บทที่ 3 วิธีพิสูจน์ของไป๋อวี้

บทที่ 3

วิธีพิสูจน์ของไป๋อวี้

เหอซีหยางแทบจะลืมว่าต้องหายใจอย่างไร จู่ ๆ เขาก็ถูกไป๋อวี้ช่วงชิงจูบแรกไปเสียอย่างนั้น ความนุ่มนิ่มของริมฝีปากบางที่แตะแต้มเมื่อครู่นั้นได้จรดลึกเข้าไปในความทรงจำของเขาเสียแล้ว ร่างกายของเขาได้บอกว่าเพียงแค่นี้ไม่พอหรอกนะ ไวเท่าความคิดฝ่ามือหนาก็ได้จับตรึงท้ายทอยของไป๋อวี้เอาไว้แน่น จากเพียงแค่ริมฝีปากแตะสัมผัสกันผิวเผิน เหอซีหยางก็ได้ลอบกัดริมฝีปากล่างของนางเพื่อเอาคืน

"อ๊ะ!"

ไป๋อวี้อุทานขึ้นมาด้วยความเจ็บจี๊ด กว่าจะรู้ตัวก็ถูกลิ้นร้อนของเหอซีหยางสอดเข้ามาในปากของนางเสียแล้ว เขาไล่ต้อนช่วงชิงความหอมหวานจากโพรงปากเล็กอย่างจาบจ้วง และเงอะงะนักในความรู้สึกของนาง

ทำไมถึงรู้หรือ... ก็เพราะนางเคยเล่นบทจูบกับพระเอกที่จูบเก่งกว่าเขามาแล้วหลายคน จูบเด็กน้อยของเขาไม่ได้ทำให้นางรู้สึกตื่นเต้นเลย ทว่ากลับทำให้หัวใจเต้นผิดจังหวะไปเสียอย่างนั้น ความร้อนวูบวาบพลันแล่นพล่านไปทั่วทั้งร่างจนยากจะต้านทานได้

"อ่า... อื้อ อ๊อย ๆ"

ไป๋อวี้รู้สึกลมหายใจได้ถูกเขาช่วงชิงไปจนเกือบหมด มือเล็กยกขึ้นทุบหน้าอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเพื่อประท้อง เหอซีหยางที่เพิ่งได้สติก็รีบปล่อยริมฝีปากของนางไปทันที เขายกมือลูบหน้าตนเองด้วยความรู้สึกผิด ทั้งผิดต่อตนเองและไป๋อวี้

เขา... ไม่ควรล่วงเกินนางเลย ไม่รู้ว่าเหตุใดเขาถึงได้จูบนางไปเช่นนั้น

"ขะ ข้าหายใจไม่ทัน ท่านพี่ต้องผละออกเล็กน้อยให้ข้าสูดลมหายใจด้วยนะเจ้าคะ"

ไป๋อวี้มองสามีที่ทำหน้าราวกับโลกจะถล่มด้วยความขบขัน ถ้าแค่จูบเขายังเสียใจ นางจะทำให้เขาเสียใจมากกว่านี้เสียอีก

"ข้าขอโทษ เป็นเจ้าที่ยั่วยุข้าก่อนนะ" เป็นนางที่เริ่มจูบเขาก่อน!

"ก็เราเป็นสามีภรรยากันนี่เจ้าคะ จะจูบกันก็มิใช่เรื่องแปลก"

"แต่ข้าไม่อยากแตะต้องเจ้า"

"เช่นนั้นท่านพี่ก็อยู่เฉย ๆ ข้าจะเป็นคนจัดการเอง ที่ข้าทำเพราะต้องการทำตามความคาดหวังของผู้อาวุโสหรอกนะเจ้าคะ"

