เจ้าสาวใบ้：อยากจะบอกรักคุณ

บทที่1 คนใบ้ที่ตั้งครรภ์

ยามค่ำคืน

ชายคนนั้นหยิบเสื้อสูทจากบนพื้น เดินออกไปด้านนอก ออกไปอย่างรวดเร็ว กลับไปที่ห้องนอนของเขา

แต่งงานมาสองปี ซูย้าวกับลี่เฉินซี นอนแยกห้องกันมาโดยตลอด

เมื่อลืมตาขึ้นก็เป็นรุ่งสางในวันรุ่งขึ้นแล้ว ข้างหูก็ได้ยินเสียงออกอากาศจากโทรศัพท์มือถือที่ตั้งไว้

“คุณแม่ วันนี้คุณตั้งครรภ์ได้ยี่สิบเจ็ดสัปดาห์กับอีกสองวันแล้ว ยังเหลืออีกแปดสิบเก้าวันคือวันที่ครบกำหนดคลอดแล้ว ในช่วงเวลานี้ หวังว่าคุณ..........”

ในความคิดของซูย้าว สิ่งที่ปรากฏคือเธอกลับมาจากโรงพยาบาลในวันนั้น ยื่นผลตรวจให้เขาต่อหน้า ชายคนนั้นมองดูใบนั้นเขียนไว้ ‘ตั้งครรภ์’สองคำนี้ สีหน้าของเขาดูเคร่งเครียดทันที

เขาทิ้งคำพูดอย่างไม่แยแสว่า ‘เอาออก’

วินาทีนั้น ซูย้าวเหมือนจะเสียใจมาก ตอนนั้นทำไมถึงเลือกแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักตัวเองเลย

ความรู้สึกที่ซับซ้อน ถูกรบกวนด้วยเสียงของพี่เลี้ยงจากนอกประตู

“คุณผู้หญิง ได้เวลาทานอาหารเช้าแล้ว”

ขณะที่ซูย้าวลงมา ชายคนนั้นนั่งอยู่ที่โต๊ะแล้ว เขาสวมชุดสูทและรองเท้าหนัง เสื้อเชิ้ตสีขาว พับข้อมือเสื้อขึ้น อ่านหนังสือพิมพ์อยู่

ตรงหน้ามีชีสหั่นฝอยและทาร์ตลาวา

นี่อาหารเช้าของเขาในทุกๆวัน

สายตาของเธอเหลือบมองชายคนนั้นอย่างรวดเร็ว เดินไปนั่งอีกข้าง พี่เลี้ยงนำเสี่ยวหลงเปาออกมา แล้วถามว่า “คุณผู้หญิง ไปตรวจสุขภาพวันนี้ ฉันจะไปเป็นเพื่อนคุณนะ ถ้าคุณไปคนเดียวคงจะไม่สะดวก”

ซูย้าวพยักหน้า ปลายตาสังเกตเห็นคิ้วขมวดของชายคนนั้น ซูย้าวลดสายตาลงทันที

พี่เลี้ยงยกโจ๊กร้อนๆออกมา ซูย้าวไม่ทันระวัง ชนพี่เลี้ยงโดยตรง โจ๊กร้อนๆกระเด็นใส่มือ

“โอ้”

เสียงที่ไม่พึงประสงค์ เหมือนเสียงดีดฝ้ายที่แสบแก้วหู

สังเกตเห็นชายคนนั้นขมวดคิ้วหนักขึ้น เธอเงียบและวิ่งไปที่ห้องครัวด้วยความเจ็บปวด ใช้น้ำเย็นล้างมือที่โดนน้ำร้อนลวก

เธอเป็นใบ้ พูดไม่ได้

เสียงที่สามารถส่งเสียงออกมาได้

ก็เป็นเหมือนเสียงเมื่อครู่ น่าเกลียด และแสบแก้วหู

หลังจากทานอาหารเช้าแล้ว ลี่เฉินซีก็ถือเอกสารออกไปข้างนอก พี่เลี้ยงเก็บโต๊ะอาหารไปด้วย พูดไปด้วย “คุณผู้หญิงก็ขึ้นไปเตรียมตัวก่อน พวกเราไปโรงพยาบาลกันเถอะ”

