บทที่ 2 - ฉันไม่ได้รักเธอ 2

“ไหนบอกว่าไม่กินของที่จอมนำมาให้คะ แล้วทำไมตอนนี้ถึงอยากกินล่ะคะ”

“ถ้าจะให้กินก็ไปจัดใส่จานมา พูดมาก น่ารำคาญ!”

เมื่อพูดจบเขาก็เดินกลับเข้าไปในห้องทำงานพร้อมเปิดประตูทิ้งไว้ ส่วนจอมใจก็ได้แต่เบ้ปากเล็กน้อยแล้วเดินถือปิ่นโตไปยังห้องครัวที่เมื่อกี้เธอเดินผ่านมาทันที เพื่อจัดกับข้าวในปิ่นโตที่นำมาใส่จานนำไปให้ชายหนุ่ม แม้เขาจะปากร้าย แต่เขาก็ยอมทานกับข้าวที่นำมาให้และมันก็เป็นกับข้าวฝีมือเธอด้วยสิ

พรรธน์ยศปรายตามองกับข้าวสองอย่างในจานกับถ้วยตรงหน้าของตนเองที่โต๊ะกลางชุดโซฟาของห้องทำงาน มีแกงเขียวหวานปลากรายกับผัดผักรวมมิตรใส่กุ้งสด แค่เห็นก็น้ำลายไหลแล้ว ใช่...เขาเริ่มหิว เพราะตอนนี้มันเที่ยงกว่าแล้ว

ตื๊ด! ตื๊ด! ตื๊ด!

“ทานเลยนะคะ เดี๋ยวจอมจะมาเก็บให้ค่ะ” เธอบอกเขาแล้วก็ลุกเดินไปยังมุมห้องเพื่อหยิบโทรศัพท์ที่สั่นเตือนอยู่ออกมารับสาย พอเห็นว่าเป็นรเณศก็รีบรับสายทันที

“พี่เป๊ก จอมขอโทษนะคะ วันนี้คงกลับไปทานข้าวเที่ยงกับพี่เป๊กไม่ได้แล้วค่ะ” เธอบอกปลายสายอย่างรู้สึกผิดที่ผิดนัดรุ่นพี่หนุ่ม

“ฉันไม่ชอบกินข้าวคนเดียว” พรรธน์ยศเอ่ยเสียงดังพร้อมกับผลักจานข้าวตรงหน้าออกห่างแล้วมองไปทางคนที่สนใจโทรศัพท์มากกว่าตัวเองตอนนี้ ‘คงสำคัญมากสินะ คนที่โทรมาถึงได้โทรจี้กันขนาดนี้’ เขาพึมพำกับตัวเองด้วยความไม่พอใจ

จอมใจได้ยินที่เขาพูดจึงรีบคุยกับรุ่นพี่แล้วรีบตัดวางสายและเดินกลับมานั่งที่โซฟาตัวที่ว่างใกล้ๆ เขา

“ต้องให้จอมป้อนไหมคะ ถึงจะทานได้” เธอจับจานข้าวของเขามาตรงหน้าตัวเองพร้อมกับหยิบช้อนส้อมมาตักกับข้าวและข้าวใส่ช้อนให้พอดีคำแล้วยกขึ้นไปใกล้กับปากหนาที่เม้มเป็นเส้นตรง

“ทานสิคะ ไหนบอกไม่ชอบกินข้าวคนเดียว จอมก็จะป้อนค่ะ แต่จอมไม่กินค่ะ เพราะยังไม่หิว” เธอบอกเขาพร้อมกับรอให้เขาเปิดปากกินข้าวที่เธอตักป้อน

“ฉะ...อ่ะ...อื้อ” เพียงแค่เปิดปากจะพูด ข้าวที่จ่อตรงหน้าก็ถูกยัดเข้ามาในปากแบบไม่ให้ได้ตั้งตัวจนต้องยอมรับและเคี้ยวเร็วๆ แล้วกลืนลงท้อง

“เธอทำบ้าอะไรของเธอจอม!” เขากระชากเสียงถามพร้อมคว้าจับมือเล็กที่จับช้อนในมือรั้งไว้

