บทที่ 15

เงียบสงบราวกับการตาย

ทุกคนมองดูตัวอักษรบนหินศิลาดำ การเปลี่ยนสีหน้านั้น และมีสีสันทุกรูปแบบ

ทันทีหลังจากนั้น ทุกคนก็สูดหายใจเข้าลึกๆ พร้อมกัน ราวกับว่าพวกเขาแทบไม่เชื่อในสิ่งที่พวกเขาเห็นเลย

บนเวที ลู่หาวได้ยืนขึ้นมาแล้ว การแสดงออกของเขาตื่นเต้นจนไม่มีคำบรรยายได้

ลู่ฝานเขาทำได้แล้ว!

เขาทำได้แล้ว!

ลู่เฟิงตกตะลึงไปเลย เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่า ลู่ฝานผู้ซึ่งอยู่อย่างสูญเปล่ามาเป็นเวลากว่าสิบปีก็ลุกขึ้นมา

แม้แต่ลู่เฮ่าหรานก็ลุกขึ้นยืนเช่นกัน อันที่จริงแดนฝึกร่างชั้นหก นั้นไม่ถือเป็นอะไรจริงๆ แต่สิ่งที่น่ากลัวก็คือ เมื่อเดือนที่แล้ว ลู่ฝานยังอยู่ในแดนฝึกร่างชั้นสามเท่านั้น

อัพเกรดขึ้นสามระดับติดต่อกันในหนึ่งเดือน นี่มันเป็นไปได้เหรอ?

ลู่เฮ่าหรานรู้อย่างชัดเจนถึงผลของยารวมพลังที่เขาให้ลู่หาว เต็มที่ก็จะสามารถปรับระดับการฝึกฝนให้ลู่ฝานได้เพียงหนึ่งระดับเท่านั้น

และตอนนี้ มันเพิ่มขึ้นเป็นสามชั้นเลยทีเดียว!

ลู่หมิงที่กำลังเฝ้าคอยดูลู่ฝานขายหน้าก็ได้อ้าปากกว้างในเวลานี้ และความตกใจเช่นนี้ทำให้เขาไม่สามารถพูดอะไรได้เลย

ลูกศิษย์ของตระกูลลู่หลายคนก็ตะโกนขึ้นมาราวกับเสียสติไปเลย

"นี่มันเป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้!"

แต่อักขระสี่ตัวสีทองและสว่างของคำว่าแดนฝึกร่างชั้นหกนั้น กลับไม่อาจโต้แย้งได้

ลู่ฝานถอนกำปั้น และอารมณ์ของเขาก็กลับสู่ความสงบ

สิ่งเดียวที่เขาได้เรียนรู้ จากความเจ็บปวดตลอดหลายปีที่ผ่านมานั้น ก็คือวิธีควบคุมอารมณ์ของตัวเอง

เมื่อเดินกลับไปอย่างช้าๆ ทุกย่างก้าวของลู่ฝานดูเหมือนจะเหยียบย่ำใบหน้าของเหล่าคนที่เคยเยาะเย้ยเขามาก่อน ทำให้สีหน้าของพวกเขาเปลี่ยนไป

เมื่อดูจากผลลัพธ์ของคนกลุ่มนี้แล้ว จะมีสักกี่คนที่สามารถแดนฝึกร่างชั้นหกได้เหมือนเขา

ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ความเร็วในการปรับปรุงที่น่าสะพรึงกลัวของลู่ฝานเลย

ข้างบน ลู่เฟิงกัดฟันและหันไปมองดูลู่หาวกล่าวว่า "ลู่หาว นายให้ลู่ฝานกินยาอะไรไปกันแน่?"

ลู่หาวไม่เคยรู้สึกว่าอารมณ์ของเขาดีขนาดนี้มาก่อน เขายิ้มแล้วพูดว่า "ยารวมพลังไง นายไม่รู้จักเหรอ?"

ลู่เฟิงกล่าวว่า "เป็นไปไม่ได้ ยารวมพลังไม่มีผลในการเพิ่มระดับสามระดับเป็นเวลาหนึ่งเดือนอย่างแน่นอน"

ลู่หาวตอบว่า "นายพูดถูกยารวมพลังไม่มีผลนี้ ทุกอย่างเป็นผลมาจากความพยายามของลู่ฝาน เห็นได้ชัดว่า เขาพยายามมาก และก็ฉลาดเฉลียวมาก"

คำพูดของลู่หาวเป็นการฉีกหน้าลู่เฟิงอย่างเห็นได้ชัด ในเมื่อกี้นี้ลู่เฟิงยังคงประจานลู่ฝานอยู่อย่างไม่รู้ยางอาย แต่ตอนนี้ลู่ฝานชกต่อยออกไปหมัดเดียว กลับทำได้ทุกอย่างมันพลิกด้าน สีหน้าของลู่เฟิงดูน่าเกลียดยิ่ง แต่เขากลับไม่สามารถโต้กลับได้เลย

"ไม่ เขาต้องใช้วิธีอะไรสักอย่างเพื่อหลอกหินศิลาดำอย่างแน่นอน ฉันไม่เชื่อแดนฝึกร่างชั้นหกในตัวเขา และจะไม่มีวันเชื่อมัน ลู่ฝาน นายคนโกหกที่ไร้ยางอาย อย่าคิดว่าใช้วิธีชั่วๆ แบบนี้ ก็จะสามารถหลอกลวงทุกคนไปได้ ไอ้ขยะไม่ว่ายังไงก็คือไอ้ขยะ!"

