เจ้าชายมัจจุราช Vs นางซินผู้ต้อยต่ำ (30%)

รถลีมูซีนสีดำมันปลาบหรูหราอลังการแล่นเอื่อยๆ มาตามถนนแคบๆ เรียกความสนใจจากคนในชุมชนเล็กๆ ห่างจากเมืองซิดนีย์ไปทางตะวันตกเฉียงเหนือได้เป็นอย่างดี พวกเขาต่างพากันชะเง้อชะแง้มองตามอย่างนึกอิจฉาจุดมุ่งหมายที่ราชรถคันงามจะไปเกย…

วูล์ฟ แอนเดอร์ตัน อภิมหาเศรษฐีรูปงาม ผู้แสนเย่อหยิ่ง ทระนงตน ดุดัน ถึงลูกถึงคน และเฉียบขาดสุดขั้ว เจ้าของสถาบันการเงินยักษ์ใหญ่ของอเมริกา วัยสามสิบสามปี นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงที่หายใจเข้าออกเป็นตัวเลขและผลกำไรคงไม่มาเยือนชุมชนเล็กๆ ที่ห่างไกลจากความเจริญในแถบชนบทของออสเตรเลียแห่งนี้ หากเมื่อสามเดือนที่แล้วเขาไม่ได้พบกับอิซาเบลล่า พอร์ตแมน สาวสวยเซ็กซี่ นางแบบโนเนม ซึ่งช่วยชีวิตเขาจากการเป็นตะคริวจนเกือบจะจมน้ำตายในระหว่างที่กำลังโต้คลื่น ณ ชายหาดซานตา เทเรซ่า ประเทศคอสตาริกา

ความประทับใจในน้ำใจงามของสาวเจ้าทำให้วูล์ฟนึกอยากผูกสัมพันธ์ ทั้งที่ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาใช้ชีวิตเป็นหนุ่มเจ้าสำราญ โปรดปรานการควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า และเปลี่ยนคู่ขามาระเริงสวาทบนเตียงจนนับไม่ถ้วน ประจวบเหมาะกับที่ผู้เป็นยายรบเร้าว่าอยากให้เขาแต่งงานเป็นฝั่งเป็นฝาและมีเหลนตัวน้อยๆ ให้ท่านได้เชยชม ถึงแม้จะมั่นใจว่าความรู้สึกที่เกิดกับสาวเจ้าไม่ใช่ความรักอย่างแน่นอน เพราะคนอย่างวูล์ฟ แอนเดอร์ตัน มองว่าความรักนั้นไร้สาระสิ้นดี และเขาก็ไม่คิดจะเอาหัวใจอันเย็นชาแข็งกระด้างไปสยบอยู่แทบเท้าของผู้หญิงหน้าไหนทั้งสิ้น ต่อให้สวยหยาดฟ้ามาดินแค่ไหนอิสตรีเหล่านั้นก็เป็นได้แค่เครื่องปลดเปลื้องความใคร่เพียงชั่วครู่ชั่วยามเท่านั้น แต่พ่อหนุ่มจอมยโสก็เล็งเห็นว่าอิซาเบลล่า พอร์ตแมน คือคนที่ ‘เหมาะสม’ ในฐานะภรรยาและแม่ของลูก ที่สำคัญเขาไม่แคร์ด้วยว่าตนจะต้องมีความสัมพันธ์ทางกายในแบบลึกซึ้งกับผู้หญิงที่ไม่ได้รักเช่นหล่อน เพราะอย่างน้อยจิตใจอันแสนประเสริฐของอิซาเบลล่าก็เป็นตัวการันตีได้ว่าหล่อนจะเป็นแม่ที่ดีของลูกเขา และมันก็เป็นคุณสมบัติคู่ควรที่จะมีส่วนร่วมในการผลิตทายาทแอนเดอร์ตันให้สมใจปรารถนาคุณยายอันเป็นที่รัก ผู้มีพระคุณเพียงหนึ่งเดียวที่เลี้ยงดูเขามาตั้งแต่เล็กจนโต

