เด็กดื้อ - 11 อยากรู้จัง

ปกติคุณท่านเป็นคนมีเหตุแต่ไม่รู้ว่าทำไมตอนนี้ถึงไม่ยอมฟังอะไรเลย ถึงจะชอบพี่ลีวายมากขนาดไหนแต่การที่ถูกเข้าใจผิดแถมยังจะได้หมั้นกันแบบนี้มันไม่ทำให้ฉันรู้สึกดีเลยสักนิด

หลังจากออกมาจากห้องทำงานของคุณท่านพี่ลีวายก็ขับรถออกไปจากบ้านด้วยอารมณ์ที่เกรี้ยวกราด ฉันเองรู้สึกผิดไม่น้อยที่ไม่ได้ช่วยพูดอะไรเลย

คืนนี้ทั้งคืนฉันพยายามข่มตานอนแต่ทำไม่ได้ หัวใจมันกระวนกระวายคิดถึงแต่เรื่องที่คุณท่านบอกให้พี่ลีวายหมั้นกับฉันสมองมันจินตนาการไปต่างๆ นาๆ

ถ้าเกิดว่าหมั้นกับเขาจริงๆ ฉันต้องทุกข์ใจมากแน่ๆ เพราะพี่ลีวายไม่ได้รักฉันเลย แล้วถ้ามันเกิดขึ้นจริงๆ ชีวิตของฉันต่อจากนี้จะเป็นยังไงกันนะ…

@หนึ่งอาทิตย์ต่อมา

ตั้งแต่วันนั้นพี่ลีวายก็ไม่กลับมาที่บ้านอีกเลย คุณท่านโทรหาเขาก็ไม่รับ ที่คอนโดก็ไม่อยู่ทำให้ฉันทุกข์ใจเป็นอย่างมาก

“ติดต่อลูกชายตัวดีของฉันได้บ้างหรือเปล่า” คุณท่านถามขณะที่ฉันยื่นยาพร้อมแก้วน้ำให้

“ไม่เลยค่ะ”

“หึ! ไอ้ลูกไม่รักดี แค่กๆๆ” คุณท่านไอพร้อมกุมหัวใจของตัวเองเอาไว้ทำให้ฉันตกใจมากๆ

“อย่าโมโหไปเลยค่ะเดี๋ยวอาการป่วยจะกำเริบอีกนะคะ” คุณท่านป่วยเป็นโรคหัวใจ เรื่องนี้พี่ลีวายยังไม่รู้เพราะคุณท่านสั่งห้ามไม่ให้บอก ที่ต้องไปต่างประเทศบ่อยๆ ก็เพราะไปรักษาตัวไม่ได้ไปดูงานอย่างที่พี่ลีวายเข้าใจ

“ฉันไม่คิดว่ามันจะไร้ความรับผิดชอบขนาดนี้”

“คุณท่าน…วันนั้นพี่ลีวายไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะ” ฉันบอกด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

คุณท่านเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะบอก “ฉันรู้”

ฉันขมวดคิ้วอย่างงุนงงแล้วถาม “อะ อ้าว รู้แล้วทำไมถึง….”

“ฉันไม่รู้ว่าตัวเองจะอยู่ได้อีกนานแค่ไหน ถ้าวันหนึ่งฉันเป็นอะไรไป…ฉันอยากเห็นลูกชายของตัวเองรักและเอ็นดูหนูเหมือนกับฉัน”

“ยะ..อย่าพูดแบบนั้นสิคะ..คุณท่านแข็งแรงขนาดนี้ต้องอยู่กับหนูไปอีกนานเลยค่ะ”

“ฉันรู้ว่าหนูคิดยังไงกับตาลีวาย เชื่อสิว่าสักวันมันจะต้องหลงในความน่ารักน่าเอ็นดูของหนูแบบฉัน”

ฉันก้มหน้าลงหัวใจเต้นรัวเมื่อความรู้สึกที่ถูกเก็บเอาไว้มานานถูกคุณท่านรับรู้

“ถ้าฉันเป็นอะไรไป…ฝากหนูดูแลตาลีวายแทนฉันหน่อยได้ไหม”

“……..”

