4

ผู้ชายคนนี้คือบุตรชายคนรองของเลโอนาดท์ มาเฟียใหญ่นะครับนาย” ลูกน้องของคาทอร์สะกิดเตือน

“จะใหญ่สักแค่ไหนวะ!” คาทอร์เอ่ยถามอย่างหงุดหงิดที่โดนเด็กเมื่อวานซืนประกาศศักดาแสดงอำนาจต่อหน้า

“ก็ใหญ่ขนาดที่ รัสเซีย อิตาลี อเมริกา ยังไม่กล้าแตะเลยน่ะสิครับ” โจอี้รีบบอก เพราะรู้กิตติศัพท์ของเลโอนาดท์ มาเฟียใหญ่เลือดผสม ระหว่าง รัสเซีย อิตาลี ตุรกีและไทยเป็นอย่างดี แถมอีกฝ่ายยังรวยติดหนึ่งในห้าของโลก อิทธิพลด้านมืดนั้นไม่ต้องพูดถึง เพราะดังกระฉ่อนเป็นที่รู้จักไปทั่วในหมู่มาเฟียเลยทีเดียว!

“เชี่ยเอ๊ย!” คาทอร์ถึงกับสบถออกมาอย่างหงุดหงิด ‘อุตส่าห์หาจนเจอแต่ต้องหลุดมือไปอีก ฮึ่ย!’

แพรณารามองที่นิ้วนางข้างซ้ายของตัวเองอย่างรู้สึกมึนงง ‘พระเจ้า! เขาสวมให้เธอตอนไหนกัน?’

การ์ดถือปืนเดินเรียงหน้าเข้ามาจากด้านหลังของออร์แลนโด้ ประมาณสิบกว่าคน พร้อมกับยกปืนเล็งมาที่คาทอร์กับลูกน้อง

“ปล่อยมิกิซะ!” คาทอร์กัดฟันบอกลูกน้องของตนเองอย่างแค้นใจ

“มิกิ...มานี่ที่รัก” ออร์แลนโด้อ้าแขนรอรับ

แพรณาราลังเลนิดหนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปหาอีกฝ่าย เพราะเธอจะไม่มีวันกลับไปกับไอ้แก่นั่นอย่างเด็ดขาด!

“ผมขอโทษ” ออร์แลนโด้โอบกอดสาวเจ้าไว้แน่น

แพรณาราได้ยินถึงกับน้ำตาไหลออกมาอีกครั้งกับคำขอโทษของคนเถื่อน มันทำให้เธอรู้สึกว่าอ้อมกอดของเขามันอบอุ่น แม้ว่าเขาจะเป็นคนที่พรากสิ่งมีค่าของเธอไปก็ตาม!

ออร์แลนโด้ช้อนอุ้มร่างบางขึ้น แล้วพาเดินไปยังแอสตันมาร์ตินที่จอดอยู่ แล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นเหล่าบอดี้การ์ดก็ทยอยขับตามออกไปคุ้มกัน

คาทอร์จ้องมองรถที่แล่นออกไปจนลับสายตา ก่อนจะสบถออกมาอย่างหัวเสียและเจ็บใจที่ต้องยอมปล่อยให้แพรณาราไปกับอีกฝ่าย

“อย่าเผลอแล้วกัน กูเอาคืนมึงแน่!” คาทอร์เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเคียดแค้นก่อนจะสั่งลูกน้องให้ขับรถกลับ

Scala Villa…

หลังจากที่ออร์แลนโด้ขับรถออกมา แพรณาราก็เอาแต่มองข้างทาง จนกระทั่งเผลอหลับไป พอรถแล่นเข้ามาจอดที่ด้านหน้าวิลล่า อันโตนีโอ้ที่ยืนรออยู่ รีบเปิดประตูทางเข้าให้ผู้เป็นนายอุ้มสาวเจ้าเดินผ่านล็อบบี

เหล่าพนักงานต่างพากันมองตาค้างอีกครั้ง กับการกระทำของเจ้าชายน้ำแข็งที่ดูใส่ใจและอ่อนโยนอย่างไม่เคยเห็นมาก่อน

ออร์แลนโด้อุ้มหญิงสาวเดินตรงไปยังลิฟต์ที่คนสนิทกดรอ ก่อนจะหันไปเอ่ยถามอีกฝ่าย “ที่สั่งเรียบร้อยใช่ไหม อาหารขึ้นไปหรือยัง”

