บทที่1

บทที่ 1

วสันตฤดู พัดผ่าน จูฮูหยิน คลอดบุตรสาวคนที่ 5 ก่อนหน้านี้ล้วนเป็นบุตรชายทั้งสิ้น เด็กน้อยผิวขาวราวกับหิมะแรก แก้มแดงราวผลผิงกั๋ว(แอปเปิ้ล)

“ยินดีด้วยเจ้าค่ะจูฮูหยิน ท่านได้ลูกสาว” หมอตำแยผู้ที่ทำคลอดให้ทุกท้องรีบเอ่ยบอกทันทีที่ดึงทารกน้อยออกมาจากครรภ์ นางรู้ดีว่าจูฮูหยินอยากได้บุตรสาส ในที่สุดก็สมใจซักที รีบส่งทารกน้อยให้สาวใช้เช็ดด้วยด้วยน้ำอุ่น ทารกก็เปล่งเสียงร้องจ้าออกมาทันที

“อุ้มมาให้ข้า ข้าอยากเห็นนาง” จูฮูหยินเสียงแหบพร่าแทบหมดเรียวแรง ทารกตัวโตเหลือเกิน แม้จะผ่านการคลอดบุตรมาถึงสี่ครั้ง แต่ครั้งนี้หนักหนากว่าที่ผ่านมา

ความเจ็บหน่วงปวดร้าวบนอกยังมิคลายดีก็หมดสติไป เสียงอึกกระทึกวุ่นวาย เจียวเอินจวิ้นจึงค่อยๆลืมตา แสบตาจนตาพร่ามัว จนกระทั้งเริ่มมองเห็นชัดเจน นางกำลังถูกผู้คนแปลกหน้ารายล้อม ‘พวกเจ้าเป็นใคร จะทำอะไรข้า ปล่อยข้าเดัยวนี้’

นางพยายามดีดดิ้นสุดแรงออกจากงื้อมือ แต่นางมิอาจสู้แรงได้ จึงตะโกนร้องจนสุดเสียง แต่เสียงที่เปล่งออกมาเป็นเพียงเสียงของเด็กทารกเท่านั้น

สาวใช้ห่อทารกน้อยด้วยผ้าขาวสะอาดและห่อด้วยผ้าห่มสีแดงผื่นเล็กป้องกันความหนาวอีกชั้น ก่อนมอบทารกคืนสู่อ้อมกอดมารดา

“ลูกสาวของข้า เจ้าดูสินางมองข้าตาแป๋วเชียว น่าเกลียดน่าชังเหลือเกิน”

“ฮูหยินตั้งชื่อคุณหนูว่าอะไรเจ้าค่ะ”

“จูไป๋เสวี่ย นางเกิดหน้าหนาวผิวขาวราวหิมะ “ จูฮูหยินก้มลงหอมแก้มทารกน้อยฟอดใหญ่ ก่อนจะคีบยอดถันป้อนเข้าปากทารกน้อย

“เหมาะกับคุณหนูมากเลยเจ้าค่ะ”

เจียวเอินจวิ้นจ้องมองใบหน้าหญิงสาวที่เรียกนางว่าบุตรสาว หรือนางตายแล้ว เกิดใหม่ นางสิ้มลมหายใจด้วยน้ำมือของโอรสตนเองจริงๆหรือนี่ เจียวเอินจวิ้นค่อยๆหลับตาลง โดยที่ปากยังดูดยอดถันของจูฮูหยินอยู่ตามสัญชาตญาณ

นางตายแล้วจริงๆสิน่ะ อกข้างซ้ายยังคงรับรู้ถึงความเจ็บปวดจากปลายกระบี่ที่ปลิดชีพของโอสรสวรรค์ นางทำผิดอันใด คนที่นางเลี้ยงดูและอุ้มชู มอบอำนาจทุกอย่างให้ แต่เขาก็ไม่เคยพอ ทำการอุกอาจก่อนกบฏ สังหารฮองเต้และฮองเฮา บิดามารดาผู้ให้กำเนิด

นางใช้ชีวิตอยู่ในวังหลังตั้งแต่อายุ 16 ถีบตัวเองจากเฟยกุ้ยหลิน จนขึ้นมาเป็นฮองเฮาได้ เล่ห์เหลี่ยมกลอุบาย ยาพิษทุกแบบนางหยิบใช้มาหมดแล้ว ทำทุกอย่างเพื่อตระกูลและโอสรพระองค์เดียว แม้มือต้องเปื้อนเลือดนางก็ลงมือทำแบบไม่กระพริบตา

เจียวเอินจวิ้นลืมตาขึ้นอีกครั้ง เห็นใบหน้าอ่อนโยนของหญิงที่กำลังคั้นเลือดจากอกให้นางดูดดื่ม แววตาที่ทอดมองมาช่างอ่อนโยนเหลือเกิน ขอบคุณสวรรค์ที่มอบชีวิตให้คนบาปอย่างนางอีกครั้ง

จูไป๋เสวี่ย ทารกน้อยที่เพิ่งลืมตาดูโลกคือนาง มือน้อยๆปะป่ายไปคว้าหน้าอกอีกข้าง แก้มซาลาเปาชุกลงกับอกอวบอิ่ม อบอุ่นเหลือเกิน

พอแล้วกับการแย่งชิงอำนาจ เหนื่อยเหลือเกินกับการแย่งชิง เหนื่อยเหลือเกินกับการยื้ออำนาจเอาไว้ในมือ หาได้มีใครรักนางด้วยความจริงใจ นางจะเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง คราวนี้นางจะถอยให้ทุกคน