บทที่ 40 พยัคฆ์ซ่อนกาย

เผยมู่ซีตื่นก่อนฟ้าสางเพื่อฝึกกระบวนท่าที่จอมยุทธ์ลู่คอยสอนให้ทุกๆ สามวัน ในยามที่ต้องเดินทางไปเรือนของอาจารย์ ศิษย์พี่จะเป็นเตรียมม้าอีกตัวไว้รอนางที่หน้าเหลาสุรา และเพื่อมิให้รบกวนเวลาวาดภาพของนาง อาจารย์จึงได้กำหนดให้นางไปพบในตอนเลิกงาน จอมยุทธ์ลู่และศิษย์พี่คอยสอนนางอยู่จนมืดค่ำ หลังจากที่ทะลวงการเดินลมปราณให้นางแล้ว เผยมู่ซีสามารถต่อกระบวนท่าได้อย่างคล่องแคล่วและรวดเร็ว นางจดจำวิทยายุทธ์ในชาติก่อนของตนได้ทั้งหมด เพียงแต่ไม่อาจจะแสดงตนให้ผู้ใดรู้ว่าเก่งกาจในเวลาอันสั้นด้วยเกรงจะผิดสังเกต

“เจ้าก้าวหน้าเร็วนัก! เพิ่งฝึกไม่ถึงสิบวันฝีมือของเจ้าเท่ากับข้าตอนที่เรียนปีแรกเทียว” จั๋วเหรินหาวทั้งแปลกใจทั้งดีใจ เขามีภาระทางใจอันลึกซึ้งที่ต้องดูแลนางให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้

“เย็นนี้ ศิษย์พี่จะเลี้ยงเนื้อข้าอีกหรือไม่?”

“เจ้าอยากกินอะไรข้าก็เลี้ยงทั้งนั้น”

เผยมู่ซีดวงตาเป็นประกายวาววับหลังจากที่ไปพบอาจารย์แล้ว ศิษย์พี่ก็จะเลี้ยงอาหารอร่อยๆ นางทุกครั้ง ของโปรดของนางคือเนื้อวัวอบของเหลาสุราของ จั๋วเหรินหาว ยามได้กินก็รู้สึกเหมือนมีพละกำลังมากขึ้น นางรู้สึกว่าตนเองร่างกายแข็งแรงและเนื้อตัวไม่เหลวอีกแล้ว

“เช่นนั้นข้า...”

“อยากกินเนื้อวัวอบ”

“ท่านรู้ทันข้าเกินไปแล้ว!” นางยิ้มกว้างอย่างถูกใจ

“เจ้าสั่งอย่างเดิมทุกครั้งอยู่แล้ว...จะทำท่าคิดทำไมกัน?”

จั๋วเหรินหาวรู้สึกผิดปกติที่องค์ชายสิบห้าทรงหายเข้าเมืองหลวงไปเกือบสิบวันแล้วยังไม่มีทีท่าจะกลับมา นับตั้งแต่มาดูแลการวาดภาพและปฏิสังขรณ์วัดลู่เซี่ยน องค์ชายก็ไม่เคยออกจากอำเภอเฉินไปนานเกินเจ็ดวัน อำเภอเฉินนับว่าเป็นอำเภอที่อยู่ใกล้เมืองหลวงใช้เวลานั่งรถม้าจากเช้าจรดบ่ายก็ถึง

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าเหตุใดองค์ชายจึงเข้าเมืองหลวงนานกว่าปกติ?”

“ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร? ข้าเป็นแค่ลูกจ้าง นี่ก็เร่งวาดภาพให้เสร็จก่อนองค์ชายจะเสด็จกลับมาจะได้ไม่ถูกตำหนิ”

“เจ้ารับผิดชอบงานเยอะหรือไม่?” คุณชายน้อยจั๋วรู้แต่เพียงว่าทุกครั้งที่เขาไปดูนางทำงานก็เห็นนางวาดภาพไปเรื่อยๆ เมื่อผนังหนึ่งเสร็จนางก็จะขยับไปผนังต่อไป ดูเหมือนงานของนางจะไม่มีที่สิ้นสุด

“ยิ่งได้งานเยอะสิยิ่งดี ที่ข้าเร่งทำก็เพราะว่าหากจิตรกรคนใดวาดเสร็จแล้วก็สามารถรับงานเพิ่มและได้เงินเพิ่มด้วย”

“มิน่าเล่า! ข้าเห็นเจ้าวาดเสร็จแล้วก็ขยับไปวาดอีกผนัง ที่แท้เจ้าก็งกนี่เอง”

เผยมู่ซียิ้มเจ้าเล่ห์ “ทำงานให้องค์ชายรายได้เยอะนี่นา! ถ้าไม่เร่งมือก็เท่ากับทิ้งโอกาสน่ะสิ ศิษย์พี่ลองคิดดู! การบูรณะวัดจะมีสักกี่คราวกัน ข้าจึงต้องรีบฉวยโอกาสไว้”

“เจ้าพูดได้ดี! เช่นนั้นคงเป็นข้าที่พูดผิด เจ้ามิได้งกต้องเรียกว่ามองการณ์ไกลต่างหาก”

เผยมู่ซีรีบยกนิ้วโป้งขึ้น “ท่านฉลาดมากศิษย์พี่!”

