เกาะขังรัก - สถานที่กักขัง

สิงหาจอดรถคันเก่าแต่คุณภาพยังคับแน่นเข้าในที่ประจำ เวลาเย็นแบบนี้คนงานและชาวประมงที่ทำงานตรงนี้ทุกวันต่างแยกย้ายกันกลับบ้านหมดแล้ว และที่สิงหาเลือกมาถึงที่นี่ในตอนนี้ก็เพราะต้องการความเป็นส่วนตัวจากสายตาสอดรู้สอดเห็นของคนอื่น

คนที่นี่ไม่ใช่คนที่เกาะของเขา แม้ทุกคนจะไม่มายุ่งวุ่นวาย แต่คงไม่แคล้วได้เป็นขี้ปากอยู่ดี

แปะ!

“ตื่น”

มือหยาบกร้านตามประสาคนทำงานแตะลงบนแขนเรียวเล็กด้วยแรงที่ไม่เบานัก สิงหาทำงานหนักมาทั้งชีวิต ไม่เคยต้องถนอมใคร เพราะฉะนั้นเขาจึงกะแรงกับผู้หญิงที่ตัวผอมจนแทบจะปลิวได้แบบนี้ไม่ถูก

คนถูกตีสะดุ้งตื่นทันที สิ่งแรกที่ณัฐรินีย์เห็นคือความมืด เธอตกใจเล็กน้อย ก่อนจะระลึกได้ว่าตัวเองถูกจับตัวมาและตาก็ถูกปิดไว้ ดังนั้นเธอจึงผ่อนจังหวะหายใจให้กลับมาเป็นปกติ รวมถึงบังคับหัวใจที่เต้นแรงให้สงบลง

“ตื่นแล้วก็ลง” สิงหาเดินอ้อมไปอีกฝั่ง เขาเปิดประตูรถให้คนที่ถูกปิดกั้นการมองเห็น แต่อีกฝ่ายกลับนั่งนิ่งไม่ยอมขยับจนเขาเผลอจิ๊ปาก “ทำไมไม่ลงอีก?”

“ที่นี่ที่ไหน?”

“ถ้าฉันบอก ฉันจะปิดตาเธอทำไม?”

คำพูดของอีกฝ่ายทำให้ณัฐรินีย์รู้สึกว่าตัวเองช่างโง่เง่าเหลือเกิน เธอพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะก้าวลงจากรถคันสูงโดยที่มีมือหยาบกร้านคอยประคองไม่ห่าง

สิงหาไม่ได้อยากถูกเนื้อต้องตัวผู้หญิงคนนี้นัก แต่ถ้าปล่อยให้เธองมทางเองวันนี้คงไม่ได้กลับเกาะ นี่ก็เย็นมากแล้ว ถ้ากลับดึกกว่านี้จะอันตราย เขาไม่ได้พาเธอมาตายกลางทะเลหรอกนะ

“เดินไป”

“ดะ...เดี๋ยวสิ”

“อะไรอีก?” สิงหาขมวดคิ้ว เขารู้สึกหงุดหงิดใจที่ผู้หญิงคนนี้เรื่องเยอะเหลือเกิน แต่ก็สมกับเป็นลูกผู้ดีตีนแดง พ่อแม่ตามใจจนกลายเป็นคนไร้ความรับผิดชอบแบบนี้

“ฉัน... อยากเข้าห้องน้ำ”

“กลั้นไว้ก่อน อีกครึ่งชั่วโมงค่อยเข้า”

“ไม่ได้!” หญิงสาวปฏิเสธเสียงดังลั่น ไม่ได้แล้วจริงๆ เธอไม่สามารถอดทนไปอีกครึ่งชั่วโมงได้อีกแล้ว “ให้ฉันเข้าเถอะนะ ฉันไม่ไหวแล้ว”

“เธอนี่มัน...”

สิงหาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ พื้นฐานของชายหนุ่มเป็นคนทำอะไรรวดเร็ว คติประจำใจของคนที่ทำงานหามรุ่งหามค่ำแบบเขาคือเวลามันไม่เคยคอยท่า เพราะฉะนั้นสิงหาไม่เคยปล่อยให้เวลาผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์เลยซักครั้ง

ยกเว้นช่วงเวลาสามปีนั้นที่เขาต้องใช้ชีวิตอย่างคนพิการ

“โอ้ย!”