ลู่เทียนกังตะโกนอย่างเสียงดังขึ้นมา เขาเองอยู่ในการแดนฝึกร่างชั้นห้าเท่านั้น ซึ่งต่ำกว่าลู่ฝานหนึ่งระดับ เขาไม่สามารถยอมรับความจริงอันโหดร้ายนี้ได้ คนที่เขาเรียกว่าไอ้ขยะมาโดยตลอด กลับแข็งแกร่งกว่าเขางั้นเหรอ

ลู่เทียนกังที่โกรธจนเสียสติไม่สนใจผลที่จะตามมาเลย และการตะโกนด่าของเขาทำให้ลู่เฮ่าหรานขมวดคิ้วขึ้นมา

ลู่หาวก็โกรธขึ้นมา และตะโกนไปที่ลู่เทียนกังว่า "ลู่เทียนกัง นายอยากจะทำอะไร?"

เสียงตะโกนอันดังนี้นำมาซึ่งพลังปราณ และลมก็พัดมาทันที เสียงตะโกนของลู่หาวเหมือนเสือคำรามอยู่ในท่ามป่า นั่นก็คือเหตุผลที่เขาถูกเรียกว่ากังหู่

ลู่เทียนกังปิดปากของเขาอย่างไม่เต็มใจ เส้นเลือดบนหน้าผากของเขาสั่น

ลู่เฮ่าหรานกวาดมองทุกอย่างด้วยสายตา และเขาสามารถเห็นการแสดงออกของทุกคนได้

ความโกรธจนเสียสติของลู่เทียนกัง สีหน้าที่ซีดขาวของลู่หมิง และการแสดงออกที่อิจฉาริษยา และการแสดงออกตะลึงงันของเหล่าลูกศิษย์ตระกูลลู่ล้วนทำให้เขาผิดหวังอย่างยิ่ง

นี่ก็คือคนรุ่นน้อยของตระกูลลู่งั้นหรือ? ไม่มีความเป็นลูกศิษย์ของตระกูลใหญ่ที่สามารถสงบสติได้ยามวิกฤตเลยแม้แต่น้อย

มีเพียงลู่ฝานผู้ที่ก่อให้เกิดสิ่งเหล่านี้ขึ้นนั้น มีสีหน้าที่สงบ ตั้งแต่ต้นจนจบ ไม่เศร้าและไม่มีความสุข และมีท่าทีที่เหป็นผู้นำ

ลู่เฮ่าหรานแอบถอนหายใจอย่างลับๆ ดูเหมือนว่าตัวเองจะรู้จักกับหลานชายคนนี้น้อยเกินไปหน่อย ถ้าเกิดว่า ความสามารถของลู่ฝานแข็งแกร่งกว่านี้หน่อย และพรสวรรค์ดีกว่านี้หน่อย บางทีลู่ฝานอาจเป็นทายาทรุ่นที่สามที่เหมาะสมมากเลยทีเดียว

มีความคิดอยู่ในใจ ลู่เฮ่าหรานก็พูดว่า "ไม่มีใครสามารถหลอกลวงหินศิลาดำไปได้ แม้แต่คนของสถาบันสอนวิชาบู๊ก็ยังทำไม่ได้เลย หรือว่าพวกนายคิดว่าลู่ฝานจะสามารถทำได้แล้วงั้นเหรอ? ระวังคำพูดของแกด้วย พวกแกเป็นลูกศิษย์ของตระกูลลู่ ลู่ฝานก็เป็นเช่นกัน"

คำพูดของลู่เฮ่าหราน เป็นเหมือนคำพูดตัดสินครั้งสุดท้าย ลู่เทียนกังก็ไม่กล้าพูดอะไรมากไปกว่านี้ เขาทำได้เพียงโค้งคำนับให้ลู่เฮ่าหราน ไม่ว่าเขาจะมีอำนาจเหนือกว่าแค่ไหน เขาก็ไม่กล้าที่จะทำไรอยู่ต่อหน้าของตระกูลลู่เฮ่าหราน

"ลู่เทียนกัง นายไม่เชื่อไม่ใช่หรือ? ถ้าอย่างนั้น นายสามารถใช้โอกาสที่จะต่อสู้ของนายในปีนี้เพื่อไปต่อสู้ลู่ฝาน หากชนะ จะไม่ได้รับรางวัลใดๆ หากพ่ายแพ้ นายจะต้องไปเฝ้าป่าไม้ที่ตำบลผิงซานเป็นเวลาหนึ่งปี เป็นอย่างไร?"

ลู่เฮ่าหรานพูดเบาๆ สายตาของเขาจ้องไปที่ลู่เทียนกังราวกับมีด

ชนะแล้วไม่มีรางวัลใดๆ แต่ถ้าแพ้แล้วกลับจะมีบทลงโทษอย่างหนักขนาดนี้ เรื่องแบบนี้ถ้าเป็นลู่เทียนกังในเวลาปกติคงจะไม่ทำหรอก แต่ในวันนี้ เขาที่เสียสติไปแล้ว กลับตกลงโดยไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย

"เรียนหัวหน้าตระกูล ฉันยอม ฉันจะต่อสู้กับลู่ฝานเดี๋ยวนี้เลย!"

มองบนเวที พ่อของลู่เทียนกังเริ่มวิตกกังวลเล็กน้อย แต่ลู่เฮ่าหรานเหลือบมองเขาเบาๆ และทันใดนั้นเขาก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไรอีกเลย

ลู่เฮ่าหรานนั่งลง และพูดว่า "เอาล่ะ เรามาเริ่มการแข่งขันกัน ก็ถือว่าเป็นการเปิดงานให้กับการแข่งขันของตระกูลในช่วงต่อไป"

ลู่เทียนกังฉีกเสื้อผ้าของตัวเองออก และเดินก้าวออกมา

ลู่ฝานไม่มีทางเลือกอื่นจึงต้องเดินออกมาอีกครั้ง โดยสายตามองไปที่ลู่เทียนกังอย่างเฉยเมย