BAD LOVE - 9 ไม่ชอบใจ

#คอนโดของฉัน

เบอร์ของพี่เพิร์ทยังคงโทรมาอยู่เรื่อยๆ ไม่รู้ว่าเขามีปัญหาอะไรหรือเปล่า ฉันเองก็อยากจะเมินเฉยอย่างที่เขาเคยทำ แต่พอเอาเข้าจริงๆ ฉันก็ไม่ได้ใจแข็งขนาดนั้น

ในที่สุดฉันก็ใจอ่อนยอมกดรับสาย

( ว่าไงคะ )

ฉันพยายามถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่ไม่ใส่ใจ

( พี่คิดว่าจะไม่รับสายกันแล้วซะอีก )

( มีอะไรก็รีบๆ พูดมาเถอะค่ะ )

( คืนนี้มาดื่มด้วยกันไหม )

( ต้องการแค่ให้แพรไปดื่มเป็นเพื่อนแค่นั้นหรอคะ )

( พี่อยากจบด้วยดีนะ ไม่อยากให้แพรเกลียดพี่ )

เหมือนพี่เพิร์ทจะไม่รู้ว่าตัวเองผิดอะไร เหตุผลที่เขาใช้บอกเลิกฉันมันโคตรจะเห็นแก่ตัว ฉันอยากจะตัดเขาออกไปจากชีวิต ไม่อยากคิดถึง ไม่อยากรู้สึก ฉันควรจะทำยังไงดีให้ตัวเองเข้มแข็งกว่านี้

( แพรไม่ว่างค่ะ ) ฉันใจแข็งปฏิเสธออกไปและกำลังจะกดวางสาย แต่เสียงของพี่เพิร์ทพูดขัดขึ้นมาซะก่อน

( ขอเวลาแค่แป๊บเดียวเองนะครับ )

( แพรเลิกยุ่งกับพี่เพิร์ทแล้วนะคะ แพรปล่อยพี่เพิร์ทไปแล้วทำไมพี่ยังไม่ปล่อยแพร ตอนแรกพี่เพิร์ทเมินแพรขนาดไหนรู้ตัวบ้างไหมคะ แล้วตอนนี้จะอยากเจอกันอีกทำไม…..อึก~)

ฉันก้มหน้าร้องไห้สะอื้นออกมา อุตส่าห์เข้มแข็งมาได้ตั้งนาน สุดท้ายฉันก็กลับไปอ่อนแออีกแล้วสินะ

( พี่จะรอแพรที่คลับxxนะ หวังว่าแพรจะมา )

สายถูกตัดไปฉันกำโทรศัพท์แน่นแล้วร้องไห้ออกมาจนตัวเกร็ง

21:50 น.

ฉันต้องมาส่งอลันที่คลับ และมันคงเป็นความบังเอิญเพราะคลับที่อลันมาเที่ยวเป็นที่เดียวกันกับคลับที่พี่เพิร์ทนัดฉันให้มาเจอ

“นายจะให้ฉันมารับด้วยหรือเปล่า ?” ฉันหันไปถามอลันก่อนที่เขาจะลงจากรถ

“ไม่ต้อง คืนนี้ไม่กลับห้อง”

“หมายถึงจะไปนอนค้างห้องผู้หญิงหรอ” ไม่รู้ว่าคำถามของฉันมันดูก้าวก่ายไปหรือเปล่า แต่ก็ถามไปแล้วหนิ

“ประมาณนั้น”

“นายไม่มีแฟนหรอ ?” ฉันถามแบบจุ้นจ้านอีกครั้ง ก็คนมันอยากรู้นี่นา

“ไม่จำเป็นต้องมี” เขาก็ตอบคำถามตรงไปตรงมาดีนะ แต่ทำไมฉันรู้สึกว่าคำตอบมันกวน…แปลกๆ

“แล้วนายไม่รู้สึกอะไรบ้างหรอที่ไปมีอะไรๆ กับผู้หญิงคนอื่นทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน” ฉันไม่ได้อยากวุ่นวายมากขนาดนั้นหรอก ที่ถามก็แค่อยากรู้ว่าเวลานอนกับคนแปลกหน้ามันรู้สึกยังไง

“จะอยากรู้ไปทำไม ?”