“เรียบร้อยแล้วครับ อาหารจะพร้อมในอีกห้านาที เดี๋ยวพนักงานจะยกขึ้นไปครับ” อันโตนีโอ้บอกด้วยสีหน้ายิ้มๆ ‘ตั้งแต่ติดตามทำงานมา เพิ่งจะเห็นอาการที่ผู้เป็นนายปฏิบัติกับผู้หญิงแปลกไปก็วันนี้ อาจจะเป็นเพราะเลือดของสาวพรหมจรรย์ที่ติดอยู่บนผ้าปูที่นอนที่เมดรายงานก็ได้ ที่ทำให้เจ้านายเขาทั้งหวงทั้งห่วงใยสาวเจ้ามากมายขนาดนี้’

“ดีมาก! กระเป๋าของมิกิอยู่ในรถ ในนั้นมีกุญแจห้อง ไปขนของใช้และเสื้อผ้ามาให้หมด เพราะเธอจะย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่กับฉัน อ่อ! แล้วให้คนหาเสื้อผ้าผู้หญิงและชุดชั้นในมาด้วยสักห้าสิบชุด ไซส์ 36-21-31!” ออร์แลนโด้สั่งการ

“ครับบอส!” อันโตนีโอ้ตอบรับยิ้มๆ ก่อนจะรีบโทร. สั่งชุดชั้นในและเสื้อผ้าสวมใส่แบรนด์ดังให้นำมาส่งที่สกาล่าด่วน! จากนั้นก็ส่งการ์ดไปขนเสื้อผ้าของสาวเจ้ามายังห้องพักของผู้เป็นนาย

ชั้นบนสุดของสกาล่า...

ออร์แลนโด้เดินตรงไปที่ห้องนอน พร้อมกับวางสาวเจ้าลงบนเตียงอย่างเบามือ จากนั้นมองสำรวจเรื่อนร่างบอบบางอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจปลุกสาวเจ้าให้ตื่นขึ้นมาอาบน้ำ และไปทานข้าวด้วยกัน

“มิกิ! มิกิ! ตื่นเร็วคนดี!” ออร์แลนโด้เอ่ยเรียกพร้อมกับหอมที่แก้มนวลเบาๆ ไปทีหนึ่ง อย่างอดใจไม่ไหว หญิงสาวขยับตัวนิดหนึ่งแล้วทำท่าจะหลับต่อ

“ถ้าไม่ตื่น! ผมจะกินคุณอีกซักสองสามรอบแทนข้าวไปเลยดีไหม หืม!” ออร์แลนโด้จ้องมองอะไรต่อมิอะไร ที่ล่อตาล่อใจทุกครั้งที่สาวเจ้าหายใจเข้าออก เอ่ยเสียงเข้ม

“อื้อ! ตื่นแล้วค่ะ ว้าย!!” แพรณาราบอกเสียงงัวเงีย ก่อนจะตกใจที่อยู่ๆ อีกฝ่ายอุ้มเธอขึ้น แล้วพาเดินตรงไปยังห้องน้ำอย่างรวดเร็ว

ชายหนุ่มเกือบอดใจไม่ไหว เพราะเสื้อเชิ้ตของตัวเองที่สาวเจ้าใส่อยู่ ชายเสื้อมันร่นขึ้นมาอยู่บนหน้าท้องแบนเรียบ ทำให้ลูกชายของเขาปั่นป่วนขึ้นมาทันทีทันใด

‘ให้ตายสิ! เมื่อคืนตั้งหกรอบ ตอนนี้ก็ยังรู้สึกต้องการอีกนี่เขากลายเป็นพวกไม่รู้จักพอไปแล้วหรือไง! ทำไมต้องมีอารมณ์ ทุกครั้งที่อยู่ใกล้กับเธอด้วยวะ? หรือว่าเธอจะเป็นแม่มด ถึงทำให้เขาหลงได้ขนาดนี้ ยิ่งเธอทำตัวน่ารักว่านอนสอนง่าย เขาก็ยิ่งอยากจะเข้าไปในตัวเธอ สัมผัสตรงนั้นตรงนี้

เธอทำให้เขาไม่เป็นตัวของตัวเอง แถมยังทำอะไรบ้าๆ พระเจ้า! นี่เขาจะทำตัวเหมือนพี่ชายของเขาหรือเปล่านะ!’ ชายหนุ่มเริ่มหวาดหวั่นกับการกระทำของตัวเองที่เริ่มจะคล้ายกับแพททริกสันเข้าไปทุกที

ในห้องน้ำขนาดใหญ่มีหมอกไอลอยขึ้นบางๆ จากอ่างจากุซซี่ ที่มีสายน้ำอุ่นๆ ไหลวนไปมา ออร์แลนโด้รีบจัดการถอดเสื้อเชิ้ตสีขาวที่สาวเจ้าใส่ออก ท่ามกลางเสียงประท้วงและสายตาไม่พอใจ

“ว้าย!” แพรณารารีบยกมือขึ้นปิดตรงนั้นตรงนี้ให้พ้นสายตาของคนตรงหน้า ที่แม้จะทำท่าเบือนหน้าหนี แต่ก็ไม่วายแอบเหลือบหันมามองเป็นพักๆ จนเธอรู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

“ให้เวลาสิบนาที ถ้านานกว่านี้ เดี๋ยวผมจะเข้ามาอาบให้ เข้าใจนะ!”