เสี่ยวเอ้อถือจานเนื้ออบหอมอบอวลยั่วน้ำลายเข้ามาพอดี สายตาของนางจับจ้องแต่จานเนื้อไม่วางตา จั๋วเหรินหาวมองตามแล้วได้แต่ส่ายหน้า

“ที่แท้เจ้าประจบกินอาหารข้าโดยไม่เสียสักอีแปะ!”

“ศิษย์พี่ วันนี้วันคล้ายวันเกิดข้า ท่านก็ยอมให้ข้าสักหน่อยก็แล้วกัน”

จั๋วเหรินหาวยิ้มกริ่ม “ได้ๆ เจ้ากินให้อร่อยข้าขอตัวสักครู่”

เผยมู่ซีพยักหน้างึกงักตั้งใจคีบเนื้อวัวอบที่ตัดเป็นชิ้นเล็กๆ บนจานอย่างตั้งใจ นางทั้งเคี้ยวทั้งยิ้มจนมิได้สนใจเจ้าของเหลาที่หายไปแม้แต่น้อย จั๋วเหรินหาวหยิบกล่องไม้ขนาดสองฝ่ามือเดินออกมาวางบนโต๊ะ

“ของขวัญที่ข้าเตรียมไว้ให้เจ้า...ลองเปิดดูสิว่าชอบหรือไม่?”

สาวน้อยจิ้มเนื้อวัวชิ้นสุดท้ายเข้าปากเงยหน้ามองดูศิษย์พี่ที่นั่งลุ้นอยู่เบื้องหน้ารอให้นางเปิดของขวัญ สายตาของนางกล่าวคำขอบคุณพร้อมกับพยักหน้ารับอย่างยินดี นางวางตะเกียบ เลื่อนจานเปล่าออกไปด้านข้างแล้วดึงกล่องไม้มาตรงหน้า เมื่อเปิดฝาออกดูก็ถึงกับตะลึง

“นี่มัน....มีดของร้านสกุลเย่! ศิษย์พี่! ท่านให้ข้าจริงๆ หรือ?” เผยมู่ซีลูบคลำปลอกมีดที่แกะสลักด้วยความปลาบปลื้ม ชาติก่อนนางเคยแอบเก็บเงินอยู่หลายเดือนเพื่อไปซื้อมีดสั้นที่คล้ายเล่มนี้มาซ่อนไว้ใต้หมอนแต่ถังฮูหยินรู้เข้าก็ให้สาวใช้มาแอบหยิบเอา ครั้นนางไปขอคืนถังฮูหยินกลับอ้างว่าไม่รู้ เผยมู่ซีจึงได้แต่เจ็บใจ ภายหลังกลับไปที่ร้านนั้นอีกครั้งก็พบว่ามีคนเอาไปขายคืน นางไม่อาจจะหาเงินมาซื้อได้ทันจึงถูกผู้อื่นตัดหน้าไปเสียก่อน

“ข้าคิดแล้วว่าเจ้าต้องชอบ...ข้าฝากคนไปซื้อมาน่ะ! เจ้าเป็นศิษย์น้องเพียงคนเดียวของข้า ควรจะมีอาวุธประจำตัวไว้บ้าง”

เผยมู่ซีประสานมือโค้งศีรษะอย่างงดงาม “ขอบคุณศิษย์พี่ เป็นของขวัญที่ข้าชอบมาก ต่อไปข้าจะพกติดตัวทุกวันเลยเชียว”

จั๋วเหรินหาวยิ้มทั้งปากทั้งตา “ได้ยินว่าเจ้าชอบข้าก็ดีใจแล้ว”

“วันนี้ข้าไปส่งเจ้าถึงจวนเลยก็แล้วกัน จะได้ถือโอกาสไปคารวะท่านแม่ของเจ้าด้วย มิได้เจอกันหลายวันแล้ว”

“ท่านไม่เจอท่านแม่ข้าแค่ครึ่งเดือนไม่นับว่านานหรอกนะศิษย์พี่”

“สำหรับข้า...นับว่านานมากเลย เช่นนั้นวันนี้เอาของไปฝากจังฮูหยินด้วยดีกว่า หากข้าไปมือเปล่าจะดูไร้มารยาทไปสักหน่อย”

“ท่านนับว่าเป็นคนกันเองกับจวนสกุลชิงแล้ว ไม่ต้องเอาสิ่งใดไปฝากก็ได้นะ”

“ยิ่งเป็นคนกันเองนั่นล่ะ ยิ่งต้องดูแลให้มาก จวนเจ้ามีเพียงเหล่าลู่คอยดูแลเพียงคนเดียว ข้ายิ่งสมควรจะไปช่วยเหลือ”

“เอาล่ะๆ แล้วแต่ท่านเลยก็แล้วกัน เงินทองท่านมิได้เดือดร้อน อาหารการกินก็เหลือเฟือแบ่งปันพวกข้าบ้างก็คงไม่ยากจนลงกี่มากน้อยหรอกกระมัง?”