หลังจากนั้นวูล์ฟก็หมั่นนัดอิซาเบลล่าออกไปดินเนอร์บ่อยครั้ง ยิ่งได้ใกล้ชิดกับอีกฝ่ายอภิมหาเศรษฐีหนุ่มก็ยิ่งมั่นใจว่าหล่อน ‘เหมาะ’ ที่จะเป็นภรรยาของตนมากกว่าใครอื่น เพราะทุกครั้งที่อยู่กับสาวเจ้าเขารู้สึกสบายใจ หล่อนรู้จักดูแลตัวเองให้ดูสวยสง่าอยู่ตลอดเวลา ช่างเอาอกเอาใจ ไม่เรื่องมากจู้จี้ขี้บ่นจนน่ารำคาญ และรู้จักวางตัวเมื่อเข้าสังคมสามารถเชิดหน้าชูตาเขาได้อย่างไม่อายใคร จนเมื่อเดือนที่แล้ววูล์ฟจึงได้ตัดสินใจขอหล่อนแต่งงาน ซึ่งอีกฝ่ายก็ตอบตกลงอย่างไม่เกี่ยงงอน เขาเลือกหล่อนมาเป็นคู่ชีวิตโดยไม่สนว่าสาวเจ้าจะเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาๆ คนหนึ่ง ซึ่งไม่มีอะไรเทียบเทียมกับเขาได้เลยสักนิด ไม่ว่าจะเป็นฐานะทางสังคมหรือความร่ำรวย

อันที่จริงแล้วครอบครัวพอร์ตแมนเคยมั่งคั่ง แต่ตอนนี้กลับจนกรอบ เพราะกิจการฟาร์มปศุสัตว์ประสบภัยแล้ง ฝนไม่ตกต้องตามฤดูกาล กอปรกับถูกพิษเศรษฐกิจเข้าเล่นงานอย่างต่อเนื่องมายาวนานหลายปี และที่สำคัญคือทุกคนในบ้านใช้เงินอย่างไม่รู้ค่า สุดท้ายมันก็เข้าขั้นวิกฤต จนวูล์ฟต้องยื่นมือเข้าไปช่วยด้วยการให้ว่าที่พ่อตาหยิบยืมเงินก้อนใหญ่มาพยุงกิจการฟาร์มให้ไม่ล้ม โดยตกลงกันว่าเงินส่วนนี้จะไปรวมอยู่ในค่าสินสอดของเจ้าสาว และถึงแม้ว่าตอนนี้อิซาเบลล่าจะกลายเป็นนางแบบเนื้อหอมที่มีคิวยาวเหยียดไปจนถึงต้นปีหน้า ซึ่งเป็นผลพลอยได้มาจากที่หล่อนปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณชนเคียงข้างเขาอยู่บ่อยครั้ง แต่เพื่อนสนิทของวูล์ฟต่างมองว่าสาวเจ้ายังไม่ใช่คนที่คู่ควร และพากันคัดค้านว่าเขาตกลงปลงใจเร็วเกินไปหรือไม่อย่างไร แต่วูล์ฟ แอนเดอร์ตัน เป็นคนเชื่อมั่นในความคิดของตัวเอง ตัดสินใจรวดเร็วและเฉียบขาดแบบนี้เสมอ หากอะไรที่เขาเชื่อมั่นว่าใช่มันก็ต้องออกมาเป็นคำว่าใช่เท่านั้น!

เจ้าของร่างทรงพลังมัวแต่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย จนไม่รู้ว่าพาหนะคันหรูได้เคลื่อนมาจอดที่หน้าบ้านพอร์ตแมนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“ถึงแล้วครับนาย” เสียงของลูกน้องทำให้วูล์ฟหลุดออกจากภวังค์ได้อย่างชะงัด

“อืม…” เขาเอ่ยสั้นๆ พร้อมตั้งท่าจะก้าวลงจากรถ

“เทพบุตรของเรามาแล้ว…เขามาที่นี่จริงๆ ด้วย” เสียงหวานใสพึมพำกับตัวเองเบาๆ ขณะที่ดวงตากลมโตซึ่งเปี่ยมล้นไปด้วยความชื่นชมระคนเทิดทูนจับจ้องทุกอากัปกิริยาของชายในฝันไม่กะพริบ

เจ้าของร่างทระนงองอาจก้าวลงจากรถด้วยท่วงท่าสง่างาม ทรงพลัง และน่าเกรงขาม ก่อนที่เขาจะดึงเเว่นกันเเดดสีดำสนิทดูลึกลับออก เผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาประหนึ่งเทพบุตรที่หล่นตุ้บมาจากสรวงสวรรค์

