ความจริง

ตอนที่ 6

ความจริง

“เปิดประตู ! เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ”

เสียงของวิศเวศดังมาจากหน้าประตูห้องนอนตามมาด้วยเสียงของอะไรบางอย่างที่กำลังกระทบกับประตูอย่างแรง

“หยุดเดี๋ยวนี้ ! ถ้าไม่อยากโดนแจ้งจับในข้อหาบุกรุก”

สมศักดิ์ไม่อาจละมือจากสาวน้อยตรงหน้าได้เขาถึงได้แค่ตะโกนขู่ออกไปแต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้ทำอะไรหญิงสาวต่อประตูก็ถูกเปิดออก

“ไอ้แก่ตัณหากลับทำอะไรเมียกู”

วิศเวศสาวหมัดลงไปที่หน้าของชายสูงวัยอย่างเต็มกำลังภาพที่เขาเห็นตรงหน้ามันเกินกว่าที่เขาจะควบคุมอารมณ์ได้

สมศักดิ์ต่อให้เป็นชายสูงวัยที่แข็งแรงแค่ไหนเขาก็ไม่อาจที่จะต้านทานแรงของชายหนุ่มที่อายุเพียงแค่ 30 ต้นๆไหวทั้งคู่ลงไปล้มลุกคลุกคลานผลัดกันสาวหมัดอยู่ที่พื้นในที่สุดสมศักดิ์ก็เป็นฝ่ายที่ต้องยอมเพราะไม่อาจที่จะสู้แรงของวิศเวศไว้

“จะอะไรนักหนาแกก็ไม่ได้รักนิรดา ฉันรู้นะว่าแกทำทุกอย่างก็ต้องการจะให้งานแต่งล้มเลิกแล้วมันไม่ดีหรอถ้าฉันจะได้ผู้หญิงคนนี้เป็นเมียแกก็จะได้มีตุผลในการที่จะขอหย่า”

พ่อเลี้ยงคิดว่าสิ่งที่ เขาพูดออกไปจะทำให้สถานการณ์ดีขึ้นเพราะตลอดเวลาที่นิรดาแต่งงานออกจากบ้านหลังนี้ไปเขาได้ส่งนักสืบคอยติดตามทุกเรื่องจึงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างลูกเลี้ยงและสามีของเธอ

“ป่านนี้ก็ยังคิดไม่ได้ไปตัณหากลับในคุกต่อเถอะ”

วิศเวศตัดสินใจที่จะไม่ใช้ความรุนแรงต่อเพราะเขาได้ยินเสียงรถยนต์ที่ขับเข้ามาในบ้านก็รู้ได้ทันทีว่าตอนนี้แม่ของเขาได้พาเจ้าหน้าที่ตำรวจมาที่นี่แล้ว

ระหว่างทางที่ชายหนุ่มกำลังขับรถมาที่บ้านของนิรดาเขาได้ตัดสินใจโทรไปเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นให้กับมารดาฟังและรัตนาก็ตัดสินใจที่จะโทรแจ้งความหลังจากที่เธอตัดติดต่อเพื่อนไม่ได้เพราะด้วยนิสัยของรุ่งนภาไม่ใช่คนที่จะไม่รับโทรศัพท์ใคร รัตนาจึงรู้ว่าน่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับเพื่อนของเธอ

“พวกคุณไม่มีสิทธิ์เข้ามาที่บ้านของผม”

สมศักดิ์โวยวายขึ้นทันทีเมื่อเห็นเจ้าหน้าที่ตำรวจกรูกันเข้ามาจับตัวเขา ด้วยบารมีของคนที่เป็นนักธุรกิจมีเงินมากมายสมศักดิ์คิดว่าถ้าพูดออกไปไม่น่าจะมีตำรวจนายไหนเข้ามาจับตัวเขา

“เชิญไปให้ปากคำที่โรงพักนะครับตอนนี้คุณรุ่งนภาก็กำลังจะเดินทางไปที่นั่น”

สมศักดิ์แทบจะพูดอะไรไม่ออกเมื่อได้ยินคำนี้จากปากของเจ้าหน้าที่เพราะเขาได้จับตัวภรรยาไปไว้ที่บ้านอีกหลังไม่คิดเลยว่าจะมีใครตามไปช่วยเธอออกมา

“ทำไมคุณถึงไม่บอกผมว่าคุณจะมาที่นี่ใช้แค่เพียงส่งข้อความไป งานยุ่งผมก็เลยไม่ได้อ่าน”

