ตอนที่ 7 เพื่อนเจ้าเล่ห์

ปึดดดด!

ไทป์ถอนแก่นกายออกหลังจากปล่อยน้ำรักเข้าไปในร่องสวาทจนหมดมันไหลเยิ้มหน้าขาของเจนิสจนหญิงสาวหยี๋ปากด้วยความขยะแขยง

“แหม ทำเป็นรังเกียจทั้งๆที่กินน้ำกูแทบทุกวัน อ้าาาส์~ มึงนี่ทำกูน้ำแตกแทบทุกงานเลยนะ” ไทป์หยิบทิชชูเช็ดปลายหัวเห็ดแดงก่ำที่พึ่งผ่านการใช้งานมา

เจนิสกัดฟันแล้วค่อยๆดันกายลงจากเค้าท์เตอร์อ่างล้างมือท่ามกลางความเจ็บแสบ หน้าขาของเธอเลอะไปด้วยคราบสีขาวและเลือดสีแดงสด

“อ๊ะ!”

ตุบบบ!!!

คนตัวเล็กหล่นจากอ่างล้างหน้าร่วงลงมากองกับพื้นเนื่องจากขาของเธอสั่นจนทรงตัวไม่อยู่ ชายหนุ่มที่กำลังยืนเช็ดปลายหัวเห็ดไม่ได้สนใจแต่อย่างใด มุมปากหยักแสยะยิ้มด้วยความพอใจพรางหัวเราะในลำคอ

เจอแบบนี้เข้าไปขาถ่างแน่งานนี้

“อู้ยย ซี้ดดดด~” เจนิสเม้มปากจนเป็นเส้นตรงเมื่อเกิดอาการเจ็บแสบที่บริเวณใจกลางร่างรวมไปถึงอาการจุกหน่วงที่ท้องน้อย จนต้องยกมือขึ้นมากุมท้องน้อยไว้ คนตัวเล็กตวัดตามองชายร่างสูงที่ยืนค้ำหัวอยู่ ไม่มีความเป็นลูกผู้ชายเลยซักนิด!

“ขาถ่างเลยไหม” ไทป์กระตุกยิ้มพรางจับมังกรยัดเข้าไปในกางเกง ความใหญ่ของมันทำให้เป้ากางเกงนูนเด่นออกมา

“...” เจนิสไม่ตอบ หญิงสาวกัดฟันกร๊อดพรางเอื้อมมือไปหยิบชุดมาสวมใส่ แต่ปรากฏว่าชุดเดรสที่ถูกไทป์ฉีกมันขาดจนมันไม่สามารถใส่ได้แล้ว!

แล้วแบบนี้จะออกจากห้องน้ำยังไง!

ไทป์ยืนมองการกระทำของคนตัวเล็ก คิ้วเข้มเลิกขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นร่างเปลือยขาวนวลเนียน ชายหนุ่มเอื้อมมือไปหยิบแพนตี้ตัวน้อยที่กองอยู่บนพื้นขึ้นมา

“เอามานะ!” เจนิสพยายามแย่งกลับคืนมา ใบหน้าขาวเนียนแดงก่ำด้วยความเขินอาย

“เดี๋ยวกูใส่ให้”

“ไอ้บ้า! ฉะ...ฉันใส่เองได้”

“หึหึ” ไทป์กระตุกยิ้มกวนๆแล้วยกแพนตี้ตัวน้อยของเธอขึ้นหมุนกลางอากาศ เจนิสอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปมุดไว้ที่ไหนแล้ว “เขยิบมานี่เดี๋ยวกูใส่ให้”

“ฉันจะใส่เอง!”

“ดื้อว่ะ!”

“จะ..จะทำอะไร ว้ายยย!!”

พรึบบบบ!!!

