4

เขาเพิ่งรู้ว่าเขาเองก็มีใจให้บัวชมพูเหมือนกัน แต่กับพระพายนั้นมันเป็นความผูกพัน และคำมั่นสัญญาว่าจะดูแลเธอให้ดี เพราะว่าพระพายมีบุญคุณช่วยเหลือเขาเอาไว้ พอเธอปฏิเสธเขากลับมา เขาจึงไม่ได้อกหักเสียใจจนแทบไม่เป็นผู้เป็นคน หรือเมามายไม่ได้สติเหมือนคนอกหักทั่วไป

“รออาประเดี๋ยวเดียวนะครับ” เขาจับมือเธอมากุมเอาไว้ แล้วตบหลังมือของเธอเบา ๆ ก่อนจะเดินออกไปจากบ้าน

บัวชมพูทิ้งตัวลงนั่งร้องไห้ เพราะขนาดเธอสารภาพรัก และเขารู้จากคนอื่นว่าเธอรักเขา เขาก็ยังรีบออกไปหาพระพาย เธอคงหมดความหมายแล้วจริง ๆ ไม่มีความหมายกับเขาเลยสักนิด อีกทั้งยังหน้าด้านไปสารภาพรักกับเขาก่อน แต่เขาไม่เคยคิดที่จะแยแส

บัวชมพูนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้น บอกตัวเองว่าให้ตัดใจเสียตั้งแต่ตอนนี้เลย จะได้ไม่เจ็บหนักไปมากกว่านี้อีกแล้ว

“ร้องไห้ทำไมครับ” ประโยคของแดนภพทำให้บัวชมพูเงยหน้าขึ้นมองทั้งน้ำตา เธอกะพริบตามองเขาให้ชัดว่าไม่ได้ฝันไป เขากลับมาจริงๆ

“อาภพ ทำไมกลับมาเร็วจังค่ะ ไปช่วยซ่อมฝักบัวให้อาพายไม่ใช่เหรอคะ” บัวชมพูรีบปาดน้ำตาทิ้ง เอ่ยถามเขาระรัว

“ไปตามช่างในหมู่บ้านให้น่ะครับ ให้เขาไปช่วยดูฝักบัวที่บ้านของพระพายให้หน่อย อาจ่ายค่าซ่อมหรือถ้าจะเปลี่ยนใหม่ไปให้แล้วครับ”

“แล้วอาภพไม่ไปดูเองเหรอคะ”

“ไม่ไปครับ”

“ทำไมคะ”

“อาจะทิ้งลูกศิษย์ของอาไปได้ยังไงครับ เรากำลังเรียนทำอาหารกันอยู่ไม่ใช่เหรอ”

“แค่นั้นเองเหรอคะ” บัวชมพูหน้าม่อย

“แล้วเมื่อกี้เราก็สารภาพรักกับอาด้วย”

“เอ่อ...” คราวนี้เธออึกอักขัดเขินไปหมด ยิ่งเมื่อเขาเช็ดน้ำตาให้ เธอก็ยิ่งทำตัวไม่ถูก

“พบเพื่อนบอกอาว่าเราแอบชอบอา”

“ยายเพื่อนบอกเหรอคะ”

“บอกอีกว่าให้อารักคนที่เขารักเราดีกว่า”

“เอ่อ...” บัวชมพูไม่คิดว่าเพื่อนจะลงทุนมาพูดกับแดนภพแบบนี้ เธอไม่รู้จะพูดยังไงดี นอกจากอยากจะบอกว่าพบเพื่อนคือเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอ

“อาก็คิดว่าแบบนั้นนะ เป็นแฟนกับอาไหม เราลองมาคบกันดู ถ้าชมพูไม่คิดว่าอาอายุเยอะกว่าชมพูมากไป”

