เจคอบ | EP.3 ซุ่มมอง

ร่างอรชรยืนคิดเงินกับลูกค้าอย่างเหม่อลอย นิ้วจิ้มหน้าจอเลือกเมนูผิดๆ ถูกๆ เพราะในหัวนึกถึงแต่เรื่องเมื่อคืน

“เอ่อ มีเค้กส้มด้วยค่ะ” ลูกค้าเอ่ยทักเมื่อเห็นรายการขึ้นหน้าจอฝั่งตัวเองขาดไปหนึ่งชิ้น

“โอ้ ขอโทษค่ะๆ” ซัมเมอร์รีบเพิ่มรายการแล้วปริ้นส์ใบเสร็จพร้อมจัดเค้กใส่กล่องยื่นให้ลูกค้า เธอรับเงินสดมาแล้วแยกเก็บเข้าลิ้นชัก

“ซัม เป็นอะไรหรือเปล่าลูก” แซมสังเกตอยู่พักใหญ่เลยเอ่ยถามลูกสาวตัวดี ตั้งแต่เช้าตอนเปิดร้านจนตอนนี้ใกล้จะปิดร้านแล้วลูกสาวเขาก็ยังไม่ดีขึ้น

ตอนแรกคิดว่าเมาแล้วแฮงค์ซะอีก...

“เปล่าค่ะคุณพ่อ ซัมปวดหัวนิดหน่อย”ฃ

“งั้นพ่อต้องคุมความประพฤติลูกแล้วนะ”

ใบหน้าท่าทางหวานๆ แต่นิสัยกับตรงกันข้ามซะอย่างนั้นกลัวว่าจะไปทำอะไรไม่ถูกใจใครเข้าหรือกลัวว่าจะไปทำอะไรไม่ดี คนเป็นพ่อก็ห่วงลูกสาวตามประสา ไม่อยากให้เกิดอะไรไม่ดีขึ้นกับลูก

“ซัมรู้น่า หนูรู้ตัวเองดีค่ะ พ่อสบายใจได้” หันมาตอบรับอย่างมั่นใจ เพราะเธอไม่ได้ไปทำอะไรที่ไม่ดีและรู้จักระวังตัวเองพอสมควร

“พ่อเป็นห่วง...”

“รับทราบค่ะ แล้ววันนี้พ่อจะไปเยี่ยมลุงแมกซ์ไหมคะ”

“ต้องไปนั่นแหละลูก แมกซ์มันไม่มีใคร เพื่อนป่วยพ่อก็ต้องดูแลมันสักหน่อย”

“งั้นพ่อไปพักเถอะค่ะ เดี๋ยวซัมปิดร้านเอง ดูซิเนี่ย นอนน้อยจนตาเป็นหมีแพนด้าแล้ว” บอกพร้อมดันหลังพ่อให้กลับไปนอนพักบนห้อง

แซมถอนหายใจยอมแพ้ พยักหน้ามองลูกสาวยิ้มๆ ก่อนเดินขึ้นห้องตัวเอง

อดนึกถึงบรรยากาศที่เคยสดใสกว่านี้ไม่ได้ เด็กผู้หญิงสาวสองคนมักพูดคุยหัวเราะกันคิกคักสดใสตลอดเวลา แต่หลังจากที่ลินด์ย้ายไป ซัมเมอร์ก็นิ่งขึ้น เงียบขึ้นไม่สดใสเท่าเมื่อก่อน

แซมขึ้นไปนอนพักสายตาไม่ถึงชั่วโมงก็กลับลงมาพร้อมชุดใหม่และเสื้อผ้าที่จะนำไปเปลี่ยนตอนเฝ้าเพื่อนที่โรงพยาบาล

“ไปเถอะค่ะ หนูทำเองได้แค่นี้เอง” บอกคนเป็นพ่อที่กำลังซักผ้าถูเตรียมมาถูทำความสะอาดร้าน

“หรือช่วงนี้เราจะปิดร้านไว้ก่อนดีลูก”

เขาเองก็ไม่ค่อยว่าง ลูกก็ยังต้องไปเรียนที่มหาวิทยาลัยแทบทุกวัน ปิดๆ ไปก่อนก็จะดี จะได้ไม่เหนื่อยกันมาก