ออร์แลนโด้บอกเสียงเข้ม ก่อนจะรีบเดินออกไปอย่างตัดใจเขาไม่อยากจะหักหาญน้ำใจของสาวเจ้าจนเกินไป กลัวเธอจะมองว่าหื่น หรือคิดว่าเขาเป็นพวกบ้ากามไปซะก่อน!

พอชายหนุ่มออกไป แพรณาราก็รีบวิ่งไปกดล็อกประตู และรีบอาบน้ำอย่างรวดเร็ว พออาบเสร็จก็เดินแกมวิ่งออกมาที่ห้องนอน เพราะไม่ไว้ใจคนหื่นสักเท่าไหร่ เธอมองเสื้อเชิ้ตที่วางอยู่บนเตียงพร้อมกับกางเกงบ็อกเซอร์สีขาวขาสั้นก็เดาว่าอีกฝ่ายคงเตรียมเอาไว้ให้ จึงรีบหยิบขึ้นมาสวมใส่ แม้จะรู้สึกวาบหวิว และเขินอายเพราะไม่ได้ใส่ชั้นในก็ตาม

จากนั้นแพรณาราก็รีบออกไปข้างนอก เพราะท่าทางที่ไม่น่าไว้ใจ เมื่อครู่ ทำให้เธอรู้สึกไม่ปลอดภัยเท่าไหร่ ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะพูดและทำดีด้วย ก็ตาม แต่เธอก็ยังรู้สึกกลัวเขาอยู่ดี!

ห้องอาหาร...

แม่บ้านทยอยยกอาหารขึ้นมาวางเสิร์ฟจนครบ จากนั้นก็ออกไปยืนรอที่ด้านนอก เพื่อปล่อยให้ผู้เป็นนายทานข้าวกับหญิงสาวแบบส่วนตัว

ออร์แลนโด้หยิบมือถือขึ้นมากดดูงานไปเรื่อยๆ จนกระทั่งได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามา จึงหันไปมอง

“ว้าว! ผมชอบที่คุณใส่เสื้อผ้าของผมจัง” ชายหนุ่มลอบกลืนน้ำลาย ขณะมองหญิงสาวที่กำลังเดินเข้ามาหา เขาไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนที่ล้างหน้าล้างตา ลบเครื่องสำอางออกแล้วก็ยังสวยแบบนี้มาก่อน เธอไม่ต้องเติมแต่งใดๆ ก็สวยใสและดูเด็กลงอย่างเห็นได้ชัด ขนาดเมื่อคืนเขายังหวั่นๆ ว่าเธอจะไม่ถึงสิบแปด จนถึงตอนนี้เขาก็ยังคิดว่าเธออายุไม่ถึงสิบแปดอยู่ดี!

คนที่ถูกมองอายจนหน้าแดงพลางคิดในใจ ‘เขาจะสังเกตเห็นตรงนั้นตรงนี้ของเธอหรือเปล่า ถ้ามองใกล้ๆ คงจะเห็นทะลุ เพราะเธอไม่ได้ใส่ชั้นในแถมคนบ้านั่นก็นั่งยิ้มอยู่ได้!’ แพรณาราเริ่มคิดฟุ้งซ่าน จนไม่กล้าจะเข้าไปใกล้อีกฝ่าย เพราะเธออยู่ในสภาพที่ล่อแหลม และสายตาแวววาวของเขามันก็ดูไม่ปลอดภัยเอาซะเลย!