สิงหาคลายมือออก หลังจากได้ยินเสียงร้องจากเจ้าของแขนเล็กที่เขาบีบอยู่

พอคิดถึงเรื่องนั้นทีไรสิงหามักจะใจร้อนและอารมณ์รุนแรงกว่าปกติ เขาเกลียดตระกูลนั้นเป็นที่สุด ตระกูลที่ทำให้เขาเสียเวลาไปสามปีเต็มๆ อนาคตที่กำลังสดใสดับวูบลงเพราะความประมาทจากผู้หญิงคนนี้ และที่น่าเจ็บใจที่สุด... คือการที่กฎหมายแสนศักด์สิทธิ์ทำอะไรครอบครัวนี้ไม่ได้เลย เพราะพวกเขามีเงินล้นฟ้า

และนี่คือแรงจูงใจในการใช้ศาลเตี้ยของสิงหา ในเมื่อกฎหมายทำอะไรไม่ได้ เขาก็จะพิจารณาโทษให้คนพวกนั้นเอง

“โอ้ย! อย่าบีบ ฉันเจ็บ!”

เธอร้อง เพราะเขาเผลอบีบแขนเล็กๆ นั่นอีกครั้ง

ใจเย็นสิงหา ชายหนุ่มบอกตัวเองในใจ พลางคลายมือที่บีบแน่นยิ่งกว่าคีมเหล็กออก ยังไงตอนนี้เขาก็ได้ตัวผู้หญิงคนนี้มาแล้ว ป่านนี้คนที่บ้านของเธอคงนั่งไม่ติด ส่งคนตามหาลูกสาวสุดที่รักกันให้วุ่น แต่อย่าคิดว่าจะเจอได้ง่ายๆ เพราะเขาจะไม่ปล่อยตัวณัฐรินีย์กลับไป จนกว่าจะเห็นความทรมานของครอบครัวนั้น อย่างน้อยก็ต้องเทียบเท่ากับช่วงเวลาสามปีที่เขาทรมานเพราะเดินไม่ได้

“จะไปไหน?”

เสียงใสเอ่ยถาม เมื่อแขนที่ยังไม่หายเจ็บถูกลากแถ่ดๆ ไปตามทางที่มืดมน เธอไม่รู้เหนือรู้ใต้ ไม่รู้อะไรเลยนอกจากเสียงคลื่นน้ำตีกับฝั่งที่ทำให้รู้ว่าตอนนี้คงอยู่ใกล้กับทะเลมากๆ อาจจะห่างกันไม่ถึงสิบเมตรด้วยซ้ำ

“จะเยี่ยวไม่ใช่หรือไง?”

“ฉี่! ฉันจะฉี่!” ณัฐรินีย์แก้ เธอยังกระดากปากที่จะพูดแบบนั้น แต่คำพูดของเธอกลับไม่ได้เข้าไปในหูของผู้ชายที่จับแขนเธออยู่เลย

“จะเยี่ยวก็ตามมา”

หรือหนวดที่ขึ้นมันปิดกั้นการได้ยินของเขาไปหมดแล้วนะ?

ณัฐรินีย์ถูกเปิดตาครั้งแรกในรอบหกชั่วโมง เธอกวาดตามองห้องน้ำแคบๆ ที่ไม่สะอาดเท่าไหร่ด้วยใบหน้าที่บอกอารมณ์ไม่ถูก สมัยอยู่ที่อเมริกา เธอไม่ได้อยู่อย่างหรูหราก็จริง แต่ก็ไม่เคยแย่ขนาดนี้มาก่อน

“เข้าไปสิ อย่าตุกติกนะ ไม่งั้นฉันฆ่าเธอแน่”

“เหอะ!” คิดว่าคนอย่างณัฐรินีย์กลัวตายหรือไง ถ้ากลัว เธอไม่ยอมตามมาถึงที่นี่หรอก

หญิงสาวสะบัดผมใส่ผู้ชายหนวดยาว ก่อนจะก้าวอาดๆ เข้าไปในห้องน้ำที่มีเพียงห้องเดียว คนที่จับเธอมารออยู่ด้านนอกห่างกันแค่ประตูกั้น เขาคงกลัวว่าเธอหนี แต่เธอจะหนีไปไหนได้นอกจากแปลงร่างเป็นแมลงสาบแล้วมุดท่อออกไป

ใช้เวลาเพียงไม่นานหญิงสาวก็จัดการธุระส่วนตัวเสร็จ โชคดีที่แม้ภายนอกจะดูแย่ แต่ภายในห้องน้ำก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่ ไม่มีกลิ่นไม่พึงประสงค์ และดูสะอาดสะอ้านเหมือนถูกทำความสะอาดวันละหลายครั้ง

ปัง! ปัง! ปัง!