ไป๋อวี้มองเหอซีหยางราวกับราชสีห์กำลังจับจ้องหนู ดวงตาคู่สวยตรึงคนตรงหน้าแทบไม่กะพริบตา ในโลกก่อนนางไม่เคยหลับนอนกับใครเพราะมัวแต่ทำงาน แม้แต่แฟนก็ยังไม่เคยมี แต่เพราะมีสื่อให้ได้ดูอย่างมากมาย ฉะนั้นเรื่องนี้ไม่ยากเกินความสามารถของนางหรอก ก็แค่ช่วยเล้าโลมเขานิดหน่อย แล้วจับเจ้ามังกรน้อยแทงเข้ามาในตัวนาง ขยับเอวเล็กน้อยให้เขาสุขสมปล่อยน้ำเข้าไปในร่างของนาง แค่นี้นางก็ท้องแล้ว...

ที่นางต้องทำเช่นนี้ก็เพราะต้องการให้ฐานะของตนเองในจวนตระกูลเหอมั่นคง แม้สามีจะไม่ชอบหน้า แต่ขอแค่พ่อสามีรักและเอ็นดูก็พอแล้ว ถือว่านางได้ทำหน้าที่ของตนเองอย่างเต็มที่ และที่สำคัญคือนางอยากมีลูก ยิ่งได้ลูกผู้หญิงจะดีที่สุด จะได้จับลูกสาวมาทำผมถักเปีย ชวนกันแต่งตัวให้สนุกสุด ๆ ไปเลย

ไป๋อวี้คิดในใจ ก่อนจะเริ่มปฏิบัติการมีลูกกับสามีผู้หล่อเหลาของตน นางข่มขืนสามีคงมิผิดกระมัง!

"จะ เจ้าจะทำอะไรข้า อย่าคิดว่าข้าไม่กล้าทำร้ายสตรีนะ"

เหอซีหยางรู้สึกไม่ดีเลย เขาพยายามจะผลักร่างอันนุ่มนิ่ม และหอมกรุ่นของไป๋อวี้ให้ลุกออกไปจากบนตัวของเขา ทว่ากลับไร้ผลอย่างสิ้นเชิง เมื่อไป๋อวี้ขึ้นคร่อมบนตัวของเขา ใช้หัวเข่ากดแขนของเหอซีหยางที่พยายามจะผลักให้นางออกไป แล้วใช้มือดึงสายคาดเอวเอามามัดข้อมือของเหอซีหยางอย่างรวดเร็ว มัดขึงไว้กับหัวเตียงทำให้เขามิอาจจะขยับมือได้อีก

"ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้เลย!"

เหอซีหยางกัดฟันกรอด เมื่อถูกสตรีตรงหน้าจับมัดอย่างไร้ซึ่งหนทาง เขาไม่เคยรู้สึกโกรธผู้ใดมากเท่านางมาก่อนเลย คืนวันเข้าหอกลับถูกฮูหยินของตนมัดมือราวกับตัวเองเป็นสัตว์เดรัจฉานก็ไม่ปาน รู้ถึงไหนอายถึงนั่น ศักดิ์ศรีของเขาได้ถูกไป๋อวี้เหยียบย่ำเสียแล้ว!

"ก็ท่านพี่อยากดื้อกับข้าเองนี่เจ้าคะ ข้าบอกไว้ก่อนเลยว่าข้าอยากได้ลูกสาว ส่วนท่านพ่อก็อยากได้บุตรชายไว้สืบสกุล เช่นนั้นเราจะต้องรีบทำให้มันจบ ๆ ไป หลังจากข้าได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการแล้ว ข้าจะคืนอิสรภาพให้กับท่านพี่อย่างแน่นอนเจ้าค่ะ"

"เจ้าเสียสติไปแล้วหรือ เจ้าคิดจะให้ข้าเป็นพ่อพันธุ์เพื่อให้เจ้าให้กำเนิดบุตรชายหญิงออกมาเช่นนั้นหรือ เจ้านี่มัน!"

