บทนำ

ซ่าาาาา ซ่าาาาา

เสียงของสายฝนเทกระหน่ำร่วงหล่นลงจากฟ้าสู่พื้นดินที่แห้งให้เปียกชื้น ท้องฟ้าที่เคยโปร่งแสงบัดนี้เต็มไปด้วยเมฆหนาครึ้มเคลื่อนตัวมาบดบังพระอาทิตย์จนไม่เห็นแสง ทั้งไหนจะสายลมเย็นที่สงบอยู่ ๆ ก็พัดกรรโชกเหล่าต้นไม้ให้ไหวเอนไปตามทิศทางของแรงลม เหล่าผู้คนที่เดินพลุ่งพล่านก็ต่างพากันสาวเท้าออกวิ่งหาที่หลบสายฝนจ้าละหวั่น

ซึ่งหนึ่งในคนที่กำลังวิ่งหาที่หลบสายฝนเทกระหน่ำลงมาอย่างกับฟ้ารั่วก็มีช่างภาพหนุ่มวัย30อย่าง เขม หรือ เขมกร ก้องวัฒนะกุล ที่พึ่งจบงานถ่ายภาพนายแบบชื่อดังอย่าง คุณที ก็กำลังวิ่งเหลียวหาที่หลบฝนเช่นกัน ด้วยกลัวว่ากล้องราคาแพงที่เขาแบกใส่กระเป๋ามาด้วยจะเปียกเอา

"จะมาตกทำห่าอะไรตอนนี้วะ...แม่งเอ๊ยยยให้กูถึงบ้านก่อนก็ไม่ได้ ตาย ๆ กล้องกูจะเปียกไหมเนี่ยยย"

เขมหรือเขมกรสบถบ่นออกมาอย่างหัวเสียสายตาก็สอดส่องมองหาพื้นที่ที่พอจะบังฝนให้เขาได้ แต่ถึงกระนั้นเขมมองหาจนทั่วแล้วก็ไม่มีตรงไหนเลยที่พอจะเป็นที่หลบฝนให้เขาได้ แต่ทว่าเขมที่กำลังหัวเสียที่หาพื้นที่หลบฝนไม่ได้ สายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นร้านคาเฟ่เล็ก ๆ ที่เขาไม่คุ้นตาเอาซะเลยตั้งอยู่ไม่ไกลจากตรงที่เขายืนอยู่

"มาเปิดตอนไหนวะ เดินผ่านก็บ่อยทำไมไม่เคยเห็นเลย"เขมบ่นออกมาเสียงเบาอีกครั้งพลางหัวคิ้วทั้งสองก็ขมวดมุ่นเข้าหากันอย่างนึกสงสัย ก่อนที่ไม่นานเท้าที่สวมรองเท้าผ้าใบสีขาวที่ตอนนี้เปียกชื้นจะก้าวเร็ว ๆ ตรงไปยังคาเฟ่ที่ตัวเขาไม่คุ้นตาเลยสักนิด พลันในหัวก็สบถบ่นไม่หยุด

ช่างแม่งเหอะ ตอนนี้ต้องเอาตัวเองให้รอดก่อน ถ้ากล้องพังมึงซวยแน่ไอ้เขมกร

คิดเพียงเท่านั้นเขมกรก็สาวเท้าเร็วตรงไปคาเฟ่เล็ก ๆ นั้นทันที วิ่งไม่นานตัวของเขมกรก็มาถึงหน้าประตูร้านคาเฟ่และทันทีที่เห็นป้ายชื่อร้านหัวคิ้วของเขมกรก็ขมวดมุ่นเข้าหากันอีกครั้งพลางภายในหัวก็ผุดความคิดขึ้นมา

ตั้งชื่อร้านแปลกจังวะ ร้านคาเฟ่เกิดใหม่อาทิตย์ครองจันทร์ เนี่ยนะ แต่จะว่าไปมันก็เข้าท่าดีนะชื่อร้านน่าจะดึงดูดลูกค้าน่าดู แต่จะว่าไปชื่อร้านทำไมมันดูคุ้น ๆ จัง

ไม่คิดมากไปกว่านี้มือของเขมกรก็เอื้อมไปผลักประตูร้านให้เปิดออกและทันทีที่ประตูได้เปิดขึ้น แสงสว่างจ้าก็พวยพุ่งตรงมายังคนที่เปิดประตูทันที อีกทั้งร่างกายของเขมก็เหมือนถูกกระชากให้เข้าไปด้านในอย่างแรง

