บทที่ 4

ผ่านไปครึ่งเดือนที่สโรชาอยู่ในร่างหลินไป่หลันที่ท้ายจวนอ๋องพ่อบ้านจัดการเอาโฉนดมาให้เธอเรียบร้อย

ดายหญ้าขุดบ่อน้ำพลิกหน้าดินและปลูกผักไปเรียบร้อย สร้างบ้านให้สำหรับคนงานอีกสี่หลังรวมทั้งบ้านของแม่นมและพี่สาวทั้งสองด้วย แยกครัวห้องน้ำต่างหากประตูจวนก็ทำให้ใหม่ และพ่อบ้านให้รถม้าไว้ใช้1คัน ไป่หลันจะให้พี่สาวสองคนหัดขับก่อนไปซื้อทาส ไป่หลันเอาน้ำเข้าบ่อที่ขุดไว้จนเต็มด้วยการให้พ่อบ้านหาช่างมาทำ  กังหันน้ำเหมือนโลกเก่าของเธอ พ่อบ้านตกใจในความสามรถของพระชายา และยังขุดคลองเล็กๆรอบที่ดินที่ปลูกผักผลไม้ ใช้ไม้ไผ่ลำใหญ่ต่อกันรับน้ำจากกังหันน้ำ และยังวางตรงแปลงผักผลไม้เจาะรูเล็กๆน้ำไหลรดน้ำผักเองไม่ต้องเปลืองแรงคนงาน ตอนนี้เธอจึงพา2สาวไปซื้อทาส 

ไปถึงโรงค้าทาสก็ให้หดหู่ใจมากเพราะที่เธอจากมาเป็นประเทศที่เลิกทาสแล้ว พอคนดูแลเห็นก็เข้ามาต้อนรับ

"คุณชายสวัสดีขอรับต้องการทาสแบบไหนขอรับ"

"ข้าอยากได้ทาสมีวรยุทธสัก6คน ทาสที่ทำไร่ทำสวนอีก2ครอบครัวข้าจะเลือกด้วยตัวเอง" ไป่หลันที่ปลอมตัวเป็นผู้ชายบอกคนดูแล

 "ได้ขอรับ" จากนั้นก็เดินนำไป่หลันเข้าไปด้านใน ในกรงที่แออัดเสียงลูกเล็กเด็กแดงร้องกระจองอแงมองดูแล้วให้หดหู่หัวใจ

แม่นมถงจับแขนไป่หลัน  "คุณหนูไหวไหมเจ้าคะ"

"เดี๋ยวเถอะแม่นมต้องเรียกข้าว่าคุณชาย" 

"ตายจริงแม่นมลืม คุณชายไป่เจ้าคะท่านไหวหรือไม่เจ้าคะ"

 "ไม่เป็นไรแม่นมข้าไหว" เดินไปดูในห้องขังทาสเรียงกันมีที่มาขายตัวเป็นครอบครัวหรือที่โดนจับมาขายโดยไม่เต็มใจ ไป่หลันสะท้านในอกทำไมเราถึงไม่สามารถช่วยทุกคนได้มันเป็นสิ่งที่ทรมานจริงๆเขาก็คนทำไมถึงต้องมาเจอชะตากรรมแบบนี้ไป่หลันหลับตาข่มใจเดินให้ไหว

คนดูแลพามากรงคนที่เคยทำงานคุ้มกันเคยเป็นทหารมาก่อน ไป่หลันมองดูแต่ละคนก่อนจะเรียกคนมีอายุหน่อยๆมา4คนและอีกสองคนเป็นฝาแฝดที่โดนคนในครอบครัวสายหลักโกงไม่มีเงินทำศพพ่อกับแม่ที่เสียชีวิตจึงมาขายตัวเป็นทาสเคยทำงานสำนักคุ้มภัยเธอจึงเรียกเอามาด้วย จากนั้นก็เดินไปดูกรงอื่นมีครอบครัวแออัดกันบางคนก็นอนหมดอาลัยตายอยากกับชีวิตเธอดูแต่ละคนที่มองเธอด้วยหวัง 

"แม่นมที่ดินที่ข้าซื้อใหม่ที่ดิน100หมูที่ติดกับท้ายจวนของพวกเราอยากทำเป็นบ้านให้คนยากไร้" ไป่หลันกระซิบเบาๆกับแม่นม ไป่หลันคิดขึ้นมาอยากช่วยชีวิตของทาส "ให้ทุกคนมีอาชีพเลี้ยงดูตัวเองและครอบครัวจับมาฝึกฝีมือสอนงานให้พวกเขามีที่ให้พักพิง"

"เจ้าค่ะคุณหนูคนพวกนี้น่าสงสารนัก" ลู่ซิงกับลู่ฟางพยักหน้าเห็นด้วย ทั้งชีวิตไม่เคยมาตลาดค้าทาสมาก่อนเป็นสิ่งที่น่าหดหู่ใจจริงๆพวกเขาก็อยากช่วยเท่าที่จะช่วยได้

