ตอนที่ 1

นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่สมมติขึ้น

ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องจริงแต่อย่างใด ชื่อบุคคล

และสถานที่ที่ปรากฏในเนื้อเรื่อง ไม่มีเจตนา

อ้างอิงหรือก่อให้เกิดความเสียหายใดๆ

……….

นิยายเรื่องนี้… ไม่มีแก่นสารสารัตถะอะไรนักหนา

ทั้งเรื่องขับเคลื่อนด้วยอารมณ์อันมืดดำของมนุษย์

ดำเนินเรื่องด้วยตัณหาราคะสุดร้อนแรง

ท่านใดที่ไม่ชอบโปรดหลีกเลี่ยง

*เราเตือนท่านแล้ว*

เจ้านาย

สายเบิร์น

จังหวัดสมุทรปราการ

เช้าวันศุกร์ ในห้องเช่าเล็กๆ แห่งหนึ่ง ตั้งอยู่หลังตลาดน้ำโบราณของอำเภอบางพลี จังหวัดสมุทรปาราการ

“พลอย… เอ็งสนใจจะทำงานมั้ย”

‘ป้าดาว’ ซึ่งมีอาชีพเป็นแม่บ้าน ทำความสะอาด อยู่ในโรงแรมแห่งหนึ่งย่านสนามบินสุวรรณภูมิ เดินมาถามฉันที่กำลังนั่งดูหนังสือสมัครงาน

หลังจากตกงานมาเดือนกว่า เพราะว่าโรงงานทอผ้าในจังหวัดสมุทรปราการที่ฉันเคยทำงาน ต้องปิดตัวลงกับสภาพเศรษฐกิจย่ำแย่ของประเทศที่กำลังเป็นอยู่ในตอนนี้

“งานอะไรจ๊ะป้า… ”

ฉันรีบถาม ชื่อจริงของฉันคือ ‘พลอยใส’ แต่คนที่รู้จักมักจะเรียกชื่อฉันสั้นๆ ว่า ‘พลอย’

“งานแม่บ้านในออฟฟิศ เป็นออฟฟิศเล็กๆ เพิ่งเปิด กำลังต้องการแม่บ้าน ให้เงินเดือนหมื่นนึง”

ป้าดาวกล่าวตามที่ได้ข้อมูลมา

“สนใจจ้ะป้า… ทำจ้ะทำ”

ฉันรีบบอก ก่อนที่งานจะหลุดลอยไป ความรู้แค่ชั้นมอหกอย่างฉัน ชีวิตไม่ได้มีทางเลือกอะไรมากนัก

“เอาแน่นะ… ”

ป้าดาวถามย้ำ

“แน่จ้ะป้า… ”

ฉันรีบบอก งานแม่บ้านเป็นงานสุจริต ฉันไม่เคยเกี่ยงว่ามันคืองานปัดกวาดเช็ดถู ไม่ได้มองว่าเป็นงานต่ำต้อย ขอแค่ไม่ผิดกฎหมายฉันทำได้ทั้งนั้น

“โอเค… งั้นพรุ่งนี้ฉันจะบอกคุณทอมนะ มะรืนแกไปทำงานได้เลย”

ป้าดาวสรุป

“จ้ะป้า อุ๊ย… แต่ว่าชื่อคุณ ‘ทอม’ แสดงว่าไม่ใช่คนไทยหรือจ๊ะป้า”

ฉันนึกสงสัยว่านายจ้างเป็นใคร

“ไม่ใช่คนไทย… คุณทอมเป็นฝรั่งจ้ะ”

ป้าดาวตอบยิ้มๆ

“แกมาจากไหนจ๊ะป้า”

“มาจากรัฐชิคาโก สหรัฐอเมริกา”

ป้าดาวบอกถึงความเป็นมาของนายจ้าง

“ค่ะ… ที่ต้องถามก็เพราะหนูกลัวว่าจะคุยกันไม่รู้เรื่อง”

ฉันรีบบอก

“ไม่ต้องห่วง คุณทอมเคยอยู่เมืองไทยมาสองปีแล้ว แกพูดภาษาไทยได้คล่อง… งั้นพรุ่งนี้เอ็งไปทำงานได้เลยนะ”

