ตอนที่ : 01

@บริษัทJJ

"คุณวายุอย่าทำแบบนี้กับบริษัทของผมเลยนะครับ ผมสัญญาว่าจะหาเงินมาชดใช้ค่าเสียหายให้กับคุณวายุให้เร็วที่สุด" ชายสูงวัยคร่ำครวญอ้อนวอนขอร้องคนตรงหน้าให้เมตตา เพราะการบริหารบริษัทที่ไม่ได้คุณภาพจึงทำให้บริษัทที่อยู่ในเครือเดียวกันต้องได้รับผลกระทบไปด้วย

วายุผู้บริหารสูงสุดและผู้ครอบครองบริษัทใหญ่ในเครือนี้จึงต้องลงมาจัดการเอง เพราะถ้าปล่อยเอาไว้คงจะมีผลเสียในระยะยาว และทำให้บริษัทอื่นๆ ที่อยู่ในเครือเดียวกันได้รับผลกระทบไปด้วย

"แล้วผม...ต้องปล่อยไปแบบนี้เหรอครับ มันไม่ใช่การตัดสินใจของผู้บริหารนะ" ชายหนุ่มตอบ พร้อมกับเดินไปรอบๆ ห้องอย่างใจเย็น

"ผมรู้ครับ แต่ถ้าไม่มีบริษัทผมกับครอบครัวจะเอาเงินที่ไหนหมุนเวียนใช้ ไหนจะลูกสาวที่กำลังเรียนอยู่อีก"

"มันไม่ใช่ปัญหาของผมครับ แต่ที่ผมให้คุณทำแบบนี้ก็เพื่อที่คุณจะได้มีความรับผิดชอบมากกว่านี้ คุณก็เห็นว่าเป็นเพราะบริษัทของคุณเลยทำให้บริษัทอื่นๆ พลอยได้รับผลกระทบไปด้วย"

"..." เพราะเป็นความจริง ชายสูงวัยจึงไม่กล้าเถียงหรือตอบโต้กลับไป

"ผมก็แค่จะเข้ามาบริหารบริษัทนี้เองส่วนคุณอยากจะเป็นพนักงานที่นี่ต่อหรืออยากจะลาออกก็ตามใจ"

"ผมขอร้องนะครับอย่าทำแบบนี้เลย คุณวายุจะให้ผมทำยังไงก็ได้ ผมยอมหมดทุกอย่างเลย เอางี้นะครับผมมีลูกสาวอยู่คนนึงผมยกให้คุณวายุเลยครับ"

"ลูกสาว?"

"ชะ ใช่ครับลูกสาว เธอชื่อว่ารดาครับ ถ้าคุณวายุอยากได้ผมยกเธอให้เลยครับ จะแต่งงานด้วยก็ได้ผมไม่ว่า"

"..." ชายหนุ่มยืนคิดอยู่ครู่นึง ก่อนจะหันไปมองหน้าชายสูงวัยพร้อมกับกดยิ้มมุมปากเล็กน้อย "ถึงขนาดขายลูกสาวตัวเองกินเลยเหรอ?"

"ผมไม่ได้ขายครับ แต่ผมคิดว่าถ้าลูกสาวของผมได้อยู่กับคุณวายุเธอคงสุขสบาย เธอเป็นเด็กดีครับเรียนเก่งด้วย"

"ได้สิ ยังไงผมจะให้เลขาติดต่อไปอีกทีแล้วกัน"

"ขะ ขอบคุณครับ"

"กลับ"

"ครับคุณวายุ"

ชายหนุ่มพร้อมกับเลขาคนสนิทพากันเดินกลับออกไปหลังจากที่ได้ข้อเสนอที่น่าสนใจ

"คุณวายุจะทำแบบนี้จริงๆ เหรอครับ แค่ผู้หญิงคนเดียว เราเอามาแลกทั้งบริษัทไม่ได้นะครับ" เลขาท้วงขึ้น ขณะที่กำลังเดินกลับไปที่รถด้วยกัน

"ใครบอกว่าแลก?"

"หมายความว่ายังไงครับ?"

"ก็แค่เอาลูกสาวมาเป็นหลักประกันแค่นั้น ใครบอกล่ะว่าจะไม่จัดการบริษัทนี้ต่อ"

"อ๋อ ผมพอจะเข้าใจแล้วครับ"

"เดี๋ยวช่วยจัดการเรื่องโรงแรมให้หน่อยนะ งานแต่งจะเริ่มอีกไม่กี่วันข้างหน้า"

"เร็วขนาดนั้นเลยเหรอครับ?"

"จะได้เข้าจัดการบริษัทนั้นเร็วๆ ไม่ดีเหรอ"

"ดีครับ ดีมากเลย"

"..."

__________________________

@บ้านกัลยาภัค

"นังเทียน!! นี่แกทำกับข้าวเสร็จหรือยังเนี่ย ฉันกับลูกหิวจนไส้จะขาดแล้ว!"

