EPISODE9 [ไว้ใจได้เหรอ]

เ(ฉ)พาะช่างขังรัก (MDL STORY)

EPISODE9

[ไว้ใจได้เหรอ]

"พะแนงแกฝากของไว้กับพี่สองคนนี้ไหม วันหลังค่อยมาขอบคุณ" เอวาถามฉัน

แต่ที่พี่เดี่ยวบอกว่าพี่คนนั้นไม่สบายเพราะตากฝน แถมตอนนี้ก็ไข้ขึ้นและไม่มียากินด้วย ทำไมฉันถึงรู้สึกเหมือนตัวเองมีส่วนผิดจัง

"สายแล้วว่ะมึง! โทรบอกให้มันทนสักสองชั่วโมงได้ไหมวะ ถ้าไม่อยู่พรีเซนต์เราตกวิชานี้ทั้งกลุ่มเลยนะเว้ย อย่างน้อยมึงกับกูก็ช่วยกันถูไถไปได้"

ขณะที่ฉันกำลังคิดมากอยู่นั้น พี่บาสก็โพล่งขึ้นเสียงเครียด และคำพูดพี่บาสก็ยิ่งตอกย้ำความรู้สึกผิดฉันเข้าไปใหญ่

พี่ภารัณป่วยเพราะช่วยฉัน

"พวกพี่ต้องไปแล้ว ยังไงน้องค่อยมาใหม่แล้วกัน หรือจะฝากของพี่ไว้ล่ะ" พี่เดี่ยวถามทิ้งท้าย ทำท่าจะเข้าไปในวิทยาลัยกันแล้ว นี่เพื่อนเขาป่วยนอนไข้ขึ้นอยู่นะ แต่ฉันก็เข้าใจได้ว่าพวกพี่เขาคงไปไม่ได้จริง ๆ

"เดี๋ยวค่ะ!" เป็นเอวาที่รั้งแผ่นฟิวเจอร์บอร์ดของพี่เดี่ยวไว้

"ว่า?" พี่เดี่ยวถามกลับสั้น ๆ

“เพื่อนพี่ไม่สบายไข้ขึ้น จะไม่ซื้อยาไปให้จริง ๆ เหรอคะ” เอวาถาม และยังไม่ยอมปล่อยมือจากฟิวเจอร์บอร์ด

คำถามของเธอทำให้พี่เดี่ยวถอนหายใจยาวออกมา สีหน้าบ่งบอกว่าพี่เดี่ยวเองก็ตกที่นั่งลำบากอยู่

“ทำไงได้อะน้อง งานพรีเซนต์วันนี้พวกพี่ต้องพูดแทนส่วนของไอ้รันด้วย ถ้าพี่ไปกันหมด เราสามคนจะตกวิชานี้ทันที” พี่เดี่ยวว่า

“แบบนี้ก็แย่สิแก หรือว่า…” ยัยบีบีพึมพำ ทำหน้าเหมือนสงสารคนป่วยขึ้นมา แต่ยังพูดไม่จบพี่บาสก็แทรกเสียงขัดเธอเสียก่อน

“เอางี้ไหม น้องคนสวยวานซื้อยาไปให้มันทีได้ไหมล่ะ ไหน ๆ มันก็ช่วยน้องเมื่อวาน แค่ซื้อยาแล้วเอาเสื้อไปคืนมันคงได้มั้ง” พี่บาสพูดกับฉัน

“แต่พะแนงไม่รู้จักบ้านพี่เขานะคะ อีกอย่างจู่ ๆ ให้ไปบ้านพี่เขา มันจะแปลก ๆ ไหมคะ” ฉันแย้งขึ้น ไม่ได้มีอะไรซับซ้อนในประโยคที่พูดไป

ฉันเจอพี่ภารัณสองครั้ง แต่เป็นสองครั้งที่ทุลักทุเลเสมอ ความทรงจำระหว่างเรามันน้อยนิดจริง ๆ นะ

