3

Chapter 3

รอฮิมกลืนน้ำลายลงสู่ลำคอที่แห้งผากด้วยความกระหาย เขาต้องการเธออย่างไม่มีเหตุผล อกเขาร้อนรุ่มลามไปทั้งเนื้อทั้งตัวเหมือนร่างแทบลุกเป็นไฟ

... สรุปแล้วหล่อนเป็นผู้หญิงที่สมบูรณ์แบบอย่างไม่น่าเชื่อ

จังหวะการเต้นแบบยั่วยวนแสนเซ็กซี่ ทำให้แขกเหรื่อหยุดการสนทนาอย่างถาวร ขณะที่นักแสดงมากความสามารถกำลังโยกย้ายเรือนร่างงดงามบนเวทีเบื้องหน้าสะกดผู้ชมทุกคนอยู่ในห้วงภวังค์

การเต้นแบบลาตินเป็นการแสดงให้เห็นถึงความเป็นมนุษย์ได้อย่างโดดเด่นชัดเจน

ทุกท่วงท่าที่ปรากฏออกมาล้วนบ่งบอกถึงเอกลักษณ์เฉพาะตน แสดงออกถึงความมีวัฒนธรรม ซึ่งส่วนใหญ่จะเต้นกันในงานเลี้ยงฉลอง จังหวะดนตรีเร้าใจ สนุกสนาน สื่อในหลายๆ ด้าน ทั้งความสง่างามดึงความเซ็กซี่ในตัวออกมา มีการผสมการเต้นหลายๆ ท่า

เสียงปรบมือดังกึกกักพร้อมเสียงถอนหายใจเมื่อการแสดงชุดสำคัญจบลง รอฮิมมิได้ต่างจากบรรดาแขกเหรื่อเมื่อจำต้องลดกล้องลงจากมือ

“ถึงกับถอนใจเลยรึสหายรัก” อีซาอดจะล้อเสียไม่ได้

“ดูเอาเถิดมาเลย์น่า สหายของเรามีแต่ล้อเลียนเราเสียอย่างนั้น”

รอฮิมแก้เก้อโดยการหันไปฟ้องมเหสีคู่กายเพื่อนรัก เรียกเสียงหัวเราะชอบใจจากอีซาได้ทันทีทันใด

“หามิได้เพคะ แต่เจ้าพี่อยากให้พระองค์ถูกใจหญิงคนใดเสียบ้าง จะได้มีคนปรนนิบัติพัดวีให้ทรงพระเกษมสำราญ”

มาเลย์น่ากล่าวยิ้มๆ เห็นดีเห็นงามกับสวามีมิผิดจากกันเลยสักนิด

“ใช่ ถ้าไม่อยากเหงาก็หาสาวไว้คู่กายบ้างเถิด”

อีซารีบสำทับ หันมองสบตากับมเหสีสุดสวาทด้วยดวงตาเป็นประกาย

“ข้าก็มีสาวข้างกายมากมาย” รอฮิมแสร้งพูดเฉไฉ

“แต่คงไม่เหมือนคนนี้กระมัง คืนนี้ขอให้ท่านโชคดี”

อีซาอวยพรล่วงหน้าเหมือนรู้อนาคต รอฮิมหันไปมองเวลาอีกครั้งอย่างใจจดจ่อ

“เดี๋ยวบรรดานักแสดงจะมารับรางวัลจากพระองค์นะพ่ะย่ะค่ะ”

การิมกระซิบเบาๆ ทำให้สุลต่านหนุ่มรู้สึกใจเต้นแรง การิมนั้นรับใช้รอฮิมมาหลายปีตั้งแต่รุ่นบิดา จึงรู้ดีว่าทรงพอพระทัยฟาตินเพียงใด

“คืนนี้ท่านจะจองเธอหรือไม่”

อีซาไม่วายถามเพื่อน รอฮิมหัวเราะเบาๆ แต่ไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ

“ท่านชั่งยอกย้อนเอาคำพูดของเรามาใช้”

“หรือท่านจะเชิญให้เธอไปทานอาหารเท่านั้น”

อีซาดักคอ นึกย้อนไปเมื่อปีที่แล้ว เขาก็โดนเพื่อนล้อเช่นนี้

“เหมือนที่ท่านเชิญมาเลย์น่านะรึ”

รอฮิมอดกระเซ้ากลับไม่ได้ ก่อนจะเปล่งเสียงหัวเราะเบาๆ อย่างถูกอกถูกใจ กลายเป็นมาเลย์น่าเองที่หน้าแดงเขินอายกับสวามีและสหายรักของเขายิ่งนัก พูดไปพูดมา วกกลับมาเรื่องของเธอเสียอย่างนั้น

