BAD LOVE - 3 เมา

“ฉันเล่นเกมกับเพื่อน ตอนนี้ไม่มีเวลาอธิบายไปกับฉันก่อน”

“ไม่ไป” เขาตอบแบบไม่ทันได้คิดเลยด้วยซ้ำ แถมยังพูดต่ออีกด้วยน้ำเสียงที่เย็นยะเยือก “ยืนอยู่ทำไมเกะกะ”

เป็นการไล่ที่ไม่มีคำหยาบแต่พอมันออกมาจากปากของอลัน ทำเอาฉันสะอึกแทบพูดไม่ออก

“ถ้านายไม่ไปฉันจะบอกอลิชว่านายมาดื่ม แล้ววันนี้ก็มีผู้หญิงไปหานายที่ห้องด้วย” ฉันหาข้ออ้างเพื่อให้ตัวเองถือไพ่เหนือกว่า

“เชิญ” คำตอบสั้นๆ ไม่สนใจในสิ่งที่ฉันยกมาเป็นข้ออ้างทำให้ฉันหมดหนทาง

“ใครวะอลัน ?” เพื่อนอลันคงจะสงสัยว่าฉันเป็นใครถึงได้ถามเขา แต่คนถูกถามไม่ยอมตอบเอาแต่นั่งดื่ม ฉันจึงตอบแทน “ฉันเป็นเพื่อนพี่สาวเขาน่ะ”

พอฉันบอกแบบนั้นผู้ชายที่โต๊ะก็พยักหน้าเข้าใจ มีแค่อลันที่ยังเงียบ หรือฉันควรจะยอมแพ้แล้วเดินกลับไปที่โต๊ะคนเดียวดีนะ

ไม่สิ! เลี้ยงเหล้าหนึ่งเดือนหมดเงินเยอะเหมือนกันนะ ยิ่งดื่มเก่งกันด้วย ถึงบ้านฉันจะมีฐานะแต่ฉันก็ไม่อยากเสียเงินมากมายแบบนั้นไปกับค่าเหล้า

ฉันเปิดกระเป๋าแล้วหยิบเงินออกมาสองพันยื่นให้อลัน “ฉันจ้างนายก็ได้ไปกับฉันแค่สองสามนาทีได้ไปสองพันคุ้มเกินคุ้มอีกนะ”

“ไม่ได้เห็นแก่เงิน” อลันตอบโดยไม่สนใจหันมามองเงินที่ฉันยื่นให้

“แล้วฉันต้องทำยังไงนายถึงจะยอมไปด้วย”

ปัก! อลันวางแก้วเหล้าลงกระแทกโต๊ะ เขาเอื้อมมือไปหยิบแก้วใบที่ยังไม่ได้ใส่เหล้ามาแล้วเทเหล้าลงจนเกือบจะเต็มแก้ว จากนั้นก็ยื่นมาให้ฉัน

“กล้าดื่มหมดแก้วไหมล่ะ ?”

ฉัากลืนน้ำลายหนืดลงคอ แบบนี้มันฆ่ากันชัดๆ แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ลังเล

“ถ้าฉันดื่มหมดนายจะยอมไปด้วยใช่ไหม ?”

“อืม”

“เชี้ย! มึงโหดไปเปล่าวะขนาดกูเป็นผู้ชายยังไม่กล้าแดกเหล้าเพียวขนาดนั้นเลย แล้วนั่นเป็นผู้หญิง….”

