5

5

“ค่ะพี่ปัท น่ารักจังเลยค่ะไม่ถือตัวสักนิด พุดชื่อพุดกรองนะคะ เรียกพุดเฉยๆ ได้เลยจ้ะ พุดเป็นหลานสาวของแม่ครัวที่นี่ ถ้าพี่ปัทต้องการอะไรก็บอกพุดได้เลยนะคะ” พุดกรองบอกด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะขอตัวจากไป เมื่อพาปิ่นปัทมาเข้ามาในบ้านเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ปิ่นปัทมายืนหมุนคว้างอยู่กลางห้อง ลืมถามไปว่าจะนอนห้องไหน เธอวางกระเป๋าเสื้อผ้าใบขนาดย่อมลงบนพื้นขัดเงา ก่อนจะเดินสำรวจบ้าน บ้านหลังนี้เป็นบ้านไม้ทั้งหลัง เครื่องเรือนทุกอย่างล้วนมีราคาแพง เธอมองแล้วคิดตามไปว่าเจ้าของคงหวงน่าดู

หญิงสาวกลับมายืนกลางห้องรับแขกอีกครั้ง เธอควรจะเริ่มทำงานบ้านก่อน ทำอาหารเอาไว้ให้เจ้าของบ้าน เผื่อเขากลับมาจะหิว ไม่รู้ว่าหลานของคุณนวลแขชอบทานอะไรเป็นพิเศษ เธอคิดว่าเขาคงไม่ใช่คนเรื่องมากอะไร

ปิ่นปัทมาเข้าไปในห้องน้ำแล้วล้างหน้าล้างตา เธอไปเปิดตู้เย็นดู ดีใจที่มีอาหารสดและผักต่างๆ บรรจุเอาไว้ คิดไปว่าเจ้าของบ้านคงชอบทำอาหารเป็นแน่ เพราะไม่อย่างนั้นคงไม่มีอาหารเต็มตู้เย็นแบบนี้ เธอเหลือบมองห้องครัวกว้างแล้วอมยิ้ม ที่นี่มีของแห้งของสด เครื่องปรุงรสครบครัน อุปกรณ์เครื่องครัวก็สะดวกสบาย

เธอขมวดคิ้วเข้าหากันเพราะเครื่องปรุงรสพวกนี้ยังไม่เปิดใช้งานด้วยซ้ำ หรือเจ้าของบ้านเพิ่งซื้อมาเติมใหม่กันนะ สงสัยไปก็ไม่มีคำตอบ จึงเลิกสนใจ แต่พอหันไปดูอุปกรณ์ทำครัวก็ยิ่งแปลกใจ เพราะทุกอย่างเหมือนไม่เคยถูกใช้งานมาก่อน

“น่าแปลกจัง ทุกอย่างดูใหม่หมด” ปิ่นปัทมารีบจัดการทำอาหารเลิศรสไว้ให้เจ้าของบ้าน เธอทำอาหารเสร็จก็ทำความสะอาดบ้าน และอาบน้ำ ก่อนจะกลับมาอุ่นกับข้าวใหม่อีกครั้ง แต่เจ้าของบ้านก็ยังไม่กลับมาอยู่ดี เธอจัดโต๊ะอาหารเสร็จก็ไปนั่งรอที่โซฟา นั่งไปนั่งมาก็เอนตัวลงนอนเพราะความเหนื่อยล้าและง่วงงุน ในที่สุดนิทรารมย์แสนสุขก็มาเยือน เธอนอนขดตัวหลับไปบนโซฟาในที่สุด

ปิ่นปัทมารู้สึกว่าเธอกำลังโดนคุกคามหรือก่อกวนจากใครสักคน เธอครางประท้วง พลิกกายหนี มือหนาก็ยังตามมาดึงโน้นดึงนี่จนน่ารำคาญ ในที่สุดก็ต้องลืมตาตื่นในที่สุด เมื่อโดนรบกวนจนนอนหลับต่อไม่ได้อีก