“อาภพขอชมพูเป็นแฟนเหรอคะ” บัวชมพูเอ่ยถามเสียงสั่น รู้สึกทำตัวไม่ถูก ทั้งดีใจ ทั้งตื่นเต้น ทั้งเขินอายในเวลาเดียวกัน หัวใจของเธอเต้นกระหน่ำแล้วมันก็แทบจะทะลุออกมานอกอก

“ครับ”

“ตกลงค่ะ อาภพ” บัวชมพูโผเข้ากอดแดนภพอย่างดีใจ ในที่สุดความรักของเธอก็สมความปรารถนา

พระพายที่เดินมาดูแดนภพที่บ้านถึงกับกำหมัดแน่น เธอแปลกใจที่คนมาช่วยซ่อมฝักบัวในห้องน้ำเป็นช่างในหมู่บ้าน จึงอยากจะเดินมาดูว่าทำไมแดนภพมาไม่ได้

ไหนเขาเคยสัญญากับเธอว่าจะดูแลเธอตลอดไปยังไงล่ะ ทำไมถึงได้เห็นผู้หญิงคนอื่นสำคัญกว่าเธอแบบนี้นะ

แต่ก่อนเธอจะมา หลานสาวก็ได้พูดกับเธอว่า

‘อาพายผิดหวังเหรอคะที่อาภพไม่ได้มาเอง แต่ส่งคนอื่นมา’

‘อาเปล่า”

‘ปากแข็งจังเลยนะคะ ทั้ง ๆ ที่อาพายหวัง’

‘อาไม่ได้หวัง’

‘อย่าไปหวังอีกเลยค่ะว่าอาภพเขาจะมาทุกครั้งที่อาเรียก เขาให้ช่างมา จ่ายค่าฝักบัวให้ก็ถือว่าเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดแล้ว’

‘พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง’

‘ก็หมายความว่าอาภพเองก็คงตัดใจจากอาพายได้แล้ว และอาภพก็จะได้เปิดใจรับผู้หญิงสักคนเข้ามาเป็นคู่ชีวิตเสียที ไม่ต้องรออาพายจนแก่ไงคะ’

‘ใคร’

‘เดี๋ยวอาพายก็รู้ค่ะ แต่เพื่อนเชื่อว่าอาภพจะมีความสุขกับคนดี ๆ ที่รักอาภพจริง ๆ แน่นอนค่ะ’

“ไม่จริง” พระพายรู้สึกเสียหน้าอย่างประหลาดที่แดนภพเพิ่งขอเธอเป็นแฟน แต่โดนปฏิเสธไปแค่เดือนเดียวเขาก็เปลี่ยนใจไปชอบผู้หญิงคนอื่นได้อย่างง่ายดาย

นี่เขารักเธอจริง ๆ หรือเปล่านะ

พอคิดว่าเขาไม่ได้รักจริงก็ทำให้คนที่ยกหางตัวเองมาตลอดถึงกับเซ คิดว่าอย่างไรเขาก็คงไม่ไปรักไปชอบผู้หญิงคนอื่น แต่กลับไม่ใช่

แต่เธอก็ยังมั่นใจว่าแดนภพแค่อกหักเลยหาคนดามใจ แล้วบัวชมพูก็เหมาะที่สุดเพราะชอบตามติดแดนภพไปไหนมาไหนเหมือนเงาตามตัว

ถ้าเธอบอกเขาว่าเพิ่งรู้ใจตัวเอง และเปิดโอกาสให้เขาเข้ามาคบกับเธอในฐานะคนรัก แดนภพต้องกลับมาหาเธอแน่นอน และคงต้องเขี่ยบัวชมพูทิ้ง ก็ค่อยให้พบเพื่อนไปปลอบใจเพื่อนเอาก็แล้วกัน

แดนภพแปลกใจที่พระพายโทร. ชวนเขาไปรับประทานอาหารเย็นด้วยกันที่บ้าน แต่เขาก็คิดว่าเธอคือเพื่อน จึงรับคำเชิญของเธอแบบไม่ได้คิดอะไร