หมับ! ขณะที่เพื่อนของอลันพูดอยู่ฉันตัดสินใจคว้ามือไปเอาแก้วเหล้ามายกกระดก มันแทบจะสำลักออกมาแต่ฉันก็ฝืนดื่มจนหมดแก้ว

ปัก! ฉันวางแก้วเหล้ากระแทกโต๊ะแล้วยกมือขึ้นมาเช็ดปากตัวเอง แล้วเก็บเงินสองพันไว้ในกระเป๋าเหมือนเดิม

“ไอดอลเลยว่ะ กินหมดได้ไงเห็นแล้วจะอ้วกแทนสัส”

“หมดแก้วแล้ว ไปกับฉัน” ฉันพูด ตอนนี้ยังโอเคอยู่แต่ฉันรู้ว่าอีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงข้างหน้าต้องเมามากแน่ๆ เพราะดื่มไปเยอะขนาดนั้น

อลันมองฉันอยู่อย่างนั้นโดยไม่ได้พูดอะไรก่อนที่เขาจะลุกขึ้น แล้วบอก “เดินนำไป”

“อะ อื้อ” คงไม่ต้องรอให้ถึงครึ่งชั่วโมงหรอก ตอนนี้ฉันก็เริ่มรู้สึกมึนหัวแล้ว

พอมาที่โต๊ะทั้งมินนี่และขวัญก็ต่างแววตาเป็นประกายที่เห็นใบหน้าของอลันใกล้ๆ ฉันเองก็ไม่เถียงว่าเด็กคนนี้หน้าตาดีมากๆ ยิ่งมองใกล้ๆ ยิ่งมีเสน่ห์ แต่เป็นเสน่ห์ที่น่าขนลุก!

“ชื่ออะไรหรอคะ” มินนี่ถามเสียงหวาน

“อลัน” อลันตอบสั้นๆ ส่วนฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรค่อยๆ ประคองตัวเองนั่งที่เก้าอี้

“ชื่อเพราะจัง ^_^”

“ไปได้ยัง ?” อลันถามฉันด้วยสีหน้าปนรำคาญ มันคงจะฝืนเขามากๆ เลยมั้ง ดูท่าก็ไม่อยากจะพูดคุยกับฉันเท่าไหร่ ต่างจากวันนั้นที่อลันพูดกวนประสาทฉันที่คลับ

“อื้อ” ฉันพยักหน้าตอบ จากนั้นอลันก็หันหลังเดินกลับไปที่โต๊ะ

“อะไรกัน! มาแป๊บเดียวเองฉันยังไม่ได้เลยชมความหล่อให้หนำใจเลย” ขวัญเอ่ยขึ้นมาอย่างนึกเสียดาย

“ฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” ฉันบอกพร้อมกับค่อยๆ พยุงตัวเองยืนขึ้น

“แกเมาหรอ เมาได้ไงดื่มไปนิดเดียวเอง”

“เดี๋ยวฉันมา” ฉันตอบปัดๆ

“เดี๋ยวฉันพาไปดูท่าแกจะไม่ไหวนะแพร”

“ไม่เป็นไรฉันโอเค” จากนั้นก็รีบเดินไปห้องน้ำเพราะรู้สึกอยากจะอ้วก

ด้วยความที่คนเยอะทำให้มันยากกว่าจะเดินแหวกทางมาที่ห้องน้ำได้ อ้วกแทบจะพุ่ง เมื่อมาถึงที่ห้องน้ำฉันก็รีบพุ่งตรงไปอ้วกที่โถโดยไม่สนใจใครที่มอง

“อึก อ้วก~”

ฉันนั่งอ้วกอยู่อย่างนั้นนานเกือบสิบนาที สมองมันหนักอึ้งรู้ตัวเองว่าเมามากๆ ตอนนี้อยากกลับห้องแล้ว ฉันไม่น่าไปบ้าดื่มเหล้าขนาดนั้นเลย

อ้วกเสร็จฉันก็ล้างปากแล้วเดินเซออกมาจากห้องน้ำ ตาเริ่มพร่ามัว

พรึบ! ขณะที่เดินอยู่จู่ๆ ฉันก็ชนเข้ากับใครก็ไม่รู้ ตรงนี้มันค่อนข้างจะมืดด้วยบวกกับความเมาทำให้มองเห็นไม่ชัด

“ขะ ขอโทษค่ะ”

“ถ้ารู้ว่าจะเมาขนาดนี้ก็ไม่ควรดื่มแต่แรก” น้ำเสียงนี้มันคุ้นๆ เหมือนฉันเพิ่งจะได้ยินมันเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว

ฉันตั้งสติแล้วเพ่งสายตามองผ่านความมืด “…อลัน”

พอรู้ว่าเป็นอลันฉันจึงถอยห่าง ไม่ถูกชะตากับเด็กคนนี้เอาซะเลย แต่ด้วยความเมาถอยไปนิดเดียวมันก็เซจนเกือบจะล้ม ได้อลันที่ช่วยคว้ามารับตัวฉันไว้

“ให้ไปส่งที่โต๊ะไหม ?”