"ในกรงนี้มีกี่ครอบครัว" ไป่หลันหันไปถามคนดูแล

"5ครอบครัวขอรับโดนใส่ร้ายและขายออกมายกจวนขอรับ เคยเป็นพ่อค้าที่รุ่งเรืองแต่ไปขัดขาขุนนางใหญ่เข้าโดนใส่ร้ายยึดจวนขายออกมานี้ละขอรับ" ผู้ดูแลอธิบายเขาก็สงสารแต่ก็ทำอะไรไม่ได้มาก ไป่หลันที่ได้ยินดังนั้นก็โกรธพวกบ้าอำนาจมีทุกยุคสมัยน่ารังเกียจเสียจริง

แว่วเสียงผู้ชายคนหนึ่งเรียก "คุณชายช่วยซื้อครอบครัวของข้าด้วยขอรับข้ายอมเป็นวัวเป็นม้าให้คุณชายน้องสาวข้านางป่วยขอรับ" เสียงผู้ชายอายุหน้าประมาณ15หนาวได้โขกหัวขอร้องเธอด้วยแววตามุงมั่นและอ้อนวอา

ไป่หลันพูด "พอแล้วเจ้าไม่จำเป็นต้องโขกหัวตัวเจ้าเองจะเจ็บ"

"น้องเธอป่วยกี่วันแล้ว"

 "3วันแล้วขอรับ ท่านแม่ดูนางอยู่แต่ไม่มียาให้กินขอรับได้แต่เช็ดตัวเอา " 

  ไป่หลันมองเข้าไป่ในกรงเห็นผู้หญิงอายุประ30ปีถึงแม่จะมอมแมมแต่ครอบครัวนี้ก็ยังมีราศรีของคนที่เคยจะมีกินมาก่อน กำลังเช็ดตัวให้ลูกสาวด้วยใบหน้าที่ร้อนรนน้ำตาไหลอาบแก้มสามีช่วยอยู่ข้างๆ เธอจึงบอกคนดูแลเปิดกรง

"เราซื้อทั้งหมดในกรงนี้ มี5ครอบครัวหรือท่านขายครอบครัวละเท่าไรไป" หลันถามคนดูแล

"ครัวครัวละ1ตำลึงทองขอรับคุนชาย"ไป่หลันพยักหน้าเข้าใจ หันไปบอกให้ลู่ฟางจ่ายไป5ตำลึงทอง

"กรงวรยุทธและครอบครัวที่เหลือ ข้าขอเวลาอีกสามวันท่านไปส่งพวกเขาที่ท้ายจวนท่านอ๋องโม้เทียนหลงได้เลย"

"ต้องส่งไปท้ายจวนเท่านั้นห้ามไปหน้าจวนเด็ดขาด"

"ขอรับคุณชาย"

หลังจากไปทำสัญญาทาสกันเสร็จ จากนั้นไป่หลันก็พาครอบครัวที่มีคนป่วยและอีกหนึ่งครอบครัวกลับจวนไปก่อนเพราะรถม้าบรรจุได้ไม่เยอะ

ไปหลันพาเด็กสาวไปหาหมอก่อนและซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่สำหรับทุกคน ไป่หลันยังแอบเอาซาลาเปาในมิติและน้ำวิเศษใส่ในกระบองไม้ไผ่ตอนที่อยู่ในรถม้าให้กับลู่ซิงไปแจกให้ทุกคนได้กินก่อนจะถึงจวนของเธอ

ทุกคนต่างก้มหัวขอบคุณเจ้านายคนใหม่ที่ใจดีให้กินซาลาเปาลูกใหญ่ใส้ทะลักมีเนื้อหมูเต็มๆ กลิ่นหอมและอร่อยมากกินไปน้ำตาใหลไปพวกเขาคิดว่าจะทำงานตอบแทนเจ้านายคนใหม่อย่างถวายหัวแน่นอน พอได้ดื่มน้ำทุกคนต่างรู้สึกมีกำลังไม่เหนื่อยและหอบบางคนปวดหัวก็หายรู้สึกว่าร่างกายแข็งแรงขึ้นมาก

เจ้านายคนเก่าที่เป็นพ่อค้าบอกกับทุกคนว่า

"พวกเราโชคดีมากที่ได้เจ้านายคนเดียวกันช่วยซื้อออกมาทั้งหมดต่อไปพวกเจ้าต้องเคารพคุณชายให้มากๆมีอะไรก็ให้ช่วยเหลือกันเหมือนที่พวกเจ้าเคยอยู่กับเรา"พ่อค้าบอกกับคนงานเก่า

"ขอรับนายท่าน" ทุกคนตอบพร้อมกัน

"ไม่ต้องสงสัย นายท่านคนใหม่คือคุณชาย"

"ขอรับ"

ไป่หลันเลือกชื้อเสื้อผ้าสำเร็จผู้ชายผู้หญิงและเด็กรวมกัน100ชุด และสั่งชุดเพิ่มอีก400ชุดรวมชุดของเด็กด้วยเพราะอีก3วันพวกเขาก็จะถูกส่งมาที่จวนของนาง

