บทที่ 1

5 ปีผ่านไป

“ไม่เอา ไม่กิน ไม่กิน...เพล้ง”

เสียงจานตกกระแทกพื้นดังขึ้นหลังจากเสียงเอาแต่ใจของเด็กชายอัลบาโร เดอมาร์ชีจบลง ลิซ่าส่ายหน้าอย่างระอาในนิสัยของคนที่เธอเลี้ยงดูมาตั้งแต่สามเดือนใจแทบขาด แต่ก็รู้ว่าตีไม่ได้

ร่วมห้าปีแล้วที่ลิซ่าทำหน้าที่พี่เลี้ยงอัลบาโร เด็กชายที่ถูกเลี้ยงดูด้วยเงินมากกว่าความรัก อัลบาโรได้เงิน ได้ของเล่นมากกว่าได้อ้อมกอดของคนเป็นพ่อ ที่วันหนึ่งแทบจะไม่ได้เห็นหน้ากันเลย เมื่อการเห็นหน้าเป็นเรื่องที่ยาก เรื่องการถูกอุ้มชู หยอกเย้าเล่นด้วยระหว่างพ่อลูกลืมไปได้เลย เพราะมันไม่เคยเกิดขึ้น การสั่งสอนอบรมบ่มนิสัยจึงไม่มีตามไปด้วย ไม่แปลกที่อัลบาโรมีนิสัยเอาแต่ใจตัวเองแบบสุดโต่ง อยากได้อะไรต้องได้ เกเร ไม่กลัวใคร

การทำลายข้าวของเป็นอีกหนึ่งนิสัยของอัลบาโร ยามไม่ได้ดังใจ ถูกขัดใจ เด็กชายมักทำลายของใกล้มือเสมอ ยิ่งระยะสามเดือนมานี้ยิ่งมีมากขึ้น ดูเหมือนอารมณ์ของอัลบาโรจะรุนแรงมากขึ้นทุกวัน หากไม่มีใครอบรมหรือป้องปราม รับรองได้ว่า เด็กชายจะเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่นิสัยเลวคนหนึ่ง

“อัลบาโรอยากกินอะไรบอกฉันสิ ฉันจะได้ทำให้กิน” ลิซ่าถามอย่างใจเย็น

“ไม่กิน ไม่อยากกิน” เสียงนั้นยังคงความเอาแต่ใจ

“ถ้าไม่กินก็ไปขึ้นรถ จะได้ไปโรงเรียน”

ลิซ่าบอก อัลบาโรกระโดดลงจากเก้าอี้ คว้าหุ่นยนต์ตัวโปรด ก้าวเดินออกจากห้องทานอาหารไปยังรถยนต์ที่จอดรอหน้าบ้าน เด็กชายก้าวขึ้นไปบน ลิซ่าที่เดินถือกระเป๋านักเรียนก้าวขึ้นรถตามไป โดยมีจัสโก้ทำหน้าที่พลขับ

อีกยี่สิบห้านาทีต่อมา รถยนต์คันเดิมแล่นมาจอดหน้าโรงเรียน อัลบาโรยังไม่ลงจากรถ เด็กชายมองเพื่อนร่วมชั้นเรียนและเพื่อนร่วมโรงเรียนที่ส่วนใหญ่มีพ่อแม่มาส่ง พวกเขาได้รับรอยยิ้ม ได้รับอ้อมกอดและการโบกมือลาจากบุพการี อัลบาโรอิจฉาเพื่อนทุกคน เพราะตนไม่เคยได้รับสิ่งนั้นเลย และอยากสัมผัสสิ่งที่ตัวเองมองเห็นสักครั้ง อยากรู้ว่า ตนจะรู้สึกอย่างไร

“มองอะไรอัลบาโร” ลิซ่าถาม

“ทำไมป๊ะป๋าถึงไม่มาส่งผมบ้างครับ”

