บทที่ 6 ยังเป็นลูกพี่ของคุณอีกด้วย

“แม่งฉิบหาย เป็นไปได้ยังไง!” ผู้ชายที่สูบบุหรี่จงหัวโยนเงินที่ถืออยู่ในมือลงบนหน้าจอเกม

ตีให้ตายผมก็ไม่เชื่อว่าผลลัพธ์จะเป็นแบบนี้

“แม่งฉิบหาย นี่มันอะไรกันแน่?”

“มีลับลมคมในหรือเปล่า?”

“……”

นักพนันคนอื่น ๆ ตบโต๊ะและเก้าอี้ ขว้างก้นบุหรี่ด้วยความโกรธ

พนักงานสาวเติมแต้มที่ชื่อเหวินเหวิน รู้สึกตกตะลึง

เธอไม่อยากจะเชื่อ และกล่าวกับซ่งซานสี่ว่า “คุณดวงดีจริง ๆ?”

ซ่งซานสี่ยิ้มเบา ๆ แล้วสูบบุหรี่

“ผมดวงดีจริง ๆ เล่นต่อเถอะ!”

เหวินเหวินรู้สึกสงสัยเล็กน้อย “เฮ้ พี่ชาย ฉันแพ้แล้ว คุณไม่เอาเงินเหรอ?”

ซ่งซานสี่มองหน้าจอเกม และไม่มองอีกฝ่าย เขากล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “ช่างมันเถอะ ทำงานเป็นลูกจ้างมันก็ไม่ใช่ง่าย ๆ ต่อจากไปนี้ อย่าดูถูกคนอื่นอีกก็พอแล้ว”

“ขอบคุณ พี่ชาย! พี่ชายเป็นคนดีจริง ๆ!” เหวินเหวินรู้สึกมีความสุข ขยิบตาให้อีกฝ่าย เพราะเธอไม่ต้องเสียค่าคอมมิชชั่นสามร้อยแล้ว

อย่างไรก็ตาม เธอรู้สึกแปลกเล็กน้อย

นักพนันคนนี้แตกต่างจากคนอื่น ๆ

คราวนี้ผู้ชายที่สูบบุหรี่จงหัวแพ้พนัน เขาตะคอกใส่ซ่งซานสี่ด้วยความเย็นชา “จะเสแสร้งทำไม? แม้แต่เงินหนึ่งหยวนก็ยืมคนอื่นมา”

ซ่งซานสี่แค่เหลือบมองเขาแวบหนึ่ง ไม่อยากจะสนใจเขา เพราะมันจะเป็นการลดตัว

เขารู้ว่าอีกไม่นาน ผู้ชายคนนี้จะเสียพนันจนหมดตัว

ซ่งซานสี่วางเดิมพันรถสามรุ่น ด้วยเงินรุ่นละหนึ่งหยวน

“คนจนยังไงก็เป็นคนจน” ผู้ชายที่สูบบุหรี่จงหัวด่าเบา ๆ เหลือบมองหน้าจอเดิมพันของซ่งซานสี่ และวางเดิมพันเช่นกัน

เขาเดิมพันไม่เหมือนซ่งซานสี่ และเขาเดิมพันหนัก

“ผมไม่เชื่อหรอกว่าคุณจะดวงดีกว่าผม?”

ซ่งซานสี่ไม่สนใจเขา

และขณะที่จะผลเกมกำลังจะออก เสียงดังพรึบ

ซ่งซานวางเดิมพันด้วยเงินทั้งหมด!

เขาวางเดิมพันรถฮอนด้า 30เท่า

ยิ่งไปกว่านั้น เขาวางเดิมพันขณะที่เหวินเหวินกดปุ่ม

ทุกคนรู้สึกตกใจ!

วางเดิมพันแบบนี้ได้ด้วยเหรอ?

แต่กดปุ่มแล้ว

ไม่นานก็รู้ผลแล้ว!

ซ่งซานสี่ชนะอีกแล้ว!

ทุนพร้อมกำไร 5,550 หยวน!

“แม่งฉิบหาย!!!”

ผู้ชายที่สูบบุหรี่จงหัวรู้สึกโกรธมาก เขานึกไม่ถึงว่าการเดิมพันครั้งสุดท้ายของซ่งซานสี่จะเป็นเช่นนี้ และเป็นฝ่ายชนะอีกด้วย

นักพนันคนอื่นตกตะลึงเช่นกัน

เหวินเหวินรู้สึกตกใจมาก “พี่ชาย คุณรู้อะไรบางอย่างใช่ไหม?”

