5 บุคคลอันตราย

เธอเดินออกจากห้องนั้นมาพร้อมกับอาการหวาดกลัว ภาพแม็กซ์เวลล์บีบรัดคอและใช้มีดลูบไล้หน้าเธอยังติดตามาถึงตอนนี้ เหงื่อมากมายไม่รู้มาจากไหนผุดขึ้นมาเต็มใบหน้าเธอ เนื้อตัวสั่นเทาจนแทบไม่มีแรงเดินต่อ

เธอตัดสินใจนั่งเพื่อสงบสติอารมณ์ตัวเองก่อนกลับคอนโดมิเนียม ขืนกลับตอนที่สติยังไม่คงที่ เสี่ยงเกิดอุบัติเหตุอย่างแน่นอน

เริ่มมั่นใจแล้วว่าแม็กซ์เวลล์ไม่ใช่คนดีอย่างที่ใครเข้าใจ กลิ่นอายความเลวที่แผ่ออกมาจากตัวเขาขนาดนั้นไม่มีทางใช่คนดี เพื่อนเธอเคยเล่าประวัติผู้ชายคนนั้นให้ฟังคร่าวๆ ตอนแรกเธอเชื่อแบบนั้น แต่หลังจากเหตุการณ์เมื่อกี้มันทำให้เธอเปลี่ยนความคิดทันควัน

"คนสวย มานั่งทำอะไรตรงนี้คนเดียว"

"หลงทางมาเหรอจ๊ะ"

เสียงผู้ชายสองคนที่ดังขึ้น ช่วยฉุดรั้งณิชาออกจากภวังค์ความคิด เธอค่อยๆ ลุกขึ้น ถอยห่างจากชายฉกรรจ์สองคนอัตโนมัติตามสัญชาตญาณของตัวเอง

"ทำไมต้องมองพวกเราด้วยสายตาแบบนั้นด้วย กลัวเหรอ"

"ถึงหน้าตาพวกพี่สองคนจะโหด แต่จริงๆ แล้วพวกพี่ใจดีมากนะ โดยเฉพาะกับคนสวยๆ แบบน้องสาว"

"อย่าเข้ามานะ" ความกลัวทำให้เธอเริ่มออกคำสั่งกับชายทั้งสองเพื่อกันไม่ให้พวกเขาเข้ามาใกล้เธอมากกว่านี้

"นอกจากคำสั่งเจ้านาย พวกพี่สองคนไม่ฟังคำสั่งใครหรอก พวกเราไปหาที่นั่งดื่มแล้วคุยกันก่อนดีไหม"

"นั่นนะสิ จะรีบไปไหนล่ะ"

"อย่ามาจับตัวฉันนะ" เธอสะบัดแขนออกก่อนที่ชายคนนั้นจะเข้ามาจับตัวเธอ ในจังหวะหมุนตัวเตรียมวิ่งหนี ร่างของเธอได้กระแทกเข้ากับบางคนจนเกือบพลาดท่าล้ม โชคดีที่คว้าคอเสื้อเขาคนนั้นไว้ได้ทัน

ปึก!

"อ๊ะ!" กลิ่นหอมที่เพิ่งสัมผัสมาก่อนหน้านี้พลันทำให้หัวใจเธอกลับมาเต้นแรงอีกครั้ง เธอค่อยๆ ช้อนสายตามองใบหน้านั้นเพื่อให้แน่ใจว่าเขาคือคนที่เธอคิดเอาไว้

นัยน์ตาดำขลับรับกับความเย็นชา ใบหน้านิ่งขรึมไร้ซึ่งอารมณ์ เป็นใครไปไม่ได้นอกจาก...แม็กซ์เวลล์

"พวกผมสองคนเห็นผู้หญิงคนนี้มาทำลับๆ ล่อๆ ตรงนี้ก็เลยจะไล่ให้ออกไป"

"พวกมึงไปได้แล้ว เดี๋ยวกูจัดการเอง"