ลิซ่าหันมามองหน้าจัสโก้ ที่มีความรู้สึกตรงกันว่า สงสารและเห็นใจอัลบาโรมาก แล้วเข้าใจความรู้สึกของเด็กชายด้วยว่าเป็นอย่างไร ทว่าคำถามนี้อัลบาโรควรถามฟรานเซสโก้มากกว่า

“คุณฟรานโก้งานยุ่งครับก็เลยมาส่งอัลบาโรไม่ได้”

“ป๊ะป๋าก็ยุ่งทุกวัน หลายวันแล้วที่ผมไม่ได้เจอป๊ะป๋า”

ลิซ่าไม่รู้จะพูด จะปลอบอัลบาโรยังไง ไม่ใช่ว่าฟรานเซสโก้จะยุ่งจนไม่มีเวลาให้ลูกชาย ต้องพูดว่าเขาทำตัวไม่ว่างเอง หลังเลิกงานก็ไปเที่ยว ไปสังสรรค์กับเพื่อน พอตกดึกเวลาทั้งคืนก็เป็นของสาวสวยที่เข้ามาในชีวิตแทบไม่ซ้ำหน้า วันหยุดก็ไม่เคยอยู่บ้าน หรือถ้าอยู่ก็ไม่เคยมาดูแลลูก ฟรานเซสโก้จะพักผ่อนอยู่แต่ในห้อง เขาทำตัวเหมือนชายโสด ไม่มีลูกให้ใส่ใจ

“เข้าโรงเรียนเถอะครับ จวนได้เวลาเรียนแล้ว” ลิซ่าตัดบท หากพูดต่อมีหวังเธอได้ร้องไห้เพราะความสงสารเด็กชายเอาแต่ใจแน่นอน

“แล้วจะบอกเรื่องนั้นกับคุณเซสโก้เมื่อไหร่”

จัสโก้ถามลิซ่า หลังจากอัลบาโรลงจากรถแล้ว สีหน้าคนถามหนักใจไม่แพ้คนตอบ

“ฉันจะบอกวันนี้แหละ คุณเซสโก้จะได้หาคนใหม่ทัน” ลิซ่าตอบ ขณะสายตามองไปยังเด็กชายที่ตนเลี้ยงดูมาหลายปี “แต่ฉันไม่คิดว่าจะมีใครทนนิสัยอัลบาโรได้ ขนาดฉันเลี้ยงมาตั้งแต่สามเดือนบางครั้งยังทนไม่ไหว”

น้ำตาลิซ่าคลอเบ้า เรื่องนั้นที่จัสโก้พูดถึงคือ ลิซ่ากำลังจะแต่งงานในเดือนหน้านี้ หากแต่งงานแล้วอยู่เมืองนี้ก็คงไม่เป็นปัญหา ทว่าเธอต้องไปอยู่กับสามีที่โบโลญญา ลิซ่าจึงไม่สามารถทำหน้าที่พี่เลี้ยงเด็กต่อไปได้ ลิซ่าเสียใจมิน้อยแต่ก็ต้องเลือกชีวิตคู่ของตน

“เรื่องทนนิสัยคุณอัลบาโรได้หรือไม่ ฉันว่านะ งานนี้ฉันคงหาคนเลี้ยงเด็กจนเหนื่อยแน่ๆ”

มันไม่ผิดไปจากที่จัสโก้พูด ขนาดเขาเองเห็นอัลบาโรมาตั้งแต่เด็ก บางครั้งเห็นฤทธิ์เดชของเจ้านายตัวน้อยแล้วถึงกับส่ายหัว เขายอมรับว่า ลิซ่ามีความอดทนมาก มากกว่าใครในบ้าน พี่เลี้ยงคนใหม่ไม่รู้ว่าจะทานทนอิทธิฤทธิ์ของอัลบาโรได้มากน้อยแค่ไหน อาจทนไม่ได้ตั้งแต่วันแรกที่เข้ามารับหน้าที่ก็เป็นได้