“ฉันก็แค่สงสัย”

อลันขยับหน้าเข้ามาใกล้ๆ แล้วพูดต่อ “ถ้าอยากรู้ว่ามันรู้สึกยังไงก็ต้องลองด้วยตัวเอง…”

“……” ฉันค่อยๆ เม้มปากแน่น เมื่อใบหน้าคมคายขยับเข้ามาใกล้กว่าเดิม จนสัมผัสได้ถึงไอร้อนจากลมหายใจของผู้ชายตรงหน้า

“อยากลองดูไหม ?”

ฉันดันแผงอกแกร่งของอลันออกห่าง “ละ ลงจากรถไปได้แล้ว”

อลันไม่ได้พูดอะไรต่อเขาลงจากรถไปเงียบๆ ส่วนฉันก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูข้อความที่พี่เพิร์ทส่งมาเมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อน

พี่เพิร์ทส่งภาพโต๊ะที่ตัวเองนั่งมาพร้อมกับแนบข้อความบอกว่ารอฉันอยู่ ฉันควรจะไปเจอเขาหรือเปล่านะ…

มันคงเป็นการตัดสินใจที่บ้ามากๆ เพราะตอนนี้ฉันอยู่ด้านมนคลับและกำลังมองหาโต๊ะของพี่เพิร์ทอยู่ สายตาของฉันกวาดมองไปรอบๆ ก่อนจะหยุดโฟกัสกับผู้ชายที่คุ้นเลย แต่ทว่าข้างกายของเขามีผู้หญิงคนหนึ่งยืนแนบชิดอยู่

ฉันค่อยๆ กำมือแน่นรู้สึกเจ็บปวดกับภาพที่เห็น พี่เพิร์ทหันมาเจอฉันที่กำลังยืนมองอยู่ เขารีบผละตัวจากผู้หญิงคนนั้นแล้วเดินมาหาฉันที่ยืนนิ่งไม่เคลื่อนไหวราวกับถูกแช่แข็งเอาไว้

“พี่คิดว่าแพรจะไม่นอมมาเจอกันแล้วซะอีก”

“ก็เลยชวนผู้หญิงมาที่โต๊ะหรอคะ”

“ก็แค่คุยกันนิดหน่อยเท่านั้นเอง”

“ช่างเถอะค่ะ มันไม่เกี่ยวอะไรกับแพรอยู่แล้ว”

พี่เพิร์ทไม่ได้พูดอะไรต่อ จากนั้นเขาก็จับมือฉันพาเดินมาที่โต๊ะ ผู้หญิงคนนั้นหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้

“ดื่มกับพี่หน่อยนะครับ”

พี่เพิร์ทหยิบเอาแก้วชงเหล้าแล้วยกมาวางตรงหน้าของฉัน ซึ่งฉันเองก็ยกเหล้าขึ้นดื่มอย่างไม่ลังเล

ฉันมองไปรอบๆ สายตาหยุดโฟกัสที่อลันกับเพื่อนของเขาซึ่งนั่งอยู่ไม่ได้ไกลจากโต๊ะของพี่เพิร์ทเท่าไหร่ มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินไปคุยกับกลุ่มของอลันและเหมือนผู้หญิงคนนั้นจะสนใจอลันเป็นพิเศษ

“พี่รู้สึกผิดกับแพรนะ” เงียบไปครู่ใหญ่เขาก็พูดขึ้นมา ก่อนจะจับมือฉันแต่ฉันสะบัดออก “แค่จับมือก็ไม่ได้หรอครับ”

“แพรกลัวคนของแพรเข้าใจผิดน่ะค่ะ”

