บทที่ 9 เสียงไลน์

“มีอะไร” เขมรกรหันไปหาเพื่อนสนิท แล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนลงจากเมื่อครู่

“พอจะบอกฉันได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมอนุญาตผู้หญิงคนนี้เข้ามาในบริษัท” ชายหนุ่มเดินตรงเข้ามาแล้วถามเพื่อนรักอย่างไม่เข้าใจ เสียงถอนหายใจของเขมกรทำให้ดารินเหลือบตามอง

“หมดธุระของคุณแล้ว ถ้าหากมีอะไรผมจะติดต่อไป เชิญครับ” เขาผายมือไล่เธอทางอ้อม ก่อนหญิงสาวจะก้มหน้าลงเล็กน้อยแล้วเดินผ่านพชรนัยออกไป ให้ตายเถอะกลิ่นหอมจากตัวเขายั่วยวนอะไรเช่นนี้ เธอสูดเก็บไว้เต็มปอด พร้อมกับฝีเท้าที่รีบก้าวออก

“เล่ามาให้หมด” พชรนัยเข้าไปนั่งแทนที่หญิงสาวเมื่อครู่ ดวงตาคมจ้องเอาความจริงจากเพื่อนรัก รอยยิ้มเจ้าเล่ห์เปรยออกมาจากปากเรียวยาวของเขมรกร

“ไม่มีอะไรมาก ฉันก็แค่ใช้เธอทำงานให้เรา” คิ้วยู่ชนกันของพชรนัยแปลว่ากำลังไม่เข้าใจ

“เมื่อวานตอนฉันกลับบ้าน บังเอิญได้เจอกับเธอ..ฉันหมายถึงดาริน เธอให้ฉันดูเอกสารบางอย่าง ปรากฏว่าทีมทนายประจำบ้านฉัน กำลังเดินเรื่องเพื่อสืบทรัพย์เธอ เอกสารทั้งหมดดูแล้วไม่น่าจะปลอม ดารินต้องการให้ฉันถอนบังคับคดี ฉันก็เลยมีข้อเสนอให้เธอทำ”

“นายอย่าบอกนะ ว่าให้เธอไปเจรจาเรื่องที่ผืนนั้น”

“ฉลาดมาก สมกับเป็นเพื่อนฉันจริงๆ”

“นายจะบ้าเหรอเขม เราส่งคนไปเจรจายังเอาตัวแทบไม่รอดกลับมา คุณรัตนาเป็นหญิงแก่เอาแต่ใจ ดีไม่ดีอาจได้รับอันตราย”

“นายไม่ต้องห่วงหรอก ดูทรงแล้วดารินฉลาดเป็นกรด เอาตัวรอดได้ไม่ยาก”

“แล้วเรื่องคดี นายไม่รู้เหรอว่ามันเกิดอะไรขึ้น”

“อาจจะพ่วงมาจากตอนที่พ่อฉันมีชีวิตอยู่ ฉันให้คนไปค้นข้อมูลละ ไม่นานน่าจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ว่าแต่...ทำไมนายดูสนใจผู้หญิงคนนั้นเป็นพิเศษ ดูแปลกนะ ปกตินายไม่ค่อยใส่ใจใครเท่าไหร่ นอกจากตัวเอง” เขมกรเอื้อมดึงแฟ้มเอกสารเก็บเข้าที่ พลางหันมองเพื่อนรัก

“หึ...” พชรนัยหัวเราะในลำคอ พลางส่ายศีรษะ รู้สึกเหมือนถูกเพื่อนหลอกด่ากลายๆ ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาดูเวลา แล้วเตรียมลุกขึ้น

“จะไปไหน” เขมกรถามอย่างสงสัย

“ก็ไม่มีอะไรแล้วนี่นา จะอยู่ในนายแขวะฉันทำไมล่ะ” พชรนัยพูดกวนๆ ก่อนเดินออกจากห้องไป พร้อมๆ กับเสียงไลน์ในมือถือของเขมกรดังขึ้น มือหนาวางทุกอย่างแล้วหันไปหยิบดู