เขมที่ไม่ทันได้ตั้งตัวก็ทั้งตกใจและมึนงงไปหมดไม่รู้เกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง มาตั้งตัวได้อีกทีก็ตอนที่ตัวเองหล่นตุ๊บลงมาในห้องที่เย็นเฉียบและล้อมรอบไปด้วยความมืด จะมีก็เพียงหน้าจอบ้าอะไรก็ไม่รู้ที่โชว์ประวัติของใครก็ไม่รู้อีกนั่นแหละให้เห็น แต่ทว่ารูปผู้ชายที่อยู่ในหน้าจอบ้านั้นกลับเรียกสายตาให้เขาหันไปสนใจ

เพราะรูปที่โชว์ในหน้าจอนั้นมันเป็นรูปของเขา

"เหี้ยอะไรวะเนี่ย! อย่างกับการ์ตูนอนิเมะที่พระเอกตายแล้วไปเกิดใหม่ในต่างโลกเลย นี่กูฝันอยู่เหรอวะ"

เพียะ!

เขมบ่นออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อกับสถานการณ์ที่ตัวเองกำลังเผชิญอยู่ในตอนนี้ ทั้งยังยกมือขึ้นมาตบหน้าตัวเองอย่างแรงจนดังเพียะ เพื่อที่จะพิสูจน์ดูว่าตัวเองนั้นกำลังฝันอย่างที่คิดไหม และปรากฏก็ต้องทำให้เขมผิดหวังเพราะทันทีที่ฝ่ามือกระทบลงบนแก้มความเจ็บของแรงตบก็ทำให้เขาร้องออกมาทันที

"โอ๊ย! ไอ้เหี้ยยยเจ็บฉิบหายเลย นี่กูไม่ได้ฝันไปอย่างนั้นเหรอวะ"

ความกังวลและความวิตกเริ่มก่อตัวขึ้น เมื่อเขมรู้ว่าสิ่งที่ตัวเองเจออยู่ในตอนนี้มันไม่ใช่ความฝัน เขมกรเริ่มกวาดสายตามองพื้นที่โดยรอบอีกครั้ง แต่สุดท้ายก็เจอเพียงแค่ความมืดและหน้าจอที่แสดงสถานะชื่อตัวละครให้เขาเห็นเพียงเท่านั้น

"โว้ยเหี้ยอะไรของชีวิตกูเนี่ย!"เขมกรสบถร้องออกมาอย่างหัวเสียอีกครั้งพลางมือทั้งสองก็ยกขึ้นมาขยี้หัวตัวเองเพื่อระบายอารมณ์หงุดหงิด แต่สุดท้ายเขมที่ไม่รู้จะทำยังไงต่อไปดีเขาก็ได้แต่สงบสติอารมณ์ตัวเองและหันไปสนใจหน้าจอตรงหน้าและเริ่มอ่านประวัติตัวละครบนหน้าจอ

"ชื่อเล่นข้าวตัง อายุ30ปี อายุเท่ากับกูเลยโอ๊ะ ส่วนสูง179เท่ากูด้วยแถมอาชีพยังเป็นช่างภาพอิสระแบบกูอีก หน้าตาเหมือนกูไม่พออาชีพและความชอบยังเหมือนกูอีก แล้วนี่อะไร สถานะตัวละครนี่มันตัวประกอบไม่ใช่เหรอไง"

"ไม่ใช่ค่ะ เป็นเพื่อนพระเอก"

"เหี้ย! ใจกูแทบวาย"อยู่ ๆ เสียงระบบก็ดังขึ้นทำให้เขมกรที่กำลังสนใจเกี่ยวกับประวัติตัวละครอยู่นั้นสะดุ้งตกใจ ก่อนที่จะเอ่ยพูดขึ้นอีกครั้ง"แล้วไอ้เพื่อนพระเอกมันไม่ตัวประกอบตรงไหนอ่ะ"

"ไม่ค่ะ ตัวละครข้าวตังในเรื่องอาทิตย์ครองจันทร์ถือว่าเป็นตัวละครหลักอีกตัว เพราะมีบทบาทพอ ๆ กับพระเอกนายเอกค่ะ"

"บทบาทอะไร"เขมถามขึ้นด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง พลางในหัวก็นึกคิดว่าทำไมเขารู้สึกคุ้น ๆ ชื่อเรื่องที่ระบบได้เอ่ยขึ้นมาจัง ก่อนที่ไม่นานเขมจะอ๋อขึ้นมาในใจ

