซูเหยาจึงอาสามาปลูกผักช่วยพี่ชายแทน

“หือ”

“อาเหยาไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว”

“อาเหยา…”

เซี่ยซูเหยาไม่ได้พูดเล่น นางอยากย้ายไปอยู่ที่อื่นจริงๆ หากนางสามารถค้าขายได้ บ้านรองเซี่ยจะไม่เข้ามายุ่งหรือ? เซี่ยซูเหยาไม่ใช่คนโง่ที่มองไม่ออกว่าเซี่ยห้าวไห่ยอมบ้านรองเซี่ยเพราะเป็นห่วงความปลอดภัยของพวกนาง

หากท่านย่าเซี่ยโมโหและลงมือแรงกว่านี้ไม่แน่ว่าเซี่ยซูเจี๋ยอาจเจ็บหนัก และท่านย่าเซี่ยก็สามารถบอกได้ว่าเป็นผู้อาวุโสจึงลงมือสั่งสอนหลานสาว

เซี่ยซูเหยียนส่ายหน้าเมื่อได้ยินน้องสาวกล่าว เป็นไปไม่ได้เลยที่จะไปอยู่ที่อื่น บิดาของพวกเขาเป็นห่วงบ้านมาก อีกอย่างเงินเก็บก็มีเพียงน้อยนิด

“อีกไม่เกินห้าวันท่านพ่อน่าจะกลับแล้ว อาเหยาอยากทำอะไรหรือไม่ พี่ชายจะพาทำเอง” เซี่ยซูเหยียนเอ่ยถามน้องสาว

“ไม่เจ้าค่ะ” เซี่ยซูเหยาปฏิเสธ พร้อมวางตะกร้าในมือลง

ผักมีหลายแปลงและแต่ละแปลงก็มีพื้นที่มากพอสมควร วันเดียวแน่นอนว่าเสร็จไม่ทันอยู่แล้ว เซี่ยซูเหยาจึงชอบเข้าร่มมานั่งพักท่ามกลางอากาศร้อน

ร่างกายเซี่ยซูเหยาไม่เคยทำงานหนักและถึงนางจะออกกำลังกายบ่อยแค่ไหนมันก็ช่วยไม่ได้ทั้งหมด ต่างจากเซี่ยซูเหยียนที่สามารถลงเมล็ดผักแปลงหนึ่งเสร็จก็ค่อยมานั่งพัก ซึ่งจริงๆ ก็เป็นเซี่ยซูเหยาที่ลากพี่ชายมาพักเอง

ช่วงบ่ายเซี่ยซูเจี๋ยก็อาการดีขึ้นมากเพราะเซี่ยซูเหยาแนะนำวิธีประคบหน้า นางจึงออกมาช่วยน้องๆ แม้จะถูกห้ามแต่ก็ห้ามไม่ได้ เซี่ยซูเจี๋ยสงสารน้องสาวที่ตัวแดงไปหมดแล้ว

“อาเหยียน ไปตักน้ำใส่ถังไว้ให้อาเหยาที ตัวแดงหมดแล้ว” เซี่ยซูเจี๋ยบอกน้องชาย

ที่บ้านมีบ่อน้ำทว่ามันเป็นบ่อเก่าที่ใช้ไม่ได้และเป็นบ่อที่ใช้ดินถมแล้ว บ้านเซี่ยจึงต้องออกไปตักน้ำที่ลำธารภายในหมู่บ้าน ทว่ายังดีที่ไม่ได้อยู่ไกลมาก อีกอย่างก่อนที่เซี่ยซูเหยาจะอาบน้ำ ต้องต้มเสียก่อน ถ้าบอกว่าเป็นคุณหนูในห้องหอก็ไม่เกินจริง

เซี่ยซูเหยาส่ายหน้าทว่าก็ไม่ได้ห้าม นางร้อนมากจริงๆ แต่ก็ไม่อยากไปล้างตัวเพราะยังอยากช่วยทุกคนอยู่ อีกอย่างก็ไม่กล้าใช้พี่ชาย

“อาเหยาขึ้นไปพักเถอะ”

เซี่ยซูเจี๋ยอดปวดใจไม่ได้ ที่ว่าตัวเซี่ยซูเหยาแดงทั้งตัวนางไม่ได้พูดเล่น อีกสามวันจะหายหรือเปล่าก็ไม่รู้

“เจ้าค่ะ”

เซี่ยซูเหยายอมหยุดทำงานในแปลงผัก ซึ่งจริงๆ มันก็เย็นแล้วด้วย ทว่าเหลือปลูกให้เต็มแปลงอีกไม่มาก เลยตัดสินใจจะทำให้เสร็จ

“เสี่ยวเฮย”

ระหว่างรอพี่ชายไปตักน้ำมาใส่ถังเซี่ยซูเหยาก็ไปจุดเตาไฟ น้ำในถังมีประมาณหนึ่ง สามารถใช้อาบได้แล้ว

และพอจุดเตาเสร็จเซี่ยซูเหยาก็หันมาเล่นกับเจ้าเสี่ยวเฮยที่วิ่งตามหลังมา มันตามติดนางมากจริงๆ ช่วงนี้ หรือบางทีมันอาจกลัวว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบเมื่อวาน

“อาเหยาวันนี้พี่สาวจะลงครัวเอง”

“เจ้าค่ะ”

เซี่ยซูเหยาพยักหน้าเมื่อพี่สาวเดินเข้ามาบอก เซี่ยซูเจี๋ยคงจะกลัวว่านางจะจุดเตาทำอาหาร ซึ่งอันที่จริงนางก็สามารถทำได้แล้ว ทว่าเซี่ยซูเจี๋ยบอกว่านางเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว

อาหารเย็นวันนี้เซี่ยซูเหยาได้รับประทานกุ้งผัดล่าเจียวและปลาทอดเกลือที่หอม อร่อย แน่นอนว่าสิ่งที่ขาดไม่ได้คือน้ำจิ้มสูตรเด็ด