ซ่งซานสี่กล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “ดวงดี”

ความจริงแล้ว ด้วยความอัจฉริยะด้านตรรกะทางคณิตศาสตร์ของเขา เขาเข้าใจโปรแกรมเกมพวกนี้อย่างถ่องแท้แล้ว

ขอเพียงแค่เขาต้องการ เขาสามารถชนะพนัน จนทำให้เจ้าของกาสิโนล้มละลายได้

ผู้ชายที่สูบบุหรี่จงหัวระเบิดความโกรธ และกล่าวว่า “แม่งฉิบหาย ผมไม่เชื่อหรอกว่าเกมต่อไป คุณยังจะดวงดีแบบนี้อีก!”

ซ่งซานสี่กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ผมยินดีแข่งกับคุณ”

“แข่งก็แข่ง!”

ผลลัพธ์คือซ่งซานสี่เล่นติดต่อกันเก้าเกม แต่ละเกมไม่เกินสามสิบหยวน และเลือกรถสามประเภท

ช่วงโค้งสุดท้าย เขาก็ไม่ได้แย่งวางเดิมพัน

ผู้ชายที่สูบบุหรี่จงหัวแข่งกับเขาเก้าเกม แต่แพ้ทุกเกม เงินที่อยู่ในมือ หมดอีกแล้ว

ส่วนซ่งซานสี่ชนะพนันหลายเกม และได้รับเงินประมาณ 600 หยวน

ซ่งซานสี่คิดว่าพอประมาณแล้ว

เกมสุดท้าย!

เขาวางเดิมพันรถรุ่นที่แตกต่างกันสามรุ่น รุ่นล่ะสิบหยวน หลังจากนั้นวางเดิมพันรถบีเอ็มดับเบิลยู3 อีก200หยวน 30เท่า

การวางเดิมพันคราวนี้ สามารถดึงดูดความสนใจของทุกคน

“กูรู้ว่าต้องออกรถบีเอ็มดับเบิลยู3! แม่งฉิบหายคราวนี้ต้องออกแน่นอน!” ผู้ชายที่สูบบุหรี่จงหัวกัดฟันและวางเดิมพันด้วยเงินทั้งหมด!

เขาวางเดิมพันรถบีเอ็มดับเบิลยู3 ตามซ่งซานสี่ ด้วยเงินทั้งหมด 3,000 หยวน

ผู้ชายคนนี้เสียพนันจนโมโหแล้ว เขาคิดว่าคราวนี้น่าจะออกรถบีเอ็มดับเบิลยู3 เหมือนกัน

นักพนันคนอื่น ๆ ต่างรู้สึกว่าซ่งซานสี่ดวงดีจริง ๆ เดาว่าผู้ชายคนนี้น่าจะคำนวณเป็น?

ดังนั้น ทุกคนต่างวางเดิมพันรถบีเอ็มดับเบิลยู3 ตามเขา

ตอนนี้มีการวางเดิมพันเป็นหมื่น

ถ้าออกรถบีเอ็มดับเบิลยู3 กาสิโนต้องจ่ายเงินสามแสนกว่า

สีหน้าของเหวินเหวินน่าเกลียดเล็กน้อย เธอรู้สึกว่าซ่งซานสี่น่ากลัวเล็กน้อย!

แต่เธอไม่สามารถทำอะไรได้ ผู้ชายที่สูบบุหรี่จงหัวบอกให้เธอรีบกดปุ่ม!

เหวินเหวินจึงทำได้เพียงกดปุ่มเท่านั้น

ผลลัพธ์……

ไม่ใช่บีเอ็มดับเบิลยู3

เหวินเหวินถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก

มีนักพนันเพียงสองคนเท่านั้นที่วางเดิมพันตามซ่งซานสี่ และชนะได้เงินรางวัลสองเท่า

ตอนนี้จำนวนเงินที่พนันชนะบนหน้าจอของซ่งซานสี่คือ 6,000 หยวน

ผู้ชายที่สูบบุหรี่จงหัวเสียพนันจนหมดตัว ทำให้เขารู้สึกโกรธมาก เขาคว้าคอปกเสื้อของซ่งซานสี่ “แม่งฉิบหาย แกแกล้งฉันใช่ไหม? ใช่หรือเปล่า?”

สีหน้าของซ่งซานสี่สงบมาก “คุณครับ ผมไม่ได้แกล้งคุณ เพราะอารมณ์ของคุณครอบงำสมองของคุณ คุณถึงได้แพ้ การเป็นคน! ถ้าคุณไม่มีความโลภและไม่เลือกปฏิบัติ ก็จะไม่แพ้”

“แม่งฉิบหาย! แกไม่ต้องมาสั่งสอนกู! วันนี้ถ้าแกไม่พูดให้ชัดเจน ก็อย่าคิดว่าจะออกไปจากที่นี่ได้!”