“เสร็จหรือยัง!!”

ณัฐรินีย์สะดุ้ง เธอเผลอส่งค้อนให้คนหลังประตูทั้งๆ ที่มองไม่เห็นอีกฝ่าย ผู้ชายอะไรใจร้อน เสียงดัง กักขฬะ และไร้อารยธรรมได้ขนาดนี้

หญิงสาวผลักประตูให้เปิดออกแรงๆ ตั้งใจจะให้โดนหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดยาวๆ นั่นด้วยซ้ำ แต่อีกฝ่ายดันรู้ทันและหลบได้ก่อน ตาคมจ้องมองมาอย่างคาดโทษแต่หญิงสาวกลับไม่สนใจ เสียงดังมาเธอก็รุนแรงกลับ แค่นี้ก็หายกันแล้ว

“ไปได้แล้ว”

ผ้าสีดำคาดปิดที่ตาอีกครั้ง โลกของณัฐรินีย์กลับมามืดสนิท ต้นแขนของเธอถูกจับไว้แน่น เธอทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินตามสิงหาไปโดยไม่รู้ชะตากรรมต่อจากนี้ของตัวเอง

“นายครับ...” สิงหาถลึงตาใส่ลูกน้องที่รออยู่ที่เรือ เพราะอีกฝ่ายเผลอเรียกเหมือนที่เรียกเขาทุกครั้งต่อหน้าผู้หญิงคนนี้ “เอ่อ... นายสิงห์ เรือเรียบร้อยแล้ว”

"ขอบใจ”

“เรืออะไร นายจะพาฉันไปไหน?”

“ไม่ต้องถามได้ไหม?” สิงหาเอ่ยเสียงเย็น เธอทำให้เขาสายไปเกือบสิบนาที ทั้งยังถามมากจนน่ารำคาญ “ถอดของมีค่าทุกอย่างออกมาให้หมด โดยเฉพาะของที่สามารถติดตามตัวเธอได้ ถ้าฉันรู้ว่าเธอตุกติกฉันจะโยนเธอลงไปในทะเล ให้ที่บ้านเธอตามหาเธอในทะเลก็แล้วกัน แต่ฉันไม่รับปากนะว่าจะเจอเธอในสภาพไหน”

ณัฐรินีย์ลังเลอยู่ซักพัก แต่ในที่สุดเธอก็ยอมถอดเครื่องประดับทุกอย่างออก มือถือที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงเธอก็ยื่นมันให้เขา

“หมดหรือยัง?”

“หมดแล้ว?”

“แน่ใจ?”

“จะค้นไหมล่ะ?” หญิงสาวอ้าแขนออกเปิดทางให้เขาเข้ามาค้นหา เธอไม่เหลืออะไรติดตัวแล้ว เขาจะเอาอะไรกับเธออีก

สิงหามองสิ่งที่ผู้หญิงตรงหน้าทำแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้าไปมา ไม่มีผู้หญิงดีๆ ที่ไหนยอมให้ผู้ชายสัมผัสร่างกายง่ายๆ แบบเธอ มุมปากหลังหนวดยาวยกยิ้มเยาะ ไปอยู่ที่อเมริกาลูกสาวคนโปรดของตระกูลดังคงใจแตกน่าดู

“ฉันฝากลุงเอาไปทิ้งอีกจังหวัดหน่อยนะ อย่าให้พวกมันตามมาที่นี่ได้”

“ครับ... ได้ เดี๋ยวลุงจัดการให้”

“ขอบคุณ”

สิงหามองตามจนร่างของลุงมิ่ง คนที่ชายหนุ่มให้ความไว้ใจเป็นอันดับต้นๆ เดินจากไปจนลับสายตา เมื่อกลับมาอยู่กันสองต่อสองอีกครั้ง สิงหาก็ออกคำสั่งเสียงดุ

“ลงไป”

“ลงอะไร ฉันมองไม่เห็น”

“จิ๊! เธอนี่มันตัวปัญหาจริงๆ” สิงหาปล่อยมือจากต้นแขนเล็ก เขากระโดดเพียงครั้งเดียวก็ลงไปยืนเด่นเป็นสง่าอยู่กลางสปีดโบ๊ท

“ใครใช้ให้นายจับฉันมาล่ะ อ๊ะ!”