“ก็พี่แทคไม่ชอบกินข้าวคนเดียว จอมก็มานั่งด้วยและป้อนแล้วนี่ไงคะ แล้วยังต้องการอะไรอีก”

“ฉันไม่ได้ให้เธอมาป้อนข้าวสักหน่อย เธอฟังภาษาไทยไม่รู้เรื่องรึไงว่าไม่ชอบกินข้าวคนเดียวก็คือต้องมีคนมานั่งกินเป็นเพื่อน ต้องกินด้วยกันไม่ใช่มานั่งด้วยและป้อนฉันแบบนี้”

“แต่จอมไม่หิวนี่คะ?”

“ไม่หิวหรือหิ้วท้องไว้รอกินกับไอ้ชู้ที่โทรมากันแน่จอม?” เขานึกเคืองคนตัวเล็กที่ให้ความสนใจคนที่โทรมาหามากกว่าตัวเอง และตัวเองก็ไม่เข้าใจตัวเองด้วยเหมือนกันทำไมต้องหงุดหงิดแบบนี้ด้วย แค่หล่อนคุยกับผู้ชายเท่านั้น ทั้งๆ ที่ก็ไม่ได้รัก ไม่ชอบหล่อน ออกจะเกลียดจอมใจเสียด้วยซ้ำ

‘ทำไมพี่แทคพูดเหมือนหึงเราเลยนะ แต่ไม่ใช่หรอก พี่แทคเกลียดเราจะตาย ไม่มีทางหึงเราหรอก มีแต่เราคิดไปเองมากกว่ายัยจอม’ เธอคิดในใจแล้วก็ตอบกลับ

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพี่แทคด้วยคะ ในเมื่อพี่แทคก็ไม่ได้สนใจอะไรจอมอยู่แล้วนี่คะ”

“ใช่! ไม่ได้สนใจ แต่ลืมไปรึเปล่าว่าเราแต่งงานกันเมื่อวาน และทะเบียนสมรสก็จดเรียบร้อยแล้ว”

“แล้วยังไงคะ? ก็ในเมื่อพี่บอกเองว่าไม่คิดจะยกย่องจอมอยู่แล้วนี่ แล้วจะมาสนใจอะไรคะ ถ้าไม่กินข้าวแล้ว จอมเก็บนะคะ จอมต้องรีบกลับไปร้าน”

“รีบกลับไปร้านหรือรีบกลับไปหาผู้ชายที่โทรมากันแน่จอม” เขารีบพูดตอบกลับและมือเล็กที่กำลังจะเก็บโต๊ะก็หยุดชะงักทันทีพร้อมกับเงยหน้าขึ้นสบตาสีทมิฬแข็งกร้าวของเขาที่มองมายังตนอยู่ก่อน

“รู้อะไรไหมคะ ตอนนี้พี่แทคเหมือนคนกำลังหึงจอมเลยค่ะ อย่าทำให้จอมนึกดีใจสิคะว่าพี่แทคกำลังหึงจอมทั้งๆ ที่ความจริงพี่แทคเกลียดจอมมาตลอด”

“อย่าสำคัญตัวเองผิดจอม ฉันไม่เคยนึกพิศวาสเธอแม้แต่น้อย แต่ที่พูดเพราะอยากให้เธอจำใส่สมองไว้ว่าตัวเธอมีผัวแล้วไม่ใช่สาวโสดอย่างเมื่อก่อน ถึงแม้ว่าฉันจะยังไม่ได้นอนกับเธอก็ตาม แต่ยังไงเธอก็ใช้นามสกุลของฉันแล้ว”

“ค่ะ เข้าใจแล้วค่ะ พี่แทคไม่ต้องห่วงค่ะ จอมจำใส่สมองเป็นอย่างดีและก็จำเสมอว่าตัวเองเป็นเมียแต่งที่พี่เกลียดชังน้ำหน้าและไม่มีวันแทนที่พี่ขวัญได้”

“หึ! รู้ตัวก็ดีแล้วนี่ และเธอก็น่ารังเกียจที่สุด ที่นึกอิจฉาได้แม้กระทั่งพี่สาวตัวเอง” เขาตอบสวนกลับ

“จอมขอถามหน่อยเถอะ ทำไมพี่แทคถึงรักจอมไม่ได้ ทำไมถึงต้องเป็นพี่ขวัญคนเดียวด้วย” เธอถามเขาอย่างสุดจะทนพร้อมกับยกมือปาดเช็ดน้ำตาที่หลั่งไหลออกมาอาบสองแก้ม

อึก!

