บทที่ 18

ลู่ฝานหยิบขวดเหล้าขึ้นมาแล้วกระดกเข้าไปอึกใหญ่ เลห้าก็ไหลเข้าสู่ร่างกายของเขา และความร้อนราวกับเปลวไฟก็พุ่งไปทั่วร่างกายของเขา ลู่ฝานรู้สึกถึงพลังของเหล้านี้ เหมือนกับการกินสมุนไพรลงไป มันเป็นเพียงการจิบเหล้าที่เข้มข้น แต่กลับทำให้ลู่ฝานรู้สึกถึงพลังที่เพิ่มขึ้นอย่างชัดเจน

คุณค่าของเหล้าขวดนี้มีค่ามากกว่ายารวมพลังที่ท่านพ่อมอบให้เขาอย่างแน่นอน ลู่ฝานลุกขึ้นยืนทันใด เดินออกจากด้านหลังโต๊ะแล้วคุกเข่าลงที่ลุงเฒ่าหวู

"บุญคุณแห่งการกลับเนื้อกลับตัวใหม่นี้ ไม่อาจลืมเลือนได้จนตลอดชีวิตนี้"

รอยยิ้มของลุงเฒ่าหวูไม่ลดลง ละและกล่าวว่า "ลุกขึ้นมาเถอะ ใช้ชีวิตมาหลายสิบปี และสิ่งที่ฉันไม่สามารถรับได้มากที่สุดก็คือเรื่องนี้"

ลุงเฒ่าหวูโบกมือเบาๆ และลู่ฝานก็รู้สึกได้ว่ามีลมพัดพาตัวเขาขึ้นมา ด้วยความแข็งแกร่งของเขาเองกลับไม่มีที่ว่างให้ต้านทานเลยแม่แต่น้อย

ความมหัศจรรย์ของผู้ฝึกชี่ นั้นถูกแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนอยู่ในตัวลุงเฒ่าหวู

ลุงเฒ่าหวูมองเข้าไปในดวงตาของลู่ฝาน และถามอย่างนุ่มนวลว่า "ลู่ฝาน นายยินดีที่จะนับข้าเป็นอาจารย์หรือไม่?"

สีหน้าของลุงเฒ่าหวูเริ่มเคร่งขรึม แต่ลู่ฝานกลับตอบโดยไม่ลังเลเลยว่า "ยินดี ยินดีอย่างยิ่ง ท่านอาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ ลูกศิษย์ขอคารวะ"

ในครั้งนี้ ลู่ฝานไม่ได้แสดงความเคารพแบบนักบู๊ เขาคุกเข่าลงโดยตรง และก้มกราบลงกับพื้นเก้าครั้งติดต่อกัน

"ดี ดี ดี!"

ลุงเฒ่าหวูพูดสามครั้งแล้ว ลุกขึ้นยืน

ในขณะนี้ ชายชราเดิมทีหลังค่อมเล็กน้อยก็ได้ยึดตัวตรงขึ้น และมีรัศมีในดวงตาของเขา

รัศมีแห่งการดูหมิ่นโลกปรากฏขึ้นจากบนตัวลุงเฒ่าหวู ลุงเฒ่าหวูวางมือลงบนหัวของลู่ฝาน แล้วพูดช้าๆ ว่า "ฟ้าดินอันยิ่งใหญ่ สวรรค์ที่ไร้ขอบเขตเป็นพยาน ในวันนี้ข้าพเจ้าหวูเฉินยอมรับลู่ฝานเป็นศิษย์ของข้าพเจ้า ยินดีที่จะสอนมอบสิ่งที่ข้าพเจ้าได้เรียนรู้มาตลอดทั้งชีวิตให้กับเขา ถือว่าชีวิตนี้ก็ไม่สูญเปล่า"

เอามือออก หวูเฉินก็ประคองตัวเขาขึ้นด้วยตัวเอง มหวูเฉินกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า "ลู่ฝาน นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป นายก็คือศิษย์ของสำนักจิ่วเซียว"

เมื่อพูดจบ หวูเฉินก็หยิบแหวนออกมาจากเสื้อผ้าของเขาแล้วยื่นให้ลู่ฝาน คำว่าจิ่วเซียว มองเห็นได้อย่างชัดเจน

"นี่ก็คือแหวนเจ้าสำนักของสำนักจิ่วเซียว และตอนนี้ส่งต่อให้นาย"

ลู่ฝานตกตะลึงกับที่ไปเลย มันเกิดอะไรขึ้น เพิ่งเข้ามาก็ได้เป็นเจ้าสำนักแล้วงั้นเหรอ?

ลู่ฝานมองไปที่หวูเฉินและกล่าวว่า "ท่านอาจารย์ แหวนเจ้าสำนัก ให้ผมงั้นเหรอ?"

