บทที่ 1 ชาตินี้ฉันไม่อยากเจอหน้าเธออีก

วันที่ฝนฟ้าคะนอง ณ คฤหาสน์วังพินี

ในห้องอ่านหนังสือบนชั้นสอง แสงจากไฟแช็กกะพริบเปิดปิด

ดวงตาที่เย็นชาของกลทีบ์ รุจิพร จ้องไปที่รูปภาพที่ถูกฉายบนผนังโดยโปรเจคเตอร์

เป็นภาพของชายหญิงคู่หนึ่งที่กำลังพัวพันกัน ใบหน้าของชายคนนั้นถูกเบลอเอาไว้ แต่ใบหน้าของหญิงสาว กลทีบ์รู้จักเป็นอย่างดี

เพราะนั่นคือภรรยาของเขา เมธีรา สุขปานกุลสตรีอันงามที่สุดในเมืองหลวง

ในวันที่เขาติดอยู่ในทะเลเพลิง จนเกือบจะต้องตาย ผู้หญิงที่บอกว่ารักเขาอยู่ตลอดเวลา และบอกว่าต้องการเขาเพียงแค่คนเดียว กลับหักหลังเขา แล้วไปกับผู้ชายอีกคน...

ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูดังขึ้น นอกประตูมีคนพูดอย่างสุภาพว่า: "ท่านทีบ์ครับ ทางนั้นโทรมาบอกว่า คุณหนูทีราคคลอดก่อนกำหนดอย่างกะทันหัน และกำลังจะคลอดแล้วครับ"

ดวงตาอันแหลมคมของชายคนนั้นขมวดเล็กน้อย ก่อนที่จะลุกขึ้นและเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

ภายในห้องพักผู้ป่วย เสียงกรีดร้องเพราะความเจ็บปวดของหญิงสาวที่กำลังทำคลอดดังออกมา

“เรียกกลทีบ์มา ฉันต้องการเจอเขา”

ถัดจากเธอ คือหญิงสาวในชุดเดรสสีขาวบริสุทธิ์ ยืนอยู่ข้างเตียงผู้ป่วย และกำลังยิ้มเยาะเย้ย

“เมธีรา น้องรักของฉัน เธอไม่รู้เหรอ ว่าเธอทำให้ป้าต้องกลายเป็นอัมพาต ทำให้พี่สาวของฉันต้องตาย และทำให้ฉันไม่สามารถมีลูกได้อีก ทีบ์เกลียดเธอเข้าไส้? ตอนนี้เขารักแค่ฉันคนเดียว เมื่อคืนนี้ เราสองคนยัง ... "

ทันทีที่เธอพูดจบ ก็ถูกเมธีราที่นอนอยู่บนเตียงคว้าคอเสื้อของเธอไว้อย่างแน่น

แม้ว่าใบหน้าของเมธีราจะซีดเซียว แต่ก็ไม่สามารถบดบังใบหน้าที่สวยงามของเธอได้

“เธอมัน...ไร้ยางอาย”

“ไม่ว่าฉันจะหน้าด้านแค่ไหน ก็ดีกว่าเธอ ที่ไปทำเรื่องน่ารังเกียจกับผู้ชายคนอื่นลับหลังเขา”

เมธีรากัดฟัน: "ฉันไม่ได้ทำ"

“อ้อใช่ เธอไม่ได้ทำ” นิรัช ทองคงโน้มตัวไปใกล้หูของเธอ และกระซิบด้วยเสียงที่ได้ยินเพียงสองคน: "ฉันเชื่อ แต่ทีบ์ไม่เชื่อเธอ เขาเชื่อแค่ฉันเท่านั้น”

คำพูดเหล่านี้ ทิ่มแทงความเจ็บปวดของเมธีราทันที

ใช่ กลทีบ์ไม่เชื่อเธอ กลทีบ์... ไม่เชื่อเธอ

เธอผลักนิรัชล้มลงพื้นด้วยแรงทั้งหมด ราวกับว่าบ้าไปแล้ว

เดิมที นิรัชสามารถที่จะยืนทรงตัวได้ แต่ขณะเดียวกัน เสียงฝีเท้าที่กำลังเดินเข้ามาดังมาจากทางประตู

นิรัชจึงล้มลงพื้นตามแรงผลัก และกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

ประตูห้องพักผู้ป่วยถูกเปิดออก ร่างสูงร่างหนึ่งก้าวเดินอย่างรวดเร็วไปทางนิรัช และช่วยพยุงนิรัชลุกขึ้น ก่อนที่สายตาอันเฉียบคมจะกวาดมาหยุดลงที่เมธีรา

ทันทีที่เขาเห็นใบหน้าอันซีดเซียวและผมยุ่งเหยิงที่เปียกโชกด้วยเหงื่อของเธอ หัวใจของกลทีบ์ถูกบีบอย่างไม่มีสาเหต

แต่แล้วก็ได้ยินเสียงของนิรัชที่อยู่ข้างๆพูดว่า: "ทีบ์ คุณอย่าโทษน้องเลย น้องไม่ได้ตั้งใจ น้องผลักฉันเพราะน่าจะเจ็บท้องคลอดมาก ฉันไม่โทษน้องหรอก เจ็บแค่นี้ไม่เป็นไรเลย จริงๆนะ ขอแค่เด็กออกมาได้อย่างปลอดภัย ฉันไม่ถือสาหรอก”

กลทีบ์ซึ่งแต่เดิมมีใบหน้าที่หล่อเหลาอย่างน่าทึ่ง แต่ตอนนี้กลับมองเมธีราด้วยท่าทางโกรธ: "หยิ่งยโสและบ้าบิ่น มีลูกก็ไม่รู้จักควบคุมตัวเอง"

เมื่อเห็นสีหน้าของกลทีบ์ หัวใจของเมธีราก็เหมือนถูกบีบรัดแน่น จนรู้สึกเจ็บแปล่บๆ

นี่คือผู้ชายที่เธอประกาศว่าจะแต่งงานด้วยตั้งแต่ที่เธอยังเป็นเด็ก

“กลทีบ์ ฉันจะหย่ากับนาย เด็กคนนี้...”

