บทที่ 7 ภัยในคุก

แม้ว่าสุจิตรแม่สามีของเธอจะหลบหนีสำเร็จ และรักษาชีวิตเอาไว้ได้ แต่เธอก็ยังอยู่ในสภาพผัก

หมอบอกว่า สุจิตราเสียเลือดมากเกินไป และร่างกายได้รับบาดเจ็บสาหัส เกรงว่าคงจะไม่ฟื้นขึ้นมาอีกในเวลาอันสั้น

เมธีราถูกควบคุมอยู่ในห้องพักผู้ป่วยตลอดทั้งบ่าย

กลทีบ์กลับไม่มาหาเธอ แต่เป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจที่มาแทน

กลทีบ์ฟ้องเธอในข้อหาพยายามฆ่า

ตอนที่เพิ่งโดนจับเข้าคุกนั้น เมธีรายังคงหวังว่า แม่สามีของเธออาจจะฟื้นขึ้นมา และบอกความจริงทั้งหมดแก่กลทีบ์

หรือบางที กลทีบ์อาจจะสำนึกผิด รู้ว่าตัวเองเข้าใจเธอผิด แล้วจะมาช่วยเธอออกไป

เธอรู้ ว่ากลทีบ์เกลียดเธอ แต่เธอไม่เชื่อว่า เขาจะส่งเธอเข้าคุกอย่างโหดร้ายจริงๆ

เธอรออยู่อย่างนั้น

แต่สิ่งที่เธอได้กลับมาจากการรอคอยนั้น...

โอ๊ย ตอนกลางดึก ประตูห้องขังถูกเปิดออก

ผู้หญิงหลายคนพุ่งเข้ามา และลากเมธีราออกไป

เมธีราดิ้นรนเพราะความกลัว

“พวกเธอเป็นใคร ปล่อยฉัน”

คนพวกนั้นไม่สนใจ และลากเธอเข้าไปในห้องเล็กๆโดยตรง

ด้านใน มีเพียงสระน้ำที่เต็มไปด้วยน้ำ

เมธีราถามอย่างขี้ขลาด: "พวกเธอจะทำอะไร...อุ้บ..."

เธอยังไม่ทันที่จะพูดจบ หัวของเธอก็ถูกกดลงไปในน้ำ

เมธีราสำลักน้ำหลายครั้ง เพราะเธอยังไม่ทันได้เตรียมใจ

ในตอนที่เธอแทบจะหมดลมหายใจ ก็มีคนดึงหัวของเธอขึ้นมา

เมธีราไม่ทันได้พูดอะไร ก็มีคนกดหัวของเธอลงไปในน้ำอีกครั้ง

ครั้งนี้ เธอสำลักจนเป็นลมถึงจะถูกลากออกมา

ผู้หญิงที่เป็นคนนำตบหน้าเมธีราหลายครั้ง เมื่อเห็นเมธีราตื่นขึ้นมา จึงเตะเธออีกหลายครั้ง

สายตาของเมธีราดื้อรั้นเล็กน้อย: "ฉันไม่เคยทำอะไรให้พวกเธอ ทำไมพวกเธอถึงทำแบบนี้กับฉัน"

คนรอบๆตัวส่งเสียงหัวเราะ

“แน่นอนว่ามีคนขอร้องให้พวกเรา ดูแลเธอเป็นพิเศษ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ในใจของเมธีรารู้สึกลางสังหรณ์ไม่ดี

ความคิดแรกของเธอคือนิรัช

เพียงไม่นาน คนนั้นก็พูดว่า: "ในเมืองหลวงแห่งนี้ คุณชายทีบ์ออกคำสั่งให้เธอตาย เธอคิดว่าเธอจะอยู่รอดได้สักกี่วัน?"