“น้ำตามันช่วยอะไรเธอไม่ได้หรอกนะจอม เธอร้องไห้เป็นสายเลือดหรือร้องจนตาย ฉันก็ไม่มีทางรักหรือชอบเธอได้หรอก เธอมันไม่ได้ครึ่งของขวัญเลยสักอย่าง ขวัญทั้งสวย ทั้งน่ารัก แต่เธอสิ สวยก็ไม่สวย มองตรงไหนก็น่าเบื่อ อย่าคิดเอาตัวเองมาเปรียบกับขวัญ จำไว้...วันไหนที่ขวัญกลับมา ฉันจะหย่ากับเธอเพื่อไปหาขวัญทันที” วาจาห้าวหาญเอ่ยเชือดเฉือนใจคนที่นั่งสะอื้นไห้อยู่บนโซฟาอีกตัว โดยไม่คิดจะตอบคำถามของจอมใจที่ถามตน

ฮึก! ฮือๆ

ยิ่งเขาพูด เธอก็ยิ่งเจ็บยิ่งช้ำกับคำพูดของเขา คำพูดของพรรธน์ยศเปรียบเหมือนเข็มเล็กๆ ที่ทิ่มแทงตำในอกของเธอและมันก็เหมือนมีดเล่มเล็กๆ ที่กรีดเฉือนใจเธอด้วยในตอนนี้ ทำไมกัน ทำไมเขาถึงมองเธอในแง่ร้ายแบบนี้ เธอไม่เคยคิดและนึกอิจฉาขวัญใจเลยสักครั้งที่ถูกเขาเลือก แต่เธอน้อยใจในโชคชะตาตัวเองมากกว่าที่ไม่เป็นคนที่ถูกเขาเลือก

“ใช่ จอมมันไม่สวย จอมมันไม่น่าดึงดูดแบบพี่ขวัญ แต่ยังไงตอนนี้พี่แทคก็เป็นของจอม เป็นสามีจอมไม่ใช่ของพี่ขวัญ” เธอปาดเช็ดน้ำตากลืนก้อนสะอื้นลงคอพร้อมโต้ตอบกลับเสียงดังโดยไม่นึกกลัวสายตาสีทมิฬที่เพ่งมองมาทางตน

“น่าสมเพช! หึ!” พรรธน์ยศยิ้มเยาะเล็กน้อยแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะพูดต่อ “เก็บโต๊ะแล้วรีบไสหัวไป ก่อนที่ฉันจะทำร้ายเธอจอม ไปให้พ้นหน้าฉัน ผู้หญิงความคิดต่ำอิจฉาได้แม้กระทั่งพี่สาวตัวเอง”

“ถึงวันนี้จอมจะไป ยังไงเราก็ต้องเจอกัน เพราะเราคือสามีภรรยากัน จำไว้ว่าพี่แทคเป็นของจอมไม่ใช่ของพี่ขวัญแล้วตอนนี้ พี่แทคเป็นของจอม” เธอฝืนความเจ็บปวดในอกตะโกนตอกกลับพร้อมกับคว้าหยิบกระเป๋าแล้วลุกเดินหนีออกจากห้องทำงานใหญ่ไปทันที โดยไม่สนใจจะเก็บโต๊ะตามที่เขาสั่ง

ปึก!

พรรธน์ยศหันไปมองประตูที่ถูกกระแทกปิดเต็มแรงแล้วมองไปยังอาหารและจานข้าวตรงหน้าตัวเองแล้วก็นั่งลงเหมือนเดิม แม้จะโกรธมากแค่ไหน แต่กับข้าวที่ได้ทานไปแค่คำเดียวก่อนหน้านี้อร่อยและรสถูกปากเขาทีเดียว

“ยัยผู้หญิงน่าสมเพช!”