ป้าดาวสรุปรวบรัด

“จ้ะๆ… ขอบคุณมาก”

ฉันรีบรับปาก

รู้สึกโล่งใจ เมื่อรู้ว่านายจ้างคนนี้พูดภาษาไทยได้ ถ้าขืนพูดภาษาฝรั่งคงคุยกันไม่รู้เรื่องอย่างแน่นอน

ฉันกับป้าดาวนั่งคุยกันต่อมาอีกครู่ใหญ่ๆ แกบอกที่ตั้งของออฟฟิศและให้เบอร์โทรของคุณทอมกับฉัน

วันรุ่งขึ้น

ที่อาคารพาณิชย์เล็กๆ แห่งหนึ่ง ตั้งอยู่บนถนนกิ่งแก้วของจังหวัดสมุทรปราการ เป็นเช้าที่ฉันเข้ามาทำงานในวันแรก

“สวัสดีครับ... ”

เสียงทักของคนตัวใหญ่ที่นั่งอยู่ในออฟฟิศ ทำเอาฉันรู้สึกตกใจ ภาษาไทยของเขาชัดเจนจนน่าทึ่ง

แต่สิ่งที่ทำเอาฉันตกใจยิ่งกว่าเรื่องที่เขาพูดภาษาไทยได้ ก็คือเขาหล่อมาก รูปร่างกำยำล่ำสันสะดุดตา

“สวัสดีค่ะ… ”

ฉันยกมือไหว้ ตะลึงมองฝรั่งตัวใหญ่ ใบหน้าสุดคมคร้ามหล่อเหลา ทั้งเคราและแผงหนวดเหนือริมฝีปาก ทำเอาฉันรู้สึกแก้มร้อนวูบวาบขึ้นมาแปลกๆ

เป็นเพราะเขาสวมเสื้อกล้ามสีขาว จึงมองเห็นความกำยำล่ำสันของกล้ามเนื้อได้อย่างชัดเจน

ให้ตายเถอะโรบิ้น เขาหล่อมากและเซ็กซี่มากจนฉันใจเต้น ตะลึงมองหุ่นล่ำๆ ของทอม ไม่ว่าจะมองตรงไหนก็มีความเป็นชายชาตรีในทุกกระเบียดนิ้ว

“คุณมาเช้าจัง… ”

ฉันกล่าวด้วยความสงสัย

“ผมตื่นเช้าครับ เลยไปวิ่งออกกำลังกายมาครับ”

ทอมตอบ

ฉันหายสงสัยแล้วว่าทำไมเขาอยู่ในสภาพเหงื่อโทรมกาย แล้วยังสวมเสื้อกล้ามและนุ่งกางเกงขาสั้นเหมือนอยู่บ้าน

เพราะว่าหลังจากเราพูดคุยกันต่อมาอีกครู่สั้นใหญ่ๆ จึงรู้ว่าทอมมีห้องนอนอยู่ชั้นบน

เขาพักอาศัยอยู่ที่ชั้นสามของตึกแถวซึ่งมีสามชั้น ชั้นล่างสุดดัดแปลงเป็นสำนักงาน มีโต๊ะทำงาน คอมพิวเตอร์ เครื่องถ่ายเอกสารและโซฟารับแขกที่ด้านหน้า

ฉันรู้สึกแปลกใจที่ไม่เห็นพนักงานคนอื่นๆ และทอมก็อธิบายให้ฟังว่าเขาทำงานเองทุกอย่าง

“งานส่วนใหญ่เป็นพวกงานเอกสารที่ต้องดีลกับบริษัทรับจ้างจัดส่งของไปต่างประเทศ ส่งแต่ละครั้งก็เต็มตู้คอนเทนเนอร์ใหญ่ๆ มีทั้งขนส่งทางเรือและเครื่องบิน”

ทอมอธิบาย

“ส่งสินค้าจากเมืองไทยไปขายต่างประเทศใช่ไหมคะ”

ฉันพอเข้าใจ