“อือๆๆ” ปิ่นปัทมาทำท่าจะกรีดร้องแต่มือหนาตะปบปิดปากเธอเอาไว้ หญิงสาวตาโต กลิ่นกายของเพศชายทำให้เธอตัวสั่น แล้วรอบกายก็ดูมืดสลัวไร้แสงสว่าง แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้นอนอยู่บนโซฟาแน่นอน เพราะที่เธอนอนทับอยู่เป็นเตียงกว้าง ร่างน้อยพยายามดิ้นรนเพื่อหาทางเอาตัวรอด แต่ดูเหมือนเขาจะยิ่งกดทับและกระชากเสื้อผ้าของเธอออกไปจนหมด ไม่มีคำพูดใดๆ หลุดออกมาจากริมฝีปากของบุรุษนิรนาม มีเพียงสัมผัสที่เต็มไปด้วยความกระหายและดุดันเท่านั้น

“อื้อ...” หญิงสาวร้องครางอื้ออึงเมื่อริมฝีปากร้อนรุ่มบดจูบลงมาอย่างไร้ความปรานี เธอถูกรวบแขนเอาไว้เหนือศีรษะทำให้ไม่สามารถผลักไสเขาได้ แล้วมือหนาอีกข้างก็นวดเฟ้นทรวงอกของเธอหนักๆ ไม่มีความทะนุถนอมอย่างที่ควรจะเป็น

“ปล่อยนะ!” เมื่อเขาปล่อยริมฝีปากให้เป็นอิสระ เธอก็รีบบอกเขาเสียงสั่นเทาด้วยความกลัว ไม่นะ! เธอคงจะไม่พลาดท่าเสียทีใครก็ไม่รู้ในสถานการณ์แบบนี้ใช่ไหม

ปิ่นปัทมาดิ้นรนแต่เธอก็สู้แรงเขาไม่ไหว ใบหน้าของเขาที่ก้มลงมาทำให้ดูไม่ชัด เธอยิ่งทำอะไรไม่ถูก เขาก้มลงมาอีกจนลมหายใจร้อนแรงเป่ารดอยู่ตรงซอกคอ แล้วเขาก็บดจูบ มือหนาเลื่อนลงไปสัมผัสซอกขาด้านในจนปิ่นปัทมาสะดุ้งสุดตัวเพราะไม่เคยให้ชายใดสัมผัสใกล้ชิดแบบนี้มาก่อน

อุ้งมือใหญ่ช้อนสะโพกกลมกลึงยกขึ้นมาก่อนจะแทรกกายเข้าไปตรงหว่างขาของคนใต้ร่าง หญิงสาวเบิกตากว้างเมื่อบางสิ่งบางอย่างที่แข็งแกร่งเสียดสีอยู่ตรงเนินสาว เธอไม่รู้เนื้อรู้ตัวสักนิดว่าโดนถอดเสื้อผ้าออกตอนไหน

ปิ่นปัทมากรีดร้องสุดเสียงเมื่อสิ่งนั้นคืบคลานเข้ามาในซอกทางรักของเธอ ทั้งแข็งกระด้างและใหญ่โตจนเธอส่ายหน้าไปมาเพื่อปฏิเสธ มือบางถูกกดเอาไว้บนศีรษะอย่างไร้อิสรภาพ เขาดูชะงักไปนิดเหมือนประหลาดใจ แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้ล่าถอยออกไป แค่ขยับกายออกห่างนิดเดียว นิดเดียวเท่านั้น... ให้เธอผ่อนคลาย แล้วเขาก็ฝากฝังลงมาอย่างไม่คิดปรานี

เธอกรีดร้องอีกครั้งเหมือนจุก ปิ่นปัทมาตัวแข็งค้างเด้งกายขึ้นด้วยความเจ็บปวด ไม่คิดว่าจะมาเสียตัวในสถานการณ์แบบนี้ เธอร้องไห้เบาๆ แต่คนบนร่างดูจะไม่สนใจสักนิด เขาเริ่มขยับ และคลายมือที่กดมือเธอเอาไว้ ก่อนจะเลื่อนไปกอบกุมสะโพกกลมกลึงดึงขึ้นมาให้รับแรงรักจากเขา มืออีกข้างที่ว่าง นวดเฟ้นทรวงสาวหนักๆ ริมฝีปากนั้นดูดดึงยอดอกอย่างหิวกระหาย

ปิ่นปัทมานอนร้องไห้น้ำตาไหลพราก เขาก็ตักตวงความสุขเอาจากร่างกายของเธอ เขาจับคางเธอเอาไว้ก่อนจะบดจูบหนักหน่วง ไม่มีคำปลอบโยน และความอ่อนโยนก็ไม่มี เขาเอาแต่ได้ แถมยังไม่คิดจะออมแรง ลมหายใจฟืดฟาดของเขาร้อนแรงจนเธอตัวสั่น

