BAD LOVE - 1 ร้ายไม่เบา

หลายวันผ่านไป

ฉันไม่ได้ออกไปไหนที่ร้านกาแฟก็ฝากลูกน้องดูแลแทน เพื่อนของฉันแวะมาเยี่ยมบ้างแต่พวกมันก็มาไม่บ่อย บอกว่าอยากให้ฉันอยู่กับตัวเองและตอนนี้ฉันก็โอเคขึ้นบ้างแล้ว

คงเป็นเพราะฉันห่างจากความรักมานาน พอมาเปิดใจรับใครแล้วต้องเจอกับความเจ็บปวดก็เลยเสียใจมาก แต่ต่อไปนี้ฉันจะพยายามเข้มแข็ง จะไม่อ่อนแอแบบที่ผ่านมาอีก แล้วก็จะไม่ทำตัวโง่ๆ ขอร้องให้พี่เพิร์ทกลับมาด้วย

กริ้ง~เสียงโทรศัพท์ในมือของฉันดังขึ้น เบอร์ที่โทรมาคือเบอร์ของอลิช ฉันจึงรีบกดรับสาย

( ว่าไงแก ) ฉันถาม

( แกโอเคขึ้นหรือยัง พอดีฉันอยากจะให้ไปดูอลันที่คอนโดให้หน่อยน่ะ โทรไปไม่รับสายเลย )

( อื้อฉันอยากออกไปข้างนอกอยู่เหมือนกัน เดี๋ยวจะแวะไปดูให้นะ )

จริงๆ ฉันก็ไม่ได้อยากจะรับปาก แต่เพราะเพื่อนขอร้องจึงปฏิเสธไม่ได้ น้ำเสียงของอลิชเหมือนจะกังวลไม่น้อยที่น้องชายตัวเองเงียบไป

( ขอบคุณมากนะแก ยังไงก็บอกให้อลันโทรกลับมาหาฉันด้วยนะ ห้องอลันอยู่ตรงข้ามกับห้องฉันที่คอนโดเก่านั่นแหละ )

( อื้อๆ )

หลังจากกดรับสายแล้วฉันก็ลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว วันนี้จะเป็นวันแรกที่ได้ออกไปข้างนอกหลังจากที่อุดอู้อยู่แต่ในห้องมาหลายวัน

#คอนโด

ฉันขึ้นลิฟต์มายังชั้นที่อลิชเคยพักอยู่แล้วเดินไปหยุดที่หน้าห้องฝั่งตรงข้ามตามที่เธอบอก พอมาหยุดยืนที่หน้าห้องก็ยกมือขึ้นมากดกลิ่ง

รอไม่นานประตูก็ถูกเปิดออก อลันมองฉันด้วยสายตาที่ไร้ความรู้สึก ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ

“เปลี่ยนใจอยากมานอนด้วย ?”

ฉันอยากจะฟาดปากเข้าให้สักทีจริงๆ ไอ้เด็กนี่ คิดเรื่องลามกแบบนั้นได้ยังไง ภายนอกเขาดูเป็นคนเงียบขรึม เย็นชา แต่พอพูดออกมามันไม่น่าฟังเอาซะเลย

อุตส่าห์ไม่คิดถึงเรื่องที่เจอกันที่คลับแล้วนะ เพราะฉันคิดว่าเขาเมา แต่พอได้ยินแบบนี้คงไม่ใช่เมาแล้ว

“อลิชให้ฉันมาดูนาย”

“ดูทำไม ?”

“แล้วทำไมนายไม่รับสายพี่สาวบ้างล่ะ รู้ไหมว่าอลิชเป็นห่วง ต้องลำบากฉันมาดูอีก” ฉันบ่นออกไปยาวเหยียด เด็กนี่เย็นชาชะมัด ทำเป็นหูทวนลมอีกต่างหาก

“นายไม่เป็นอะไรก็แล้วไป งั้นฉันกลับก่อนแล้วกัน”

“เดี๋ยว”

พอฉันจะเดินไปอลันก็เรียกไว้ เขานิ่งไปครู่หนึ่งเอาแต่มองหน้าฉัน สายตาแบบนั้นมันทำให้ฉันรู้สึกร้อนวูบวาบแปลกๆ

“ป้าทำอาหารเป็นหรือเปล่า ?”

กรี๊ดดดดด ไอ้เด็กบ้าบังอาจเรียกฉันว่าป้างั้นหรอ อายุฉันยังไม่ถึงสามสิบเลยด้วยซ้ำ!!

