พนันรักเดิมพันใจ บทที่2.

บทที่2.หาดทราย สายลมกับสามเรา...

คริสติน่าอยากจะกระเซ้าพี่ชาย แต่เธอกลัวว่านาธานจะถอยหลบไปอยู่หลังกำแพงแก้ว และใช้ปราการนั่นเป็นเกราะป้องกันตัวซ้ำอีก หญิงสาวจึงพยายามเก็บปากไม่ให้แขวะชายหนุ่ม...

ก็จะอะไรล่ะ...สำรวจห้องก็แล้ว เดินดูนั่นดูนี่จนแน่ใจ พูดคุยถามสาระทุกข์ สุกดิบ จนหมดทุกกระบวนความ แต่นาธานก็ยังไม่ยอมกลับ เขาปักหลักนั่งดูรายการทีวีที่ถ่ายทอดสด เหมือนเป็นคนว่างงาน...

ดาเรียนั่งตาปรือ เธอนอนไม่หลับบนเครื่องและเมื่อถึงห้องพักก็อยากจะพักตาสักหน่อย แต่เพราะผู้ชายตรงหน้าเธอนี่แหละ ที่ทำให้หญิงสาวต้องฝืนทรมานร่างกาย เธอยกมือขึ้นปิดปาก เพราะความง่วงผลักดันจนอดไม่ได้ที่จะอ้าปากหาว...

“ง่วงก็ไปนอนสิดาช่า...”

ดาช่า ชื่อเล่นของดาเรียน่ารักสมตัว นาธานอยากเรียกหล่อนแบบนั้นบ้างแต่ก็ยังไม่สนิทสนมพอ เขาชำเลืองมองเธอบ่อยๆ และแอบอมยิ้มเมื่อเจ้าหล่อนกำลังง่วงจัด หล่อนยกมือปิดปากถี่ๆ เขามองหล่อนสลับกับมองนาฬิกาในหนึ่งนาที หล่อนอ้าปากหาวถึง3 ครั้ง

หญิงสาวหันไปถลึงตาใส่เพื่อสนิท เบ้ปากและอยากแลบลิ้นให้ด้วย ถ้าไม่มีบุคคลที่สามนั่งขวางอยู่ตรงกลาง

“หึๆ” คริสติน่าหัวเราะในลำคอ หล่อนผุดลุกขึ้นยืน เปรยลอยๆ และไม่ได้รอฟังคำตอบ

“ไม่ไปอย่าไป ฉันไปนอนก่อนนะแก บายพี่ชาย หนังตาฉันจะปิดแล้ว พรุ่งนี้ค่อยไปกราบคุณลุงคุณป้า บาย... ราตรีสวัสดิ์”

นาธานหน้าเหวอ!! เขามองตามก้นคริสติน่าไปแบบงงๆ

“จะนอนก็ได้นะคะ ขอพี่ดูรายการนี้อีกหน่อยแล้วถึงจะกลับ” ชายหนุ่มหันมายิ้มให้ดาเรีย เขาพูดเสียงทุ้มๆ จนเจ้าหล่อนแทบเคลิ้ม

“ไม่เป็นไรค่ะ ดาช่ายังไม่ง่วง” หล่อนส่ายหน้าประกอบคำพูด และนาธานรู้ว่าไม่จริง เมื่อเปลือกตาของเจ้าหล่อนหรี่ปรือจนเกือบจะปิด...