หลังจากหันไปพูดอะไรบางอย่างกับลูกน้องคนสนิท วูล์ฟก็เชิดหน้าขึ้นนิดๆ ติดจะหยิ่งผยองตามพื้นนิสัย ก่อนจะเดินบ่าตั้งหลังตรงเข้าไปภายในบ้านพอร์ตแมน ทว่าเพียงสามก้าวอภิมหาเศรษฐีหนุ่มรูปงามก็ต้องหยุดกึก! พลอยทำให้คนที่เเอบมองพ่อเจ้าประคุณอยู่ห่างๆ ถึงกับเผลอกลั้นใจ ทันใดนั้นดวงตากลมโตพลันเบิกตาโพลง เมื่ออีกฝ่ายหันขวับมาทางเธอ เจ้าของร่างอ้อนแอ้นรีบลนลานหลบวูบหลังต้นเมเปิ้ลขนาดใหญ่ หัวใจดวงน้อยเต้นกระหน่ำราวกับจะกระเด็นออกมานอกอกเสียให้ได้

วูล์ฟหรี่นัยน์ตาคมกริบให้เเคบลง เเล้วเพ่งไปยังต้นเมเปิ้ลเหมือนจะให้มันทะลุปรุโปร่งจนเห็นใบหน้าของคนที่กำลังแอบมองเขาอยู่ ก่อนจะกระตุกมุมปากหยักเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเอียงหน้าออกมามองเขาเพียงนิด ก่อนจะหลบฉากหลังต้นเมเปิ้ลดังเดิม

“หึ…พวกถ้ำมอง ขี้ขลาดตาขาวซะไม่มี” ชายหนุ่มเหยียดยิ้มหยัน ก่อนจะหมุนกายทรงพลัง แล้วก้าวเท้าไปยังจุดหมาย ส่วนสาวน้อยก็ถึงกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

“เฮ้อ...นึกว่าจะไม่รอดซะเเล้วเรา”

จากนั้นมะลิร้อยก็ยืนทอดนัยน์ตาหวานปนเศร้ามองพระอาทิตย์ที่กำลังจะอัสดง หญิงสาวปล่อยให้จิตใจล่องลอยไปอย่างไร้จุดหมาย การออกมายืนรับลมท่ามกลางเเสงเเดดอ่อนๆ ยามเย็นเช่นนี้ มันทำให้เธอรู้สึกปลอดโปร่งโล่งสบาย ไม่คิดฟุ้งซ่านวุ่นวายให้หมองหม่น

เจ้าของร่างเพรียวระหงคลายวงเเขนจากการกอดอกไว้หลวมๆ ยกมือขึ้นลูบใบหน้าหวานใสทว่าชื้นเหงื่อและขะมุกขะมอม แล้วก็ต้องสะดุ้งน้อยๆ ก่อนจะเเบมือทั้งสองข้างออก จากนั้นก็ก้มลงมองฝ่ามือที่ลอกเป็นขุยบ้างเป็นปื้นเเดงๆ ด้วยความเศร้าใจ

“ถ้ามีเจ้าชายขี่ม้าขาวมาพาเราไปจากที่นี่ก็คงจะดี เเต่บุญคุณของคนในบ้านพอร์ตแมนท่วมหัวขนาดนี้จะไปไหนได้ล่ะมะลิเอ๊ย เเถมเงินติดตัวก็แทบไม่มีเลยด้วยซ้ำ” คนที่ไม่ต่างอะไรจากกาฝากเอ่ยอย่างช่างฝัน หากแต่ท้ายประโยคกลับต้องทำหน้าสลดกับความจริงที่วิ่งมากระแทกใจอย่างจัง

“พ่อจ๋า เเม่จ๋า ยายจ๋า อยู่บนนั้นสบายดีไหมจ๊ะ” นางซินตัวน้อยๆ ยกมือเรียวขึ้น เเล้วกางออกเหมือนจะเอื้อมไปเเตะขอบฟ้า พร้อมขยับกลีบปากอ่อนนุ่มเอ่ยเสียงเอื่อยๆ ไร้ชีวิตชีวา ตบท้ายด้วยการรำพันด้วยความท้อแท้ “เฮ้อ…เมื่อไหร่เราจะหลุดพ้นจากนรกขุมนี้ซักทีนะ”