และแวะชื้อข้าว10กระสอบอาหารแห้งอีกและเครื่องปรุงให้ครบทีเดียวเลยไม่พอค่อยสั่งใหม่จากนั้นแวะชื้อผ้าห่มที่นอนอย่างละ100ชุด และสั่งที่นอนเพิ่ม100ชุด

"อีก3วันให้ไปส่งท้ายจวนอ๋องโม้เทียนหลง" เธอเน้น "ต้องท้ายจวนเท่านั้น" เธอบอกกับเจ้าของร้าน

   "เจ้าค่ะคุณชาย" เจ้าของร้านแม้จะสงสัยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปเพราะเข้าใจว่าอะไรควรไม่ควร

จากนั้นก็เดินทางกลับจวนเลยมาถึงจวนก็ยามอุ่ย(13.00-14.59)

ไป่หลันพาทาสมาบ้านพัก2หลังท้ายจวน

และไป่หลันได้เรียกเด็กสาวอีกสามคนไปดูและให้แม่นมช่วยอบรมดูแลเพื่อจะให้ทำความสะอาดบ้านและอย่างอื่นทีหลัง และยกบ้านให้อยู่กันสามคนเป็นบ้านที่สร้างให้พี่สาวลู่ฟางหลังหนึ่ง ส่วนพี่สาวก็ให้ไปนอนบ้านของแม่นมถงซือก่อนเธอจะสร้างให้อีกหลัง เพราะบ้านมีแค่4หลังยังมีทาสที่ยังไม่มาส่งเธอจำเป็นต้องให้อยู่รวมกันก่อนแล้วจะสร้้างบ้านให้ครบทุกครอบครัว ทุกคนก้มหัวขอบคุนไป่หลัน

ไป่หลันแจกชุดใหม่ให้คนละ2ชุดก่อนและที่นอนผ้าห่มคนละชุด

"พักผ่อนกันให้เพียงพอแยกย้ายกันไปทานข้าว"

"เรื่องที่พักจะให้พ่อบ้านจ้างคนมาสร้างให้เพียงพอกับเพื่อนอีกหลายคนที่จะมาอีกสามวันข้างหน้าแต่อาจเสร็จไม่ทันให้อาศัยร่วมกันก่อนถ้าสร้างเสร็จข้าจะแยกครอบครัวให้"

"ขอรับ/เจ้าค่ะ" ทุกคนขอบคุณทั้งน้ำตาคุนชายท่านใจดีต่อทาสนัก

หลินไป่หลันบอก "อ้อข้าลืมบอกไปข้าเป็นผู้หญิงเป็นหญิงหม้ายข้าชื้อหลินไป่หลัน"

ทุกคนตกตลึงโธ่ฮูหยินน้อย

หลินไป่หลันประกาศว่า "นี้คือแม่นมถงชือและนี้พี่สาวลู่ฟางกับพี่สาวลู่ซิง

"พวกเราจะอยู่แบบครัวครัวไม่มีทาสทุกคนฉีกสัญญาทิ้งได้เลยข้า ใครอยากออกไปอยู่ข้างนอกก็ให้มาบอกข้าได้เลยไม่มีการบังคับใครทั้งนั้น ข้าไม่ห้ามที่ช่วยทุกคนเพราะข้าให้อิสระใครจะไปให้เดินมาข้างหน้าได้เลย"

 ไม่มีใครออกมาสักคนเพระการจะหาเจ้านายดีไดิแบบนี้เหมือนงมเข์มในมหาสมุทรออกไปข้างนอกไม่รู้จะตายมั้ยอยู่ที่นี้กับทุกคนดีกว่า

"จากนี้ก็อยู่แบบครัวครัวในเมื่อพวกท่านผ่านเรื่องเลวร้ายมาแล้วจากนี้เราจะมีความสุขไปด้วยกัน "

  "ขอรับ/เจ้าค่ะฮูหยินน้อย"

"อาหารอยู่ที่ครัวพวกท่านแม่บ้านทั้งห้าครอบครัวก็ช่วยกันไปทำอาหารมื้อเย็นกันได้เลยนะข้าเตรียมไว้ให้ทุกอย่างแล้วเจ้าค่ะ"

"อ้อนี้คือกุญแจประตูสะพานที่ข้ามไปฝั่งโน้นให้พ่อบ้านถือไว้แต่ไม่ต้องเข้าไปลึกนะ รอพรุ่งนี้ข้าจะพาไปหาของอร่อยๆในป่ามาให้กินกัน"

"แต่ไปหลายคนนะจับกลุ่มกันไปห้ามแตกกันให้ช่วยเหลือกันมีดตระกร้ามีในโรงครัวใหญ่พวกท่านไปเลือกเอาได้เลย"

"วันนี้ข้าขอตัวกับไปพักผ่อนก่อนเชิญพวกท่านตามสบายระวังตัวด้วยนะที่ไปหาฟืนเอาแค่พอใช้ก่อนพรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่"

จากนั้นไป่หลันก็พาแม่นมกับพี่สาวและก็สาวใช้อีกสามคนกลับจวนของเธอไปพักผ่อน

โปรดติดตามตอนต่อไป