ที่ชายหนุ่มยังไม่ไป ก็เพราะเขาอยากแน่ใจ สองสาวไม่ได้นอนห้องเดียวกัน เมื่อในห้องสวีทนี้มีห้องพักสองห้อง...กระเป๋าเดินทางที่พนักงานเข็นขึ้นมาส่ง ถูกจับแยกไปไว้ห้องใครห้องมัน

“ค่ะ” ชายหนุ่มรับคำ เขาแสร้งเป็นสนใจรายการโปรด แต่คอยแอบมองดาเรียอยู่บ่อยๆ หญิงสาวง่วงจัด จนสุดที่จะฝืน เธอวูบหลับ!! ศีรษะตกวูบ ก่อนจะสะดุ้งเมื่อลำตัวเอนลงไปฟุบอยู่บนโซฟา...หญิงสาวยิ้มแหยๆ ยกมือขยี้เปลือกตาแรงๆ นึกแช่งชักตัวเองในใจ ทำไมถึงง่วงจนฝืนไว้ไม่อยู่ เพราะช่วงที่เรียนหนัก เธออดนอนได้ยาวนานกว่านี้

“กาแฟมั้ยคะ” หญิงสาวถามแก้เก้อ...เธอผุดลุกขึ้นยืน เพราะหากยังนั่งเงียบๆ อยู่ตรงนี้ เธอได้น็อคกลางอากาศแน่ๆ

“กาแฟดำ น้ำตาลสองก้อนค่ะ” ชายหนุ่มเปรย เขาไม่นิยมกาแฟใส่นมและครีม ดังนั้นจึงต้องร้องสั่งไปก่อน เพราะหากหล่อนชงกาแฟใส่นมมา เขาคงไม่คิดแตะ

ดาเรียยิ้มรับ เธอเดินหายไปในห้องเล็กๆ ก่อนจะเบ้ปาก เธอลืมไปได้ยังไง ที่นี่คือโรงแรม ไม่ใช่คอนโดของเธอที่มอสโก จะให้มีน้ำชา กาแฟอยู่ได้ยังไง ดาเรียแก้ปัญหาเฉพาะหน้า เธอโทร.สั่งรูมเซอร์วิส...แล้วจึงยืนรอด้วยใจตุ่มๆ ต่อมๆ

ก๊อกๆ

เสียงเคาะประตู...ดังเบาๆ แต่นาธานอยู่ใกล้สุด เขาได้ยินจึงเดินไปส่องช่องตาแมว ก่อนจะขมวดคิ้ว

พนักงานโรงแรมกับรถเข็นหนึ่งคัน...ยืนสงบอยู่ตรงนั้น

ชายหนุ่มเปิดประตู เขาเลิกคิ้วขึ้นสูงเหมือนเป็นคำถาม

“บริการจากห้องอาหาร ตามที่คุณผู้หญิงสั่งครับผม”

ชายหนุ่มพยักหน้าหงึกหงัก เขาเข็นรถเข็นเข้ามาด้านใน ดาเรียก็เดินเข้ามาช่วย หล่อนยิ้มหวานจนชายหนุ่มรู้สึกเคลิ้มๆ

“ดาช่าลืมค่ะ ที่นี่ไม่ใช่มอสโก เลยโทร. สั่งรูมเซอร์วิสมา มีขนมปังกรอบด้วยนะคะ”

เธอสั่งกาแฟพร้อมขนมปังกรอบ ส่วนอาหารมื้อใหญ่ คงต้องรอให้คริสติน่าตื่น แล้วค่อยออกไปหาอะไรกิน

“ดาช่ากับคิตตี้รู้จักกันนานยังคะ... ทำไมพี่ไม่เคยเห็นดาช่าเลยล่ะ?”

ชายหนุ่มชวนคุย เพื่อไม่ให้บรรยากาศรอบตัวเงียบเกินไป

หญิงสาวช้อนสายตาหวานขึ้นมอง เธออมยิ้มแล้วจึงตอบเสียงใส “ดาช่าเพิ่งย้ายมาจากเซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก ก่อนที่พี่...จะย้ายกลับมาที่นี่ค่ะ น่าเสียดายนะคะ” เพราะเธอมัวแต่กลัว เลยไม่กล้าเข้าไปทำความรู้จักกับคริสติน่า ดาเรียจึงพลาดที่จะได้รู้จักกับนาธานไปด้วย