ช่วงหลังเขาเริ่มอ่อนโยนขึ้นมานิดหนึ่ง เธอคิดว่านิดเดียวเท่านั้น มือของเขายังลูบไล้ไม่ละห่าง เธอจิกมือกับที่นอนแน่น เบือนหน้าไปทางอื่นเขาก็จับคางกลับมาเพื่อบดจูบ สัมผัสได้ถึงความเอาแต่ใจของคนบนร่าง

ร่างน้อยถูกพลิกคว่ำพลิกหงายเหมือนตุ๊กตายาง ปิ่นปัทมาคร่ำครวญร้องขอความเมตตา อยากให้ทุกสิ่งทุกอย่างจบลงให้เร็วที่สุด แต่เขาก็ตักตวงเอากับเธอจนคุ้มค่าแทบตลอดทั้งคืน เธอจำไม่ได้ว่าหลับไปตอนไหนไม่รู้ ตื่นขึ้นมาเขาก็ยังขยับอยู่บนเรือนร่างของเธอ บ่งบอกได้ถึงความหิวกระหายที่ไร้ขีดจำกัด

หญิงสาวค่อนขอดเขาในใจ เขาทำตัวเหมือนคนอดอยากปากแห้ง แล้วพอเจอผู้หญิงก็ซัดใส่ไม่ยั้ง พรุ่งนี้เธอจะทำเช่นไรหนอ คนที่เอาแต่เสียใจคิดกลับไปกลับมาจนหลับไปอีกครั้งอย่างอ่อนเพลีย ในขณะที่หูแว่วได้ยินเสียงครางหนักๆ ของคนบนร่าง และบางสิ่งบางอย่างที่อุ่นร้อนปลดปล่อยเข้ามาในร่างกายของเธอจนหมดสิ้น

ในเวลานั้นปิ่นปัทมาได้แต่ยอมรับเพราะหมดแรงต้านทาน เธอรู้สึกว่าหัวใจดวงน้อยแห้งผาก ทุกสิ่งทุกอย่างมันรวดเร็วจนแทบทั้งตั้งตัวไม่ทัน

ปิ่นปัทมาตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดเมื่อยไปหมดทั้งเนื้อทั้งตัว เธอตกใจเมื่อหันมองรอบกายแล้วเป็นเวลาสายมากแล้ว จึงรีบลุกขึ้นจากที่นอน แต่เพราะความเจ็บร้าวกลางกายทำให้เธอทรุดฮวบลงไปกองข้างเตียง

“โอ๊ย!” หญิงสาวอุทานกุมท้องน้อยของตัวเองเอาไว้ ก้มมองเรือนร่างเปลือยเปล่าที่ตอนนี้เต็มไปด้วยร่องรอยของการถูกข่มเหงก็ร้องไห้ออกมาด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจในโชคชะตาของตัวเอง ทำไมเธอต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยนะ จู่ๆ น้ำตาก็รินไหลออกมา เธอสูดหายใจเข้าปอดแรงๆ ปาดน้ำตาไปมาพยายามเข้มแข็งเอาไว้ เพราะไม่รู้จะเจอกับอะไรอีก

เธอพยายามรวบรวมแรงกำลังเพื่อจะเดินเข้าห้องน้ำ หาเสื้อคลุมอาบน้ำหรืออะไรสักอย่างมาห่อหุ้มร่างกาย ก่อนจะออกจากห้องนอนกว้างที่เธอถูกรังแกเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา กระเป๋าเสื้อผ้าของเธอยังวางอยู่ที่เดิมในห้องรับแขก โต๊ะอาหารที่เมื่อวานเธอจัดอาหารตั้งเอาไว้ มีร่องรอยของการกิน

ปิ่นปัทมาถอนใจเฮือกใหญ่ คนที่รังแกเธอเมื่อคืนคงไม่ใช่ใครที่ไหน คงเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ และที่สำคัญก็คือเป็นหลานชายของคุณนวลแข คนที่เธอต้องมาทำงานรับใช้ ไม่คิดเลยว่าเขาจะเป็นคนไม่ดี รังแกได้แม้กระทั้งคนใช้ หญิงสาวเข้าห้องน้ำ อาบน้ำชำระร่างกาย