"ครับ" ชายฉกรรจ์สองคนเดินออกไปอย่างนึกเสียดายในตัวณิชา หากเจ้านายหนุ่มไม่โผล่มาก่อน ผู้หญิงคนนี้ไม่รอดมือพวกเขาไปอย่างแน่นอน

"คนของนายเหรอ"

"ใช่"

"นายทำงานอะไรกันแน่"

"เธอจะรู้เรื่องส่วนตัวฉันไปทำไม"

"ฉันต้องรู้ทุกเรื่องเกี่ยวกับนาย อย่าลืมสิว่าอีกไม่กี่วัน เราสองคนต้องแต่งงานกันแล้ว"

"บางเรื่องเธอก็ไม่จำเป็นต้องรู้" แม็กซ์เวลล์ตอบกลับเสียงเรียบ ก่อนจะเดินออกไป ทิ้งให้ณิชายืนเคว้งอยู่คนเดียว

เธอเดินกลับมาที่โต๊ะอีกครั้ง สายตามองไปยังแม็กซ์เวลล์และกลุ่มเพื่อน ตรงนั้นมีผู้หญิงหน้าตาสะสวยนั่งรายล้อมไม่เว้นแม้กระทั่ง…ว่าที่เจ้าบ่าวของเธอ

"แกหายไปไหนมาตั้งนานยัยณิ แล้วนี่แกเอาเสื้อใครมาใส่"

"เมื่อกี้ออกไปสูดอากาศข้างนอกมา มีรถจากไหนไม่รู้ขับเหยียบโคลนกระเด็นถูกเสื้อฉัน เขาเลยเอาเสื้อเขามาให้ฉันเปลี่ยน" รู้ว่าเป็นคำแก้ตัวที่ฟังไม่ขึ้นเท่าไรนัก แต่คิดว่าเพื่อนเธอเชื่อเพราะแต่ละคนเริ่มเมากรึ่มแล้ว

"อ๋อ เออนี่ยัยณิ ตอนฉันไปเข้าห้องน้ำ ได้ยินผู้หญิงจับกลุ่มคุยกัน บอกว่าผับเนี่ยว่าที่สามีแกเป็นเจ้าของ"

"ไม่ใช่ว่าที่สามีฉัน ว่าที่สามีพี่สาวฉันต่างหาก แล้วแกรู้อะไรเกี่ยวกับผู้ชายคนนั้นมาอีก พูดมาให้หมดเลย"

"แกดูเหมือนเกลียดเขามากเลยนะยัยณิ"

"ก็...ระดับนึง"

"แกเห็นแก๊งเพื่อนเขาไหม"

"เห็น"

"แก๊งนั้นนะ ขึ้นชื่อว่าเสือผู้หญิงทั้งกลุ่ม ยกเว้นคนที่ชื่อออสติน คนนี้ถอดเขี้ยวเล็บแล้ว อังเดรและมังกร เสือผู้หญิงแบบเปิดเผย ส่วนแม็กซ์เวลล์...รายนี้ค่อนข้างเย็นชา เอาแน่เอานอนไม่ได้"

"...."

"เดาทางยาก แกดูแววตาเขาสิ แทบไม่มีอารมณ์กับผู้หญิงข้างกายเลย แก๊งนั้นนะ นอกจากขึ้นชื่อเรื่องเสือผู้หญิงแล้ว...ยังเป็นบุคคลอันตรายอีกด้วยนะ" ดรีมกระซิบลงใบหูเธอเบาๆ

"บุคคลอันตราย? หมายถึง...คนไม่ดีนะเหรอ"

"ไม่แน่ใจเหมือนกัน ฉันรู้มาเท่านี้"

เธอไม่ถามอะไรดรีมต่อ สายตามองไปยังแม็กซ์เวลล์อีกครั้ง เขาเงยหน้าสบตาเธอเช่นกัน ราวกับรู้ว่ากำลังถูกเธอมอง เธอละจากเขา แล้วหยิบแก้วน้ำสีเหลืองอำพันมากระดกดื่ม