เหอซีหยางถึงกับพูดไม่ออก เมื่อได้ยินจุดประสงค์ที่แท้จริงของไป๋อวี้ นี่นางมองเขาเป็นคนเช่นไรกัน คิดจะมีลูกแต่ก็จะทิ้งเขาอย่างไร้เยื่อใย นางยินยอมที่จะเลี้ยงลูกตามลำพังได้หรือ

หึ! อวดดีนัก!!

บนใต้หล้านี้สตรีที่ต้องเลี้ยงลูกตามลำพัง หย่าขาดจากบ้านสามีล้วนมีจุดจบไม่ดีนัก นางยินยอมแน่หรือ

"เจ้าค่ะ หากท่านพี่ไม่เชื่อจะเขียนสัญญาก็ได้นะเจ้าคะ"

"ไป๋อวี้ อย่าให้มันมากเกินไปนัก ถ้าเจ้าอยากมีลูกนักข้าจะทำให้เจ้าสมปรารถนาก็ได้ ส่วนเรื่องหย่าเจ้าอย่าได้ฝันไปไกลนักเลย เพราะอย่างไรก็ไม่มีผู้ใดยอมให้เจ้าทำเช่นนั้นหรอก ตระกูลไป๋ย่อมไม่ยอมให้บุตรสาวกลายเป็นหญิงม่ายไปได้ และท่านพ่อของข้าย่อมไม่ยอมละทิ้งลูกสะใภ้เช่นเจ้าด้วย"

"ว้า... น่าเสียดายจัง เช่นนั้นเอาอย่างไรดีเล่าเจ้าคะ"

ไป๋อวี้มองเขาด้วยสายตากรุ้มกริ่ม ก่อนจะค่อย ๆ ถอดเสื้อคลุมที่ไม่มีสายคาดเอวไปกองอยู่ตรงเอวเล็กคอด เผยให้เห็นหน้าอกอวบอึ๋มขนาดใหญ่ที่อยู่เบื้องหน้าของเหอซีหยาง ก้อนเต้าหู้อวบสีขาวน่ากินประดับด้วยเม็ดทับทิมสีแดงข้างละหนึ่งเม็ด ชวนให้คนมองถึงกับลมหายใจสะดุดในทันที

"จะ เจ้าทำอะไร" น้ำเสียงทุ้มเอ่ยถามตะกุกตะกัก สีหน้าที่ขึ้นสีแดงจัดของเหอซีหยางบ่งบอกได้ว่าเขานั้นมิได้ตาบอดอย่างที่ทุกคนเข้าใจ

"ท่านพี่เห็นหรือเจ้าคะว่าข้ากำลังเปลือยกายอยู่ตรงหน้าของท่านพี่" มุมปากเล็กกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์

มิผิดจากที่คาดเอาไว้ เขาไม่ได้ตาบอดจนไม่เห็นสิ่งใดเลย เขาแค่มองเห็นไม่ชัดเหมือนกับมีฝ้าหรือหมอกมาบดบังดวงตาเอาไว้ เพียงแต่นางไม่รู้ว่าสายตาของเขามองได้ชัดแค่ไหนเท่านั้นเอง ดวงตาของเขาคืออาการของคนเป็นโรคต้อกระจกไม่ผิดแน่ สังเกตได้จากลักษณะเลนส์ตาที่ขุ่นมัว

"ข้าไม่เห็น แต่ข้าได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวของเจ้า" เขารีบเอ่ยปฏิเสธเสียงแข็ง

"ในเมื่อท่านพี่ตาบอด และในห้องก็ไม่มีใครอื่น เช่นนั้นข้าจะทำอะไรก็ได้น่ะสิเจ้าคะ"

ไป๋อวี้แสยะยิ้มกว้าง นางลุกออกมาจากการขึ้นคร่อมบนกายของเหอซีหยาง แล้วยืนอยู่ข้างเตียง ถอดเสื้อคลุมที่กองอยู่ตรงเอวออกไป ก่อนจะโยนทิ้งลงพื้นอย่างไม่ไยดี

เผยให้เห็นร่างกายอันงดงามที่เปลือยเปล่าของไป๋อวี้!