“มานั่งตรงนี้สิ” ออร์แลนโด้บอกพร้อมกับตบที่เก้าอี้ข้างๆ

“เอ่อ...มิกิขอนั่งตรงนี้ได้ไหมคะ” เธอรีบต่อรอง ‘ใครจะกล้าเข้าไปใกล้ล่ะ ทำท่าทางหื่นออกหน้าออกตาซะขนาดนั้น’

“ไม่! ที่นั่งของคุณคือตรงนี้” ออร์แลนโด้ย้ำอีกครั้งพร้อมกับชี้มาที่ตักของตัวเอง

แพรณาราหน้าซีดหนักกว่าเดิม เมื่อครู่บอกให้นั่งเก้าอี้ ตอนนี้ให้นั่งที่ตัก อีตาบ้านี่น่ากลัวชะมัด! เธอถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ก่อนจะเดินเข้าไปหา อีกฝ่ายอย่างกล้าๆ กลัวๆ ‘ให้ตายสิ เขามันอสูรร้ายนี่! เธอยังไม่ลืมเรื่องที่เขาทำกับเธอ แล้วนี่อะไรเข้าสิงให้เปลี่ยนไปกัน ไหนบอกว่าจะเฉดหัวเธอส่งทันทีที่หมดประโยชน์ไง’

หญิงสาวครุ่นคิดในใจและประเมินสถานการณ์ ว่าตอนนี้เธอควรตามน้ำไปก่อน พอสบโอกาสเมื่อไหร่ ค่อยหนีไปก็ยังไม่สาย อีกอย่างเธอก็ยังไม่แน่ใจว่า คาทอร์จะดักรออยู่หรือเปล่า เธออุตส่าห์หนีมาตั้งไกล อีกฝ่ายก็ยังตามหาจนเจอ แสดงว่าป้าของเธอกำลังต้องการเงินในบัญชีของบิดา ที่เธอมีสิทธิ์เบิกจ่ายอยู่เป็นแน่!

แพรณาราไม่มีทางเลือก จึงกลั้นใจนั่งลงบนตักของคนที่กำลังส่งยิ้มกว้างมาให้ ด้วยหัวใจสั่นๆ

“เอ่อ...คุณหนักไหม? ให้ฉันนั่งเก้าอี้ดีกว่า...”

“ไม่ต้อง นั่งตรงนี้แหละกำลังดี!” ออร์แลนโด้บอกพร้อมสอดวงแขนเข้าไปกอดกระชับเอวบางอย่างแสดงความเป็นเจ้าของ ส่งผลให้คนถูกกอดสะดุ้งน้อยๆ อย่างตกใจ

“ละ...แล้วคุณจะทานสะดวกเหรอคะ? ถ้ามิกินั่งบนตักของคุณแบบนี้” เธอถามต่อด้วยใบหน้าแดงก่ำอย่างเขินอาย

“ถนัดสิ มาเดี๋ยวพี่ป้อนให้ แล้วก็เรียกพี่ว่า...พี่อลัน! ที่รัก หรือจะเรียกผัวขาก็ได้ แต่ห้ามเรียกว่าคุณอีกนะ มันดูห่างเหินยังไงไม่รู้!” ออร์แลนโด้บอกเสร็จก็ทำเนียนหอมแก้มนวลอย่างอดใจไม่ไหว

“คะ...คุณไม่ใช่สามีของมิกิซะหน่อย!” แพรณาราเอ่ยท้วงด้วยน้ำเสียงสั่นๆ ‘ผัวบ้าผัวบอน่ะสิ ข่มเหงเธอชัดๆ’

“ทำไมจะไม่ใช่! มิกิเป็นเมียของพี่แล้วนะ แหวนนี่พี่สวมให้เมื่อคืนรักษาให้ดีล่ะ ห้ามทำหายเด็ดขาด! ไม่งั้นเป็นเรื่องแน่” ออร์แลนโด้เอ่ยเสียงจริงจัง ผิดกับท่าทีก่อนหน้าอย่างสิ้นเชิง

“ค่ะ” แพรณาราตอบรับอย่างมึนๆ ราวกับอยู่ในฝัน

“งั้นมาทานข้าวต้มกันดีกว่าค่ะ” ออร์แลนโด้บอกพลางตักข้าวต้มขึ้นมาเป่าเบาๆ แล้วป้อนคนในอ้อมกอด ‘ทำไมเราต้องทำอะไรแบบนี้ด้วยวะ แต่ก็ช่างสิ! ใครจะสน เขาแค่รู้ว่า...มันรู้สึกดีเป็นบ้าที่ได้ดูแลเธอ’

แพรณาราอ้าปากรับข้าวต้มแทบไม่ทัน ‘พระเจ้า! นี่เธอหูฝาดไปหรือเปล่านะ เมียพี่งั้นเหรอ? ไหนบอกว่าในชีวิตสิ่งที่เกลียดที่สุด คือการต้องผูกมัดใครสักคนไปจนตายไง! นี่เขาคงจะเพี้ยนจนลืมคำพูดของตัวเองไปแล้วแน่ๆ’

