บทที่2 อารันเอาจริง

ภีรพิชชาเดินตามสิชลและสนชัยที่หิ้วปีกห้าวออกมาโดยมีชรัณและนายทหารอีกสองคนเดินตามหลังออกมาจนถึงจุดที่อิสรันจอดรถไว้ สายตาคมเฉียบมองไปเห็นอิสรันกำลังมองดูกลุ่มคนร้ายราว ๆสิบห้าสิบหกรายที่ถูกจับใส่กุญแจมือและให้นั่งรวมกันด้วยความสะบักสะบอม

อิสรันหันมามองเพราะได้ยินเสียงฝีเท้าก่อนที่จะถามออกมาอย่างสงสัย “เกิดอะไรขึ้น ทำไมห้าวเป็นแบบนี้”

“ขอรายงานครับหัวหน้า ห้าว หาญบัณฑิตถูกคุณหนูคนนี้จัดการจนสลบก่อนที่พวกเราจะไปเจอครับ” สิชลเอ่ยบอกทำให้อิสรันพยักหน้าหงึก ๆราวกับไม่ตกใจอะไรเลย ทั้งที่คนอื่นทั้งทึ่งและไม่อยากจะเชื่อ

“ภีรพิชชากลับขึ้นนั่งรอบนรถ ถ้าไม่ได้เรียกไม่ต้องลงมา” อิสร้นเอ่ยเสียงเข้มก่อนที่จะหันไปมองอดีตลูกน้องอย่างห้าวแล้วถอนหายใจออกมา คนเก่งอย่างห้าวไม่น่าประมาณมาหลงกลแม่สาวน้อยร้อยมายาเล้ย เป็นเขาคงขายหน้าตาย

ภีรพิชชายื่นปืนของห้าวให้สนชัยก่อนที่จะเดินไปที่รถของอิสรันด้วยใบหน้าหงอยๆ ถ้าลองได้เรียกชื่อเต็มแบบนี้ล่ะก็เชื่อได้เลยว่ากำลังโกรธเธอหนักมาก ครั้งล่าสุดที่อิสรันโกรธเธอก็ต้องวิ่งหนีร็อคไวเลอร์เจ็ดแปดตัวจนเหนื่อยล้าแทบขาดใจ อารันเวลาโกรธจะน่ากลัวเป็นพิเศษ

อิสรันพูดคุยกับนายตำรวจสักครู่ใหญ่รถตำรวจก็ขับเข้ามาจอดถึงสามคัน คนร้ายที่เป็นคนธรรมดาจะถูกนำตัวไปสอบสวนที่สถานีตำรวจ ส่วนอดีตนายทหารจะถูกนำตัวไปสอบวินัยและลงโทษด้วยระเบียบของทหารแต่ละสังกัด อิสรันสั่งลูกน้องในทีมอีกนิดก่อนที่จะกลับมาขึ้นรถแล้วหันมามองภีรพิชชาที่ตอนนี้(แกล้ง)หลับไปแล้วจึงได้แต่เงียบแล้วหันมาสตาร์ทเครื่องขับรถออกจากป่าไป

ความเร็วที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆทำให้คนแกล้งหลับหนีความผิดแอบลืมตาขึ้นมองก่อนที่จะต้องตกใจที่เห็นว่าอิสรันนั้นขับเร็วกว่าตอนมาเสียอีก แม้จะชอบอะไรลุยๆแต่ภีรพิชชานั้นกลับกลัวการต้องนั่งบนรถที่ขับขี่ด้วยความเร็วเป็นที่สุด เพราะในวัยเยาว์มีความหลังไม่ค่อยดีกับมันเท่าไหร่

“แหลได้แหลไปยัยหนูภีร์” เสียงของอิสรันดังขึ้นก่อนที่จะเร่งความเร็วขึ้นอีกแถมยังขับส่ายไปส่ายมาจนน่าเวียนหัว

มือบางจับเบาะไว้ด้วยความกลัวไม่มีกระใจจะแกล้งหลับอีกต่อไปแล้วก่อนที่จะหันมาบอกคนที่ขับรถอยู่อย่างอ้อนวอน “อารันขาาาาา ขับช้า ๆหน่อยหนูภีร์กลัววววว”

แต่ยิ่งบอกอิสรันยิ่งเร่งความเร็วขึ้นจนเด็กสาวกรีดร้องออกมาก่อนที่จะหันไปเห็นรถบรรทุกกำลังจะกำลังจอดเสียขวางทางอยู่เกือบสามกิโลเมตร อิสรันไม่ยอมผ่อนความเร็วลงมีแต่เร่งความเร็วขึ้น