หวูเฉินกินเหล้าและกับแกล้ม และพูดว่า "ใช่ มีปัญหาอะไรเหรอ? อย่างไรก็ตามสำนักจิ่วเซียวก็มีแค่เราสองคนเท่านั้น ไม่ใช่นาย ก็ต้องเป็นฉัน แหวนวงนี้ก็เป็นอาวุธวิเศษ สามารถเก็บสิ่งของได้"

ลู่ฝานพูดไม่ออกทันที ปรากฏว่านี่ก็คือสิ่งที่เรียกว่าสำนักจิ่วเซียวงั้นเหรอ

ในเวลานั้น ลู่ฝานก็รู้สึกว่าการไหว้อาจารย์ของตัวเองนั้นด่วนสรุปไปหน่อยหรือเปล่า แต่เห็นแก่แหวนเก็บสิ่งของ ก็ช่างมันเถอะ

"ท่านอาจารย์ งั้นนับจากวันนี้ไป ท่านก็จะสอนผมผู้ฝึกชี่ แล้วใช่หรือไม่?"

หวูเฉินมองขึ้นไปที่ลู่ฝานและกล่าวว่า "นายอยากจะเป็นผู้ฝึกชี่ และไม่อยากจะเป็นนักบู๊แล้วหรือ?"

ลู่ฝานกล่าวว่า "มีความแตกต่างอะไรหรือไม่? มันคือการฝึกตนทั้งคู่ และก็คือการแข็งแกร่งขึ้น"

หวูเฉินกล่าวว่า "ความแตกต่างนั้นใหญ่มาก ขั้นแรกนายต้องฝึกฝนวิชาบู๊ของนายต่อไปก่อน"

ลู่ฝานรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เมื่อกี้นี้ท่านอาจารย์ยังบอกว่าตัวเองเป็นผู้ฝึกชี่ เหตุใดจึงให้เขายังคงเป็นนักบู๊ต่อไป

ลู่ฝานถามว่า "งั้นท่านอาจารย์ ท่านวางแผนที่จะสอนทักษะวิชาบู๊แบบไหนครับ?"

หวูเฉินส่ายหัวและกล่าวว่า "ทักษะวิชาบู๊? นายกำลังพูดอะไรกัน ฉันเป็นผู้ฝึกชี่ ไม่เข้าใจทักษะวิชาบู๊พวกนั้น"

สีหน้าของลู่ฝานบิดเบี้ยว ราวกับถูกคนทุบตี

"ถ้าอย่างนั้นท่านอาจารย์ ท่านจะสอนอะไรผมเหรอครับ?"

หวูเฉินกล่าวว่า "ฉันจะสอนบางสิ่งที่พิเศษแก่นาย ลู่ฝาน นายอยากเป็นคนแรกที่เป็นทั้งผู้ฝึกชี่และนักบู๊ในใต้หล้านี้หรือไม่?"

ลู่ฝานตกตะลึงไปเลย ในดวงตาของหวูเฉินฉายแสงที่น่ากลัวในเวลานี้ และเขาพูดต่อไปว่า "พลังปราณบวกกับพลังชี่ ฝึกฝนทั้งภายในและภายนอก และอยู่ยงคงกระพันในโลกนี้"

ลู่ฝานตกใจเล็กน้อยกับคำพูดของหวูเฉิน และพูดเบาๆ ว่า "ท่านอาจารย์ ท่านกำลังพูดเล่นอยู่ใช่ไหม"

หวูเฉินกล่าวว่า "ไม่ใช่แน่นอน นี่เป็นงานวิจัยทั้งชีวิตของฉัน แม้ว่าฉันจะไม่ประสบความสำเร็จในตัวเอง แต่ฉันก็มั่นใจว่า มันจะประสบความสำเร็จอยู่ในตัวนาย"

ลู่ฝานกลืนน้ำลายอีกครั้ง แล้วพูดว่า "ท่านแน่ใจได้อย่างไร"

หวูเฉินกล่าวว่า "นายคิดว่าเหล้าที่ให้นายดื่มในช่วงหลายปีที่ผ่านมา มีไว้เพื่อการรักษาเท่านั้นหรือ? ฉันเป็นผู้ฝึกชี่ และเหล้าของฉันก็คือยาเม็ด"

ลู่ฝานกัดฟัน และตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะขึ้นเรือโจรสลัดแล้วจะลงไม่ได้แล้ว

แต่อย่างไรก็ตาม ความสำเร็จในปัจจุบันของเขาทั้งหมดนั้นหวูเฉินเป็นคนมอบให้ ดังนั้นจะบ้าคลั่งไปกับเขาชั่วขณะหนึ่งแล้วจะเป็นไรไป มากสุดก็แค่กลับคืนสู่ร่างเดิมเท่านั้น

ลู่ฝานพยักหน้า "ตกลง ท่านอาจารย์ ท่านว่าอย่างไร ก็ทำอย่างนั้น ขั้นแรก ผมควรทำอย่างไร?"

หวูเฉินยิ้มเบาๆ และกล่าวว่า "ขั้นตอนแรก ก็คือดื่มเป็นเพื่อนฉัน และฉลองปีใหม่กับฉันให้ดีๆ สักครั้งก่อน"

หวูเฉินยกขวดเหล้าขึ้น และลู่ฝานก็ยกขวดเหล้าขึ้นตรงหน้าเขา

อาจารย์และศิษย์ทั้งสองก็เริ่มดื่มพร้อมกันอย่างเมามัน แล้วหัวเราะเสียงดังขึ้นมา

เสียงหัวเราะส่งตรงไปยังท้องฟ้า และหายไปพร้อมกับลม