บทที่ 10

กำลังมีความสุขอย่างแอบๆ และทันใดนั้นร่างของเขาก็ถูกใครบางคนชน เมื่อหันไปมอง ก็เห็นชายหนุ่มในชุดนักบู๊เข้ามาในสายตา

ชายผู้นี้ดูอายุพอๆ กับลู่ฝาน ด้วยใบหน้าสี่เหลี่ยม และรูปร่างที่แข็งแรง ชุดนักบู๊สีน้ำเงินมีโลโก้อันเป็นเอกลักษณ์ของสถาบันสอนวิชาบู๊ เห็นได้ชัดว่าคนคนนี้ภูมิใจที่ตัวเองได้เป็นนักเรียนของสถาบันสอนวิชาบู๊

ลู่ฝานก็จำได้แล้วว่า เขาเป็นลูกคุณชายคนเล็กของตระกูลโม่ ซึ่งเป็นตระกูลศิลปะการต่อสู้อันดับหนึ่งของเมืองเจียงหลิน โม่หยุนเฟย

"เฮ้ นี่ไม่ใช่ลู่ฝานไอ้ขยะของตระกูลลู่หรือ? ทำไม ตื่นแต่เช้าเพื่อมาช่วยครอบครัวซื้อยาสมุนไพรเหรอ นายไม่ใช่ควรไปขุดสมุนไพรที่เขาซีซานเหรอ?"

โม่หยุนเฟยหัวเราะอย่างมีความสุข และคนรับใช้ซึ่งติดตามอยู่ข้างหลังเขาก็หัวเราะขึ้นมาพร้อมกัน

เอื้อมมือออกไป โม่หยุนเฟยหยิบหญ้าเปลวเพลิงไปสองต้นจากแขนของลู่ฝาน ลู่ฝานคว้ามันกลับมาแล้วพูดว่า "คุณชายโม่ คุณก็เดินเที่ยวของคุณไป เราจะไม่มายุ่งเกี่ยวกัน ลาก่อน"

หลังจากพูดแล้ว ลู่ฝานก็เตรียมที่จะจากไป

คนรับใช้หลายคนที่ติดตามอยู่ข้างหลังโม่หยุนเฟยขวางทางลู่ฝาน โม่หยุนเฟยมองดูลู่ฝานจากหัวจรดเท้าและพูดว่า "แค่ไม่ได้เจอไม่กี่วัน แข็งกล้าขึ้นมาแล้วงั้นเหรอ? แม้แต่ลู่หมิงอยู่ต่อหน้าข้า ก็ยังไม่กล้าหยิ่งผยองเลย นายกล้าดียังไง?"

ลู่ฝานกล่าวว่า "คุณชายโม่ คำพูดประโยคนี้ของคุณ ควรไปพูดกับลู่หมิง"

โม่หยุนเฟยยิ้ม ปรบมือเบาๆ แล้วพูดว่า "พูดได้ดีมาก ฉันจะหาโอกาสสั่งสอนเขาให้สาสมไปเลย ดูว่าตระกูลลู่ของพวกนายสิ ไอ้ขยะอย่างนายยังเลี้ยงไว้ได้ แบบนี้ยังอยากจะมาเปรียบเทียบกับตระกูลโม่ของเรางั้นเหรอ มันไม่ได้แค่แย่ไปเล็กน้อยเลยทีเดียว"

เมื่อพูดอย่างนั้น โม่หยุนเฟยก็เหยียดฝ่ามือออกมาและปัดกระจายยาสมุนไพรในมือของลู่ฝานลงไปที่พื้น

ลู่ฝานกำหมัดด้วยความโกรธในดวงตาของเขา สมองของเขาบอกให้เขาต้องสงบสติ อย่างน้อยโม่หยุนเฟยก็เป็นนักบู๊ แดนฝึกร่างชั้นแปดที่เก้า และเขาไม่สามารถเป็นคู่ต่อสู้ได้อย่างแน่นอน