เขาพึมพำพร้อมกับดึงจานข้าวมาตักกับข้าวและข้าวพอดีคำทานต่อ พอคำข้าวเข้าปากก็รู้สึกว่าความขุ่นเคืองในใจได้มลายหายไปทันทีเมื่อได้สัมผัสกับรสชาติของแกงเขียวหวานปลากราย ก่อนหน้านี้ผัดผักรวมมิตรกุ้งสดว่าอร่อยแล้วพอได้กินแกงเขียวหวานปลากรายอร่อยยิ่งกว่า แถมเป็นรสชาติเผ็ดหวานมันที่เขาชอบด้วย

“อืม...อร่อยดี คงอาหารที่ร้านเธอสินะ” เขาพึมพำแล้วตักทานต่อคำที่สองที่สามโดยไม่รู้เลยว่ากับข้าวที่ทานเป็นฝีมือของจอมใจ ภรรยาแสนชังของตัวเองที่ตั้งใจทำมาให้สุดฝีมือ

แม้จะเจ็บกับคำพูดเมื่อตอนกลางวันมากแค่ไหน แต่เธอก็ต้องปัดทิ้งออกจากหัว เพราะยังไงก็ต้องเจอกับพรรธน์ยศอยู่ดี และตอนนี้เธอก็มาบ้านกรีฑาเพื่อมาช่วยที่บ้านเตรียมมื้อเย็น นี่คือครั้งแรกที่จะได้ทานข้าวกับแม่ของสามีด้วย และเมนูกับข้าวทุกอย่างล้วนเป็นอาหารที่พรรธน์ยศชอบทั้งนั้น เธอถามแม่ของเขาว่าเขาชอบทานอะไรและรสชาติแบบไหน เธอก็ทำทุกอย่างเพื่อเอาใจเขา แม้จะรู้ดีว่าผลตอบแทนที่จะได้รับกลับมามีแต่คำพูดจาถากถางทำร้ายจิตใจ แต่ก็อยากทำให้เขาทาน

“เสร็จแล้วเหรอลูก” นิษฐาถามลูกสะใภ้ที่เพิ่งจัดจานข้าวกับเด็กรับใช้เสร็จพร้อมมองไปยังหมูผัดกะปิ แกงป่าไก่บ้าน น้ำพริกปลาย่างผักสด และหมูผัดขิงอ่อน

“ค่ะ คุณแม่ หนูทำเสร็จแล้วค่ะ ของหวานก็เสร็จแล้วนะคะ เป็นกระท้อนลอยแก้ว”

“ดูสิ หนูจอมสะใภ้แม่เก่งขนาดนี้แล้วพ่อแทคยังไม่สนใจอีก มันน่าตีนัก หนูจอมอดทนหน่อยนะลูก แม่เชื่อว่าวันข้างหน้าพ่อแทคต้องเห็นความดีในตัวหนูบ้างแหละ” นางเอ่ยให้กำลังใจลูกสะใภ้

“หนูก็หวังแบบนั้นค่ะ หวังว่าพี่แทคจะรักหนูบ้าง หรือไม่รักก็ได้ แต่ขอให้มองหนูแบบที่มองคนอื่นบ้างไม่ใช่มองด้วยสายตาจะกินเลือดกินเนื้อเหมือนทุกวันนี้”

“ไม่คิดมากนะลูก อย่าสนใจปากร้ายๆ ของลูกชายแม่เลย เตรียมเสร็จแล้วก็ไปถอดผ้ากันเปื้อนเถอะ เหมือนว่าพ่อแทคจะกลับมาแล้วนะ แม่ได้ยินเสียงรถน่ะ”

“งั้นหนูไปถอดผ้ากันเปื้อนก่อนนะคะ”

“จ้า รีบไปนะ เดี๋ยวแม่จะให้คนใช้ตักข้าวรอเลย นี่ก็หกโมงได้เวลาทานมื้อเย็นแล้ว เพราะทานมื้อเย็นอิ่ม แม่ต้องไปรอดูละครหลังข่าวน่ะ”