“หูตึงแล้วหรอ ?” พอฉันไม่ตอบเขาก็พูดขึ้นมาอีกแต่ละคำนี่มันฟังไม่รื่นหูเอาซะเลย

“ฉันยังไม่แก่ขนาดนั้น!”

“อ่า! ถ้าอย่างนั้นจะเรียกป้าว่าอะไรดี” อลันขยับหน้าเข้ามาใกล้ๆ ฉันจึงรีบถอยหนี แต่เขากลับก้าวขาเดินมาใกล้ฉันอีก เขาเดินมาใกล้พร้อมกับพูดไปด้วย “จะให้เรียกว่า คุณ เธอ หรือ….”

“ระ เรียกพี่สิ ฉันอายุเยอะกว่านาย”

“อืม! ขอเรียกพี่เวลาที่อยากจะเรียกก็แล้วกัน ทำอาหารเป็นหรือเปล่า ?”

“อะ อื้อ เป็นสิ”

“งั้นก็ทำให้กินหน่อย” เขาบอกแล้วหันหลังเดินกลับเข้าไปในห้องโดยที่เปิดประตูไว้

“เฮ้!นี่! ฉันไม่ใช่คนรับใช้นายนะ” ฉันบอกตามหลังแต่อลันทำเป็นหูทวนลม “นั่นห้องครัว อ๋อ! ไม่ชอบกินเผ็ดมากนะ ไม่ต้องทำอะไรที่มันรสจัด”

โอเค๊! ให้มันได้แบบนี้สิ น้องชายเพื่อนก็เหมือนน้องชายฉัน ท่องเอาไว้แพร

ฉันเดินเข้ามาในห้อง ยังเดินได้ไม่กี่ก้าวเสียงของอลันก็พูดขึ้นมาอีก

“ปิดประตูห้องด้วย”

ให้มันได้แบบนี้สิ! ถ้านายไม่ใช่น้องชายอลิชฉันไม่มีทางทำตามคำสั่งแบบนี้แน่

ฉันเดินกลับมาปิดประตูกระแทกเสียงแบบประชด ทำให้ถูกสายตาดุดันของอลันจ้องเขม็ง แต่ฉันไม่ใส่ใจรีบเดินไปที่ห้องครัวเปิดตู้เย็นดูว่ามีอะไรพอจะทำอาหารได้บ้าง

แต่ทว่าในตู้เย็นมีแค่ไข่กับหมูที่กำลังจะเน่า สายตาเหลือบไปเห็นมาม่าพอดีก็เลยต้มมาม่าให้ ง่ายดี ฉันจะได้รีบๆ กลับ

ในขณะที่กำลังรอน้ำเดือดอยู่ฉันก็นึกสงสัยตัวเองว่าทำไมต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วย บ้าจริงๆ เลย

พอทำมาม่าเสร็จฉันก็ยกออกมาวางไว้ตรงหน้าอลันที่กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่

“ฉันไปแล้วนะ”

“ใครล่ามโซ่ไว้ ?”

จุก!! เป็นคำถามที่ทำเอาคนฟังอย่างฉันถึงกับพูดอะไรไม่ออก ก็แค่บอกตามมารยาทไม่เห็นจะต้องตอบกลับมาแบบไร้มารยาทอย่างนี้เลย ตัวเองเป็นคนใช้ให้ฉันทำของให้กินแท้ ขอบคุณสักคำก็ไม่มี

“อย่าลืมโทรหาพี่สาวนายก็แล้วกัน”

ฉันบอกทิ้งท้ายจากนั้นก็รีบเดินออกมาจากห้องทันที พอออกมาจากห้องเดินไปได้ไม่ไกลก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินสวนฉัน ตอนแรกก็ไม่อะไรหรอกแต่พอเห็นผู้หญิงคนนั้นหยุดที่หน้าห้องอลันต่อมความขี้สงสัยของฉันก็เริ่มทำงาน

ฉันหยุดมองครู่หนึ่งเห็นว่าอลันเปิดประตูให้ผู้หญิงคนนั้นเข้าไปในห้อง แต่ก่อนจะปิดประตูเขาได้หันมามองทางฉัน ด้วยความตกใจฉันจึบรีบหมุนตัวแล้วเดินไปที่ลิฟต์ทันที

เด็กคนนี้คงจะร้ายไม่เบา…