“ภพมาแล้ว พายลองทำอาหารหลายอย่างเลย ไม่รู้จะถูกใจภพหรือเปล่า” พระพายยิ้มหวานให้แดนภพ

“พายทำอาหารเป็นด้วยเหรอ” แดนภพเอ่ยถามอย่างแปลกใจ เพราะปกติพระพายไม่ชอบทำอาหาร เธอมักบ่นว่ามันวุ่นวาย เนื้อตัวเสื้อผ้าและผมจะมีกลิ่นอาหารติดตัว จึงชอบให้เขาทำอาหารให้กินมากกว่า

“ทำไม่ค่อยเป็นหรอก แต่ดูในคลิปเอา พอได้ไหมภพ” พระพายยิ้มหวาน

“ก็โอเคนะ หน้าตาใช้ได้เลย พระพายตั้งใจเลยออกมาดี”

“พระพายน่ะอยากทำให้ภพกินจริง ๆ นะ เพื่อเป็นการขอโทษภพ” เธอเดินมายืนอยู่ด้านหลังที่เขานั่งอยู่ พลางก้มลงไปกระซิบที่ริมหู ทำเอาแดนภพถอยหนีเล็กน้อย

“ขอโทษภพเรื่องอะไร”

“เรื่องที่พายปฏิเสธภพ พายกลับมาทบทวนตัวเองแล้ว พายรักภพ เรากลับมาคบกันเหมือนเดิมนะ”

“เหมือนเดิมคือเป็นเพื่อนน่ะเหรอ เราก็เป็นเพื่อนกันเสมอนะ”

“ไม่ใช่ เป็นคนรัก เป็นแฟนกัน ตอนนี้พายพร้อมแล้วจ้ะ”

ในขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกัน บัวชมพูก็เดินมาที่หน้าบ้านกับพบเพื่อนพอดี คิดว่าจะมาทำอาหารเย็นรับประทานกัน

“ชมพูใจเย็น ๆ รอฟังให้จบก่อน ไม่ใช่มโนไปคนเดียวว่าพวกจะเขาพูดอะไรกัน” พบเพื่อนรีบห้ามปรามไม่ให้เพื่อนหนีไป

“เราว่าเราไปก่อนดีกว่า” บัวชมพูหน้าเสียเมื่อได้ยินพระพายพูดเช่นนั้น แถมอีกฝ่ายยังมาโอบกอดทางด้านหลังของแดนภพอีก ทั้งสองเอาหน้าแนบกันอยู่อย่างใกล้ชิด แค่เห็นเธอก็รู้สึกหึงหวง โกรธ น้อยใจ และสำคัญที่สุดคือถ้าพระพายลงทุนทำถึงขนาดนี้ อย่างไรเสียแดนภพก็คงกลับไปหาพระพายแน่ ๆ

“จะไปทำไม เธอจะไปไหน นั่นแฟนเธอนะ” พบเพื่อนพาบัวชมพูเดินเข้ามาในบ้านด้วยฝีเท้าเงียบกริบ เพราะประตูเปิดอยู่ ทั้งสองหันหลังให้กันจึงไม่รู้ว่ามีคนมา

พบเพื่อนจับมืออันชื้นเหงื่อของเพื่อนแน่น ก่อนที่จะจุ๊ปากให้เงียบ รอฟังว่าเหตุการณ์ทุกอย่างจะเป็นยังไง

ถ้าแดนภพจะกลับไปคบกับอาสาวของเธอจริงๆ ก็ให้บัวชมพูรับรู้เสียตั้งแต่ตอนนี้เลย จะได้เจ็บทีเดียว จบทีเดียวไม่ต้องมาคิดฟุ้งซ่านอีก

“แต่ภพรักชมพู เราตัดสินใจเป็นแฟนกันแล้ว ภพคิดกับพระพายแค่เพื่อนเท่านั้นครับ” แดนภพพูดอย่างสุภาพ