“ค่ะ คุณแม่” แล้วเธอก็เดินออกจากห้องรับประทานอาหารไปยังห้องครัว ส่วนนิษฐาก็หันไปสั่งเด็กรับใช้ตักข้าวรอลูกสะใภ้และลูกชายโดยไม่ลืมสั่งเด็กไปบอกพรรธน์ยศว่ามื้อเย็นพร้อมแล้ว ส่วนนางก็เดินไปนั่งที่เก้าอี้หัวโต๊ะที่เด็กรับใช้ดึงเลื่อนออกให้นั่ง

พรรธน์ยศมองกับข้าวบนโต๊ะอาหารแล้วก็น้ำลายไหลทันที เพราะแต่ละเมนูมีแต่ของโปรดของชอบเขาทั้งนั้นจึงไม่รอช้าที่จะดึงเก้าอี้ออกมานั่งเพื่อจะทานข้าว แต่พอจะหยิบช้อนกลางตักอาหารก็ถูกแม่ร้องห้ามไว้ก่อน

“อย่าเพิ่งสิพ่อแทค รอหนูจอมก่อน” นางบอกลูกชายและมือที่จับช้อนก็รีบชักกลับทันที

“ทำไมต้องรอคนไม่รักษาเวลาด้วยครับ” เขาตอบกลับโดยไม่รู้ว่ากับข้าวตรงหน้าเป็นฝีมือของจอมใจ

“ต้องรอสิ เพราะหนูจอมเป็นคนทำกับข้าวพวกนี้ทั้งหมด” นางตอบกลับยิ้มๆ

“เหรอครับ และคุณแม่ก็บอกเธอทำของชอบของผมเหรอครับ”

“เปล่า น้องถามแม่ว่าเราชอบกินอะไร แม่ก็เลยบอกและหนูจอมก็ไปตลาดสดซื้อของมาทำเพื่อเอาใจสามี”

หึ!

“แสดงบทเมียเก่ง” เขาพึมพำในลำคอ แต่คนหูดีอย่างแม่เขาก็ได้ยินชัดจึงตอบกลับ

“หนูจอมทำด้วยใจก็หาว่าแสดง นั่นไงมาแล้ว ทานเถอะ ถ้าลูกหิว เพราะหนูจอมมาแล้ว”

“ผมไม่คิดจะรอแม่นั่นอยู่แล้ว ไหนดูซิ ทำได้ใช่ว่าจะกินได้สักหน่อย” แล้วเขาก็ตักหมูผัดขิงใส่จานข้าวพร้อมตักใส่ข้าวและช้อนพอดีคำใส่เข้าปากพร้อมกับที่จอมใจเดินมาดึงเก้าอี้ที่นั่งตรงข้ามเขาออกนั่ง

‘อืม! อร่อยเป็นบ้า ไม่อยากเชื่อว่าเป็นฝีมือยัยนี่ และเหมือนกับรสชาติเมื่อตอนกลางวันเลยด้วย หรือว่าเธอทำกับข้าวเมื่อตอนกลางวันด้วยวะ!’ เขาได้แต่พูดถามตัวเองในใจเมื่อลิ้นได้รับรสอาหารฝีมือภรรยาแต่งตัวเอง คือรสชาติถูกปากเขามาก แต่พอมองไปทางคุณแม่ที่รักที่มองมาทางตนก็แสร้งวางช้อนในมือทำเหมือนไม่พอใจกับรสชาติอาหาร

“รสชาติก็งั้นๆ ไม่เห็นอร่อยเลย แทบกระเดือกไม่ลง” เขาพูดจบก็คว้าหยิบแก้วน้ำใกล้มือมาดื่มไปจนหมดแก้วแล้วเด็กรับใช้ที่ยืนรอรับใช้ก็เดินมารินน้ำใส่ไว้ให้เต็มแก้วเหมือนเดิม

“เหรอ งั้นแม่กินมั่ง หนูจอมก็ทานด้วยนะลูก คืนนี้กับพี่เขาค้างที่บ้านเรานะ แม่ให้เด็กจัดห้องไว้ให้แล้ว ส่วนเราห้ามไปนอนคอนโดด้วยวันนี้ ถ้าไปแม่โกรธจริงด้วย” นางพูดจบก็ตักหมูผัดกะปิมาทานเป็นเมนูแรก