“เป็นไปไม่ได้” เมธีราตะโกนเสียงดัง น้ำตาในเบ้าไหลออกมา “ไม่ใช่เขา เธอโกหก”

"เชื่อหรือไม่ก็ตามใจ"

หลังจากที่คนนั้นพูดจบ ก็พูดกับคนข้างๆว่า: "ลงมือได้"

คนที่อยู่ข้างๆ หยิบมีดเล่มใหญ่ออกมา แล้วเดินเข้าไปหาเมธีรา

เมธีราตะโกนเสียงดังว่า "ช่วยด้วย" เธอหันตัวกำลังจะวิ่งออกไป แต่กลับมีคนคว้าผมของเธอ แล้วดึงเธอกลับไป

อีกฝ่ายผลักเมธีราลงไปที่พื้นแล้วกดเอาไว้ “มาถึงที่นี่ ชีวิตของเธอ จะไม่ใช่ของเธออีกแล้ว”

เมธีรามองมีดในมือของอีกฝ่ายด้วยความหวาดกลัว ส่ายหัวอ้อนวอน: "อย่า อย่านะ"

รอยยิ้มบนใบหน้าของอีกฝ่ายน่ากลัวอย่างมาก เธอยกมือขึ้นและแทงมีดลงไปที่ใบหน้าของเมธีรา

เธอก้มศีรษะลงเพื่อที่จะหนี แต่มีดเล่มนั้นก็เฉือนเข้าที่หน้าผากของเธออย่างจัง

อีกฝ่ายไม่พอใจ และเหวี่ยงมีดอีกครั้ง เมธีราหันหน้าไปทางด้านข้าง และรู้สึกเจ็บเหมือนเนื้อที่ถูกเปิดออกตรงคาง

“เธอยังกล้าหนีอีก” การหนีของเมธีราทำให้อีกฝ่ายโกรธ

คนคนนั้นดึงผมของเธอ แล้วใช้มีดตัดผมที่อ่อนนุ่มของเธอจนไม่เป็นทรง โดยเริ่มจากด้านบนของศีรษะ

พอคนกลุ่มนั้นรังแกจนพอใจแล้ว จึงโยนเธอกลับเข้าห้องขัง

เมธีราที่หน้าเปื้อนเลือดนอนอยู่บนพื้น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและความโศกเศร้าที่บีบคั้นหัวใจ

กลทีบ์ทำไมนายไม่ฆ่าฉันให้ตายซะเลย

กลทีบ์ ทำไมนายถึงยังอยากให้ฉันมีชีวิตอยู่ แต่ต้องมารู้สึกเหมือนตายทั้งเป็นด้วย!

เป็นเวลาหนึ่งเดือน ที่พอถึงเวลากลางคืนคนกลุ่มนั้นก็จะมาทรมาน ไม่เคยหยุดเลยสักวัน

พวกเธอจะลากเมธีราออกไป และปล่อยให้เธอถูกฉีดด้วยปืนฉีดน้ำแรงดันสูง น้ำที่กระทบร่างกายของเธอนั้น ทิ่งเข้ากระดูก และเจ็บปวด

ในวันที่ฝนตกพวกเธอจะผลักเธอออกไปในที่โล่งเพื่อตากฝน พอมีไข้ก็ไม่ให้เธอกินยา แล้วยังบังคับให้เธอทำงาน

พวกเธอจะขังเธอไว้ในห้องน้ำ ไม่ให้กินอาหารหรือดื่มน้ำ และตีเธอด้วยเฆี่ยน เพียงเพื่อฟังเธอร้องขอความเมตตา

พวกเธอไม่ให้เธอกินอาหารคุกตามปกติ แต่ปล่อยให้เธอกินอาหารที่เน่าบูดเท่านั้น...

เมธีราที่รู้สึกสิ้นหวังอย่างยิ่ง ในที่สุดเธอก็กรีดข้อมือของตัวเอง ด้วยมีดที่เธอแอบขโมยมา หลังจากที่คนกลุ่มนั้นโยนเธอกลับเข้าห้องขัง

เมื่อเลือดสดไหลออกจากร่างกายของเธอทีละนิด เธอก็รู้ว่า เธอไม่สามารถรอถึงวันกลทีบ์มาขอโทษได้แล้ว

เธอกำลังจะเป็นอิสระแล้ว...