บทนำ

บทนำ

…

ผู้หญิงคนหนึ่งที่รักผู้ชายคนหนึ่งหมดหัวใจ จนวันหนึ่งเธอได้มีฐานะเป็นเมียถูกต้องตามกฎหมาย เธอคิดเสมอว่าความสุขที่รอคอยมานานกำลังจะเกิดขึ้น การได้แต่งงานกับคนที่เธอแอบรักมานานและได้ครอบครองเขาในฐานะภรรยามันเป็นสิ่งเดียวที่ปรารถนามาตลอด

ทว่าความสุขที่เธอได้ครอบครองมันมาพร้อมกับความเจ็บปวด การเป็นเมียที่ไม่เคยได้ทำหน้าที่เมียมันช่างเจ็บเจียนตาย ใคร ๆ ต่างก็รู้จักเธอในฐานะภรรยาได้ออกงานสังคมแต่ใครจะรู้ว่าการขึ้นชื่อว่าเมียหลวงมันทุกข์ทรมานขนาดไหน หน้าที่ที่ควรจะเป็นของเธอกลับเป็นคนอื่นที่เข้ามาทำหน้าที่แทน

ทำไมเธอถึงโชคร้ายได้พบเจอกับรักที่เจ็บปวดด้วย ทำไมเธอถึงต้องนอนกอดลูกตามลำพังคนเดียว ครอบครัวที่เธอสร้างด้วยความรักกลับมีเพียงเธอและลูกในคฤหาสน์หลังใหญ่ที่มีเพียงความว่างเปล่า น้ำตาของผู้หญิงคนหนึ่งไหลรินออกมาจากความปวดร้าวมีเพียงเธอเท่านั้นที่เข้าใจกับคำว่า…‘เมียหลวง’

ชายหนุ่มร่างสูงแต่งชุดสูทดูดีมีภูมิฐานสาวเท้าเข้ามาในสุสานแห่งหนึ่ง ใบหน้านิ่งขรึมฉายแววความเรียบเฉยผ่านดวงตา

เท้าใหญ่หยุดนิ่งเมื่อถึงที่หมาย แล้วมองไปยังรูปถ่ายของผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า ผู้หญิงที่เป็นทุกอย่างในชีวิตของเขา

“ผมเอาดอกคาร์เนชันที่แม่ชอบมาให้ครับ” พายุคุกเข่านั่งลงแล้ววางช่อดอกไม้ด้านหน้ารูปถ่ายแม่บังเกิดเกล้า

คาร์เนชันดอกไม้ที่แทนด้วยความรัก พายุจำได้ดีทุกครั้งที่แม่ยืนมองดอกคาร์เนชันรอยยิ้มมักปรากฏบนใบหน้าของปิ่นมุกแม่ของเขาเสมอ รอยยิ้มที่ไม่อาจได้เห็นมันอีกต่อไปนี้ เขาเอื้อมมือไปลูบเบา ๆ ที่หน้าของปิ่นมุก หวนนึกถึงวันวานที่ได้อยู่ร่วมกัน นึกถึงความสุขที่เขาเคยได้รับในวัยเด็กจากผู้เป็นแม่

“...” ไม่มีคำใดเอ่ยออกมาอีก อุบัติเหตุครั้งนั้นพรากหัวใจของเขาไป พายุยังจำทุกอย่างได้ดีอย่างกับมันเพิ่งเกิดขึ้น และยิ่งเขาคิดถึงมันเท่าไรความเจ็บปวดในอดีตมักจะย้อนกลับมาทำร้ายเขา การถอยห่างออกมามันเป็นทางเดียวที่ทำให้เขาพอจะหาความสุขจากด้านนอกได้บ้าง

ครืด ครืด~ เสียงรบกวนจากกางเกงทำให้พายุหลุดออกจากภวังค์ ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องบางออกมาก้มมองชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอ

“หืม” น้ำเสียงนิ่งเฉยเอ่ยออกมาหลังจากกดรับสาย

(พายุอยู่ไหนคะ) ต่างจากนางแบบสาวที่เอ่ยเสียงหวานอย่างออดอ้อน

“ทำไม”

(ณิชาคิดถึงอะค่ะ วันนี้มาหาณิชารึเปล่า) เธอพูดต่อถึงแม้พายุจะพูดเสียงแข็งแต่มันก็เป็นเรื่องปกติและชินกับนิสัยของเขาแล้ว

“ไม่ทำงานเหรอวันนี้”

(ถ่ายแบบอีกเซต เดี๋ยวก็เสร็จแล้วค่ะ)

“อืม คืนนี้เดี๋ยวเข้าไป”

(จริงนะคะ อย่าหลอกให้ณิชาดีใจเล่นนะ)

“อืม...”

“...มีอะไรอีกไหม”

(คุณจะค้างที่คอนโดณิชารึเปล่า ณิชาจะได้เตรียมอาหารค่ำไว้ด้วยเลย)

“คืนนี้ฉันออกงานไม่ต้องเตรียมไว้ ดึก ๆ เดี๋ยวเข้าไป” เมื่อเขาสั่งเสร็จก็เลื่อนมือถือออกเพื่อจะตัดสายแต่...

(พายุไปร่วมงานคุณพิมพ์เหรอคะ ให้ณิชาไปด้วยได้ไหม) เพราะเธออยู่ในแวดวงบันเทิงจึงรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับงานเดินแบบและไม่พลาดที่จะสืบความเคลื่อนไหวจากกลุ่มเพื่อน ๆ ของพายุทุกคน

“ไม่ได้!!” พายุตะคอกเสียงเด็ดขาดแล้วตัดสายทิ้งโดยไม่แคร์ความรู้สึกปลายสายอะไรทั้งสิ้น เขาก้มมองปิ่นมุกแม่ของเขาอีกครั้ง แววตาแสนเศร้าฉายออกมาให้เห็นและไม่เคยแสดงให้ใครได้เห็นแต่มักเกิดขึ้นที่นี่บ่อยครั้ง

“แล้วผมจะแวะมาหาใหม่นะครับ แม่...”