ลู่ฝานบังคับสงบสติอารมณ์ของตัวเอง ก้มตัวลง และไปเก็บหญ้าเปลวเพลิงขึ้นมาจากบนพื้นทีละน้อย

โม่หยุนเฟยยืนดูอยู่ข้างๆ หัวเราะไม่หยุด และก็ยังหัวเราะเยาะอย่างต่อเนื่อง

คนอื่นๆ บนถนนก็มองมาทางนี้เช่นกัน และเป็นไปไม่ได้ที่จะมีคนช่วยลู่ฝานเลย

เหตุผลง่ายมาก คนหนึ่งเป็นคุณชายคนโตของตระกูลโม่ และอีกคนคือลู่ฝานไอ้ขยะของตระกูลลู่อันมีชื่อเสียง เมื่อเห็นโม่หยุนเฟยใช้ล้อเล่นกับลู่ฝาน หลายคนก็หัวเราะด้วยกัน

"ดูลู่ฝานนั่นสิ เขาดูเหมือนสุนัขตัวหนึ่งหรือไม่"

"ไอ้ขยะมีแต่จะถูกรังแกเท่านั้น ลูกชาย ลูกเห็นหรือไม่? ลูกต้องรู้จักแข็งแกร่งในอนาคต แต่ลูกจะเป็นเหมือนหลู่ฝานคนนั้นไม่ได้"

"มันน่าอับอายจริงๆ ทำไมตระกูลลู่ไม่ขังเขาไว้ ยังปล่อยให้เขาไปไหนมาไหนได้ อยากจะขายหน้าตระกูลลู่เสียไปจริงๆ งั้นเหรอ?"

......

ลู่ฝานเก็บหญ้าเปลวเพลิงทั้งหมดขึ้นมา มองขึ้นไปที่โม่หยุนเฟยแล้วพูดว่า "ผมจะไปได้หรือยัง?"

เห็นได้ชัดว่าโม่หยุนเฟยสนุกพอแล้ว และไม่มีปัญหาที่จะล้อเล่นกับลู่ฝาน แต่โม่หยุนเฟยไม่เคยคิดว่า จะทำอะไรจริงๆ กับลู่ฝาน

เพราะยังไง ลู่ฝานก็เป็นสมาชิกของตระกูลลู่ แม้ว่าสถานะของเขาจะไม่สูง แต่ถ้าทำให้ตระกูลลู่อับอายขายหน้า ตระกูลลู่ก็จะมาหาเรื่องกับเขาเช่นกัน

โม่หยุนเฟยแค่อยากมีความสุขในวันนี้ และไม่อยากจะสร้างปัญหา

"ฉันไม่สนใจ กับการที่กลั่นแกล้งไอ้ขยะ นายไปเถอะ"

หลังจากพูดจบ โม่หยุนเฟยก็โบกมือให้คนรับใช้แยกย้ายกันไป

ลู่ฝานจากไปท่ามกลางเสียงหัวเราะของโม่หยุนเฟย ในดวงตาของเขาเป็นประกายอย่างเย็นชา

นี่ก็คือวิถีของบนโลกใบนี้ ผู้แข็งแกร่งสามารถรังแกผู้อ่อนแอได้ตามต้องการ เขาอ่อนแอมาเป็นเวลากว่าสิบปีแล้ว และไม่อยากเป็นแบบนั้นอีกต่อไปแล้วจริงๆ

ลู่ฝานกัดฟันอย่างลับๆ ตอนนี้เขามีสัญญาณว่าจะสามารถกลายเป็นผู้ชายที่แข็งแกร่งได้ แม้ว่าเขาจะต้องพยายามอย่างดีที่สุด เขาก็จะต้องกลายเป็นผู้ชายที่แข็งแกร่งให้ได้

โม่หยุนเฟยอาจไม่ทราบว่า การกระทำของเขาในวันนี้ ได้จุดไฟลุกโชนในอกของลู่ฝานขึ้นมาแล้ว

และเปลวไฟก้อนนี้ จะกลายเป็นทะเลเพลิงเผาโลกทั้งใบในที่สุด