เจคอบ | EP.1 ติดกลิ่นห้องนอน

ชายหนุ่มวัย 28 ปี ใบหน้าอันหล่อเหลาและความสูงหนึ่งร้อยแปดสิบแปดเซนติเมตรบวกกับรูปร่างกำยำสมสัดส่วนที่แสนจะเฟอร์เฟคไปทุกกระเบียดนิ้ว เขาถอนหายใจแรงก่อนลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ทำงานหลังจากจดจ่อกับงานตรงหน้ามาหลายชั่วโมง

ในมือถือแท็บเลตจอใหญ่ปรากฏภาพร้านเบเกอรีแห่งหนึ่งในเมืองอีสต์เบิร์นซึ่งอยู่ในตรอกซอกซอยเล็กๆ หากไม่ใช่ผู้คนที่อาศัยอยู่แถวนั้นไม่ค่อยรู้จักมากนัก งานนี้เป็นหนึ่งในงานหลักที่เขาได้รับมอบหมายจากเจ้านายให้รับผิดชอบ

“หายากฉิบหาย” พูดกับตัวเองพลางจ้องมองร้านเบเกอรีอีกครั้งก่อนถอนหายใจ เขาเคยเข้าไปค้นในบ้านนั้นหลายครั้งในวันก่อนๆ แต่ก็ไม่พบข้อมูลอะไรน่าสงสัยและสามารถนำไปรายงานกับเจ้านายได้เลย

ต้องมีสิวะ ทำไมจะไม่มี คนอย่างไอ้เจคแม่งทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว

ที่ตั้งใจทำงานมากๆ เพราะเขามีเป้าหมายคือวันหยุดของตัวเอง หนึ่งเดือนที่เขาหยุดพักจะต้องไม่มีเรื่องงานใดๆ เข้ามารบกวนเด็ดขาด เพราะฉะนั้น... ช่วงนี้เลยวุ่นวายจนหัวหมุนทุกวัน

ร่างใหญ่กำยำเดินออกจากห้องทำงานของตัวเองในคฤหาสน์หลังใหญ่ของเลอร์มิงตัน สถานที่คุ้นเคยตั้งแต่เด็กๆ และเป็นทั้งที่ทำงานในบางครั้งและที่นอนด้วยในบางที เจคอบพยักหน้าให้ลูกน้องขณะเดินไปที่รถคันหรูของตนเองแล้วขับออกไป

ทั้งเขาและเจ้านายมีความเหมือนกันอย่างหนึ่งคือไม่ชอบมีลูกน้องคอยตามต้อยๆ ตลอดเวลาไปไหนมาไหน ซึ่งมันน่ารำคาญเป็นอย่างมาก คุณรามเลยไม่มีลูกน้องคอยตาม รวมถึงเขาด้วยเช่นกัน

รถซุปเปอร์คาร์คันหรูสีดำสนิทจอดนิ่งเมื่อถึงที่หมายหลังจากแล่นบนถนนด้วยความเร็วสูงตลอดเวลาสองชั่วโมงที่ผ่านมา สายตาจดจ่อกับร้านเบเกอรีตรงหน้าพลางสูดหายใจเข้าออกอย่างใจเย็น

วันนี้เขาต้องได้อะไรกลับไปบ้าง...

สองพ่อลูกช่วยกันเก็บร้านเมื่อถึงเวลาปิด ร่างอรชรผิวขาวใสใบหน้าสวยหวานน่ารักเดินออกมาเก็บของตกแต่งหน้าร้านอย่างเร่งรีบ

“พ่อเก็บเองก็ได้ลูก หนูไปเถอะเพื่อนจะรอนานนะ” แซมเอ่ยอย่างเอ็นดูกับความดื้อดึง ไม่เชื่อฟังของลูกสาวคนเดียวของเขา

“ยังเหลือเวลาอีกสิบนาที ซัมก็ช่วยพ่อปิดร้านเสร็จพอดีเลยค่ะ” พูดโดยที่ยังจับผ้าเช็ดทำความสะอาดชุดโต๊ะและโซฟาอยู่

พี่ลินด์ไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว พ่อก็ต้องเก็บร้านคนเดียวแล้วเธอจะออกไปหาเพื่อนทั้งอย่างนี้ได้ยังไงกัน

“เห็นไหมคะ เสร็จแล้วเนี่ย”

“วันนี้อย่ากลับดึกนะซัม”

“รับทราบค่ะ กลับมาก่อนคุณพ่อไปเยี่ยมลุงโจอีกมั้ง” ทำมือเหมือนทหารรับคำสั่งแล้วเอ่ยตอบยิ้มๆ

“ให้มันจริงเถอะ ไปเที่ยวทีไรกลับดึกทุกที ลินด์ไม่อยู่ใครจะบ่นซัมช่วยพ่อ”