วันต่อมา

ณิชาเดินถือแก้วกาแฟดำเดินมานั่งโซฟา หยิบรีโมตมาเลื่อนดูรายการต่างๆ ในตอนเช้าทางโทรทัศน์ ก่อนจะมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น พอมองดูพบว่าเป็นแม่ของเธอ

"คะแม่"

(เที่ยงนี้มาทานข้าวที่โรงแรมบุรินนะณิ พอดีว่าครอบครัวแม็กซ์เวลล์เขาชวนและอยากทำความรู้จักกับณิให้มากขึ้น)

"ณิหรือพี่ชากันแน่คะ"

(ไหนๆ ก็จะต้องแต่งงานแทนพี่เราแล้ว ช่วยมาตามนัดด้วยนะณิ)

"เอาเข้าจริงๆ ณิอยากบินกลับต่างประเทศตอนนี้ด้วยซ้ำ"

(แม่รู้ว่าณิไม่อยากทำ แต่เราไม่มีทางเลือกอื่นแล้วไง)

"ณิรู้ ณิถึงไปไหนไม่ได้นี่ไงคะ"

(ขอบคุณณิมากนะลูก แม่รักณินะ)

"ณิก็รักแม่นะคะ"

เธอวางสายจากคนเป็นแม่ พร้อมถอนหายใจออกมาเบาๆ หยิบแก้วกาแฟดำขึ้นมาจิบ หวังให้รสชาติเข้มข้นของกาแฟช่วยปลอบประโลมความเครียดของเธอ

เสียงออดที่ดังขึ้นทำให้เธอชะงักแก้วกาแฟ ก่อนจะวางลง เดินตรงยังไปประตู มองผ่านตาแมวเล็กๆ ดูว่าใครมา ภาพแม็กซ์เวลล์กำลังยืนมองผ่านตาแมวจากด้านนอก ราวกับรู้ว่าเธอกำลังมองเขาอยู่

ปังๆ!

เขาเปลี่ยนจากกดออดเป็นทุบประตูแทน เธอที่ยืนหลังประตูสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ คำถามหนึ่งผุดขึ้นมาคือ เขารู้จักที่อยู่ของเธอได้ยังไงในเมื่อเพิ่งเจอกันไม่นานมานี้

ปังๆ!

แม็กซ์เวลล์ทุบประตูอย่างต่อเนื่อง สุดท้ายเธอจึงจำใจเปิดให้เขาเพราะไม่มีทางเลือก ตอนนี้บริษัทครอบครัวเธอ ไม่ต่างจากลูกไก่ในกำมือครอบครัวเขา ยอมไปก่อนพอถึงเวลาค่อยเอาคืน

"นายมีธุระอะไร"

"แม่ฉันให้มารับเธอไปทานข้าวเที่ยงนี้"

"อีกตั้งสองชั่วโมง"

"ระหว่างรอถึงเวลานัด พวกเราสองคนก็หาอะไรสนุกๆ ทำก่อนสิ" แววตาคนตรงหน้าเริ่มจุดประกายความร้ายกาจ เขาดันร่างเธอเข้าไปข้างใน ส่วนตัวเองก้าวตามเข้ามาติดๆ ประตูถูกปิดลงโดยเขา

"ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้"

"เมื่อคืนยังไม่ได้ทบทวนท่าให้เลย ชดเชยให้วันนี้เอาไหม?"

"ไม่! ออกไปจากห้อง...ว้าย!!" พูดไม่ทันขาดคำ ก็หงายหลังล้มลงโซฟาข้างหลัง เพราะมัวแต่ระวังแม็กซ์เวลล์เลยไม่ทันได้มองอะไร

แม็กซ์เวลล์หัวส่งเสียงเบาๆ ในลำคอ จ้องมองเนื้ออวบอูมที่นูนเด่นผ่านชั้นในลายลูกไม้ เขาเลียริมฝีปากตัวเองราวคนหื่นกระหาย ขณะที่นัยน์ตาดำขลับอบอวลไปด้วยอารมณ์ปรารถนา