ตอนที่ 3.เลยตามเลย..

ผลกรรมนั่นเลยตกที่คนไม่รู้อีโหน่อีเหน่อย่างหลานชาย

“มินไม่รับปากนะพ่อ มินเองก็จนปัญญา มินมองหาทางเข้าถึงตัวเขาไม่ได้เลย”

ศิลปินปลายแถวไม่มีชื่อเสียง และยังมีฝีมือไม่ถึงขั้น งานเธอขายได้ก็จริง แต่ก็ไม่ได้ทำให้มินดาสร้างตัวได้ เธอยังคงเป็นแค่พนักงานในแกลลอรี่ที่ฟลอเรนซ์ วาดรูปได้ แต่ก็ไม่ได้สร้างปรากฏการณ์ช็อกโลก โลกของเธอกับชายผู้นั้นเหมือนก้นเหวกับหน้าผา เธอไม่มีทางตะเกียกตะกายไปถึงจุดที่ชายผู้นั้นยืนอยู่ได้เลย

เหมือนหินก้อนใหญ่หล่นโครมลงมาบนบ่า

มีทั้งความอึดอัด ลำบากใจ แต่ครั้นจะปฏิเสธก็อดเวทนาหลานชายไม่ได้

“แม่มิน คืนนี้นอนกับโนอาร์นะครับ”

เสียงสดใสตัดบทสนทนาที่เคร่งเครียด มินดาหันไปยิ้มให้ และแอบพิจารณาหลานชายครั้งแรก โครงหน้าของเด็กชายเหมือนถูกปั้นด้วยฝีมือศิลปินระดับโลก ไม่ว่าจะหน้าผาก จมูก หรือปลายคางเหลี่ยมที่รับกับปลายหางตาเรียวรีนั่นอีก

“โนอาร์เอ๋ย โตไปคงหล่อระเบิดระเบ้อเลยหลานฉัน”

มินดาอดบ่นพึมพำไม่ได้ โนอาร์น่าจะได้ยีนเด่นในตัวบิดามาไม่น้อย ขนาดมีอายุแค่ห้าปี โครงหน้ายังชวนมองจนแทบละสายตาไม่ได้ มินดานึกทึ่ง เด็กชายตรงหน้าแทบไม่มียีนสายสกุลเพลงพัดเลย มีเพียงดวงตาและแววตาเศร้าเป็นนิจนั่น ที่ถอดมาจากมีนา น้องสาวต่างแม่ของเธอ

“แม่มินยังไม่ตอบโนอาร์เลยนะครับ”

มินดากะพริบเปลือกตาปริบๆ ยิ้มแหยๆ ส่งให้ “โนอาร์ เอ่อ ถามแม่ว่าอะไรเหรอ” มันอดไม่ได้ที่จะกระดากปาก เธอควรทำใจใช้ชินนับตั้งแต่วันนี้แท้ๆ

เด็กชายฉีกยิ้ม มินดาเลยรู้สึกคลายความอึดอัด รอยยิ้มใสซื่อที่ช่วยทำให้โลกน่าอยู่ขึ้นเยอะ “แม่มินนอนที่นี่กับโนอาร์ไหมครับ?”

มินดาเบือนหน้าไปมองสบตาบิดา และโมลีที่นั่งเงียบๆ อยู่ฝั่งตรงข้าม “จะดีเหรอ ทุกวันโนอาร์นอนกับใครครับ?”

ไม่มีคำตอบจากทั้งสองคน โมลีเบือนหน้าหลบ แต่มินดารู้ใต้ความเงียบนั่น โมลีกำลังไม่พอใจเธออยู่

ตอนที่ 4.ผุ้ชายคนนี้ชื่อไอเดน

“มีคนมารอขอพบคุณครับ” ดีนรายงานเจ้านายเสียงแผ่วๆ การเดินทางมาที่ประเทศเล็กๆ โซนเอเชียเป็นความลับขั้นสุดยอด แต่ก็ยังมีคนหูไวรู้การเคลื่อนไหวของไอเดนจนได้

ไอเดนถอนใจแรงๆ เขายกมือขึ้นคลึงข้างขมับ ทุกวันนี้เขามีเวลาพักไม่ถึงแปดชั่วโมงดี เวลาส่วนใหญ่ของเขาอยู่กับการเดินทาง ไม่น่าเชื่อผ่านมาหกปี งานของเขาเพิ่มขึ้นจนน่าตกใจ รวมถึงเงินในบัญชีด้วย

“ฉันไม่มีเวลาเหลือแล้วไม่ใช่หรือไง?” ไอเดนย้อนถาม

ตารางงานในแต่ละวันของเขาดีนรู้ดีอยู่แก่ใจ บางทีเรื่องเล็กๆ เช่นนี้ ดีนไม่ควรเก็บมารายงานเขาด้วยซ้ำ

ดีนมีสีหน้าลำบากใจสุดๆ คงเพราะดีนติดตามไอเดนมาตั้งแต่เขายังไม่มีอะไรเลย ทุกการเคลื่อนไหว ทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ดีนมีส่วนร่วมรู้เห็นมาตลอด

“เธอมาจาก ‘เพลงพัด’ ครับ”

ไอเดนชะงัก เงยหน้ามองสบตาคนสนิท “เธอ?”

“ครับ ‘เธอ’ ไม่ใช่คุณไม้” ไม้คือชายผู้หยิบยื่นโอกาสให้เขาคนแรก แต่ชายผู้นั้นมีความโลภมากเกินไป ข้อเสนอของเขาบวกพันธะที่ไอเดนไม่ต้องการ เขายอมตามน้ำ แต่ไม่ยอมตามใจ พันธะนั่นบีบบังคับเขาไม่ได้อีกต่อไปแล้ว

“ความจริง ตอนนี้ก็น่าจะถึงเวลาที่ฉันควรจัดการเรื่องเก่าๆ ให้เรียบแล้วนะ” ไอเดนเปรยๆ เขาผลักแล็ปท็อปออกไปจากตรงหน้า ก่อนจะยืดตัวยืนตรงเต็มความสูง ผู้ชายอายุสามสิบห้า สูง 1.8 เมตร น้ำหนัก79 กิโลกรัม หน้าตาของไอเดนอ่อนกว่าวัย แม้เขาจะทำงานหนักมาตลอดหกปี

สถานะของเขาที่ทุกคนทั่วโลกรู้คือหนุ่มโสด

แต่ความจริงแล้ว ไอเดนมีสถานะเป็นผู้ชายที่แต่งงานแล้ว แม้จะเป็นแค่ข้อตกลงลับๆ แต่มีผลทางกฎหมายร้อยเปอร์เซ็นต์ ถึงแม้เขาจะไม่เคยเห็นหน้าค่าตาคู่สมรสเลยก็ตาม

“เจ้านายจะเจอ ‘เธอ’ หรือครับ” ดีนถามเหมือนไม่แน่ใจ

“ใช่” ไอเดนพยักหน้าตอบ

คราวนี้เป็นดีนที่มีความรู้สึกหนักใจแทน เขาพูดเสียงเบากว่าเดิม “เธอไม่ได้มาคนเดียวครับ”

ไอเดนยกหัวคิ้วขึ้นสูงเป็นเชิงถาม

“เธอมากับ ‘เด็ก’ ที่ละม้ายคล้ายกับคุณตอนเด็กไม่มีผิดเลยครับ”