“ฉันมันคงเป็นพ่อที่ไม่เอาไหนมากๆ ลูกชายถึงเอาแต่ขัดคำสั่งทุกครั้ง”

“หนูบอกแล้วไงคะว่าคุณท่านแข็งแรง อย่าพูดแบบนั้นอีกนะคะหนูใจไม่ดีเลย”

“ฉันรู้ตัวเองดี”

“เราไม่สามารถบังคับใครได้ ระ เรื่องความรู้สึก คนไม่ชอบจะบังคับให้มาชอบคงไม่ได้ หนูไม่ได้หวังอะไรที่มันเกินเอื้อมหรอกค่ะ เรื่องหมั้นอย่าให้มันเกิดขึ้นเลยนะคะ…”

“ไม่ได้! ฉันตัดสินใจไปแล้วและฉันเชื่อว่าหนูทำให้ลูกชายที่หัวรั้นของฉันเป็นคนที่ดีขึ้นได้”

“หนูทำไม่ได้หรอกค่ะ”

“อืม ฉันอยากจะพักผ่อนแล้ว” คุณท่านบอกตัดบทสนทนา ทำให้ฉันไม่สามารถโต้เถียงอะไรได้อีก

พอออกมาจากห้องของคุณท่านฉันก็เดินมาปลูกต้นไม้ที่สวน จริงๆ มันไม่ใช่หน้าที่แต่ว่าคุณลงคนสวนหยุดงานวันนี้พอดีก็เลยอยากช่วยทำ

“ดูเธออารมณ์ดีจังนะ”

เฮือก!! เสียงทุ้มที่คุ้นเคยทำให้ฉันที่ได้ยินสะดุ้งโหย่ง ก่อนเจ้าของเสียงจะเดินมาหยุดตรงหน้า

“ดีใจที่จะได้หมั้นกับฉัน?”

“ปะ เปล่านะคะ”

“อยากรู้จริงๆ ว่าเธอไปหลอกล่อพ่อฉันด้วยวิธีไหน”

“มิลินไม่ได้หลอกล่ออะไรคุณท่านเลยนะคะ”

“ฉันไม่เชื่อ!!”

หมับ!! พี่ลีวายกระชากแขนของฉันให้ลุกขึ้น แรงกระชากที่รุนแรงทำให้ฉันรู้สึกเหมือนแขนมันได้หลุดออกไปแล้วอย่างไงอย่างนั้น

“มะ..มิลินเจ็บนะคะ”

“อย่าคิดว่าฉันจะยอมหมั้นกับเธอ ไม่มีวัน!!”

ฉันมองพี่ลีวายด้วนหัวใจที่เจ็บปวด เขาหายไปเป็นอาทิตย์แต่กลับมาเพราะจะพูดเรื่องนี้อย่างนั้นหรอ

“พี่ลีวายไม่ได้ทำก็ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรทั้งนั้นค่ะ”

“ต่อให้ฉันทำอะไรกับผู้หญิงอย่างเธอ…ฉันก็ไม่คิดจะรับผิดชอบ!!”

“……..” จุก! น้ำตามันไหลอาบแก้มทั้งสองข้างทั้งที่ฉันไม่อยากจะร้องไห้ให้เขาเห็นเลย

ฉันรู้ว่าพี่ลีวายเกลียดตัวเองมาตลอด…แต่เพิ่งรู้ว่าเขาเกลียดฉันมากขนาดไหนก็วันนี้

“รีบไปคุยกับพ่อเรื่องหมั้น อย่าทำให้ฉันเกลียดเธอไปมากกว่านี้!!”

“เกลียดมิลินมากเลยหรอคะ” ฉันกำมือแน่นถามเสียงสั่นเครือ

“ใช่! ฉันเกลียดเธอ”

ฉันที่อ่อนแอมาตลอดแต่จู่ๆ ความเจ็บปวดมันกลับบอกให้สู้เขาดูสักตั้ง ฉันยกมือขึ้นปาดน้ำตาบนแก้มแบบลวกๆ แล้วถามคนตรงหน้า

“แล้วถ้าต้องหมั้นกับคนที่เกลียดมากขนาดนี้…จะเป็นยังไงนะ…มิลินอยากรู้จัง”