จั๋วเหรินหาวยิ้มขำ “เจ้าประชดประชันข้าเช่นนี้ ตกลงว่าไม่อยากได้ของฝากใช่หรือไม่?”

“อยากได้ๆ ฐานะของข้ามิได้ร่ำรวยพอจะเย่อหยิ่งหรอก ศิษย์พี่ให้สิ่งใดข้ายินดีรับไว้ทั้งหมดนั่นล่ะ”

เจ้าของเหลาสุราจึงหันไปสั่งเสี่ยวเอ้อให้นำขนมดอกกุ้ยฮวาใส่ปิ่นโตไม้เตรียมไว้ “ป่านนี้คนที่เรือนเจ้าคงจะกินข้าวเย็นกันเรียบร้อยแล้ว ข้าเตรียมขนมดอกกุ้ยฮวาให้แทนก็แล้วกัน”

“ข้าอยากกินพอดีเลย ขนมดอกกุ้ยฮวาร้านท่านอร่อยเหมือนที่ภัตตาคารบึงหงส์เลยเทียว”

จั๋วเหรินหาวเลิกคิ้วเล็กน้อย “เจ้าเคยกินขนมที่ภัตตาคารบึงหงส์ด้วยหรือ?”

เผยมู่ซีเพิ่งนึกได้ว่าตนเองพลาดไปเสียแล้ว ภัตตาคารบึงหงส์อยู่ในเมืองหลวงซึ่งร่างของชิงหลานที่นางอาศัยอยู่นี้ไม่เคยไปมาก่อน

“เอ่อ!....ข้าพูดตามคนที่เคยกินเขาว่ามาน่ะ ในเมื่อภัตตาคารบึงหงส์เป็นภัตตาคารอันดับหนึ่งของเมืองหลวงย่อมต้องทำขนมได้อร่อยแน่ๆ”

คุณชายจั๋วเห็นนางทำหน้าซื่อๆ ก็พยักหน้ารับ “ใช่แล้ว! ขนมและอาหารที่นั่น ล้วนได้พ่อครัวฝีมือดีพอๆ กับพ่อครัวหลวง หากมีโอกาสเข้าเมืองหลวงข้าจะพาเจ้าไปกินให้หนำใจเลยเทียว”

“ขอบคุณศิษย์พี่ใหญ่ล่วงหน้า ข้ารับรองว่าจะกินให้เต็มคราบเทียว”

“ถ้างั้นข้าคงต้องเตรียมเงินไปเลี้ยงเจ้าเพิ่มอีกเยอะเลยสิ!”

“ข้าจะกินไม่ให้เหลืออย่างแน่นอน!”

ทั้งสองขี่ม้าเคียงคู่กันไปจนถึงหน้าจวน เหล่าลู่ที่นั่งรออยู่ก็รีบลุกขึ้นต้อนรับแล้วรับม้าไปผูกให้ จั๋วเหรินหาวถือปิ่นโตไม้เถาใหญ่ตามศิษย์น้องเข้าไปในเรือนใหญ่

บุรุษผู้หนึ่งที่ซุ่มดูอยู่ข้างนอกเมื่อเห็นทั้งสองเดินเข้าเรือนก็ได้แต่ถอนใจ ทีแรกเขาคิดจะโจนขึ้นไปบนกำแพงแอบเข้าไปดูสถานการณ์ภายในให้ชัดแจ้งกับตา ทว่าคราวก่อนที่เขามาแอบตามคุณหนูชิงกับสาวใช้ ซุ่มดูอยู่จนดึกจึงเห็นว่ามีโจรย่องเบาสองคนคิดจะลอบเข้าจวนสกุลชิง กลับถูกเหล่าลู่โผล่มาสกัดเข้าไว้ ทีแรกเขาคิดจะเข้าไปช่วย ทว่ายังไม่ทันจะขยับตัวก็ได้เห็นพ่อบ้านสกุลชิงผู้นั้นใช้พลังเท้าถีบหัวขโมยสองคนจนกระเด็นโดยมิได้ขยับร่างแม้สักก้าว

....ที่แท้จวนสกุลชิงแห่งนี้ก็มีพยัคฆ์ซ่อนกายอยู่!

******************