ซ่งซานสี่ส่ายศีรษะและยิ้ม “คุณครับ นิสัยของคุณแย่จริง ๆ กรุณาปล่อยมือของคุณได้ไหม?”

“แม่งฉิบหาย ฉันไม่ปล่อย แล้วแกจะสามารถทำอะไรฉันได้?”

เหวินเหวินรู้สึกโกรธเล็กน้อย “พี่หวาง คุณอย่าทำแบบนี้! พี่ชายคนนี้สุภาพมาก คุณอย่ารังแกคนซื่อ! เมื่อยินยอมเดิมพัน ก็ต้องยอมรับเมื่อตนเองพ่ายแพ้ โอเคไหม?”

ความจริงแล้ว เหวินเหวินแอบรู้สึกขอบคุณซ่งซานสี่ด้วยซ้ำ

เพราะแค่เกมนี้ เธอได้ค่าคอมมิชชั่นประมาณหนึ่งพันกว่าแล้ว

เมื่อเธอเห็นผู้ชายที่สูบบุหรี่จงหัวรังแกซ่งซานสี่ เธอจึงออกหน้าพูดแทน

พี่หวางเสียพนันจนโกรธจัด เขาคำรามว่า “อีสารเลว แกอย่ามาพูดไร้สาระ! วันนี้ ถ้าเจ้าหมอนี้ไม่พูดให้ชัดเจน ก็อย่าคิดว่าจะออกไปจากที่นี่ได้!”

ซ่งซานสี่ส่ายศีรษะ “คุณครับ คุณทำแบบนี้มันไม่ดี ผมจะพูดอีกครั้ง โปรดปล่อยมือของคุณ!”

“แม่งฉิบหาย ฉันไม่ปล่อย ……โอ๊ย!!!”

พี่หวางกรีดร้องเหมือนหมูถูกเชือด

ทุกคนรู้สึกตะลึง

เมื่อพวกเขามองอย่างละเอียด เห็นพี่หวางคุกเข่าอยู่ตรงหน้าซ่งซานสี่แล้ว

ซ่งซานสี่หักมือเขา ตอนนี้ดูเหมือนว่ามือของเขาจะหักแล้ว

แค่มอง....ก็รู้สึกว่ามันเจ็บ

พี่หวางคุกเข่าทันที

เจ็บปวดจนหน้าเขียว และน้ำตาไหลออกมา

ซ่งซานสี่ใช้เท้าเตะเขาออกไป “คุณครับ ได้โปรดอย่ามาไร้เหตุผลต่อหน้าผม เหวินเหวิน รบกวนจ่ายเงินให้ผมเป็นเงินสดด้วย!”

เขาหันไปมองเหวินเหวิน และจัดคอปกเสื้อด้วยความสง่า

ยิ้มด้วยรอยยิ้มจาง ๆ เหมือนไม่เป็นภัยต่อสรรพสัตว์

แต่เมื่อเขาลงมือ ทำให้ทุกคนรู้สึกตกใจ และไม่มีใครกล้าดูถูกเขา

ลงมือได้โหดเหี้ยม!

“อ้อ... โอเค โอเค......” เหวินเหวินลนลานเล็กน้อย มองแต้มที่อยู่บนหน้าจอของซ่งซานสี่

เธอรีบนับเงินสด 6,000 อย่างรวดเร็ว และหลังจากนับในเครื่องตรวจธนบัตรอีกรอบแล้ว เธอยื่นเงินให้เขาด้วยมือทั้งสองข้าง “พี่ชาย ลำบากคุณแล้ว”

ซ่งซานสี่รับเงินและกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ขอบคุณ ลาก่อน”

หลังจากพูดจบ เขาก็เดินออกไปทันที

ทุกคนต่างรู้สึกชื่นชมและอิจฉา

เขาเอาเงินมาแค่หนึ่งหยวน แถมยังยืมคนอื่นมาอีกด้วย แต่เพียงแค่ชั่วโมงเดียว เขาก็ชนะพนัน ได้เงินรางวัลไป 6,000 หยวน

เหวินเหวินตะโกนถามว่า “เฮ้ พี่ชาย ท่านชื่ออะไร?”