“นี่ไลน์ฉันนะคะเจ้านาย มีอะไรเรียกใช้ได้ตลอดค่ะ” ข้อความปริศนาส่งมาพร้อมกับสติ๊กเกอร์ต่อท้าย เขมกรขมวดคิ้วก่อนเลื่อนมองรูปโพไฟล์ แล้วหลุดยิ้มออกมา เมื่อเธอถ่ายคู่กับแมวที่กำลังทำหน้าเอือมระอาอยู่

“ขนาดแมวยังไม่อยากอยู่ใกล้” เขาพึมพำ พร้อมเลื่อนดูโพไฟล์ของหญิงสาวอีกคนที่ดูหรูหรา นิ้วกดเข้าไปตรวจสอบที่คุยค้างไว้ เธออ่านไลน์แต่ไม่ยอมตอบ เบลล่าคือหญิงสาวที่เขมกรหลงรัก เพียบพร้อมด้วยฐานะและหน้าตา เขมกรแสดงสีหน้าเศร้าลงเมื่อเห็นทุกอย่างเงียบสนิท

“เบล! เย็นนี้ทานข้าวกันไหมครับ” เธออ่านแต่ไม่ตอบ เป็นแบบนี้เสมอมานานหลายปี เขมกรหลงรักเบลล่าตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยที่อเมริกา เขาและเธอเป็นเพื่อนสนิทที่ใครๆ ต่างรู้ว่าเขมกรคิดกับเบลล่าเกินกว่านั้น เขาไม่เคยปิดบังความรู้สึกแม้แต่น้อย เป็นเธอเองต่างหากที่ปิดกั้นไม่เคยเปิดโอกาสให้ชายหนุ่มแม้สักครั้ง เขมกรกลืนน้ำลายพลางวางมือถือลงด้านข้าง รู้สึกใจหวิวอย่างบอกไม่ถูก สายตาคมเลื่อนมองออกไปที่วิวกว้าง

ดารินเดินทางมาตามที่อยู่ที่เจ้านายได้ส่งให้ วันนี้เป็นวันแรกที่เธอจะเข้ามาพูดคุยเกี่ยวกับที่ดินทำเลทองนั้น หญิงสาวเดินมาหยุดที่หน้าบ้านหลังใหญ่ราวกับคฤหาสน์ ขนาดรั้วยังดูหรูหราราคาแพง ดารินสังเกตมองรอบๆ ก่อนก้มมองในมือถือ เมื่อแน่ใจแล้วว่าเป็นบ้านหลังนี้อย่างแน่นอน เธอจึงตัดสินใจกดกริ่งหน้าบ้าน

“มาหาใครคะ” แม่บ้านชราสำรวจมองร่างบางของดารินอย่างแปลกใจ เพราะไม่คุ้นหน้า

“ฉันมาจากบริษัทวีพีกรุ๊ปค่ะ ต้องการพบคุณรัตนา” ดารินส่งยิ้มหวานให้กับแม่บ้านชราคนดังกล่าว

เสียงไลน์ในมือดังขึ้น เขมกรหลุดจากอาการเหม่อ หันกลับไปหยิบดู ยังไม่ทันที่เข้าเปิดอ่านเพียงแค่เห็นหน้าจอเป็นการตอบกลับจากเบลล่าเท่านั้น รอยยิ้มเข้มก็ปริออกมาในทันที

“เจอกันที่ร้านเดิมเวลาเดิมนะ” หญิงสาวตอบกลับพร้อมสติ๊กเกอร์สีหวาน หัวใจเขาเบ่งบานออกมาในทันที รีบเร่งเคลียงานแล้วคว้ากุญแจรถหรูออกจากบริษัทไป ชายหนุ่มผิวขาวละเอียดมองตรงไปยังถนนเส้นตรง จุดหมายปลายทางคือใบหน้าแสนงดงามนั้น จะเรียกว่ารักแรกไม่ผิดนัก หลังจากเธอได้ครอบครองหัวใจเขาแล้ว ก็ไม่เคยมีพื้นที่เหลือว่างให้ใครอีก