“มันไม่ได้พักที่บ้านหรอก มันอยู่ห้องคนเดียว ไม่รู้ป่านนี้เป็นยังไงบ้าง ตอนโทรมาเสียงมันเบามาก แต่ถ้าน้องคนสวยไม่สะดวก เดี๋ยวพรีเซนต์งานเสร็จ พวกพี่ซื้อไปให้มันเอง” พี่เดี่ยวว่าเสียงเรียบ ทำให้ฉันหน้าจ๋อยทันที ทำไมยิ่งฟังฉันยิ่งรู้สึกแย่แบบนี้นะ

“ทำหน้าแบบนี้ แปลว่าแกจะไปเหรอพะแนง เช้านี้ฉันมีถ่ายโปสเตอร์โปรโมทมหา’ลัยที่คณะนิเทศน์ด้วย แล้วยัยบีก็ต้องไปช่วยพี่ไนท์ที่ห้องกระจายเสียง”

เอวาย้ำถึงเรื่องที่พวกเธอต้องไปทำในเช้านี้ ซึ่งหมายความว่าถ้าฉันจะเอายาไปให้พี่ภารัณ พวกเธอไม่สามารถไปกับฉันได้

“ไว้ใจได้เหรอแก คนป่วยก็ผู้ชายนะ ฉันห่วงแกอะ ยิ่งไม่ทันคนอยู่ด้วย” บีบีกระซิบบอกฉัน เหลือบสายตามองพี่เดี่ยวกับพี่บาสเป็นระยะ

“แต่ว่า…” คำพูดบีบีทำฉันคิดไม่ตกก็จริง และฉันไม่รู้เลยว่าผู้ชายคนนั้นไว้ใจได้แค่ไหน แต่ถ้าแค่เอาไปให้ที่หน้าห้อง มันคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง รีบให้รีบกลับ พี่เขาจะได้มียากิน ขืนรอพวกพี่เดี่ยวสองชั่วโมง อาการเขาจะไม่แย่ก่อนเหรอ

“พะแนงซื้อไปเองก็ได้ค่ะ รบกวนพี่ช่วยจดที่อยู่พี่เขาให้ทีได้ไหมคะ” ฉันพูดกับพี่เดี่ยว

“ของ…ของอะไร?” พี่เดี่ยวถาม แล้วหันกลับมามองที่ฉัน ฉันเลยยื่นถุงกระดาษที่ใส่เสื้อช็อปของผู้ชายคนนั้นให้พี่เดี่ยวดู

พี่เดี่ยวรีบเปิดถุงกระดาษดูชื่อบนเสื้อทันที และเมื่อเห็นว่าเป็นชื่อภารัณ เขาและพี่บาสต่างก็มองหน้ากันนิ่ง

"เสื้อไอ้รันจริง ๆ" พี่บาสพึมพำเสียงเบา ขณะที่เอวาดึงถุงกระดาษจากพี่เดี่ยวมาคืนให้ฉัน

"ตกลงพี่เขามาตอนไหนคะ" เธอถามย้ำพี่เดี่ยว

"วันนี้มันไม่มาหรอก ถ้าไง…" พี่เดี่ยวตอบ แล้วทำท่าคิดหนัก

"มีอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมพี่เขาถึงไม่มาล่ะคะ" เป็นฉันเองที่อดรนทนพี่เดี่ยวเงียบไม่ไหว มีอะไรทำไมไม่รีบพูดมาให้เข้าใจ

"มันไม่สบาย คงเพราะเมื่อวานตากฝนนานไปหน่อย ไอ้รันมันห้าวตีนแบบนั้นก็จริง แต่สุขภาพมันไม่ค่อยดี ทำไงดีวะไอ้บาส มันไข้ขึ้นแต่ไม่มียากินซะด้วย โทรมาบอกให้กูซื้อไปให้ แต่เช้านี้เสือกมีพรีเซนต์งานด้วยดิ" พี่เดี่ยวเล่าด้วยสีหน้าเป็นกังวล แล้วหันไปปรึกษาพี่บาส

ได้ยินแบบนั้น เอวาเลยถอยกลับมาหาฉัน เธอเหลือบมองหน้าพี่เดี่ยว ที่รีบเบือนหน้าหนีทันทีที่รู้ตัวว่าเอวามองไป