04 ของขวัญวันเกิด

@วันต่อมา

"อืมม..." เด็กสาวลืมตาขึ้นมาด้วยสภาพที่หนักเปลือกตามากๆ ก่อนที่เธอจะพลิกตัวไปมาแล้วมองเห็นใครบางคนนั่งอยู่ข้างเตียงเธอ "ป๋าลัวร์อืม...หนูกลับมาที่นี่ได้ยังไงคะ?"

"ป๋าเป็นคนพากลับมาเอง เป็นยังไงบ้าง?"

"อือ...ปวดหัวจังเลยอ่ะ ปวดตรงท้ายทอย" เธอพูดงึมงำพร้อมกับเบ้หน้าแสดงถึงความเจ็บปวด

"กินนี่ซะ จะได้ดีขึ้น"

"อะไรคะ?"

"น้ำผึ้งมะนาว"

"อืม ขอบคุณมากค่ะ"

"ครั้งนี้หนักกว่าครั้งก่อนนะ" มาเฟียหนุ่มพูดขึ้น ขณะที่เด็กสาวกำลังจิบน้ำผึ้งมะนาวที่เขายื่นให้อยู่

"อือ...ก็หนูโตแล้วนี่คะ จะไปเที่ยวแบบนั้นก็ไม่เห็นแปลก"

"ใช่ไม่แปลก แต่ทำไมถึงไม่บอกกันก่อน ป๋าเป็นห่วงมากรู้ไหม อีกอย่างเราก็ไม่เคยดื่มเลย แล้วไปดื่มหนักแบบนั้น ถ้าป๋าไปไม่ทันจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง แล้วที่ไปก็มีแต่ผู้หญิงทั้งนั้น สถานที่อโคจรแบบนั้นสมควรไปเหรอ"

"ฮื้ออ...ป๋าอย่าบ่นสิ หนูดีสำนึกผิดไม่ทันแล้วหนูดีขอโทษ ป๋าให้อภัยหนูดีนะ...นะๆๆๆ"

"ป๋าโกรธเราไม่ลงหรอก ว่าแต่ใครใช้ให้แต่งตัวแบบนี้ หืม..?"

"เพื่อนของหนูดีเอาเสื้อผ้ามาให้ใส่ค่ะ เห็นบอกว่าใส่แบบนี้แล้วมันเหมาะกับหนูดีมากกว่า"

"...."

"มันไม่สวยเหรอคะป๋า หรือว่ามันไม่เหมาะกับหนูดี?"

"เปล่า ป๋าแค่ไม่อยากให้หนูดีใส่แบบนี้ออกไปให้ใครเห็น ป๋าหวง.."

"หือ??"

"ป๋าหวงไง"

"...." เธอถึงกับไปไม่เป็นเมื่อได้เจอกับคำพูดแบบนี้ เธอรู้สึกเขินอายยังไงก็ไม่รู้บอกไม่ถูกเหมือนกัน

"ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้านะจะได้โล่งสบาย"

"ค่ะป๋า" เธอรีบลุกออกไปเข้าห้องน้ำทันที

#ผ่านไปสักพัก

"นี่กล่องของขวัญของใครเหรอ?" เมื่อเธอเดินออกมาจากห้องน้ำก็เห็นป๋าลัวร์กำลังจับกล่องของขวัญที่เพื่อนของเธอให้มาพลิกดูไปมาพร้อมกับเขย่าเบาๆ เพื่อฟังเสียงของด้านใน

"ขอเพื่อนหนูดีเองค่ะ ให้มาเมื่อคืน"

"ไม่แกะดูหน่อยเหรอ?"

"แล้วป๋าไม่มีของขวัญให้หนูดีเหรอคะ?"

"ก็ไหนวันนั้นบอกว่าไม่อยากได้ของขวัญไง?"

"ชิ! หนูดีไม่อยากเอาก็ได้ค่ะ ป๋าลัวร์อะใจร้าย!" เธอเดินกระแทกเท้าไปหยิบกล่องของขวัญแล้วเอาไปนั่งเปิดดูที่เตียงของตัวเอง

"โอ๋ๆ ป๋าแค่พูดเล่น ทำไมป๋าจะไม่มีของขวัญวันเกิดให้กับเด็กน้อยของป๋าล่ะ"

"...."

"นี่ครับของขวัญวันเกิดของป๋า" มาเฟียหนุ่มยื่นกล่องของขวัญเล็กๆ ให้กับเด็กสาวที่กำลังหน้าบึ้งตึงอยู่ เมื่อได้เห็นกล่องของขวัญเธอก็ถึงกับหลุดยิ้มออกมาจนลืมไปว่าตัวเองกำลังโกรธคนตรงหน้าอยู่ "เอาไปเถอะเลิกโกรธป๋าได้แล้ว แกะของขวัญดูสิป๋าอยากรู้ว่าเพื่อนของหนูดีให้อะไรมาบ้าง"

"...." เธอไม่ได้ตอบอะไรเพราะกำลังสนใจอยู่กับการแกะกล่องของขวัญที่เพื่อนสนิทให้มา

กล่องแรกไม่รู้ว่าเป็นของใครแต่เป็นกำไลข้อมืออันเล็กๆ น่ารักๆ เหมาะกับเธอเอามากๆ กล่องที่สองเป็นกระเป๋าใส่เงินใบเล็กๆ กล่องที่สามเสียงด้านในดูเหมือนจะเป็นกล่องอีกชั้นนึง พอแกะออกมาก็พบกับ durex ขนาด 49 มาเฟียหนุ่มรีบคว้ากล่องถุงยางนั้นไปไว้ในมือทันที

"ใครเป็นคนให้มา?"

