เด็กขายตัว

เด็กขาย ( ตัว ) Nc ?หมวย?

บทนำ

เราชื่อหมวยอายุ 19ปีเป็นคนที่ขาวมากแล้วก็หมวยเหมือนชื่อเราสูง 168 น้ำหนัก 49 บางคนอาจจะรู้แล้วว่าเรามาจากไหนตอนแรกเราอยู่กับแม่ที่บ้าน 2 คนในตอนที่เราอายุ 14คุณพ่อไปหาเราเป็นบางครั้งเพราะว่าคุณแม่ของเราอยู่ในสถานะเมียน้อยเราเองก็เป็นลูกเมียน้อยเรารู้มาโดยตลอดจนเราอายุครบ 17 ปีคุณแม่เรามีแฟนใหม่และเขาคบกันมาจนเขาแต่งงานกัน คุณแม่เขาแต่งงานใหม่เขาไม่เอาเราไปด้วยให้เขาปล่อยให้เราอยู่ที่บ้านและบอกให้เราโทรหาคุณพ่อเพื่อให้คุณพ่อมารับเราโทรหาให้คุณพ่อมารับและเรื่องราวก็เกิดขึ้นหลายๆอย่างจนกลายเป็นเราไม่ใช่ลูกเขาเรากลายเป็นลูกชู้เป็นอะไรที่เจ็บปวดที่สุดการเป็นลูกเมียน้อยว่าเจ็บปวดแล้วแต่จู่ๆกลายมาเป็นลูกชู้เจ็บปวดยิ่งกว่าเดิมเราทำอะไรไม่ได้นอกจากถอยออกมาจากครอบครัวเขาเรารักคุณพ่อเหมือนเดิมแต่เราไม่มีสิทธิ์ที่จะเป็นลูกเขาต่อได้แล้วเพราะว่าเราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขาเลย อีกอย่างเราอยากให้คุณพ่อกลับไปดีกับครอบครัวของเขาเราเลยให้พี่สาวต่างแม่ของเรามารับเรามีพี่สาวต่างแม่แล้วก็พี่ชาย! เราแค่ให้พวกเขามารับเพื่อที่จะไม่ให้คุณพ่อที่ไม่ใช่พ่อแท้ๆของเราเป็นห่วงเท่านั้นเองเราก็จะไปเราไม่คิดจะอยู่ที่บ้านของเขา

“หมวยเปิดประตู” เราเดินออกมาเปิดประตูพร้อมกับมองหน้าพี่สาวต่างแม่ของเราชื่อว่าพุธส่วนพี่ชายชื่อว่าพีเขาเคยจะข่มขืนเราไปแล้วเพราะว่าเขาไม่รู้ว่าเราเป็นน้องสาวเราไม่ได้จะอยู่ที่นี่แต่เราจะกลับบ้านแค่ให้เขามาตบตาคุณพ่อภูตะวันเท่านั้นเรารู้ว่าคุณพ่อภูตะวันเขาเป็นคนดีเขาคงไม่ปล่อยให้เราออกมาแล้วลำบากแต่ในเมื่อเรารู้ตัวเองแล้วว่าเราไม่ได้เกี่ยวข้องกับเขาเราก็ควรออกมาจากครอบครัวของเขาจากชีวิตของเขาทุกคน

“มีอะไรหรอคะ”ขณะที่เราเปิดประตูออกมาพร้อมกับกระเป๋าเสื้อผ้าที่เราเคยเก็บมาไว้บ้านหลังนี้ตอนที่คุณแม่ของเราพามาก่อนที่เราจะวิ่งหนีพี่พีออกไปเราจะกลับบ้านที่ต่างจังหวัด

“จะไปไหน”

“หมวยจะกลับบ้านค่ะขอบคุณนะคะสำหรับที่ไปรับสำหรับที่บอกคุณพ่อภูตะวันไปแบบนั้น”

“เธอจะไปไหนไม่ได้ทำนั้นเธอจะต้องไปใช้หนี้แทนคุณพ่อ” เราหันหน้ามองพี่พุธที่เขาพูดขึ้นว่าใช้หนี้แทนคุณพ่อก็คือคุณพ่อของเขาคนที่ให้กำเนิดเราแต่เรารับไม่ได้เพราะว่าเราเป็นลูกชู้เขาคือชู้ของแม่เราไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าเขาคือพ่อ

“พี่หมายความว่ายังไง”

“ก็ไม่มีอะไรที่น่าจะเข้าใจยากหรอกคุณพ่อเป็นหนี้และในตอนนี้คุณพ่อติดคุกก็เพราะว่าเธอเธอต้องรับผิดชอบเธอต้องไปใช้หนี้แทนคุณพ่อ”หลังจากพูดจบพี่พุธเอามือมาจับแขนของเขาเราสะบัดออกก่อนที่จะรีบเข้าไปในห้องแล้วปิดประตู!