วิศเวศรีบเดินไปหาภรรยา เขาค่อยๆประคองเธอให้ลุกจากเตียงนอนในสภาพที่หญิงสาวหมดเรี่ยวแรงเพราะเธอโดนต่อยไปที่ท้องโดนตบหน้าจนตอนนี้รอยแดงช้ำเต็มไปหมด

“ฉันพยายามโทรหาคุณแล้วแต่ไม่มีคนรับสายสุดท้ายโทรศัพท์ก็ปิดเครื่องไป”

นิรดาพูดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยหยดน้ำตาถึงแม้หญิงสาวจะคิดว่าอีกฝ่ายกำลังเป็นห่วงแต่คำพูดของเขามันเหมือนกับว่าเขาลืมไปเสียสนิทว่าใครกันที่เป็นฝ่ายไม่รับสาย

“ช่างมันเถอะ เอาเป็นว่าที่หลังจะทำอะไรก็ต้องระวังตัวให้มากกว่านี้”

ชายหนุ่มเมื่อรู้ตัวว่าเขาเองคือคนที่ผิดเพราะมัวแต่คิดว่าอีกฝ่ายจะโทรมาต่อว่าเรื่องที่เขาเป็นคนวางแผนให้ผู้หญิงอีกคนโทรศัพท์ไปหาเธอเมื่อเช้าจนเกือบจะทำให้เรื่องร้ายๆเกิดขึ้น ซึ่งถ้าเขามาช่วยเธอไว้ไม่ทัน วิศเวศ ไม่อยากจะคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นและตัวเขาเองจะเสียใจแค่ไหน

“นี่คือสาเหตุที่คุณแม่ให้ฉันแต่งงานกับคุณใช่ไหมคะ”

สาวน้อยมองหน้าสามีที่ตอนนี้เขากำลังใช้สองมือช้อนตัวเธอขึ้นมาสองมือของหญิงสาวคล้องอยู่ที่คอทำให้ใบหน้าของทั้งคู่อยู่ใกล้ชิดกันดวงตาทั้งสองต่างจ้องมอง

“ผมจะพาคุณไปหาหมอส่วนเรื่องทางนี้เดี๋ยวแม่ผมกับแม่คุณจะเป็นคนจัดการเอง”

วิศเวศเลือกที่จะไม่ตอบคำถามเพราะเขารับรู้มาจากมารดาว่าสำหรับนิรดาแล้วสมศักดิ์เป็นพ่อเลี้ยงที่แสนดีเพราะเขาคอยเป็นห่วงเป็นใยเธอเสมอเป็นคนที่ทำให้ชีวิตของเธอกับแม่สุขสบายแต่ความจริงที่หญิงสาวได้รู้ในวันนี้มันคงสร้างความเจ็บปวดให้กับเธอไม่น้อยชายหนุ่มจึงเลือกที่จะไม่ตอบอะไรเพราะคิดว่านิรดารู้คำตอบดีอยู่แล้ว

สมศักดิ์ถูกแจ้งความดำเนินคดีในหลายข้อหาเพราะตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันมารุ่งนภาพยายามใช้ ความอดทนและความดีที่เขาเคยดูแลเธอกับลูกทำให้เธอเลือกที่จะไม่ส่งหลักฐานมากมายให้กับทางการแต่ในเมื่อวันนี้ในที่สุดเขาก็ทรยศต่อคำว่าครอบครัวด้วยการตั้งใจจะข่มเหงลูกสาวของเธอ รุ่งนภาจึงจำเป็นต้องทำในสิ่งที่ถูกต้องคือการส่งหลักฐานทั้งหมดในเรื่องของการฟอกเงินและค้าของผิดกฎหมายให้กับทางเจ้าหน้าที่เพื่อดำเนินคดีสมศักดิ์ให้ถึงที่สุดถึงแม้ว่าบางเรื่องตัวเองก็อาจจะเข้าไปมีส่วนเกี่ยวข้องแบบไม่รู้ตัวก็ตามแต่เวลานี้ความปลอดภัยของลูกสาวคือสิ่งสำคัญและรุ่งนภาไม่มีทางรับได้ในสิ่งที่สามีที่เธอหวังว่าจะมาเป็นพ่อคนที่ 2 ของลูกสาวทำได้ในวันนี้ถึงแม้เธอจะรู้มาก่อนหน้านี้แล้วก็ตามว่าสมศักดิ์ไม่ได้คิดกับนิรดาแบบที่สาวน้อยคิดแต่รุ่งนภาก็ไม่คิดว่าในที่สุดสมศักดิ์จะตัดสินใจทำเรื่องนี้จริงๆ