เถียงไม่ทันจบ ร่างของเธอก็เหมือนถูกดึงให้ตกลงไปในหลุมอะไรซักอย่าง ณัฐรินีย์เผลอหลับตาปี๋ คิดในใจว่าคงเจ็บหรือไม่ก็ตกน้ำแล้วแน่ๆ แต่สิ่งที่เธอรับรู้ได้กลับกลายเป็นแค่อ้อมแขนอุ่นๆ และแผ่นอกแข็งๆ ของใครบางคนที่เธอซบอยู่

“จะซบอีกนานไหม?”

“โอ๊ะ!” หญิงสาวรีบถอยห่าง และนั่นก็ทำให้เธอรู้ว่าเขาคลายอ้อมแขนอุ่นๆ ออกไปตั้งนานแล้ว มีแต่เธอที่เผลอซบอกกว้างๆ ของเขาด้วยความลืมตัวอยู่คนเดียว “โทษที”

สิงหาไม่สนใจ เขาดันร่างบางให้ไปนั่งลงเรียบร้อย

“นั่งตรงนี้ อย่าตุกติก เพราะฉันไม่รับปากว่าเธอจะตกทะเลหรือเปล่า”

ขู่เก่งเหลือเกิน

ณัฐรินีย์นินทาอีกฝ่ายในใจ ตั้งแต่เจอกันจนถึงตอนนี้เขาขู่เธอไปกี่ครั้งแล้ว แต่ก็ไม่เห็นจะทำจริงซักครั้ง

แต่หลังจากนั้นเพียงไม่กี่นาทีณัฐรินีย์ก็เข้าใจว่าครั้งนี้เขาไม่ได้ขู่ ความเร็วที่ไม่กล้าประเมินว่ากี่กิโลเมตรต่อชั่วโมงทำให้เธอต้องรีบคว้าที่จับไว้ เพราะไม่อย่างนั้นเธอคงตกลงไปในทะเลจริงๆ

กว่าครึ่งชั่วโมงที่หญิงสาวต้องนั่งเกร็งอยู่แบบนั้น เธอรู้สึกขอบคุณเขาเป็นครั้งแรกที่ปิดตาเธอไว้ เพราะถ้าได้เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด เธอคงเป็นลมอยู่บนสปีดโบ๊ทลำนี้ไปแล้ว

“เปิดตาแล้วยังจะเดินช้าอีก”

สิงหาหันไปบ่น เขาเปิดตาให้เธอตั้งแต่มาถึงเกาะแล้ว จึงไม่จำเป็นต้องถูกเนื้อต้องตัวของเธออีก แต่กลับกลายเป็นว่าพอเปิดตาณัฐรินีย์กลับเดินช้ากว่าเดิมจนน่ารำคาญ

วันนี้เขารำคาญผู้หญิงคนนี้ไปกี่ครั้งแล้วไม่อยากจะนับเลย

“ฉันก็รีบอยู่นี่ไง!” แต่ขาเธอมันสั่น แค่เดินช้าๆ ยังยาก นับประสาอะไรกับการเดินตามผู้ชายขายาวๆ นั่นให้ทัน

“เป็นอะไร กลัว?”

สิงหายิ้มเยาะ ถ้าไม่กลัวที่นี่คงใจแข็งน่าดู เกาะนี้เป็นเกาะที่สวยและสมบูรณ์มากในเวลากลางวัน แต่พอมาในเวลากลางคืนความสมบูรณ์ของเกาะก็ทำให้บรรยากาศดูน่ากลัว ทั้งต้นไม้ใหญ่ ทั้งบรรดาสัตว์เล็กใหญ่ที่ส่งเสียงร้องเป็นระยะๆ ชวนให้ขนลุก

ณัฐรินีย์ไม่ได้ตอบอะไร เธอพยายามเดินตามคนที่เดินอยู่ตรงหน้าจนทัน ไม่รู้ว่าเธอคิดไปเองหรือเปล่า... แต่เหมือนว่านายสิงหาคนนี้จะเดินช้าลงเพื่อรอเธอ

เป็นผู้ชายที่ปากร้ายแต่ใจดีสินะ...