พนันรักเดิมพันใจ บทที่3.....

“ขอไม่ลงไปได้ไหม...”

ดาเรียทิ้งตัวพิงพนักเก้าอี้แรงๆ เธอรู้สึกหงุดหงิดจนไม่อยากจะขยับตัว

“จะอยู่คนเดียวในห้อง...แน่ใจหรือ?”

คริสติน่าถามพร้อมกับเลิกหัวคิ้วขึ้นสูง ดาเรียขี้กลัว หล่อนไม่ชอบอยู่คนเดียวในห้องแถมนี่ยังไม่ใช่ที่นอนประจำ ดังนั้น คริสติน่าเชื่อว่า ยังไงเสีย ดาเรียก็ต้องตกลง...

“คิตตี้...ฉัน!!”

ดาเรียเงยหน้าขึ้นมองสบตาคริสติน่า สายตาของเพื่อนสาวละห้อยจนน่าใจหาย

“เกิดอะไรขึ้น?”

สาวทอมบอยย้อนถามเสียงหลง หล่อนกระเด้งตัวขึ้นนั่งตรงๆ กระถดตัวเข้ามาใกล้ดาเรีย พร้อมกับเขย่าแขนเรียวบางเบาๆ เมื่อหยดน้ำตาเล็กๆ ไหลกลิ้งออกมาจากดวงตากลมโตของเพื่อนสาว

หญิงสาวเม้มเรียวปากจนเป็นเส้นตรง...เธอรู้สึกถึงหยาดน้ำร้อนๆ ที่ไหลริน มันเป็นความปวดร้าวในใจ ที่ไม่สามารถขยายความบอกใครได้ เป็นความน้อยเนื้อต่ำใจ...ที่จู่ๆ ก็จุกอยู่ที่ระหว่างอก

“เปล่า...แค่...” เธอตอบได้แค่นั้น สำหรับความสับสนในหัวใจ

“โธ่!! แกไม่บอกฉัน ฉันจะช่วยแกได้ยังไงล่ะ”

คริสติน่าแทบจะทึ้งผมตัวเอง หากสิ่งที่เพื่อนกำลังกังวลอยู่นั่นเกี่ยวข้องกับนาธาน เธอแน่ใจว่ามีทางออก

“ไม่มีอะไรหรอกน่า ก็แค่นอยนิดๆ”

ดาเรียถอนใจแรงๆ เธอรีบยกมือขึ้นปาดน้ำตาแสร้งทำหน้าร่าเริงเสียเต็มประดา ทั้งๆ ที่ในใจโทมนัส น้ำตาท่วมใจ เมื่อความหวังของตัวเองแสนจะริบหรี่

“ดีแล้ว ฉันไม่อยากให้แกตีตนไปก่อนไข้ บางทีสิ่งที่แกคิดมันอาจจะไม่จริงก็ได้...”

คริสติน่าเปรย จะให้ดาเรียเชื่อเรื่องที่นาธานไม่ใช่เกย์ ก็ต้องให้เพื่อนสาวพิสูจน์เอง

“อืม...”

หญิงสาวครางรับ เธอหลุบเปลือกตาลงเพื่อพักสมอง...เพราะหากคิดนำไปก่อน คนที่กลุ้มใจก็คือเธอ

คงเพราะหลับตานานจนเกือบเคลิ้มหลับ เสียงทุ้มๆ ของนาธานก็มาปลุกเธอจนตื่น

“เรามีเรื่องต้องคุยกันนะคิ้ตตี้...”

นาธานพูดเสียงห้วน เขาเดินผ่านประตูหน้าเข้ามาแบบสะดวกโยธิน...สองสาวนี่ ทำให้เขาเป็นห่วงจนทนไม่ไหว หล่อนหละหลวมเรื่องการระวัง...จนอดวิตกแทนไม่ได้

“อารายพี่...ฉันง่วง”

อากาศร้อนๆ ตอนบ่ายแก่ๆ หนังท้องตึงหนังตาหย่อน เมื่อลมทะเลพัดโชยกระทบใบหน้า

“ลุกขึ้นมาเลยค่ะ อย่าให้ต้องเรียกซ้ำ...พี่คงต้องทำความเข้าใจกับเราใหม่ทั้งหมด...”