เมื่อเขานึกออกแล้วว่าชื่อเรื่องที่ระบบเอ่ยมานั้น มันเป็นนิยายวายที่ตัวของเขมเคยอ่านเมื่อตอนที่ยังเรียนมหาวิทยาลัย จนเขาแทบจะลืมเนื้อหาไปหมดแล้ว เขมจำได้เพียงแค่ว่าพระเอกเรื่องนี้ชื่อว่าอาทิตย์และนายเอกชื่อวันจันทร์ ที่จำชื่อสองคนนี้ได้เพราะมันเป็นชื่อเรื่องด้วยอะนะ

และที่เขมจำได้อีกอย่างก็คืออีตาอาทิตย์พระเอกเรื่องนี้มันเพลย์บอยจัด ๆ ควงหญิงควงชายไม่ซ้ำหน้าในแต่ละวัน ส่วนคุณน้องวันจันทร์ก็เป็นนายเอกตามฉบับนิยายเลย ก็คือใสซื่อบริสุทธิ์ผุดผ่อง ใสซื่อจนกูที่เป็นคนอ่านเนี่ยเหนื่อยใจว่าทำไมคุณน้องถึงได้ร๊ากรักอีตาพระเอกแสนห่วยแตกขนาดนี้ ถ้าเป็นพี่นะ พี่หนีไปเอาพระรองที่น่ารักแสนดีและดูแลเอาใจใส่น้องดีกว่า

แต่ก็อย่างว่าแหละนายเอกนิยายส่วนใหญ่ก็มักจะชอบผู้ชายแบด ๆ กันอ่ะนะ เออจะว่าไปคิดเพลินไปหน่อยจนลืมสนใจคุณระบบเขาเลย

"บทบาทคอยด่า เอ๊ย..คอยตักเตือนพระเอกให้หันมาสนใจและเอาใจใส่นายเอกค่ะ"

สิ้นประโยคคำพูดของระบบ เขมกรก็ยืนนิ่งไปสักพักภายในหัวก็ประมวลผลกับประโยคเมื่อกี้ อะไรนะ เมื่อกี้เขาได้ยินระบบบอกว่าตัวละครข้าวตังต้องคอยอะไรนะ คอยด่าอีตาพระเอกใช่ไหม?

"แล้วคือยังไง แล้วทำไมผมต้องมารู้เรื่องพวกนี้ด้วย แล้วอีกอย่างนะทำไมผมถึงได้มาอยู่ที่นี่ คุณส่งผมกลับไปเหมือนเดิมเลยนะ"เขมเริ่มโวยวายออกมา เมื่อเขาไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองต้องมาอยู่ตรงนี้และยิ่งเริ่มจะหงุดหงิดขึ้นทุกทีเมื่อไอ้คุณระบบมันเอ่ยว่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นนี้ มันเป็นเพราะเขาตัดสินใจมาด้วยตัวเอง

"ไม่ได้ค่ะ ตัวละครที่คุณเห็นอยู่ในตอนนี้ คือตัวละครที่คุณต้องเข้าไปสวมบทบาทเป็นเขา และที่คุณถามว่าทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ นั้นก็เป็นเพราะคุณเลือกที่จะเปิดประตูเข้ามาเองเราไม่ได้บังคับคุณ ซึ่งถ้าคุณอยากจะกลับไปที่โลกเดิมของคุณ คุณก็ต้องทำให้เนื้อหานิยายจบสมบูรณ์ นั้นคือทำให้อาทิตย์พระเอกของเรื่อง รักและซื่อสัตย์กับวันจันทร์ที่เป็นนายเอกเพียงคนเดียว"

ฟังจบเขมกรก็ยืนตกตะลึงอ้าปากค้างกับสิ่งที่ตัวเองได้รับรู้ แต่ยังไม่ทันที่เขมกรจะได้โต้แย้งหรือปฏิเสธอะไรออกไป เสียงของคุณระบบก็เริ่มเอ่ยพูดขึ้นอีกครั้ง แล้วในครั้งนี้ก็แจ้งเกี่ยวกับการที่จะส่งตัวของเขาเข้าไปในนิยายเรื่องที่เขาจำเนื้อหาแทบไม่ได้แล้วนี่สิ!

"ระบบกำลังจะเริ่มต้น โปรดเตรียมตัวให้พร้อม"

"เหี้ย ๆ ๆ ๆ เดี๋ยวก่อนสิเดี๋ยวก่อน! ไอ้ระบบเหี้ยเอ๊ยคอยดูนะ กูจะด่าพระเอกของมึงให้มันหาทางกลับบ้านไม่เจอเลย!"