เธออยากจะไปจากที่นี่ ทว่าเเทบไม่มีโอกาสได้ก้าวขาออกจากบ้านพอร์ตเเมนเลยด้วยซ้ำ เว้นเเต่เวลาไปจ่ายตลาด เเละติดสอยห้อยตามไปคอยเป็นทาสรับใช้ให้อิซาเบลล่า มะลิร้อยถูกอิซาเบลล่าโขกสับจนเข็ดขยาด ทั้งที่ตอนเด็กๆ อีกฝ่ายออกจะแสนดี จนเธอรักและเทิดทูนประดุจดั่งพี่สาวแท้ๆ ทว่าพอโตขึ้นนิสัยของอิซาเบลล่ากลับเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ หล่อนทั้งถือตัว ขี้วีน ปากจัด และโมโหร้าย

ชีวิตของมะลิร้อยห่างหายจากคำว่า ‘ความสุข’ มาเนิ่นนาน จนกระทั่งเมื่อสามเดือนก่อน เธอได้ตามไปรับใช้อิซาเบลล่าที่คอสตาริกาในช่วงวันหยุดยาว ซึ่งอีกฝ่ายไปพักผ่อนกับเพื่อนๆ นางเเบบ ที่นั่นนางซินตัวน้อยได้มีโอกาสพบกับวูล์ฟ แอนเดอร์ตัน ในนาทีเเห่งความเป็นความตาย ซึ่งเธอเป็นฝ่ายช่วยชีวิตเขาไว้ จากการเป็นตะคริวจนเกือบจะจมน้ำตายในระหว่างที่กำลังโต้คลื่น ณ ชายหาดซานตา เทเรซ่า และนั่นก็เป็นเหตุให้เธอเสีย ‘จูบเเรก’ ให้เขาผ่านการผายปอดต่อลมหายใจ โดยที่อีกฝ่ายไม่รู้ตัว…เเละคงจะไม่มีวันรู้ เพราะทันทีที่พ่อเทพบุตรได้สติ อิซาเบลล่าก็ทำให้เขาเข้าใจว่าตนรอดพ้นจากความตายเพราะน้ำมือของหล่อน ซึ่งมะลิร้อยไม่มีสิทธิ์โต้แย้งใดๆ ทำได้ก็แต่เพียงสงบปากสงบคำตามคำสั่งของอิซาเบลล่าเท่านั้น แถมอีกฝ่ายยังกำชับนักกำชับหนาว่าหากความจริงเรื่องนี้รู้ไปถึงหูของวูล์ฟ เธอจะถูกเฉดหัวออกจากบ้านพอร์ตแมนโดยที่ไม่มีอะไรติดตัวไปแม้แต่ชิ้นเดียว

หลังจากนั้นผู้หญิงที่อยู่ในสายตาของวูล์ฟ แอนเดอร์ตัน ก็ดูเหมือนว่าจะมีเพียงอิซาเบลล่าเท่านั้น เขาคบหากับอีกฝ่ายอย่างเปิดเผย และปฏิบัติต่อสาวเจ้าเยี่ยงสุภาพบุรุษ จนหล่อนกลายเป็นสตรีที่น่าอิจฉาของสาวน้อยใหญ่กว่าครึ่งค่อนโลก เพราะกำลังจะได้ครอบครองเป็นเจ้าของผู้ชายที่โคตรเพอร์เฟ็กต์และลีลารักสะเด็ดสะเด่าเขย่าใจไม่เป็นสองรองใครในปฐพี อภิมหาเศรษฐีหนุ่มแวะเวียนมาหาอิซาเบลล่าที่บ้านพอร์ตแมนอยู่บ่อยครั้งทั้งที่อยู่ไกลกันคนละซีกโลก ซึ่งมะลิร้อยมีโอกาสได้เผชิญหน้ากับเขาหนหนึ่ง เนื่องจากถูกอิซาเบลล่าเรียกให้เอาน้ำมารับรองแขกคนสำคัญ