ฟาตินเดินสงบนิ่งเดินรั้งท้ายติดตามนักเต้นคนอื่นๆ ไปยังที่ประทับของสุลต่านหนุ่มหลังลงจากเวที โดยมีการิมซึ่งเป็นคนสนิทของสุลต่านรอฮิมเชิญให้เหล่าบรรดานักเต้นทั้งหลายไปรับของกำนัลจากพระองค์

หล่อนเตือนตัวเองว่าให้เก็บความโกรธแค้นเอาไว้ให้ลึกสุดใจ ไม่แสดงออกมาให้ใครได้เห็น ดวงตาวาวโรจน์น่ากลัวและไฟแค้นที่สุมทรวงรอวันแก้แค้นเปล่งประกายออกมาชั่วครู่ขณะที่หญิงสาวก้มหน้า ก่อนจะเปลี่ยนเป็นแววตายั่วยวนเมื่อเงยขึ้นสบดวงตาสีสนิมเหล็ก

สายตาคมกริบมองเรือนร่างงามที่ยอบกายถวายความเคารพอยู่เบื้องหน้า ชั่วขณะหนึ่งที่มือบอบบางยกขึ้นรับของกำนัล รู้สึกถึงพลังบางอย่างที่กระทบเป็นแสงสีวาววับรอบกาย รอฮิมอยากหยุดเวลาไว้เพียงเท่านี้ แต่มิอาจทำได้

เมื่อหญิงสาวรับของไปถือเอาไว้และยอบกายถวายความเคารพให้เขาอีกครั้ง แต่วงหน้าคมหวานซึ้งตรึงใจยังคงทิ้งสายตาอาลัยอาวรณ์ยั่วเย้าก่อนจากไป ถ้าไม่ติดว่าต้องรับรองแขกเหรื่ออีกมาก เขาอยากตามร่างสมส่วนกลมกลึงนั้นไปในทันทีที่สายตาเชื้อเชิญทอดมาหา

ดวงตาคู่นี้คุ้นเคยและประทับอยู่ในหัวใจของเขาตั้งแต่วัยหนุ่ม

“ท่านถอนใจอีกแล้วนะสหาย”

อีซาอมยิ้มน้อยๆ รอฮิมเสไปหยิบน้ำชามาจิบ รู้สึกถึงความรุ่มร้อนในหัวใจ เพียงแค่ได้สบตาของหญิงสาว กายกำยำของเขาร้อนระอุเหมือนมีไฟสุม ตื่นตัวขึ้นมาแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

โอ้... ช่างน่าตกใจยิ่งนัก

เธอยังมิได้ยั่วยวนเล้าโลมเหมือนหญิงสาวคนอื่น เพียงแค่เธอมองสบสายตาเพียงนั้นเขาแทบควบคุมความต้องการไม่ได้

แต่.... เธอไม่ใช่หญิงสาวทั่วไปที่เขาจะตะครุบได้ง่ายๆ แค่เพียงเขารู้ว่าเธอเป็นใคร หัวใจรู้สึกรุ่มร้อนมากกว่าเก่า ทุกอย่างกำลังจู่โจมเขาอย่างหนัก ทันทีที่การิมคนสนิทที่เขาไว้ใจที่สุด รายงานเกี่ยวกับเรื่องของเธอ หลังจากหน่วยข่าวเพิ่งสืบเรื่องราวและกล่าวรายงานผ่านคนสนิทของเขามาเมื่อไม่กี่นาทีก่อนที่เขาจะเดินทางมาถึงท้องพระโรง

เขาก็คงต้องลองดูสักตั้ง บางทีมันอาจไม่มีอะไรเสียหาย

ไม่สิ... มันไม่เสียหายสักนิด สำหรับหญิงสาวที่มีความสำคัญเช่นเธอ

“เราคิดว่าท่านคงอยากปิดงานเร็วๆ เสียแล้ว”

อีซาบอกอย่างรู้ใจเพื่อน

“ถ้าท่านยังไม่เลิกล้อเรานะสหาย รับรองได้ว่า... เราจะแยกท่านกับมเหสีไปพักคนละตำหนักแน่นอน”

มาเลย์น่ากลั้นยิ้มในคำพูดของสุลต่านหนุ่ม อีซาหุบยิ้มทันควัน หันมาแยกเขี้ยวใส่มเหสีคนงามแทน

“ท่านไม่มีวันทำเช่นนั้นไปได้หรอกสหาย”