ปึ้ง! เเคร๊กๆ

เอามือของเราทั้งสองข้างกอดรูปคุณแม่พร้อมกับกระเป๋าเสื้อผ้าที่เราเก็บเพื่อที่จะกลับบ้านแต่จู่ๆที่สาวต่างแม่ของเราก็บอกให้เราไปใช้หนี้แทนคุณพ่อเขาไม่ใช่คุณพ่อของเราไม่จำเป็นที่จะต้องไปใช้หนี้แทนในตอนนี้เราทำอะไรไม่ถูกเลยเพียงแต่นั่งน้ำตาไหลเราจะออกจากบ้านหลังนี้ยังไง

ปั้งๆๆ!!

“ปั้งๆๆหมวยๆเปิดประตู”

“ฮื่อๆอย่ามายุ่งกับหมวย” เราร้องไห้พร้อมกับตะโกนออกไปว่าอย่ามายุ่งกับเรา

“เอากุญแจสำรองเปิดห้องมัน”ในตอนนี้เสียงข้างนอกไม่ได้มีเพียงคนเดียวแต่เหมือนมีกันหลายคนพร้อมกับบอกให้เอากุญแจสำรองมาเปิดห้อง

“แคร๊ก! ไม่นานประตูเปิดเข้ามาเราได้เพียงแต่ถอยหลังนี้เพราะว่าคนที่เดินเข้ามาเป็นพี่พีดีคนที่เคยข่มขืนเรา

“ฮื่อๆออกไปนะ”

“พีจับตัวมัน” พี่พุธเป็นคนออกคำสั่งให้พี่พีเดินเข้ามาจับเราเราพยายามเอากระเป๋าฟาดแรงๆเราพยายามหนีแต่ก็ไม่พ้นเพราะว่าตัวเขาใหญ่กว่าเราและแข็งแรงกว่าเราจนเขามาจับมือของเราทั้งสองข้างได้และกระชากเราออกมาจากห้องด้วยความแรง

“ฮื่อๆทำไมพวกคุณถึงเลวแบบนี้”

“เธอต้องไปใช้หนี้แทนคุณพ่อหมวย”

“ฮื่อๆไม่เขาไม่ใช่พ่อหมวย”

“ทำไมจะไม่ใช่ถ้าคุณพ่อไม่ติดคุกเพราะเธอพวกฉันคงไม่ต้องลำบากแบบนี้คุณพ่อให้พาเธอไปให้เจ้าหนี้”

“ไม่ๆๆฮื่อๆ”กระเป๋ากับรูปแม่ของเราที่ตกอยู่ในห้องเขาจับตัวเรามาพร้อมกับกระชากแขนเราเจ็บแขนไปหมดเขาจะเอาเราไปใช้หนี้ที่ไหนเราไม่รู้แต่ตอนนี้เรากลัวไปหมดแล้วเราคิดถึงคุณพ่อภูตะวัน

“ไปไม่นานหรอกแค่ใช้หนี้แป๊บเดียวก็กลับมาแล้วอย่าร้องมากน่ารำคาญ”นั่นเป็นสิ่งที่พีผู้ชายคนนี้ที่เราเกลียดตั้งแต่ทีแรกตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอเขาก็ทำร้ายเราแล้วเราเกือบเอาชีวิตไม่รอดเราต้องถูกรถชน

“ฮื่อๆไม่ไปใครก็ได้ช่วยด้วย” ปึก! เรากำลังร้องเรียกและตะโกนไปหน้าบ้านเพื่อให้คนอื่นช่วยในตอนนี้เขากเหัวเราเข้าไปอยู่ข้างรถคันนึงเราพยายามดิ้นแล้วแต่ก็ไม่ไหวเพราะว่าเขากับเราทั้งสองคนพี่น้องเลย

“ขอโทษนะหมวยแต่มันจำเป็นจริงๆ”เราหันมองหน้าพี่พุธทั้งน้ำตาเขาพูดออกมาได้ยังไงว่าจำเป็นจริงๆเราไม่เกี่ยวกับเขาเลยไม่ว่าจะเป็นหนี้อะไรทั้งนั้น

“ฮื่อๆไม่ๆปล่อยหมวย”

แล้วรถก็ขับมาด้วยความเร็วมาได้ไม่นานตลอดที่เราอยู่ในรถเราพยายามร้องให้พยายามดิ้นแต่เราก็หนีเขาทั้งสองคนไม่ได้อีกคนนั่งอยู่ด้านซ้ายคนนั่งอยู่ด้านขวาและจับมือกับจับขาเราไว้นี่เวรกรรมอะไรของเขาเราจะต้องไปใช้หนี้ทั้งๆที่เราไม่ให้ก่อ