ถึงแม้พ่อเทพบุตรจะไม่มองเธอแม้แต่หางตา ทว่านางซินตัวน้อยกลับจ้องอีกฝ่ายราวกับต้องมนตร์สะกด ในวินาทีแรกที่ได้เห็นหน้าวูล์ฟ แอนเดอร์ตัน อีกครั้ง มะลิร้อยก็เกิดตกหลุมรักเขาอย่างมิอาจห้ามใจได้…และบางทีเธอก็อาจจะตกหลุมรักอีกฝ่ายตั้งแต่แรกเจอเสียด้วยซ้ำ บุรุษที่เพอร์เฟ็กต์ตั้งแต่หัวจรดเท้าสามารถตรึงสายตาและหัวใจของสาวน้อยได้ในคราเดียวกันอย่างน่าประหลาด ความอ่อนโยนที่ชายหนุ่มแสดงออกกับผู้ที่เธอนับถือประหนึ่งพี่สาวทำให้เขาเป็นเหมือนเจ้าชายในฝัน มะลิร้อยได้แต่แอบมองเขาอยู่ห่างๆ หวังเพียงแค่ได้ชื่นชมแต่ไม่คิดจะครอบครองเป็นเจ้าของ เพราะเธอเจียมตัวเสมอว่าตนนั้นต่ำต้อยมากแค่ไหน

“ฉันขอแค่แอบมองคุณอยู่ห่างๆ แบบนี้ก็พอแล้ว…” ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อคลี่ยิ้มบางๆ ออกมา แค่ได้แอบมองเขาอยู่ห่างๆ มะลิร้อยก็สุขใจมากแล้ว มันมากพอแล้วสำหรับผู้หญิงต่ำเตี้ยเรี่ยดินประหนึ่งเศษโคลนที่โดนใครต่อใครเหยียบย่ำอย่างเธอ บางทีการแอบรักใครสักคนมันก็มีความสุข ถึงมันจะเป็นความสุขเล็กๆ แต่มันก็ทำให้เธอยิ้มได้ในทุกคราที่เผลอกระหวัดคิดไปถึงวูล์ฟ แอนเดอร์ตัน…เทพบุตรเพียงหนึ่งเดียวในหัวใจดวงน้อย

ลึกๆ เเล้วมะลิร้อยรู้ดีแก่ใจว่าตนนั้นกำลังหลงรูปจูบเงา เเต่ก็มิอาจหักห้ามความรู้สึกที่เเอบซุกซ่อนอยู่ภายในหัวใจดวงน้อยได้ ต่อให้ไม่มีวันได้เขามาครอบครองเป็นเจ้าของ เธอก็ยังพอใจที่จะได้เพ้อฝันประหนึ่งนางเอกในนิยายประโลมโลกผู้น่าขันอยู่อย่างนี้

มะลิร้อยยืนกอดอกทอดอารมณ์อยู่อย่างนั้น โดยไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าพระอาทิตย์ที่เธอชอบเเหงนหน้ามองได้ลาลับขอบฟ้าอันกว้างใหญ่ไพศาลเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ความมืดเริ่มคืบคลานเข้ามาปกคลุม และทั่วทั้งบริเวณก็ยังไม่สว่างเพราะยังไม่ถึงเวลาเปิดไฟตรงสนามหญ้าหลังบ้าน การลดการใช้น้ำใช้ไฟ รวมถึงการไล่แม่ครัวออก แล้วผลักภาระทั้งหมดมาให้เธอกับป้ารีเบคก้ารับผิดชอบ เป็นมาตรการประหยัดของบ้านพอร์ตแมน หากแต่สมาชิกทุกคนยังคงใช้จ่ายอย่างสุรุ่ยสุร่ายดังเดิม ก็แหงล่ะ…อีกไม่นานอิซาเบลล่าก็จะได้สามีเป็นอภิมหาเศรษฐีแล้วนี่ และเมื่อถึงตอนนั้นทุกคนในบ้านพอร์ตแมนจะนอนกินนอนใช้เงินไปทั้งปีทั้งชาติก็ยังไหว

ระหว่างที่นางซินก้นครัวผู้แสนอาภัพกำลังหมกมุ่นอยู่กับความคิดของตัวเองนั้น จู่ๆ ก็มีวงเเขนเเกร่งทว่าเเสนอบอุ่นสอดรั้งเอวคอดจากทางเบื้องหลัง

“อุ๊ย!” เจ้าของร่างเพรียวระหงสะดุ้งเฮือก พร้อมกับหลุดอุทานเสียงหลง