“อะ อารัน จอดดดดดด ไม่นะ กรี๊ดดดดดด” ภีรพิชชาเอ่ยโวยวายจนกรีดร้องออกมาที่อิสรันยังไม่ยอมหยุดมีแต่จะพุ่งชนรถคันนั้น ใจของภีรพิชชากลัวจัดเมื่อคิดว่าตัวเองคงไม่รอดเปลือกตาบางปิดลงอย่างหวาดกลัวสวดมนต์ภาวนาในใจอย่างหวาดกลัวแต่ก่อนที่รถของอิสรันจะพุ่งไปชนรถบรรทุกคันใหญ่หนุ่มเกือบใหญ่ก็หักพวงมาลัยหลบพร้อมทั้งเบรคอย่างชำนาญ

เอี๊ยดดดดดด

เสียงเบรคดังขึ้นก่อนที่รถจะหยุดลงหลังจากหมุนอยู่สองรอบดวงตาคมค่อยๆลืมขึ้นอย่างตกใจ เธอไม่ตาย ยังไม่ตาย ดีใจจัง

“ไง เวลาเราพูดแล้วอาไม่ฟังรู้สึกเป็นไง เสียความรู้สึกใช่มั้ย” อิสรันเอ่ยขึ้นหลังจากรถหยุดสนิทแล้ว สภาพของทั้งคนและรถยังปลอดภัยดีแต่สภาพจิตใจของภีรพิชชาคงตกใจมากและเสียความรู้สึกมากที่เขาไม่ยอมฟังที่เธอบอก ซึ่งนี่คือสิ่งที่เขาอยากสอนให้เธอรู้ว่าที่เขาพูดแล้วเธอไม่ฟังเขาก็เสียความรู้สึกและหวาดกลัวว่าเธอจะเป็นอะไรจนสุดชีวิตเหมือนกัน

“เวลาที่อาพูดแล้วเราไม่ฟัง อาเสียความรู้สึกนะ แถมอยู่ ๆเราหายไปแบบนี้อาเป็นห่วงและหวาดกลัวแค่ไหนเรารู้มั้ย”

“หนูภีร์ อาเป็นห่วงเรานะถึงที่ผ่านมาเราอาจจะดูไม่ถูกกัน ปะทะฝีปากกันอยู่บ่อย ๆแต่อาก็เป็นห่วงเรา ถ้าเราเป็นอะไรไปอาคงไม่มีหน้าไปเจอแม่เราหรือคงไม่กล้าสู้หน้าพ่อเราบนสวรรค์”

“หวังว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายนะที่หนูภีร์จะขัดคำสั่งอา” เด็กสาวยังคงตกใจจนพูดอะไรไม่ออก อิสรันพรั่งพรูความรู้สึกออกมาก่อนที่จะขับรถโดยใช้ความเร็วปกติ

ด้านภีรพิชชานั่งเงียบอยู่นานอย่างตกใจแค่ก็ได้รับข้อคิดจากเรื่องนี้อยู่มากและไม่วายคิดแค้นคนสอนบทเรียนให้เธอขึ้นมาไม่ได้ อย่าให้ถึงทีหนูภีร์นะอารัน อิตาอารันบ้าเอาความกลัวหนูภีร์มาล้อเล่นมาขู่ให้กลัวสักวันหนูภีร์จะเอาคืน

เวลาต่อมา

กระบะสีดำสนิทก็จอดสนิทอยู่ที่หน้าบ้านหลังหนึ่งก่อนที่เปิดประตูออกมาจากรถ

“บ้านมันมืดๆแฮะ นี่มันวันศุกร์นิพี่เราไม่กลับบ้านเหรอหนูภีร์” อิสรันเอ่ยถามอย่างแปลกใจ ภีมภพเรียนชั้นปีที่2ที่มหาลัยในกรุงเทพและทุกเย็นวันศุกร์เจ้าหนุ่มน้อยจะต้องกลับมาบ้านแล้วนี่ยิ่งเป็นช่วงที่แม่ไม่อยู่หนุ่มวัย20ควรที่จะวิ่งแจ้นกลับมาอยู่กับน้องสาวไม่ใช่เหรอ

“ไม่มา สงสัยติดหญิง” น้องสาวของภีมภพเอ่ยบอกพรางยักไหล่แล้วเดินไปเปิดประตูบ้าน นอกจากความเร็วแล้วเธอไม่เคยกลัวอะไรอีกการอยู่บ้านคนเดียวจึงไม่ใช่เรื่องน่ากลัว

อิสรันรู้ดีแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา ร่างสูงเลือกที่จะไม่เดินตามเข้าไปแต่ยืนที่หน้าประตูรั้วแล้วเอ่ยบอก “ปิดบ้านดี ๆนะ ล็อคให้หมด ถ้ามีอะไรผิดปกติโทรเรียกอาแล้วกัน”

“อือ” คนยังโกรธอยู่ตอบรับในรับคอก่อนที่จะล็อคประตูรั้วอย่างแน่นหนา

“วันนี้อาขอโทษนะ ฝันดีหัวเหม่ง” คนเรียกตัวเองว่าอาเอ่ยบอกก่อนที่จะเดินกลับมาที่รถ