อีซาพูดเสียงอ่อนโยน มั่นอกมั่นใจและไม่หวั่นเกรงต่อคำขู่ของเพื่อนรัก

“ใครว่าเราไม่กล้า ที่นี่ถิ่นเรา”

รอฮิมแสร้งขู่ แต่อีซาหากลัวไม่ หันไปยกน้ำชาขึ้นจิบอย่างสบายอกสบายใจ

“แต่... อีกไม่นานเกินรอ ท่านอย่าถอนใจให้มากนักเลย เดี๋ยวจะแก่เสียเปล่าๆ”

อีซายังไม่เลิกล้อ แต่เพราะนั่งอยู่ใกล้กันมาก ทิ้งระยะห่างจากแขกท่านอื่นๆ เขาจึงสามารถคุยเรื่องสำคัญกันตัวต่อตัว

ในที่สุดงานเฉลิมฉลองวันคล้ายวันพระราชสมภพของสุลต่านรอฮิมผ่านพ้นไปด้วยดี แขกเกียรติยศที่ได้รับเชิญมาร่วมแสดงความยินดี ต่างพักยังตำหนักรับรองที่ถูกจัดเอาไว้ก่อนหน้า

เหล่าพสกนิกรและข้าราชบริพารต่างถวายพระพรให้สุลต่านหนุ่มจงทรงพระเจริญ ประมุขของประเทศทรงมีพระปรีชาสามารถเฉลียวฉลาดในการนำพาประเทศให้เจริญรุดหน้า พัฒนาบ้านเมืองเหนือกว่าประเทศในกลุ่มอาหรับหลายประเทศ

ทรงมีพระราชจริยวัตรที่งดงาม เอาใจใส่บำบัดทุกข์บำรุงสุขแก่ประชาชนถ้วนหน้าทั้งด้านการศึกษา การสาธารณสุข สาธารณูปโภค และนโยบายการพัฒนาเศรษฐกิจที่ส่งเสริมให้นักลงทุนเข้ามาร่วมลงทุนในประเทศอย่างกว้างขวาง สืบทอดปณิธานของพระบิดาอย่างยอดเยี่ยม

หลังจากเสร็จสิ้นงานเฉลิมฉลองวันคล้ายวันพระราชสมภพของสุลต่านรอฮิม ฟาตินได้ถูกเชิญมาพำนักยังตำหนักรับรองอันโอ่อ่า

หญิงสาวกวาดสายตามองตำหนักกว้างงดงามที่ประดับตกแต่งหรูหราอลังการ

พระราชวังโอซานเน้นสีทองอร่าม ทั้งเตียง ผ้าปูเตียง ผ้าม่าน พื้นพรม โต๊ะเครื่องแป้ง โคมไฟ บานประตู หน้าต่าง เก้าอี้ ผนังเป็นลวดลายประณีตวิจิตรงดงาม

เธอคิดว่าสุลต่านรอฮิมคงอยากโอ่อวดความร่ำรวย หรือไม่ก็อาจมีเงินมากจนไม่รู้จะทำอันใด เลยนำมาสร้างพระราชวังใหญ่โตที่มีส่วนประกอบด้วยทองคำเช่นนี้

ฟาตินใช้มือลูบไปตามพื้นเตียง ก่อนเดินไปหยุดยืนหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง เธอวางมือเบาๆ ที่พื้นโต๊ะสีทอง เหลือบมองเก้าอี้ทองคำที่วางอยู่เข้าชุดกัน

หากเธอเป็นเพียงหญิงสาวที่ได้รับการคัดเลือกให้มาเต้นหน้าพระที่นั่งได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดี... คงจะประทับใจและมีความสุขมากกว่านี้

ฟาตินมองตัวเองในกระจกเงาบานใหญ่ ดวงตาสีเขียวอมฟ้ามองเห็นความมุ่งมั่นที่เต้นระริกอยู่ในแววตาคู่นั้น มือเรียวลูบไปตามเรือนร่างของตัวเอง ริมฝีปากเม้มเข้าหากันเล็กน้อยก่อนเผยอออก นับหนึ่งถึงร้อยในใจด้วยหัวใจเต้นโลดแรง อีกไม่นานสิ่งที่รอคอยจะสิ้นสุดลง

ฟาตินมาโดยไม่บอกใคร โดยเฉพาะผู้เป็นอา แต่เธอก็ลืมคิดไปอย่างว่าท่านก็มางานเลี้ยงครั้งนี้ด้วย ท่านหาโอกาสพบเธอทันทีที่เสร็จสิ้นงานเลี้ยง แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่เธอสังเกตความห่วงใยในแววตานั้น