“ถ้าปิดร้าน เวลาว่างหนูก็จะเหงา งั้นเปิดตอนหนูกลับจากมหาวิทยาลัยก็ได้ค่ะ”

ช่วงนี้ใกล้ปิดเทอม ไม่ค่อยมีเรียน จะมีก็มีแต่งานที่ต้องส่งอาจารย์ แล้วอีกอย่างงานพวกนั้นเธอก็ทำใกล้จะเสร็จแล้วด้วย พอเปิดเทอมก็มาลุ้นกันอีกทีว่าบริษัทที่เธอขอไปฝึกงานนั้นจะตอบรับหรือปฏิเสธ

อยากให้ตอบรับจัง...

เผื่อเจอพี่ลินด์...

“เดี๋ยวนะ!...”

“ว่าไงลูก ให้พ่อช่วยปิดร้านก่อนใช่มั้ย” แซมกำลังสะพายกระเป๋าเป้เตรียมไปหาเพื่อน แต่ลูกสาวพูดขึ้นซะก่อน

“เปล่า เปล่าค่ะพ่อ ซัมเพิ่งนึกอะไรออกน่ะค่ะ แหะๆ” ซัมเมอร์ทำหน้ายิ้มแห้งให้พ่อ

“โอเคงั้นพ่อไปนะ เจอกันตอนเช้า”

“รับทราบค่ะ ขับรถดีๆ นะคะ”

หญิงสาวเดินออกไปส่งพ่อที่รถก่อนจะกลับเข้ามาพร้อมปิดประตูร้านและเปลี่ยนป้ายบอกว่าร้านปิดแล้ว ร่างเล็กถอนหายใจยาวยืนกอดอกพิงประตูด้วยความสงสัย

พี่ลินด์เป็นเจ้านายของนายคนนั้นแล้วทำไมก่อนย้ายไปถึงต้องหาที่ทำงานใหม่

“เราโดนหลอกหรือเปล่าเนี่ย” เสียงเล็กพูดกับตัวเอง

ถ้าเขาเป็นคนร้ายที่มาขโมยของที่ร้านอย่างที่เธอคิดตั้งแต่แรกทำไมเขาถึงไม่ทำร้ายเธอ แล้วอีกอย่างหากอยู่ในสถานการณ์เมื่อคืนเธอน่าจะโดนขืนใจเหมือนในหนังแล้วสิ

บรึ๋ยย! ร่างเล็กสะดุ้งนึกกลัวหากตัวเองโดนแบบนั้นขึ้นมาจริงๆ

แต่ดูจากลักษณะท่าทาง หล่อมาก ดูดีมาก ราศีจับขนาดนั้นไม่น่าจะใช่โจรปล้นข่มขืนนะ...

“หรือว่าเขาทำงานให้พี่ลินด์จริงๆ พี่ลินด์เป็นห่วงเรากลัวว่าจะโดนทำร้ายงั้นเหรอ”

“นั้นสิ แล้วทำไมพี่ต้องหนีด้วยนะ”

เดินวนไปวนมาพูดกับตัวเอง

“แต่... ฮึ่ย! พี่ลินด์นะพี่ลินด์ เป็นอะไรก็ไม่บอกกันบ้างเลย น่าน้อยใจชะมัด”

ซัมเมอร์สะบัดไล่ความคิดน้อยอกน้อยใจออกไปให้เหลือแต่ความสงสัยเหมือนเดิมก่อนจะรีบเก็บร้านและกลับขึ้นห้องนอน

คนที่เฝ้าสังเกตมาสักพักเดินออกจากหลังต้นไม้ใหญ่ตรงข้ามร้านเบเกอรี สองมือล้วงกระเป๋าทั้งสองข้างพลางมองเข้าไปในร้านจนไปชั้นล่างถูกปิด ไม่ถึงนาทีไฟบนห้องนอนหอมๆ นั่นก็เปิดสว่าง

แสดงว่าคืนนี้เขาแอบเข้าไปอีกไม่ได้... หรือได้กันแน่วะ... หรือรอจบงานก่อน...

“หรือเด็กนั่นจะสงสัยที่บอกไปเมื่อคืนวะ...” ถ้าใช่ เขาจะลบความสงสัยของเธอยังไงดี