“เดี๋ยว” เสียงร้องห้ามทำให้อิสรันต้องหันกลับมามอง ก่อนที่ภีรพิชชาจะเอ่ยขึ้น “ฝากไว้ก่อนนะชาวเล หนูภีร์จะต้องเอาคืนอาให้เจ็บแสบสุดๆไปเลย”

“โอเค แล้วจะคอยนะเหม่ง เข้าบ้านได้แล้วไป” หนุ่มเกือบใหญ่เอ่ยบอกก่อนที่จะหันกลับมาเปิดประตูรถก่อนที่เขาจะได้ยินคำพูดเจ็บๆจากด้านหลัง

“ฝันดีคร่า ท่านผู้เฒ่าเต่าชาวเล” ภีรพิชชาพูดจบก็วิ่งปรื๊ดเข้าบ้านจนมองแทบไม่ทัน

“ไอ้เหม่งเอ๊ย” อิสรันเอ่ยก่อนที่จะยิ้มมุมปากออกมา แล้วขับรถออกไป

ในบ้าน

“วันนี้อารันเอาจริงแหละพวกแกร อารันเอาจริงมาก รอดมาได้ก็ดีแล้วชีวิต” เด็กสาวกรอกเสียงลงในโทรศัพท์พลางขนพองสยองเกล้าเมื่อนึกถึงวินาทีที่รถใกล้จะพุ่งเข้าชนกับรถบรรทุก มันช่างเป็นอะไรที่น่ากลัวมาก

“แล้วทีนี้แกคงเข็ดแล้วซิคงไม่ขัดคำสั่งอารันของแกแล้วใช่มั้ย” เสียงจากคงในสายเอ่ยถาม

“นั่นสิ คงจำแล้วใช่มั้ย” อีกเสียงหนึ่งแทรกขึ้นมา เพราะกำลังประชุมสายกันอยู่

“จำ แต่...ไม่ฟังหรอก ขัดคำสั่งอารันคือสิ่งที่ชอบที่สุดในโลก” ภีรพิชชาเอ่ยบอกก่อนที่จะนั่งลงบนเตียงในห้องนอน

“โห แกนี่สุดๆจริง ๆ” พลอยรัมภาที่เอ่ยขึ้นในตอนแรกเอ่ยบอก

ก่อนที่เด็กสาวจะได้ตอบอะไรเสียงจากมุทิตาเพื่อนผู้ชอบพูดแทรกก็เอ่ยขึ้น “ชอบแกล้งเขาจัง อย่าบอกนะว่า...”

“ว่าแกชอบอารันของแก” พลอยรัมภาเอ่ยแทรกขึ้นมาบ้างส่วนคนถูกถามแทบพูดไม่ออก

“ชะ ชอบเชิบอาราย ไม่ชอบก็แค่เห็นอารันทำอะไรไม่ได้แล้วสนุกดีแค่นั้นเอง” ภีรพิชชาเอ่ยบอกเสียงแข็ง

“หราาาา” พลอยรัมภาและมุทิตาเอ่ยถามพร้อมกันอย่างไม่อยากเชื่อ ภีรพิชชาค่อยข้างจะพูดถึงอารันบ่อยมาก มากจนเธอสองคนไม่อยากเชื่อว่าไม่ได้รู้สึกอะไรด้วย

ภีรพิชชาถอนหายใจก่อนที่จะเอ่ยบอก “พวกแกบ้าไปแล้ว อารันเขาเป็นอาเรา เราเป็นหลานเขา แค่นั้นไม่มีอะไร”

“จริงอะเปล่าาาาา” สองเพื่อนสาวยังคงเอ่ยอย่างไม่เชื่อแต่คนถูกเพื่อนไม่เชื่อยังคงยืนยันหนักแน่นแล้วเฉไฉง่วงนอนไปทันที “จริง แท้ แน่นอน โอ๊ยง่วงแล้ว ไปนอนก่อนนะบายพวกแกร”

“ยัยพวกคิดมาก ไม่ได้ชอบซะหน่อย” คนถูกเพื่อนหาว่าชอบอาหนุ่มนอกไส้เอ่ยกับตัวเองก่อนที่จะทิ้งตัวลงนอนด้วยความเหนื่อยล้า แต่ยังนึกถึงคำขอโทษของอิสรัน เธอรู้ดีว่าอารันของเธอหาได้อยากทำให้เธอกลัวแต่เพราะอยากสั่งสอนเธอเท่านั้น แต่ก็นะ เธอไม่เข็ดง่ายๆหรอก ยังจะขัดคำสั่งอาหนุ่มไปเรื่อยๆจนอารันปวดหัวจี๊ดเลยและจะทำไปเรื่อยๆจนกว่าจะหาเป้าหมายคนอื่นให้แกล้งได้โน้นแหละ