“ลงมา”เมื่อรถจอดแล้วเขาจับมือของเราพร้อมกับกระชากให้ลงรถเราไม่รู้จักว่าคืออะไรสถานที่ที่ใหญ่มาม่ามีชายชุดดำอยู่หลายคนมาก

“ฮื่อๆไม่เอาไม่ปล่อยๆ” ต่อให้ดิ้นแค่ไหนเขาก็ไม่ยอมปล่อยเราเขาจับตรงข้อแขนของเราแน่นทั้งสองพี่น้องเขาก่อนที่จะพาเราเดินไปด้านหน้า

“ฉันมาพบเสี่ยกร”พี่พุธหันไปพูดกับชายชุดดำว่ามาพบเสี่ยกรอะไรนั่นชายชุดดำพยักหน้าให้ก่อนที่จะเปิดประตูให้เข้าคือในใจเราตอนนี้กลัวไปหมดไม่รู้ว่าเขาเอามาใช้หนี้แบบไหนแต่สถานที่น่ากลัวบอกไม่ถูกเลย

“ใครก็ได้ช่วยด้วยฮื่อๆ”เราได้เพียงแต่หันหน้าไปมองชายชุดดำพร้อมกับร้องให้เขาช่วยแต่ไม่มีใครช่วยเราเลยมีแต่เขายืนนิ่งแล้วทั้งสองคนพี่น้องเขาก็จับแขนแล้วก็พาเข้ามาในห้องนึง พรึ่บ! ตุบ! เขาพลักเราลงที่พื้นด้วยความแรงจนเราล้มหัวเข่ากระแทกกับพื้นจนเจ็บและสายตาของเราเห็นเขาผู้ชายที่ยืนอยู่ต่อหน้าก่อนที่เราจะเงยมองหน้าของเขาผู้ชายคนนี้ดูมีอายุเเล้วแต่สีหน้าของเขานะกลัว

“นี่หรอน้องสาว” เรารีบรวบรวมแรงที่มีลุกขึ้นกำลังจะวิ่งหนีแต่ถูกมือหนาของผู้ชายคนที่ยืนอยู่กับแขนเราดึงไว้

“ฮื่อๆปล่อยหมวยนะ”

“ใช่นี่แหละน้องสาวที่ฉันเอามาขายให้ฉันต้องการเงินไปใช้หนี้ให้กับคุณพ่อ”พี่พุธพูดออกมาหน้าตาเฉยเขาบอกว่าเขาเอามาขายเพื่อเอาเงินไปใช้หนี้ให้กับคุณพ่อของเขาจิตใจเขาทำด้วยอะไร

“งานดีนี่แต่ไม่รู้สินค้าจะดีหรือเปล่าฉันให้ได้เต็มที่แค่5แสน” ผู้ชายคนที่จับแขนเราอยู่เขากำลังเจรจาเรื่องเงินเราไม่ใช่สิ่งของนะที่เอามาขายแบบนี้ทำไมเราต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ด้วยแล้วชีวิตของเราจะอยู่ยังไงจะเจออะไรบ้างเราได้เพียงเธอร้องไห้พยายามดิ้นก็ไม่หลุด

“ฮื่อๆขอร้องนะพี่พุธอย่าขายหมวยเลย”ในตอนนี้เราได้เพียงแต่ใช้สายตาที่อ้อนวอนพร้อมกับร้องไห้เพื่อบอกไม่ให้พี่สาวต่างแม่ของเราขายเราให้กับเสี่ยคนนี้

“คุณภาพดีแน่นอนฉันมั่นใจว่าเธอน่าจะยังไม่ได้ผ่านมือชายได้มาฉันขอ 1 ล้านแล้วถ้าเกิดคุณพิสูจน์แล้วว่าเธอผ่านชายใดมาฉันจะคืนให้คุณครึ่งนึ่ง”

“ตกลงไปเอาเงินข้างนอกได้เลยแต่ถ้าฉันพิสูจน์แล้วไม่เป็นอย่างที่เธอบอกเธอต้องเอาเงินมาคืนฉันครึ่งนึงถ้าเธอไม่เอามาคืนเธอเตรียมตัวตายทั้งพี่ทั้งน้อง”

“คะไปพี”

“ฮื่อๆไม่เอาๆหมวยไม่อยู่ที่นี่”

“อย่าโวยวายเธอถูกขายให้ฉันแล้ว”ผู้ชายคนนี้เขาจ้องมองเราพร้อมกับพูดว่าเราถูกขายให้เขาแล้วถึงแม้ว่าเราจะยังเด็กอยู่แต่เราก็เข้าใจว่าการที่เขาขายมาใช้หนี้ต้องเจอแบบไหนหรือว่าทำหน้าที่อะไร

“ฮื่อๆไม่ๆหนูไม่เกี่ยวกับพวกเขา”

“ฉันไม่สนมานี่!”

“โอ้ยฮื่อไม่ๆ”