บทที่3.คำท้าทายที่ยอมไม่ได้เลย(จริงๆ)....

เขาเบิกตาโต เมื่อเจอคนหน้าคุ้น ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปาก จิบบรั่นดีในแก้ว แกล้มกับการจับตามองประชาสัมพันธ์คนสวย จอมหยิ่งคนนั้นนั่นเอง

หล่อนปรากฏตัวขึ้น พร้อมกับโปรยเสน่ห์ไปทั่ว จนหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่จ้องกันจนตาแทบถลน

“ชอบอวดก็ไม่บอก”

เจรามี่รำพึง ลดสายตามองสำรวจแม่สาวสุดเอ็กซ์ทั้งตัว

นิสานั่งจิบเครื่องดื่มผสมแอลกอฮอล์จางๆ จนเริ่มมึน เธอทำตามคำพูด ทำแค่การนั่งมองเพื่อนๆ ไม่ได้ออกไปวาดลวดลายอยู่กลางฟลอร์เหมือนเคย

ดวงตาหวานฉ่ำกวาดมองไปรอบๆ ตัวไม่ได้เน้นที่ไหนเป็นหลัก จนไปสะดุดตากับโต๊ะในมุมมืด มีชายลักษณะดูคุ้นตานั่งอยู่ จนเธอเผลอมองแบบเป็นจริงเป็นจัง แต่โต๊ะตัวนั้นตั้งอยู่ในมุมอับ จึงมองเห็นไม่ชัด แต่เมื่อเพื่อนๆ โบกมือให้ นิสาจึงหมดความสนใจลง เธอส่งยิ้มให้เพื่อนในกลุ่มที่เต้นรำอยู่กลางฟลอร์ อรอุมาโบกมือเรียกให้นิสาตามลงไป เธอส่ายหน้าปฏิเสธ รู้สึกเบื่อเสียงอึกกระทึก จึงขอนั่งดื่มคนเดียวเงียบๆ ดีกว่า

นิสาปวดฉี่มาพักใหญ่ๆ ในที่สุดเธอก็สุดกลั้น ผสมกับอาการมึนเริ่มหนักข้อขึ้น หากได้น้ำสะอาดล้างหน้า อาการวิงเวียนคงหายไป แต่เมื่อลุกยืน นิสาจึงเพิ่งรู้ เธอมึนหนักมากกว่าที่คิดไว้ จังหวะเดินจึงเซไปเซมา จนคนที่อแบมองอยู่ รู้สึกเป็นห่วง

เขาจึงลุกจากโต๊ะ ก้าวตามไปห่างๆ ในขณะนั้นเอง เจรามี่เริ่มรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ มีใครบางคนตามนิสาไปห่างๆ เช่นกัน เขาจึงเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น

“น้องสาวคนสวยไปไหนจ้ะ ให้พี่ไปส่งไหม?” คนถาม ถามเสียงยานคาง เมื่อแอลกอฮอล์ไหลวนอยู่ในร่างกายจนล้น กลิ่นเหม็นเอียนๆ ฉุนขึ้นจมูก นิสาเบี่ยงกายหนี แต่คนเมาดูถ้าจะไม่ยอมหยุดง่ายๆ เขาเอื้อมมือจับแขนของเธอไว้ เพราะตกใจ หญิงสาวจึงสะบัดอย่างแรง!! แต่ก็ไม่สามารถสลัดมือที่จับยึดไว้แน่นๆ ให้หลุดออกไปได้ เมื่อจนหนทางช่วยตนเอง เธอจึงปรับอารมณ์โกรธให้ลดลง มองหาวิธีใหม่ ก่อนที่จะจวนตัว

“ปล่อยนิสานะคะคุณพี่ นิสาขอไปเข้าห้องน้ำก่อนได้ไหมคะ”