“คนของแพร ?” พี่เพิร์ททวนคำพูดของฉัน

“เขาอยู่ที่นี่ด้วย พี่เพิร์ทอยากเจอไหมล่ะคะ”

“หมายถึงแพรกำลังคบอยู่กับคนอื่นหรอครับ ?” สีหน้าของพี่เพิร์ทดูตกใจไม่น้อยที่รู้ว่าฉันกำลังคบหากับผู้ชายคนอื่นอยู่

ที่ฉันบอกไปแบบนี้ก็เพราะว่าอยากเป็นคนที่เข้มแข็ง ถึงแม้ความรู้สึกมันจะพังแบบไม่มีชิ้นดีก็ตาม พี่เพิร์ทไม่ได้รักฉัน เขาแค่อยากมีฉันอยู่เพื่อหวังผล….เขาทำให้ฉันรู้สึกแบบนั้น

“เดี๋ยวแพรพาเขามาเจอพี่เพิร์ทดีกว่าค่ะ”

ฉันฉีกยิ้มก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอีเแล้วเดินแหวกฝูงผู้คนที่กำลังดื่มกันอย่างสนุกมาหาอลันที่โต๊ะ

มีแค่อลันคนเดียวที่จะช่วยเป็นแฟนปลอมๆ ให้ฉันได้ เพราะในคลับนี้ฉันรู้จักแค่เขา จะให้เฮียเฟยช่วยก็คงไม่ได้เพราะคนรู้จักเฮียเฟยเยอะ

“อลัน” ฉันใช้นิ้วสะกิดแขนอลันที่กำลังโอบเอวผู้หญิงอยู่ ทำให้อลันหันมามองฉันแล้วเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย

“บอกว่าไม่ต้องรอรับ หูตึงว่างั้น ?” อลันถาม เขาคงคิดว่าฉันอยู่รอรับตัวเองสินะ

ทุกคนที่นั่งอยู่ต่างมองมาที่ฉันรวมทั้งผู้หญิงที่นั่งบนตักของอลัน เธอมองฉันอย่างไม่ชอบใจสักเท่าไหร่

“ฉันไม่ได้รอรับนาย ฉันมีอะไรให้ช่วยนิดหน่อย” บอกอลันเสร็จแล้วฉันก็พูดกับผู้หญิงตรงหน้า “ฉันเป็นเพื่อนพี่สาวเขา ไม่ได้เป็นอะไรกับเขาและฉันก็ไม่ชอบเด็กเธอวางใจได้”

“มีอะไร ?” อลันพูดแทรกขึ้นมา

“มากับฉันหน่อย”

เขาดูไม่พอใจแต่ก็ยอมลุกขึ้นจากโต๊ะเดินมาพร้อมกับฉันโดยไม่ได้ถามเซ้าซี้อะไร

ฉันมาอลันเดินมาหยุดที่โต๊ะของพี่เพิร์ท เมื่ออยู่ตรงหน้าพี่เพิร์ทฉันก็ยกมือขึ้นมาคล้องแขนอลันแสดงความสนิทสนม

“อะไร ?” อลันหันมาถามฉัน

ฉันเขย่งเท้าแล้วยื่นหน้ามากระซิบบอกอลัน “ช่วยฉันหน่อยนะ”

“ผู้ชายคนนี้หรอครับที่แพรกำลังคบหาอยู่” พี่เพิร์ทถามแล้วปรายตามองอลัน

“ใช่ค่ะ แพรคุยๆ กับเขามาได้อาทิตย์กว่าแล้ว”

“แพรเคยบอกว่าไม่ชอบเด็ก….”

“ผู้ชายคนนี้คือข้อยกเว้นค่ะ”

จู่ๆ อลันก็พ่นลมหายใจออกมาแรงๆ เขาดึงแขนออกจากการโอบรัดของฉันแล้วจ้องหน้าฉันเขม็ง