"ใกล้เสร็จแล้วค่ะแม่" หญิงสาวตะโกนตอบกลับมา พร้อมกับเร่งมือจัดเตรียมอาหารให้กับแม่ลูกทั้งสองนี้

#ผ่านไปสักพัก

"เรียบร้อยแล้วค่ะแม่ เทียนจัดโต๊ะอาหารให้เรียบร้อยแล้ว"

"เออๆ"

บรืนน~

เทียนมองไปที่หน้าบ้านเพราะมีเสียงรถดังเข้ามา และเธอก็จำได้ว่านี่เป็นเสียงรถของพ่อเธอ แต่น่าแปลกที่พ่อของเธอกลับมาในเวลานี้ปกติตอนนี้พ่อของเธอยังทำงานอยู่ที่บริษัทอยู่เลย

"ทำไมพ่อกลับมาแล้วคะแม่" รดาลูกติดของแม่เลี้ยงเอ่ยถามขึ้น พร้อมกับชะเง้อคอยาวเป็นยีราฟเพื่อมองดูว่าใช่รถของผู้เป็นพ่อจริงๆ หรือเปล่า

"ไม่รู้เหมือนกันสิลูก สงสัยจะกลับมาพาเราไปเที่ยวมั้ง"

"จริงๆ เหรอคะแม่ เย้! รดาดีใจมากเลยค่ะ"

"..." เทียนยืนมองเฉยๆ เพราะถ้าเป็นอย่างที่แม่เลี้ยงของเธอพูดจริงๆ เธอก็ไม่ได้ไปเที่ยวกับเขาอยู่แล้ว ไม่ว่าจะครั้งไหนๆ ก็ไม่เคยไปเที่ยวด้วยเลยสักครั้ง

หลังจากที่เสียงรถดับสนิทไปได้ไม่นาน พ่อของเธอก็เดินเข้ามาในบ้านด้วยสีหน้าที่อมความทุกข์ไว้หนักหนา

"ทำไมคุณกลับมาเร็วจังคะ หรือว่าจะพาฉันกับลูกไปเที่ยว"

"นั่นน่ะสิคะคุณพ่อ กลับมาเร็วจังเลย จะพาเราสองคนไปเที่ยวอีกแล้วใช่ไหมคะ"

"เปล่าหรอก"

"อ้าว ไหนคุณแม่บอกว่าคุณพ่อจะพาไปเที่ยวไงคะ"

"วันนี้มีปัญหาที่บริษัทนิดหน่อยน่ะ"

"พ่อคะถอดเสื้อออกก่อนไหมคะจะได้สบายตัว" เทียนเข้าไปปรนนิบัติผู้เป็นพ่อ

"อืม ขอบใจมากนะลูก"

"เดี๋ยวเทียนไปเอาน้ำเย็นๆ มาให้ดื่มนะคะ พ่อจะได้สดชื่น"

"ไม่เป็นไรค่ะพี่เทียน เดี๋ยวรดาไปทำเองดีกว่า"

"อ๋อจ้ะๆ"

"ไปนั่งพักก่อนนะคะคุณ" แม่เลี้ยงพาพ่อของเธอเดินไปนั่งที่โซฟา

ทุกครั้งที่พ่อของเธออยู่บ้านแม่เลี้ยงและน้องสาวต่างพ่อต่างแม่ของเธอจะแย่งงานบ้านของเธอไปทำตลอด แต่ในตอนที่พ่อของเธอไม่อยู่ งานทุกอย่างเธอจะต้องเป็นคนทำเอง และจะต้องรีบทำก่อนที่พ่อของเธอจะกลับมาเจอ

#ตกเย็น

- โต๊ะอาหาร -

"รดาลูก"

"ขาคุณพ่อ"

"พ่ออยากให้เราช่วยอะไรพ่อสักอย่างจะได้ไหม"

"ได้สิคะว่าแต่คุณพ่อจะให้รดาช่วยอะไร?"

"พ่อตกลงกับคนๆ นึงเอาไว้น่ะ เพื่อบริษัทของเรารดาช่วยแต่งงานกับเขาหน่อยได้ไหม ไม่อย่างนั้นบริษัทของเราจะถูกยึดไม่งั้นก็ถูกสั่งปิดแน่"

"อะไรกันคะคุณ ทำไมถึงให้ลูกแต่งงานกับคนไม่รู้จักแบบนั้นล่ะ"

"ผมรู้ว่ามันกระทันหันแต่ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริงๆ อีกอย่างบริษัทก็เป็นรายได้ของครอบครัวเรา ถ้าไม่มีบริษัทเราก็ไม่มีรายได้ตรงไหนแล้วนะ"

"แล้วผู้ชายคนนั้นคือใครคะคุณพ่อ เขาหล่อหรือเปล่า เขารวยหรือเปล่า เขา..."

"เขาเป็นเจ้าของบริษัทใหญ่น่ะ ส่วนหล่อหรือไม่หล่อพอถึงวันแต่งงานเดี๋ยวเราก็รู้เอง"

"คุณพ่อพูดแบบนี้แสดงว่าเขาไม่หล่อ ทำไมถึงไม่ให้พี่เทียนแต่งเองล่ะคะ พี่เทียนเป็นลูกสาวคนโตนี่"

"เพราะเราเหมาะสมที่สุดไง"

"เดี๋ยวนะคะคุณ ลูกเพิ่งจะอายุเท่านี้เอง แล้วผู้ชายคนนั้นอายุเท่าไรหน้าตาเป็นแบบไหนนิสัยใจคอเป็นแบบไหนยังไม่รู้เลย ฉันจะให้ลูกไปแต่งงานได้ยังไงคะ"

"เขาเป็นคนมีเงินนะ เป็นเจ้าของบริษัทใหญ่ที่บริษัทของเราอยู่ในเครือของเขา และบ้านรวยมากด้วย"

"..." พอได้ยินแบบนั้นสองแม่ลูกก็ถึงกับมีแววตาแพรวพราวขึ้นมาทันที

"ว่าแต่งานแต่งเริ่มเมื่อไหร่คะ?"

"เขาจะแจ้งมาอีกทีน่ะพ่อเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน"

"อ๋อค่ะ"

"..."

"รดายอมช่วยก็ได้ค่ะเพื่อบริษัทของเรา"

"ขอบใจมากนะลูก"

"ค่ะคุณพ่อ"