คริสติน่างัวเงียขี้ตา เธอยกมือขยี้เปลือกตาแรงๆ พร้อมกับย้อนถามเสียงแข็ง

“หืมมม เรื่องอะไรนาธาน...ฉันง่วง”

ดาเรียเองก็เช่นกัน เธอยันตัวลุกขึ้นนั่ง แต่ยังไม่ยอมลืมตา...

“1...เรื่องประตู พี่เข้ามาได้โดยไม่ต้องเคาะเรียกใคร? หมายความว่า...เราสองคน ไม่ได้ล็อก!!” ชายหนุ่มเท้าสะเอว เขายืนปักหลักจังก้า ใบหน้าตึงเปลี๊ยะ!!

“2. เคยคิดไหมว่ามันอันตราย หากมีศัตรูอยู่ใกล้ๆ เราสองคนจะเป็นยังไงคะ?”

ชายหนุ่มเพิ่มความดังของเสียง เมื่อสองสาวตรงหน้า ทำท่าเหมือนไม่ใคร่สนใจ

“โห!! เรื่องแค่นี้เอง...”

คริสติน่าคราง เธอทิ้งตัวลงนอนเหมือนเดิม

“แค่นี้เอง!! อะไรคิตตี้ นี่มันเรื่องใหญ่นะคะ หากมีคนร้ายลอบเข้ามาล่ะ หากมีคนไม่หวังดีย่องเข้ามาในนี้ เธอสองคนจะเป็นยังไง”

นาธานโวย สองสาวนี่สะเพร่าเรื่องการระวังตัว อย่างนี้เขาจะกลับไปทำงานได้อย่างสบายใจได้ยังไง

“ฉันรู้...นาธาน แต่ที่นี่สแกนคนเข้า-ออก คงไม่มีใครเป็นโจรหลุดเข้ามาหรอกค่า”

หญิงสาวแย้ง...เธอยกมือขึ้นปิดเปลือกตา...

“หึ!! คนชั่วมันไม่ได้ติดป้ายไว้ที่หน้าผากนะคะ คนอื่นๆ จะได้รู้ และคอยระวัง...ส่วนมากมาในรูปร่างหน้าตาดีๆ ทั้งนั้นแหละ”

ชายหนุ่มถอนใจเฮือกใหญ่ๆ ไม่คิดว่าคริสติน่าจะประมาทเช่นนี้

ดาเรียอมยิ้มตาพราว...นาธานคิดได้ยังไง คนเลวที่ไหนจะเขียนป้ายติดไว้กลางหน้าผาก

นาธานถอนฉุน เขาเหลือบมองหญิงสาวอีกคน ก่อนจะกะพริบตาถี่ๆ

หล่อนนั่งยิ้ม หล่อนขันอะไร?

“ดาช่าสัญญาค่ะ ต่อไปเราจะระวังตัวมากกว่านี้...”

หล่อนยกมือขึ้นปฏิญาณ...พร้อมกับย้ำคำหนักแน่น

“เห้อ...ก็คงต้องอย่างนั้นค่ะ...พี่ไม่ได้อยู่ดูแลเธอสองคนได้ตลอดนะคะ”

ชายหนุ่มกล่าวเสียงอ่อน เขาทรุดนั่งบนเก้าอี้หวายก่อนจะเอนกายลงนอน

“คิตตี้ ไอ้หมอนั่นใช่คนที่ตามเกาะแกะเรามาตลอด4ปีมั้ย?”

เสียงอ่อนๆ เปรยถาม คริสติน่าเบ้ปากก่อนตอบเสียงกระแทก “ใช่ค่ะ ไอ้หมาวิค!!”