“อืม...อร่อยจะตาย ใครบอกงั้นๆ กระเดือกไม่ลงก็ไม่ต้องกิน แม่กินเองคนเดียวก็ได้” เมื่อได้ลิ้มรสชาติฝีมือลูกสะใภ้ก็เอ่ยชมทันที

“งั้นผมจะกินข้าวไข่เจียว ไปเจียวไข่ให้ฉันหน่อย ฉันจะกินข้าวกับไข่เจียว และนอนที่บ้าน ผมนอนได้ครับ ไม่มีปัญหา เพราะเนี่ยบ้านผม ไม่เห็นต้องกลัวอะไรเลย” คนใจแข็งเอ่ย ส่วนเด็กรับใช้ก็รีบไปทำไข่เจียวมาให้เจ้านายหนุ่มทันที

“ใครอยากกินข้าวไข่เจียวก็กินไป แต่แม่จะกินกับข้าวฝีมือหนูจอม อืม...อร่อยมากเลยน้ำพริกปลาย่างกินกับผักสดเข้ากั้นเข้ากัน หนูจอมทานเยอะๆ นะลูก ไหนลองแกงป่าไก่บ้านซิ อ่า...อร่อยเหมือนกัน รสกลมกล่อมดีลูกเอ๊ย! ใครกระเดือกไม่ลงก็ช่างหัวมัน”

นิษฐากินยั่วลูกชายที่นั่งเม้มปากเป็นเส้นตรงกลืนน้ำลายคำโตลงคอ ทำไมนางจะมองไม่ออกว่าลูกชายอยากกินกับข้าวฝีมือของจอมใจ แต่ฟอร์มเยอะเลยได้แต่นั่งมองตาแข็ง ส่วนจอมใจก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตาทาน ไม่สนใจสายตาของสามีที่มองมาทางตัวเองเป็นระยะๆ

“เนี่ยหนูจอมฝีมือดีแบบนี้ แม่ชักอยากให้มาทำให้ทานทุกวันแล้วสิจ๊ะ”

“จอมมาทำให้คุณแม่ทานทุกวันได้ค่ะ แต่ได้เฉพาะตอนเย็นนะคะ” เธอเงยหน้าจากจานข้าวมาตอบท่าน

“ได้สิลูก ตอนไหนก็ได้ที่ลูกสะดวก แม่ได้หมดจ้ะ อร่อยมากเลย อืม!” แล้วนางก็เคี้ยวเสียงดังยั่วลูกชายที่นั่งหน้าตึงร่วมทานข้าวด้วย

‘แม่ฐาจะแกล้งผมไปถึงไหน ผมรู้ครับว่าอร่อยและอยากกินมาก แต่ผมจะไม่แตะกับข้าวที่ยัยนี่ทำเป็นอันขาด ผมเกลียดคนทำ ผมจะไม่กินของที่หล่อนทำ’ เขาพึมพำในใจแล้วก็คว้าหยิบแก้วน้ำมากระดกดื่มอีกครั้งจนหมดแก้วและเด็กรับใช้ก็มารินเติมน้ำให้เต็มแก้วเหมือนเดิม ‘ไปเจียวไข่ถึงต่างประเทศรึไงวะ! ชักช้า!’ แล้วก็นึกพาลโกรธเด็กรับใช้ที่หายไปทำไข่เจียวให้ตนที่ยังไม่ยอมโผล่มาสักที เขากินน้ำรอจนจะเต็มท้องแล้วตอนนี้ ส่วนแม่เขาก็ดูจะมีความสุขกับการทานกับข้าวฝีมือลูกสะใภ้เหลือเกิน ส่วนจอมใจก็เอาแต่ก้มหน้ามองจานข้าวตรงหน้าไม่สนใจเขา ‘ให้มันได้แบบนี้สิวะ! ยัยน่าเบื่อเอ๊ย!’ เขาต่อว่าเธอในใจพร้อมหยิบแก้วน้ำขึ้นมาจิบดื่มรอไข่เจียวของตัวเองต่อ