เมื่อได้ยินคำว่าหย่า กลทีบ์ก็ก้าวไปข้างหน้าและบีบคอของเธอ พูดด้วยน้ำเสียงที่ทำให้เมธีรารู้สึกหนาวจนเข้ากระดูก: "ผู้หญิงเลวทรามและน่ารังเกียจอย่างเธอ คิดว่าฉันจะยังอยากได้อีกเหรอ? คลอดเด็กคนนี้ออกมาก็พอ แล้วเอาให้นิรัชเลี้ยง ส่วนเธอ ออกไปจากชีวิตฉัน ชาตินี้ฉันไม่อยากเจอหน้าเธออีก"

หลังจากพูดอย่างนั้น เขาก็เหวี่ยงแขนของเมธีราออกไปด้วยความรังเกียจ หันหลังกลับและเดินจากไป

นิรัชหันกลับมา เหลือบมองเมธีราด้วยท่าทีอย่างผู้ชนะ และเดินตามกลทีบ์ออกไป

ชั่ว

รักมาทั้งชีวิต สิ่งที่แลกกลับมา มีเพียงคำว่า 'ชั่ว'

เมธีราเหมือนตกอยู่ในนรกขุมสุดท้าย

กระบวนการคลอด กินเวลานานเจ็ดชั่วโมงเต็มๆ

แต่หลังจากนี้ เธอก็ไม่ตะโกนอีกเลย

แม้ว่าจะต้องกัดฟันจนฟันแตก แต่เธอไม่มีทางปล่อยให้คนนอกห้องได้เยาะเย้ยเธอ

วินาทีที่คลอดเด็กออกมา เมธีราก็หมดสติไป เพราะเธอใช้พลังงานจนหมด

เมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ฟ้าด้านนอกก็มืดเสียแล้ว

เมธีราได้ยินคนในห้องพักผู้ป่วยกำลังซุบซิบอะไรบางอย่างอย่าง

“ได้ยินมาว่าจูงสุนัขมาด้วยสี่ตัว”

“เอาเด็กตัวแค่นั้นให้สุนัขกิน...คิดๆดูแล้วก็น่ากลัวจริงๆ”

จู่ๆเมธีราก็รู้สึกลางสังหรณ์ไม่ดี เธอพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง “พวกคุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร”

พยาบาลคนหนึ่งที่ได้ยินเสียงก็ถึงกับตกใจ

เมธีราตะคอก: "เอาเด็กอะไรป้อนสุนัข ที่นี่เป็นโรงพยาบาลบ้า เด็กมาจากไหน?"

ใช่ ตั้งแต่วันที่รู้ว่าเธอท้อง กลทีบ์ก็สั่งคนให้เอาเธอมาขังในโรงพยาบาลจิตเวชแห่งนี้

เป็นเวลาแปดเดือนเต็มๆ

“เด็กจากไหนอีกล่ะ ก็ลูกของคุณไง คุณคลอดเด็กที่ตายในครรภ์ ถูกคุณหนูนิรัช เอาไปเป็นอาหารสุนัขแล้ว”

เมื่อเมธีราได้ยินสิ่งนี้ ขนทั้งตัวก็ลุกไปหมด

เธอปัดผ้าห่มออกแล้วลงจากเตียง ลากร่างกายที่เหนื่อยล้า จะบผนังไว้แล้ววิ่งออกไปข้างนอก

เมื่อมาถึงประตูหลังของโรงพยาบาล เธอก็เห็นนิรัชและคนรับใช้ชายหลายคนยืนอยู่ตรงนั้นในทันที

ภายในสวน มีเสียงสุนัขหลายตัวกำลังเห่า

“นิรัช เธอทำอะไรลงไป ลูกของฉันอยู่ที่ไหน”

เมื่อนิรัชได้ยินเสียงของเมธีรา ก็หันกลับมา พร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า

“น้องสาวแสนดีของฉัน เธอมันอับโชคจริงๆ อุ้มท้องมาตั้งนาน กลับคลอดเด็กที่ไม่มีชีวิตออกมา ทีบ์รู้สึกรังเกียจมาก บอกว่ามันไม่มงคล เลยสั่งคนให้เอาศพลูกสาวเธอ ไปเป็นอาหารสุนัข”

เธอวิ่งไปอย่างรวดเร็ว แสงจากหลอดไฟ ทำให้มุมปากของสุนัขสองตัว ที่ยังมีคราบเลือดสดเปื้อนอยู่

เมธีรารู้สึกเหมือนหัวใจของเธอถูกฉีกเป็นชิ้นๆ เธอตะโกนอย่างเจ็บเจียนตายพร้อมกับรีบพุ่งตัวไป "ไม่ ไม่..."