คำว่าท่านที่เธอเอ่ยออกมา เห็นได้ชัดว่ามีความเกรงใจมาก

ซ่งซานสี่ไม่ตอบ และไม่หันกลับมาเช่นกัน

พี่หวางกุมมือที่หักอยู่บนพื้น และกล่าวด้วยความโมโหว่า “เหี้ย! ถ้าแกแน่จริง(ทายาท)ก็อย่าเพิ่งไป!”

หลังจากด่าจบ เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา เตรียมตัวจะโทรไปเรียกคน

ซ่งซานสี่ที่อยู่ตรงประตูหันกลับมาอย่างช้า ๆ และกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ผมมีทายาทจริง ๆ เป็นลูกสาวที่น่ารักและสวยมาก เธออยากกินพุทราเชื่อม! ดังนั้นผมจำเป็นต้องไป คุณครับ คุณโทรเถอะ ผมรับรองว่าก่อนที่พวกเขาจะมาถึง ผมจะทำให้แขนขาของคุณหักทั้งหมด และพิการไปตลอดชีวิต”

น้ำเสียงนุ่มนวล

แต่เจตนาฆ่ารุนแรงมาก

คนแซ่หวางตัวสั่น จนโทรศัพท์มือถือตกลงบนพื้น

ทุกคนต่างคิดว่าผู้ชายที่พูดสุภาพนุ่มนวลคนนี้ เป็นคนที่มีความมั่นใจสูง แค่มองก็รู้ว่าไม่สามารถยั่วยุได้ เขาต้องมีภูมิหลังที่ยิ่งใหญ่อย่างแน่นอน!

……

โรงเรียนอนุบาลซิงกวง เป็นโรงเรียนอนุบาลเอกชนที่ค่อนข้างดีในเมืองจงไห่

เพื่อไม่ให้ลูกแพ้ตั้งแต่จุดเริ่มต้น ซูโหย่วหรงจึงประหยัดอดออม แล้วส่งเถียนเถียนมาเรียนที่นี่

เวลา 11:00 น. เป็นเวลารับประทานอาหารกลางวัน

เด็กคนอื่นนั่งกันหมด และอาหารเต็มจาน

เถียนเถียนยืนอยู่ตรงมุมห้อง ใบหน้าขาวของเธอถูกครูหยิกจนเป็นรอยฟกช้ำ และเธอไม่กล้าร้องไห้ออกมา

อาหารกลางวันของเธอ มักจะเป็นข้าว ผัดแตงกวาไม่กี่ชิ้น หรือผักอื่น ๆ บวกกับซุปสาหร่ายถ้วยเล็ก ๆ

เที่ยงวันนี้ เธอทนไม่ได้อีกต่อไปแล้ว เธอกล่าวกับครูว่า “ครูเกา หนูอยากกินเนื้อ อยากกินน่องไก่ด้วย ให้หนูหน่อยได้ไหม?”

ครูเกาเสี่ยวหลินด่าด้วยความเย็นชาว่า “กินเหี้ยอะไร! แม่ของเธอหาเงินได้เท่าไหร่ล่ะ? เธอจ่ายค่าอาหารแล้วเหรอ? ถ้าไม่จ่าย ก็ยืนอยู่มุมห้อง! อีเด็กยากจน ฉันไม่อยากจะดูแลรับใช้เธอหรอก!”

เถียนเถียนตกใจจนร้องไห้ เธอไม่อยากยืน

เพราะทุกครั้งที่ถูกลงโทษให้ยืน เธอยืนจนปวดขา และเหงื่อออกเต็มตัว

ครูเหลือบมองหน้าเล็ก ๆ ของเธอ แล้วลากเธอไปที่มุมห้อง

แล้วใช้เท้าที่สวมใส่รองเท้าบู๊ตเตะเธอ และตะโกนว่า “ยืนดี ๆ! เอามือไพล่หลัง สองเท้าชิดกัน อย่าขยับ อย่าร้องไห้! ถ้าขยับก็จะถูกตี! ถ้าร้องไห้ ก็จะไม่ให้กินข้าว! กลับบ้านแล้วห้ามบอกผู้ใหญ่ มิเช่นนั้น พรุ่งนี้ฉันจะตีเธอให้ตาย!”

เถียนเถียนหวาดกลัวมาก และไม่กล้าร้องไห้ออกมา

เพราะการถูกตีมันน่ากลัวมาก

เมื่อก่อน พ่อตีเธอ ตบหน้าและใช้เท้าเตะเธอ แล้วยังห้ามไม่ให้เธอร้องไห้อีก

ครูก็ตีเธอเช่นกัน ครูเอาไม้ไผ่บาง ๆ ตีหลังและขาของเธอ เจ็บมาก...