สามสิบนาทีต่อมา...หลังจากทานข้าวเสร็จ ออร์แลนโด้ก็ส่งยาพร้อมกับน้ำให้คนในอ้อมกอด เพราะรู้ว่าสาวเจ้ามีไข้ตั้งแต่ที่อุ้มกลับขึ้นลิฟต์มา

แพรณารารับยากับน้ำมาดื่มอย่างว่าง่าย เพราะเธอก็รู้สึกร้อนๆ หนาวๆ อย่างบอกไม่ถูก พอทานยาเสร็จ เขาก็เอ่ยชวนเธอไปนั่งดูหนังที่ห้องนั่งเล่น เธอพยักหน้ารับเบาๆ อย่างไม่รู้ว่าจะพูดหรือคุยอะไรกับอีกฝ่ายดี เพราะหลายครั้งที่หันไปมอง เธอก็เห็นเขาจ้องมองเธออยู่แทบตลอดเวลา มันทำให้เธอรู้สึกเกร็งจนไม่เป็นตัวของตัวเองเอาซะเลย

ยี่สิบนาทีต่อมา...ออร์แลนโด้แอบก้มมองคนที่นั่งบนตักเป็นพักๆ กระทั่งเห็นสาวเจ้าหลับไปแล้ว จึงอุ้มเธอเข้าไปในห้องนอน และวางลงบนเตียงนอนขนาดคิงไซส์ที่ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนได้สัมผัสมาก่อน

จากนั้นก็ดึงผ้าห่มมาคลุมให้สาวเจ้า ก่อนจะขยับตามขึ้นไปนอนบนเตียง แล้วสอดตัวเข้าไปใต้ผ้าห่ม พร้อมกับรั้งสาวเจ้าเข้ามากกกอดเอาไว้อย่างหวงแหน ความเหนื่อยล้าของร่างกายบวกกับนอนพักผ่อนไม่เพียงพอ ทำให้ออร์แลนโด้หลับตามหญิงสาวไปอย่างง่ายดาย

ทั้งสองหลับไปนานถึงหกชั่วโมงเต็ม แพรณาราตื่นขึ้นมาก็รู้สึกปวดเมื่อยไปหมดทั้งเนื้อทั้งตัว เพราะแขนของอีกฝ่ายโอบรัดเธอเอาไว้แน่น

‘ทำไมไม่รัดให้ตายไปซะเลยล่ะ’ เธอแอบด่าในใจ ก่อนจะพยายามแกะมือเขาออกจากเอว ออร์แลนโด้ที่รับรู้ถึงแรงขยับจึงลืมตาตื่นขึ้นมองช้าๆ

“ตื่นแล้วเหรอจ๊ะ เมียจ๋า!”

“คะ... คุณช่วยเอามือออกไปก่อนได้ไหมคะ คือ...ฉันปวดชิ้งฉ่องน่ะค่ะ” แพรณารารีบบอก

“พี่บอกว่าให้เรียกยังไงคะ ถ้าต่อไปนี้เรียกพี่ว่าคุณ แล้วแทนตัวเองว่าฉันเมื่อไหร่ที่ไหนจะจับฟัดตรงนั้นเลย ไหนลองเรียกใหม่อีกทีสิคะ”ออร์แลนโด้เอ่ยเสียงดังและทำหน้าดุๆ ใส่คนที่พยายามดึงแขนของเขาออก

“เอ่อ...” แพรณาราหยุดชะงักไปทันใดกับคำขู่แกมบังคับของอีกฝ่าย

“ถ้าไม่เรียกเดี๋ยวนี้ พี่จะจับฟัดสักสองยกบนเตียงนี่ เร็วสิ!” ออร์แลนโด้หัวเสียขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ‘ให้ตายสิ! มันเรียกยากนักยากหนาหรือไงวะ ถึงทำท่าอึกๆ อักๆ แบบนี้’ คนอารมณ์ร้อนหงุดหงิดขึ้นมาทันใด

“พี่อลันคะ มิกิขอไปเข้าห้องน้ำค่ะ” แพรณารากลั้นใจเรียกเพราะกลัวอีกฝ่ายจะทำแบบที่พูด ‘ผู้ชายบ้าอะไร เดี๋ยวดี เดี๋ยวร้าย’

“เชิญค่ะ” ออร์แลนโด้ยิ้ม ยอมปล่อยแขนออกจากเอวบางอย่างว่าง่าย

“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวประชด ก่อนจะรีบลงจากเตียงตรงไปยังห้องน้ำ ‘จะบ้าตาย! จะไปฉี่ยังต้องขออนุญาตก่อนเหรอนี่’ เธอส่ายหัวอย่างเพลียๆ ท่ามกลางเสียงหัวเราะของคนบนเตียงที่ดังแว่วตามหลังมา