“ให้พี่เข้าไปช่วยไหมจ้ะคนสวย” หนุ่มขี้เมาอาสาเสียงกรุ่มกริ่ม

“นิสาเกรงใจค่ะ” นิสาปฏิเสธเสียงสุภาพ

“พี่รออยู่ตรงนี้นะ ออกมาไวไวล่ะ”

นิสารีบเดินเข้าห้องน้ำ เธอยืนตั้งสติอยู่พักใหญ่ๆ รีบใช้ผ้าเช็ดหน้าจุ่มน้ำเช็ดไปตามแขนเและตามลำคอ นึกหาทางเอาตัวรอด เธอควานหาโทรศัพท์ส่วนตัว ก่อนจะล้วงออกมาจากกระเป๋ากระโปรง พยายามมองหาตัวช่วย แต่...ไม่มีใครในที่นี้พอจะช่วยตนเองได้ เธอจึงเก็บโทรศัพท์ไว้ที่เดิม พร้อมกับถอนใจแรงๆ

ปัญหาแค่นี้เล็กน้อย นิสาคิดว่าตัวเองสามารถจัดการได้ เธอจึงล้างหน้าต่อ หลังจากตัดสินใจสู้กับขี้เมาด้านนอกด้วยตัวเอง เมื่อทำธุระในห้องน้ำจนเสร็จก็เดินออกมา กวาดมองไปรอบๆ ตัว แต่กลับไม่เห็นหนุ่มขี้เมาคนนั้น จึงรีบหนีไป

เจรามี่รีบเดินตามไป เขาทิ้งระยะห่างพอสมควร ชายหนุ่มจัดการเคลียร์ทางให้ แต่เจ้าตัวดูเหมือนจะไม่ใส่ใจ นิสาเดินเลยออกไปด้านนอกผับหรู เขาจึงอดใจไม่ไหว พูดท้วงออกไปจนหล่อนรู้สึกตัว

“ที่นี่ผับนะคุณ ไม่ใช่ตลาดนัด ชิลไปไหมครับ?”

นิสาตวัดตามอง เธอขมวดคิ้วจนเป็นปม

“สำหรับสถานที่แบบนี้ ไม่มีความปลอดภัยกับผู้หญิงสาวๆ หรอกนะ”

เจรามี่พยายามเตือน

“หึ!! ฉันรู้ค่ะ แต่ฉันดูแลตัวเองได้”

“อ้อเหรอ?”

“ใช่ค่ะ ขอบคุณสำหรับคำเตือน แต่...” นิสาเชิดปลายคางขึ้นสูง ปรายตามองคนตัวใหญ่ตรงหน้าด้วยสายตารู้ทัน

“ผมเป็นคนชอบเสือกมั้ง!!”

“ฉันก็ว่างั้นแหละ” นิสาตอบกลับด้วยน้ำเสียงหยิ่งๆ

“ยังไงเสียคุณก็เป็นผู้หญิงนะ”

“ผู้หญิงแล้วไงคะ...แต่คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ฉันเห็นคุณออกทีวีเมื่อตอนค่ำ คุณยังอยู่ต่างประเทศเลยนี่นา”

“ข่าวเก่านะ ตอนนี้ผมว่างก็เลยมาดื่มแก้เบื่อ”

“ไม่มีแฟนคลับตามมาด้วยเหรอคะ?” นิสากระเซ้า

“คุณว่าอะไรนะ ผมได้ยินไม่ชัด”

“เปล่านี่…” เจรามี่หัวเราะหึๆ เมื่อได้ยินคำตอบของหญิงสาวตรงหน้า

“คนไทยนี่ก็แปลกนะครับ ไม่ค่อยยอมรับความจริง ต้องรีบปฏิเสธ ไว้ก่อน”

“คุณหมายความว่าไงคะ?”

“ผมได้ยินว่าคุณตอบ แต่พอถามกลับไปคุณก็ปฏิเสธหมายความว่ายังไงล่ะครับ”