ตอนที่ 3

เหมาะสมเรื่อยมา ไม่ให้ความสัมพันธ์เกินเลยไปจากขอบเขตของความเป็น ‘แม่ยาย’ กับ ‘ลูกเขย’

แม้ว่าลูกเขยจอมหื่นคนนี้จะ ‘รุกหนัก’ ขึ้นทุกวัน ในทุกครั้งเมื่อมีโอกาสอยู่ใกล้ชิดกัน

ตลอดสองเดือนที่สกาวเดือนเข้ามาอยู่ร่วมบ้านกับลูกสาว หล่อนมักจะเห็นดวงตาแพรวพราว แฝงประกายร้อนแรงอันประหลาดของลูกเขย ที่แอบมองมาบ่อยๆ เมื่อสบโอกาส

“ทิวว่าสวยไหมจ๊ะ… ”

สกาวเดือนจ้องมองชั้นวางของที่เพิ่งซื้อมา

“สวยครับ… สวยมาก… ”

ทิวตอบ…

ทั้งที่สายตาจ้องมองเรือนร่างอรชรของแม่ยายไม่วางตา ที่ตอบว่า ‘สวย’ นั้นทิวหมายถึงตัวแม่ยาย ไม่ใช่ชั้นวางของที่สกาวเดือนกำลังถาม

“ทิว… จ้องแม่อยู่นั่นแหละ… เดี๋ยวเถอะ… ”

โดนมองจนเขิน เสียงของสกาวเดือนช่วยฉุดลูกเขยหื่นออกจากภวังค์คิดอันวาบหวาม

“ครับ… เดี๋ยวผมจัดการให้ครับ… ”

ทิวพยายามสลัดความคิดบางอย่างออกไปจากอารมณ์ จากนั้นก็รวบรวมสมาธิ พยายามไม่นึกถึงเรื่องอย่างว่า… เริ่มงานอย่างคล่องแคล่วทะมัดทะแมง

เสียงสว่านไฟฟ้าเจาะผนังคอนกรีตดังครืดๆ อยู่ครู่ใหญ่ๆ ก็หยุด ทิวใช้เวลาไม่นานก็ประกอบเหล็กเกาะยึดผนังพร้อมติดตั้งชั้นวางของจนเสร็จ

“เรียบร้อยแล้วครับแม่เดือนจ๋า… ”

ทิวหันมาอวดผลงาน

“ขอบใจมากจ้ะทิว… ”

สกาวเดือนเดินเข้ามาใกล้ลูกเขย รินน้ำเย็นในขวดลงแก้ว ยื่นมาตรงหน้า ทิวรับมาดื่ม ไม่วายจะส่งยิ้มหวานให้แม่ยายคนสวย

“น้ำแม่เดือนอร่อยจัง… ”

ทิวชม ทุกครั้งที่มีโอกาสเป็นอันต้องแอบแทะโลมหล่อน

“แหม… ก็น้ำในตู้เย็นนั่นแหละจ้ะ ไม่ต้องมาปากหวานกับแม่นะจ๊ะ… เดี๋ยวแม่จะฟ้องยัยอรว่าทิวคิดหื่นกับแม่”

แม่ยายปราม

“แม่เดือนไม่ฟ้องหรอกครับ… ผมรู้… ”

ทิวกล่าว หาได้เกรงกลัวไม่ ไม่รู้ว่าความมั่นใจอันใดที่ทำให้กล้าเอ่ยประโยคนี้กับแม่ยาย

“เหนื่อยไหม… ดูสิเหงื่อชุ่มใบหน้าเชียว… ”

สกาวเดือนจ้องมองเม็ดเหงื่อผุดพราวอยู่ทั่วใบหน้าคมคร้ามหล่อเหลาของทิว

“ถ้าแม่เดือนจะช่วยเช็ดเหงื่อให้… รับรองว่าหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งเชียวละครับ”

น้ำเสียงและแววตาออดอ้อน ทำให้แม่ยายหันไปดึงกระดาษทิชชู่มายื่นให้

แต่ทิวกลับคว้ามือแม่ยาย

“อุ๊ย… ทิว… ”

สกาวเดือนอุทานตกใจ…

ทิวดึงทิชชู่ออกจากมือหล่อนแล้วจับมือเรียวเข้ามาลูบไล้แก้มข้างหนึ่งที่สากระคายไปด้วยตอเคราเขียวครึ้ม

หนวดเคราแข็งที่ถากครูดมือนุ่ม ทำเอาแม่ยายขนลุกซู่ ใจเต้นแรง รู้สึกร้อนผะผ่าวไปทั่วใบหน้า กลิ่นเหงื่อกลิ่นกายของชายฉกรรจ์… เหงื่ออุ่นๆ และเคราสาก ทำเอาแม่ยายที่ตกพุ่มม่ายมานานหลายปีรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

“บ้า… ทีหลังอย่าทำอะไรพิเรนทร์แบบนี้อีกนะทิว… แม่ไม่ชอบ”

แม่ยายชักมือออกมาจากแก้มลูกเขย ตีต้นแขนของทิวเสียงดังเพียะเป็นการเตือน แต่ลูกเขยหื่นหาได้กลัวไม่

“ทิวยกมือข้างที่จับมือแม่ยายขึ้นมาดม… สูดหายใจแรงลึก เหลือบมองสบตาแม่ยายแล้วกล่าวเสียงหวาน

“คืนนี้ผมจะไม่ล้างมือ… ”

“คนบ้า… ชักจะเอาใหญ่แล้ว… ทีหลังถ้าขืนทำแบบนี้อีกแม่โกรธจริงๆ ด้วย… ”

สกาวเดือนทำเสียงเข้ม แต่ลูกเขยหาได้กลัวไม่

“ไปได้แล้ว… ขอบใจนะที่ช่วย… ”

แม่ยายจำเป็นต้องสวมบทดุ สายตาจ้องมองทิวก้มเก็บอุปกรณ์เครื่องมือช่าง

และก่อนที่จะก้าวเดินออกไปจากห้องนอน “ถ้าต้องการให้ช่วย… ผมยินดีช่วยแม่เดือนทุกเรื่อง… ลูกเขยคนนี้ยินดีบริการตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงครับ”

ทิวยังหันมาส่งยิ้มหวาน

“คุณพระ… ”

เบื้องหลังบานประตูที่ปิดลง สกาวเดือนเอนหลังพิงประตู ยกมือขึ้นทาบอก ใจยังเต้นตึกๆ เมื่อนึกย้อนไปถึงช่วงขณะสั้นๆ ที่มือของหล่อนสัมผัสกับแก้มสากระคายไปด้วยหนวดเคราและเหงื่ออุ่นๆ ของลูกเขย… ยังทำเอาใจเต้นไม่หาย

หล่อนยกมือที่ยังมีเหงื่อชื้นของลูกเขยติดอยู่ใต้ฝ่ามือขึ้นมาสูดดม สูดหายใจแรงลึกกำซาบกลิ่นกายของบุรุษเพศที่ทำเอาร้อนๆ หนาวๆ