BAD LOVE - 7 กวนประสาท

#คอนโดอลัน

อลันเงียบมาตลอดทางมันยิ่งตอกย้ำให้ฉันรู้สึกผิดมากกว่าเดิม อุบัติเหตุไม่มีใครอยากให้มันเกิดขึ้นฉันก็พยายามจะรับผิดชอบเต็มที่ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ไม่ใช่แค่รถของเขาที่เสียหาย รถฉันก็เหมือนกัน

“พรุ่งนี้ฉันจะให้คนเอารถมาให้นายนะ….”

“ไม่ต้อง” อลันตอบกลับเสียงเย็นก่อนจะหันหน้ามามองฉันด้วยสายตาที่ไร้ความรู้สึก “ไม่ได้อยากได้รถใหม่”

“แต่รถนายเอาไปซ่อมคงใช้เวลาเป็นเดือนๆ เลยนะ”

“อืม”

“เดี๋ยวฉันโทรปรึกษากับอลิชก่อนดีกว่า” ฉันก้มหน้าลงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแต่ยังไม่ทันจะได้กดโทรออกโทรศัพท์ในมือก็ถูกอลันแย่งไป “จะโทรบอกพี่อลิชเพื่อ ?”

“ก็….”

“ยุ่ง!!” ยังไม่ทันที่จะตอบอะไรอลันก็พูดสวนขึ้นมาอย่างหงุดหงิด

เวลาฉันอยู่กับเด็กคนนี้รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ถูกเขากดขี่ตลอดเวลา ฉันไม่มีความรู้สึกว่าตัวเองอายุเยอะกว่าผู้ชายคนนี้เลย

“โอเคฉันจะไม่บอกอลิช ถ้านายไม่อยากให้ฉันเอารถมาทิ้งไว้ให้ในระหว่างที่รถของนายซ่อมอยู่ก็ได้ ฉันจะรับผิดชอบค่าซ่อมรถทั้งหมดให้ แค่นี้ใช่ไหมที่นายต้องการ ถ้าอย่างนั้นฉันขอโทรศัพท์คืนด้วย” ฉันแบมือขอโทรศัพท์ตัวเองคืนจากอลัน แต่เขากลับนิ่งเฉยไม่ยอมคืนให้

“ได้ยินที่ฉันพูดรึเปล่าหรือนายต้องการแบบไหนก็พูดมาสิ”

“มารับไปส่งที่มหาวิทยาลัยทุกวันจนกว่ารถจะซ่อมเสร็จ” อลันพูดเสียงเรียบ

“ห๊ะ! มะ หมายถึงให้ฉันมารับนายที่คอนโดไปส่งที่มหาวิทยาลัยหรอ ?”

“อืม ตอนเลิกเรียนก็ต้องไปรับ อยากไปที่ไหนก็ต้องพาไป”

“มันไม่เกินไปหน่อยหรอ ฉันให้นายเอารถไปขับนายก็ไม่เอา”

ฉันโวยวายเมื่อได้ฟังสิ่งที่อลันต้องการ ทำแบบนี้มันก็ไม่ต่างอะไรจากหน้าที่คนขับรถ มันไม่ยุติธรรมเท่าไหร่เลยนะ ฉันก็มีงานต้องทำจะให้คอยไปรับไปส่งเขาทุกวันมันเกินไปหรือเปล่า

“ปลดล็อกหน้าจอมือถือ” อลันยื่นโทรศัพท์มาให้ฉันปลดล็อก

“ไม่ นายจะทำอะไร”

อลันไม่ตอบอะไรเขาเอาหน้าจอโทรศัพท์ยกขึ้นมาสแกนที่ใบหน้าของฉัน แค่นั้นมันก็ปลดล็อก จากนั้นเขาก็กดๆ อะไรสักอย่างก่อนที่โทรศัพท์ของเขาจะมีเสียงเรียกเข้า

“นายเอาโทรศัพท์ฉันโทรหาตัวเองงั้นหรอ ?”

ฉันขมวดคิ้วมองอลันที่ทำหน้าเรียบนิ่ง เขายื่นโทรศัพท์คืนมาให้ฉันโดยไม่พูดอะไร จากนั้นก็เปิดประตูลงจากรถ

“เด็กคนนี้พิลึกคนจริงๆ” ฉันบ่นพึมพำคนเดียวอยู่ในรถพลางมองแผ่นหลังของอลันที่เดินไปจนสุดสายตา

ถ้าฉันขับรถไปชนท้ายรถคนอื่นก็คงจะไม่วุ่นวายขนาดนี้ ช่วงนี้เป็นอะไรก็ไม่รู้ทำไมฉันต้องเจอกับอลันบ่อยๆ

#คลับหรูใจกลางเมือง

“ยัยแพร ชนแก้วค่ะ” ขวัญยกแก้วขึ้นมาชนกับฉันที่นั่งนิ่งๆ เหมือนไม่มีอารมณ์ร่วมกับการมาดื่มในครั้งนี้

“บอกแล้วใช่ไหมว่าถ้ามาดื่มอย่าเศร้า เมื่อไหร่ฉันจะได้เพื่อนคนเดิมกลับมาสักที” มินนี่บ่นพร้อมกับทำหน้าบึ้ง

“ฉันไม่ได้เศร้าสักหน่อย” ฉันค้านเพื่อน

“หรอออออ!!” ทั้งมินนี่แหละขวัญต่างแย้งขึ้นมาพร้อมๆ กัน

“แกเฮียเฟยมา” มินนี่สะกิดฉันก่อนที่เธอกับขวัญจะยกมือไหว้เฮียเฟยผู้ที่เป็นเจ้าของคลับ