“คุณพ่ออะ หนูไปดีกว่า” ทำหน้าเง้างอนก่อนยิ้มหวานออกมา ซัมเมอร์เดินเข้าไปกอดพ่อตนเองก่อนถอดผ้ากันเปื้อนแล้วหยิบกระเป๋าเดินออกนอกร้านโดยไม่ทันได้สังเกตว่ามีรถคนสีดำสนิทจอดนิ่งหลบมุมกำแพงอยู่

มือเล็กโบกหยอยๆ เหมือนเด็กน้อยไม่มีผิด คนเป็นพ่อได้แต่ส่ายหน้าไปมากับลูกสาว ถึงจะโตขึ้นมากจนเข้ามหาวิทยาลัยชั้นปีสองแล้ว แต่เขาก็ยังมองลูกสาวเป็นเด็กน้อยอยู่เสมอ

คนที่นั่งรออยู่ในรถพักใหญ่มองตามเด็กสาวแต่งตัวกำลังน่ารักสวมเดรสกระโปรงสีชมพูเกาะอกเดินไปขึ้นรถที่มารอรับด้วยรอยยิ้มมุมปาก เจคอบใจเย็นนั่งรออยู่ในรถอีกไม่นานคนเป็นพ่อของเด็กสาวคนนั้นก็ปิดร้านแล้วออกจากร้านไป

เจคอบแฮกรหัสปลดล็อกประตูอย่างเชี่ยวชาญ ไม่กี่วินาทีก็เปิดออกสำเร็จ

เขาเปิดไฟฉายที่พกติดตัวส่องสำรวจชั้นล่างซึ่งเป็นร้านเบเกอรีจนทั่ว ภายใต้ความมืดมิดและเขาต้องการหาอย่างละเอียดจึงค่อนข้างใช้เวลาก่อนจะขึ้นไปสำรวจชั้นสองซึ่งเป็นห้องนอนของทั้งสองคนพ่อลูกและห้องว่างที่เป็นเคยห้องนอนของคุณลินด์

ชายหนุ่มเข้าไปสำรวจห้องนอนของแซมเป็นห้องแรก ก็พบแต่บัญชีรายรับรายจ่ายและเงินสดจำนวนหนึ่งที่คุณลินด์ให้เอาไว้ก่อนย้ายออก ก่อนที่เขาจะย้ายไปอีกห้องหนึ่ง

ห้องยัยเด็กน่ารักคนนั้น...

กลิ่นห้องของเธอมันช่างหอมเตะจมูกเขาเหลือเกิน ไม่อยากจะคิดตอนได้กลิ่นหอมหวานจากตัวเธอเลย ไหนจะใบหน้าสวยหวานน่ารักที่เห็นในรูปครั้งแรกก็ต้องสะดุด...

เจคอบเดินเข้าไปสำรวจในห้องนอนที่ตกแต่งด้วยสีหวาน สีชมพู... สีโปรดสินะ...

ครั้งที่แล้วไม่ทันได้เข้ามาในห้องนี้ เพราะเธอกลับเข้ามาก่อนเขาเลยต้องถอย แต่ตอนนี้ได้เข้ามาแล้วเขาก็ต้องค้นหาอย่างละเอียด

ข้าวของทุกชิ้นที่หยิบจับออกมา ถูกวางไวที่เดิมเหมือนไม่มีใครไปแตะต้องยกเว้นเจ้าของ ทุกอย่างเงียบกริบและราบเรียบเหมือนไม่เคยมีใครแอบเข้ามาในห้องนี้

“อ่า ซ่อนรูปชะมัด” เอ่ยเบาๆ เมื่อค้นตู้เสื้อผ้าแล้วเห็นชั้นในของหญิงสาว

รอยยิ้มมุมปากผุดขึ้นโดยไม่ตั้งใจก่อนจะเก็บมันใส่ลิ้นชักไว้ที่เดิม

“ไม่มีอะไรเกี่ยวกับคุณลินด์เลยนี่หว่า”

ร่างสูงใหญ่ออกจากห้องนอนนั้นแล้วเดินไปห้องนอนข้างๆ ครั้งที่แล้วเขามาค้นอย่างละเอียดแต่ก็กลับไม่พบอะไรเลยเกี่ยวกับคุณลินด์ ข้อมูลส่วนตัวที่คิดว่าจะเจอให้ชวนสงสัยสักนิดก็ไม่มี

ทันใดนั้น... ภายใต้ความเงียบเขาก็ได้ยินเสียงรถแล่นมาจอดหน้าบ้าน

ชายหนุ่มแง้มเปิดผ้าม่านจากบนห้องนอนเก่าของลินด์ก็เห็นยัยเด็กน่ารักคนนั้นกำลังเปิดประตูบ้านเข้ามา

“สภาพ...” เสียงทุ้มเอ่ยกับตัวเองเบาๆ เมื่อเห็นท่าทางของหญิงสาวเดินเซทรงตัวไม่ค่อยอยู่และพยายามกดรหัสปลดล็อกประตูเข้ามาในบ้าน

เขาหยุดทุกอย่างที่ทำอยู่และทำตัวให้เงียบที่สุดในห้องนั้น แต่แล้วประตูห้องก็ถูกเปิดออกจากคนข้างนอก...