“มะ ไม่ต้องฉันเดินไปเองได้”

“อวดเก่ง”

สิ้นสุดเสียงเข้มอลันก็ปล่อยมือที่ประคองฉันออก และด้วยความที่เสียหลักจะล้มในตอนแรกพอถูกปล่อยมือออกทำให้ร่างของฉันล้มฟุบลงกระแทกพื้นเข้าอย่างจัง

“ไอ้เด็กบ้า!!” ด้วยความโมโหฉันเลยพลั้งปากไป และดูเหมือนอลันจะโกรธที่ถูกพ่นคำนั้นใส่ แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรแถมยังไม่ยอมช่วยฉัน เอาแต่ยืนมอง

“แพร” เสียงที่คุ้นเคยเรียกชื่อฉันดังขึ้น ไม่นานพี่เพิร์ทก็เดินมาช่วยพยุงให้ลุกขึ้นยืน

แล้วทำไมต้องเป็นผู้ชายคนนี้ด้วย คนอื่นไม่ได้หรือไง

“ปะ ปล่อยแพร แพรจะเดินเอง” ฉันดันพี่เพิร์ทออกแต่เขาไม่ยอมปล่อย แถมยังเอามามือจับที่พวงแก้มของฉัน

“เมาหรอ ?”

“อื้อ อย่ามายุ่งกับแพร”

“เดี๋ยวพี่ไปส่งที่ห้องนะครับ”

“ไม่” ฉันพยายามดันพี่เพิร์ทแต่ก็ไม่ค่อยมีแรงเท่าไหร่ แค่แรงจะพยุงตัวเองให้ยืนตรงๆ ฉันยังทำไม่ได้เลยตอนนี้

“พี่แค่จะไปส่งที่ห้องเฉยๆ นะครับ”

“จะมายุ่งกับแพรอีกทำไม ทิ้งแพรไปเองไม่ใช่หรือไง อึก~”

คงเป็นเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่ทำให้ฉันร้องไห้ออกมาต่อหน้าพี่เพิร์ทแบบนี้ ความรู้สึกแย่ๆ มันกลับมาให้รู้สึกเจ็บปวดอีกครั้ง

หมับ! จู่ๆ ร่างของฉันก็ถูกกระชากไปกระแทกกับแผงอกแกร่งของอลัน

“ผู้หญิงไม่อยากไปด้วยจะบังคับเพื่อ”

“แล้วมึงมายุ่งอะไรด้วย ผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟนกู”

อลันก้มหน้าลงมาถามฉันที่ยืนตัวแข็งแนบอยู่ตรงแผงอกของเขา “ไอ้นี่มันเป็นผัวหรอ ?”

“มะ ไม่ใช่ ฉันเลิกกับเขาแล้ว นายพาฉันกลับห้องหน่อยได้ไหม ฉันไม่อยากอยู่ตรงนี้ไม่อยากเห็นหน้าเขา…”

ฉันเอ่ยบอกน้ำเสียงสั่นเครือ ตอนนี้นอกจากเพื่อนก็คงเป็นอลันที่ฉันรู้สึกว่าอยู่ด้วยแล้วปลอดภัย ถึงฉันจะไม่ชอบนิสัยของเด็กคนนี้ แต่ยังไงเขาก็ไม่ทำอะไรไม่ดีกับฉันแน่ๆ เพราะฉันคือเพื่อนของพี่สาวเขา