"หนูจำไม่ได้ จำได้แค่ว่าเพื่อนยื่นให้แล้วก็เอามาเก็บไว้กับตัวเองค่ะ"

"แล้วรู้หรือเปล่าว่านี่คืออะไร?"

"รู้ค่ะก็ถุงยางอนามัยไงคะ เพศศึกษาก็เรียนอยู่ทำไมจะไม่รู้"

"แล้วรู้หรือเปล่าว่าเขาเอาไว้ใช้ยังไง?"

"เอาไว้ใช้กับแฟนมั้งคะ คงจะเอาไว้ให้หนูใช้กับแฟนละมั้ง"

"เดี๋ยวนะ เอาไว้ใช้กับแฟน? แฟนที่ไหน?"

"ไม่รู้ค่ะ"

"หนูดี..."

"ก็หนูไม่รู้ ตอนนี้หนูจะเอาไปใช้กับใครได้ล่ะหนูยังไม่มีแฟนนี่"

"อืม...ป๋าว่าขนาดมันเล็กไปนะถ้าหนูจะเอาไปใช้จริงๆ"

"มันเล็กไป?" เธอถามกลับอย่างงงๆ

"ใช่สิ แบบนี้ต้องขนาด 56 นะ 49 มันเล็กไปใส่ไม่ได้"

"แล้วป๋ารู้ได้ยังไงคะว่าหนูดีจะเอาไปใช้กับใคร แล้วรู้ได้ไงว่าของคนนั้นมันใหญ่" เธอถามกลับไปตรงๆ ตามนิสัยของเธอที่ไม่ชอบพูดอ้อมค้อมอะไร

"ป๋ารู้ก็แล้วกันน่า"

"...."

"แกะกล่องของขวัญของป๋าสิ ดูซิว่าจะชอบหรือเปล่าของขวัญที่ป๋าซื้อให้"

"ปีที่แล้วได้กำไรข้อมือฝังเพชร ปีก่อนโน้นได้รองเท้าสวยๆ ปีนี้เป็นอะไรนะ" เธอพูดไปพร้อมกับค่อยๆ แกะกล่องของขวัญอย่างประณีตเพื่อไม่ให้กล่องยับเยินหรือทำให้ของด้านในเสียหาย

และเธอก็ได้เจอกับกล่องกำมะหยี่เล็กๆด้านในอีกกล่องนึง

"หูยย สวยมากๆ เลยค่ะป๋า" ด้านในเป็นสร้อยเพชรมีจี้รูปหัวใจอยู่ตรงกลางและฝังเพชรอยู่ในนั้นด้วย

"มันเหมาะสมกับหนูมากๆ เลยนะ อยากใส่ไหมเดี๋ยวป๋าใส่ให้"

"ค่ะๆ อยากใส่มากเลย"

"หันหลังมาสิเดี๋ยวป๋าใส่ให้"

"ขอบคุณค่ะ"

"เมื่อคืนป๋ารออยู่ที่บ้านนึกว่าหนูจะกลับมา พวกแม่บ้านเขาก็รอหนูกลับมาเป่าเค้กเหมือนกัน ทุกคนตั้งใจทำเค้กให้หนูมากเลยนะ"

"ป๋า..." เธอหันหลังกลับไปมองมาเฟียหนุ่ม พร้อมกับทำสีหน้าที่เหมือนกับคนกำลังจะร้องไห้ "หนูรู้สึกผิดจัง ที่หนีออกไปเที่ยวแล้วไม่ได้กลับมาฉลองวันเกิดกับทุกคน"

"ไม่เป็นอะไรหรอก"

"อืม...เมื่อวานไม่ได้จัดแต่วันนี้ก็จัดได้นะคะ"

"หือ ยังไหวอีกเหรอ?"

"ไหวสิคะ ไม่ได้ดื่มสักหน่อย หนูดีอยากเป่าเค้กที่ทุกคนตั้งใจทำให้ หนูดีอยากอธิษฐานให้พ่อกลับมา"

"...." ได้ยินอย่างนั้นมาเฟียหนุ่มก็รู้สึกเจ็บปวดหัวใจอยู่ไม่น้อย เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอเฝ้ารอคอยให้ผู้เป็นพ่อกลับมาอยู่ทุกคืนวัน

"ป๋าลัวร์..."

"คะ ครับ.."

"ป๋าก็มีเงินมีลูกน้องตั้งมากมาย ช่วยตามหาพ่อของหนูดีหน่อยไม่ได้เหรอคะ แค่อยากรู้ก็ได้ว่าตอนนี้พ่ออยู่ที่ไหนสบายดีหรือเปล่า"

"ได้สิเดี๋ยวป๋าจะให้คนช่วยสืบให้นะแต่มันคงต้องใช้เวลา"

"ป๋าพูดจริงๆ นะคะ ห้ามโกหกห้ามพูดให้หนูดีรู้สึกดีเล่นๆ นะ"

"ครับ" เพราะอยากให้เธอสบายใจและเลิกพูดถึงเรื่องนี้เขาจึงจำเป็นต้องตอบรับเธอไปแบบนั้น ไม่มีใครรู้เลยแม้กระทั่งตัวเขาเองว่าพ่อของหนูดีไปอยู่ที่ไหนกับใคร

"ถ้าอย่างนั้นเราลงไปข้างล่างกันเถอะค่ะ"

"หนูดีลงไปก่อนเลย เดี๋ยวป๋าตามลงไป"

"อย่านานนะคะ"

"ครับ"