ซูย้าวพยักหน้า เดินขึ้นชั้นบนไป

ประมาณแปดโมงขึ้น เธอมาพร้อมกับพี่เลี้ยงที่โรงพยาบาลนารีเวชที่ใหญ่ที่สุดในเมือง

เธอลูบท้องของเธอ เธอเข้าใจดี เด็กคนนี้ เพราะพึ่งพาความสามารถของตัวเธอเองจึงเก็บไว้ได้ เขาไม่มีวันจะยอมรับ

ก่อนหน้านี้ เธอหยิบพินัยกรรมที่คุณยายของ ลี่เฉินซีเขียนไว้ก่อนเสียชีวิต ในกระดาษขาวๆตัวหนังสือสีดำเขียนไว้อย่างชัดเจน การแต่งงานระหว่างตระกูลลี่กับตระกูลซู เด็กที่เกิดมา ก็คือทายาทในอนาคตของบริษัทลี่ซื่อ

ยึดถือความเชื่อนี้ เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากแต่งงานกับเธอ และล้มเลิกความคิดที่จะให้เธอทำแท้ง

มองไปที่หน้าจอมอนิเตอร์อัลตร้าซาวด์สี ภาพสดของทารกในครรภ์ ตัวเล็กๆ ทำให้เธอใจสั่น

“เด็กแข็งแรงดี อีกสองเดือนก็จะครบกำหนดวันคลอดแล้ว ช่วงนี้ต้องพักผ่อนเยอะๆ”

หลังจากที่หมอตรวจเสร็จก็ยื่นเอกสารการตรวจให้ซูย้าว

เธอยิ้มแล้วพยักหน้า แล้วฟังคำแนะนำจากหมอ “เรื่องระหว่างสามีและภรรยา ช่วงนี้ต้องพยายามหลีกเลี่ยง เพื่อสุขภาพของทารก ต้องให้พ่อของลูกเรียนรู้ที่จะอดทนด้วย”

ซูย้าวหน้าแดง คิดถึงเรื่องเมื่อคืน รีบพยักหน้าอย่างรวดเร็ว ดวงตาอันสวยงามหักห้ามใจเล็กน้อย

ชั่วขณะที่เธอหันกลับและกำลังออกห้องไป คุณหมอที่อยู่ด้านหลังก็โทรออก พูดเสียงเบา “คุณนาย ตรวจเรียบร้อยแล้ว ทารกในครรภ์มีสุขภาพแข็งแรงดี ไม่มีปัญหาด้านการพูด.........ฉันเข้าใจ คุณสบายใจได้ เด็กจะไม่เป็นใบ้เหมือนซูย้าวแน่นอน........”

ทุกคำพูด ดังอยู่ในหูของซูย้าว ตระกูลลี่ติดต่อกับทางโรงพยาบาล ทำการทดสอบทางพันธุกรรมสำหรับเด็กโดยไม่บอกเธอ

ดังนั้น การตรวจเช็กตามปกติตอนนี้ถึงได้ยุ่งยากเช่นนี้

ปวดที่ทรวงอก เธอจึงต้องเอื้อมมือไปพยุงผนังทางเดินไว้ ทำให้หัวใจแตกสลาย

ออกจากโรงพยาบาล ท้องฟ้าครึ้มฟ้าครึ้มฝน ลมแรง เหมือนฝนกำลังจะตก

ซูย้าวยืนอยู่คนเดียวข้างถนน ลมกระโชกพัดกระโปรงของเธอ พี่เลี้ยงบอกว่าจะไปเอารถ ไปแล้วยังไม่กลับมาสักที

เธอรอแล้วรออีก จนฝนตกลงมา ฝนปะทุตกกระทบร่างกายเย็น

แต่สิ่งที่ทำให้รู้สึกเย็นกว่าคือ โรลส์รอยซ์สีดำขับผ่านเธอไปโดยไม่เร่งรีบ ซูย้าวมองเห็นอย่างชัดเจน บนรถมีลี่เฉินซีที่เย็นชานั่งอยู่

เร็ว ๆ นี้ หัวใจเหมือนอยู่ในห้องใต้ดินที่เยือกเย็นและแสดงออกบนใบหน้าที่สิ้นหวัง