“วันนี้มาดื่มไม่เห็นบอกเฮียก่อนเลย”

“ยุ่งๆ น่ะค่ะแพรเลยไม่ได้ทักบอก”

“ขอเฮียนั่งดื่มด้วยคนนะ”

“นี่คลับเฮียหนิ แพรห้ามได้หรอ ?” ฉันถามกลับอย่างยียวนทำให้เฮียเฟยหัวเราะในลำคอเบาๆ

“ยัยแพรเดี๋ยวฉันกับขวัญไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” มินนี่บอกจากนั้นก็รีบดึงตัวขวัญออกไป “อื้อ ฉันไม่ได้จะไปห้องน้ำสักหน่อย”

ขวัญปัดมือมินนี่ออกแต่ถูกมินนี่ลากตัวไปอยู่ดี ทำไมฉันจะมองไม่ออกว่าเพื่อนของตัวเองกำลังเปิดทางให้ฉันนั่งอยู่กับเฮียเฟยสองต่อสอง

“แพรชอบผู้ชายแบบไหน ?” ผ่านไปครู่หนึ่งเฮียเฟยก็ถามขึ้น

“ชอบคนที่อายุเยอะกว่าค่ะ”

พอได้ฟังคำตอบของฉันเฮียเฟยก็คลี่ยิ้มออกมา แล้วถามฉันต่อ “ชอบตรงไหน ?”

“ชอบที่เขาเรียกเราว่าน้องแล้วแทนตัวเองว่าพี่ค่ะน่ารักดี เป็นพี่น้องกันก็ดีแล้วเนอะ ^_^”

“อืม ชัดเจนดี” เฮียเฟยเบ้บปากใส่ฉัน

ครืด~ ขณะที่นั่งคุยกับเฮียเฟยอยู่โทรศัพท์ในมือของฉันก็สั่นแรงๆ เพราะมีสายเรียกเข้า

“เดี๋ยวแพรขอตัวไปรับโทรศัพท์ก่อนนะคะ”

“ตามสบายครับ”

ฉันก้มมองเบอร์ที่ไม่รู้จักอย่างแปลกใจก่อนจะเดินออกมาจากคลับ ปกติฉันไม่รับสายเบอร์แปลกเท่าไหร่ แต่ช่วงหลังๆ มานี้ฉันมักจะรับเบอร์แปลกบ่อยๆ เพราะคิดว่าคนที่โทรมาอาจจะเป็นพี่เพิร์ทก็ได้

( ฮัลโหลค่ะ ) ฉันกดรับสายด้วยหัวใจที่เต้นรัว

( หิวข้าว )

เสียงของปลายสายไม่ใช่เสียงของพี่เพิร์ท แล้วเป็นใครกัน

( นั่นใครหรอคะ )

( อลัน )

พอได้ยินชื่อของปลายสายที่โทรเข้ามาฉันก็เงียบไปครู่ใหญ่

( อยากออกไปหาอะไรกินข้างนอก มารับหน่อยดิ )

นี่ไม่ใช่ประโยคขอร้องแต่เป็นประโยคคำสั่ง ฉันถึงกับถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่เมื่อได้ฟังคำสั่งจากอลัน

( มันดึกแล้วนะ ทำไมนายไม่สั่งแกร๊ปจะออกไปซื้อกินเองทำไม )

( ให้เวลาสิบนาที )

เขาพูดสั้นๆ ก่อนที่สายจะถูกตัดไป อยากจะกรี๊ดออกมาดังๆ ให้เวลาสิบนาทีฉันจะไปทันได้ยังไง บ้าหรือเปล่า!!

ฉันกดส่งข้อความไปบอกเพื่อนว่าขอเวลาออกไปทำธุระหนึ่งชั่วโมงเดี๋ยวจะกลับมา จากนั้นก็ขับรถตรงมาที่คอนโดอลัน

ครืด~ โทรศัพท์ของฉันสั่นขึ้นอีกครั้ง เป็นเบอร์ของอลันที่โทรมา ฉันจำได้ไม่ผิดแน่

( อื้อ ฉันกำลังไปตอนนี้ติดไฟแดงอยู่ ) ฉันกรอกเสียงออกไปอย่างเบื่อหน่าย

( ไม่ต้องมา )

( วะ ว่าไงนะ แต่ฉันใกล้จะถึงคอนโดนายแล้วนะ แกล้งกันอย่างนั้นหรอ ) ฉันตะเบ็งเสียงถามออกไปอย่างหัวเสีย คนอุตส่าห์รีบขับรถมาแท้ๆ

( หรืออยากจะมานอนรอที่ห้องก็ได้นะ เดี๋ยวเอาคีการ์ดไว้ให้ )

( บะ บ้าหรอ! ใครอยากจะนอนห้องนายกันไอ้เด็กโรคจิต!!)

ฉันรีบกดตัดสายทิ้งทันที คิดแล้วก็หงุดหงิดที่ถูกหลอกให้ขับรถออกมาแบบนี้ ทำไมฉันต้องเสียท่าให้กับอลันบ่อยๆ แบบนี้ด้วย

คงต้องรีบเร่งให้ช่างจัดการซ่อมรถของอลันให้เสร็จเร็วๆ แล้วแหละ ไม่อย่างนั้นชีวิตของฉันคงไม่สงบสุขแน่ๆ