ไทป์ยกขึ้นตัวเล็กขึ้นไปวางบนเค้าท์เตอร์อ่างล้างมืออย่างรวดเร็ว ก่อนบรรจงสวมใส่แพนตี้ตัวน้อยท่ามกลางความตกใจของหญิงสาว

“แค่นี้ก็สิ้นเรื่อง มึงนี่มันโครตดื้อ” ไทป์เขยิบตัวถอยออกมาดูผลงาน ท่ามกลางสายตาวาวโรจน์ของเจนิส

“ละ..แล้วเสื้อผ้าฉันล่ะ” จะออกไปในสภาพนี้ไม่ได้นะ หากจะโทรขอความช่วยเหลือจากเพื่อน เพื่อนต้องถามแน่ๆว่าทำไมถึงอยู่ในสภาพนี้

“ถ้าจะใส่ชุดหมา แก้ผ้าเดินดีกว่า”

“อย่ามากวนบาทาฉัน!”

“ผู้ชายเขาไม่ได้ชอบผู้หญิงแรดๆเสมอไปหรอกนะ เล่นโชว์ซะขนาดนี้กูว่าคราวหน้าแก้ผ้ามาเถอะ”

“จะใส่อะไรมันก็เรื่องของฉัน ไม่เกี่ยวกับแก!” เจนิสพ่นหายใจด้วยความหงุดหงิด อยากวิ่งไปตะกุยหน้าของมันจริงๆ

“ครั้งนี้ถือว่ากูสั่งสอน แต่ถ้ากูเห็นมึงใส่ชุดแบบนี้อีก กูจับมึงแก้ผ้ากลางผับแน่” ไทป์ค่อยๆถอดเสื้อแจ็คเก็ตสีดำออก

มันตัวใหญ่พอจนสามารถคลุมต้นขาเรียวของเจนิสได้ ไทป์โยนเสื้อให้คนตัวเล็กอย่างไม่ทะนุถนอมเท่าไหร่ แต่เจนิสทำท่าจะโยนทิ้งลงถังขยะ

“อ้ะๆๆ ถ้าโยนทิ้งมึงก็ต้องออกไปในสภาพที่พร้อมจะขายตัว”

“ไอ้!!” เจนิสกัดฟันกร๊อดกับคำพูดดูถูกดูแคลนของไทป์ ไม่ว่าจะกี่ปีมันก็ยังปากปีจอเหมือนเดิม!

เจนิสต้องจำใจใส่เสื้อแจ็คแก็ตสีดำของไทป์ ซึ่งพอเธอสวมใส่มันคลุมได้ถึงเข่าพอดีและมันก็ดูน่ารักไปอีกแบบ

“มึงแต่งตัวแบบนี้น่ารักกว่าใส่เสื้อหมาเยอะเลย” ไทป์ยิ้มด้วยความพอใจหลังจากลงโทษคนตัวเล็กเสร็จ

หลังจากร่างสูงออกไปก็ได้ยินเสียงกรี้ดร้องของเจนิสดังขึ้น เธอหยิบทิชชูมาเช็ดคราบน้ำรักออกจากขาด้วยท่าท่าขยะแขยงแค่เธอแต่งตัวแบบนี้แล้วมันไปหนักส่วนไหนของมัน!

เจนิสใช้เวลาจัดการกับเสื้อผ้าและคราบโสมมก่อนเดินกลับโต๊ะ ปรากฏว่าที่โต๊ะของเธอมีแขกไม่ได้รับเชิญนั่งอยู่ด้วยและหนึ่งในนั้นก็คือเจ้าของเสื้อแจ็คเก็ตที่เธอใส่มันอยู่!

“อ่าว ไปเอาเสื้อใครมาใส่”

“คะ..คือว่า ชุดฉันมันเปื้อนน่ะก็เลยขอยืมชุดคนอื่นมาใส่”

“ชุดใครหรอ” เกรซถามด้วยความสงสัย เจนนิสปรายตามองไทป์เห็นมันนั่งยิ้มไม่พูดไม่จาอะไร

นี่ถ้าอยู่ห้องเธอวิ่งเข้าไปตะกุยหน้ามันแล้ว!

“ชุดเพื่อนน่ะ แล้วนี่..”

“อ้อ ฉันเป็นคนชวนเพื่อนเธอมาดื่มด้วย ดีซะอีกโต๊ะเราจะได้รายล้อมไปด้วยปู้จายยยยย~”