ตอนที่ 4 ปาฏิหาริย์ไม่มีจริง (1)

จิราภาจากไป หลังจากที่ทำตามความฝันสำเร็จ น้องสาวเธอได้พบกับศิลปินคนสำคัญในดวงใจตัวจริงเสียงจริงเป็นครั้งสุดท้าย แถมยังได้ถ่ายรูปเซลฟี่กับเขาอีกด้วย ก่อนที่เธอจะเสียชีวิตลงในนาทีต่อมาทั้งๆ ที่จับมือกับเขาอยู่

“ไม่จริงใช่ไหม นี่มันไม่จริงใช่ไหม” หญิงสาวงึมงำเสียงสั่นเครือ “ไหนคุณว่าโลกนี้มีปาฏิหาริย์ไง เมื่อกี้คุณก็เห็นว่ายัยจิ๊บอาการดีขึ้น น้องฉันขยับตาได้ เขารู้ว่าคุณมาหาเขา แล้วมันจะเป็นไปได้ไงที่น้องจะ...”

ธิเบศมองผู้สูญเสียครั้งใหญ่อย่างเห็นใจ ก่อนที่เขาจะตัดสินใจดึงคนที่กำลังเคว้งคว้างเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขนอบอุ่นอย่างอ่อนโยน และปล่อยให้เธอได้ร้องให้กับอกเขาเงียบๆ

บางทีน้ำตาก็อาจจะช่วยเยียวยาความเจ็บปวดได้ เขาเองก็ไม่คิดว่าจะมาเจอเรื่องแบบนี้เหมือนกัน ยังดีที่เปลี่ยนใจเดินกลับมา หาไม่เขาเองคงเสียใจกับตัวเองที่ละทิ้งแฟนคลับตัวเองไปอย่างคนไร้น้ำใจแบบนั้น

“ผมว่าน้องคุณเขาสู้เต็มที่แล้ว คุณเองก็ต้องเข้มแข็งไว้ อย่าทำให้น้องสาวคุณต้องเป็นห่วงเข้าใจไหม” ชายหนุ่มปลอบโยนจนคนในอ้อมแขนเริ่มนิ่ง คลายสะอื้น

“แต่ฉันไม่เหลือใครอีกแล้ว ไม่เหลืออะไรเลย แล้วฉันจะอยู่ต่อไปยังไง...”

หญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ หัวใจดวงน้อยว้าเหว่ หลังจากเสียพ่อแม่ไป เธอก็ยึดจิราภาเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวจิตใจให้มีชีวิตต่อเพื่อน้อง ตอนนี้ไม่มีน้องสาวสุดที่รัก เธอจะอยู่ต่อไปได้ยังไง

“เหลือสิ คุณยังเหลือลมหายใจอยู่ ก็ต้องอยู่เพื่อตัวเองไง อยู่เพื่อทำชีวิตของคุณให้มีค่ามีความหมาย อยู่เพื่อสานต่อความฝันแทนส่วนของน้องสาวคุณ ผมว่าน้องคงอยากเห็นพี่สาวคนนี้ของเขามีความสุข และคุณต้องมีความสุขเพื่อเขา เข้าใจไหม” ธิเบศดึงร่างบางออกจากวงแขน ก่อนช่วยเช็ดน้ำตาให้เธออย่างเบามือ เพียงเห็นดวงหน้าใสหม่นเศร้า เขาก็อดใจหายไม่ได้

“รับปากกับผมนะว่าคุณจะสู้ต่อไป”

“ไม่รู้สิคะ ฉันไม่แน่ใจว่าจะมีแรงทำมันได้แค่ไหน”

“ผมเชื่อว่าคุณทำได้ และน้องสาวคุณต้องภูมิใจในตัวคุณมากๆ ด้วย ผมเชื่ออย่างนั้นนะ”

จารุพัชรปาดน้ำตาที่กำลังคลอเบ้า เมื่อนึกถึงคำพูดของพระเอกหนุ่มที่เธอใช้มันยึดเหนี่ยวจิตใจมาตลอดสองเดือนที่ผ่านมา หลังจากเสร็จงานศพของจิราภาซึ่งถูกจัดอย่างเรียบง่ายเพราะหญิงสาวไม่มีญาติที่ไหนอีก แต่ยังดีที่ได้ความช่วยเหลือจากธิเบศ ถึงแม้เขาไม่มาเองก็ยังส่งคนมาช่วยจัดการให้เธอตามสมควร และหลังจากวันนั้นเธอก็ไม่ได้ติดต่อหรือพบเขาอีกเลย

ธิเบศคือดวงดาวเจิดจรัสที่อยู่บนฟากฟ้า ส่วนเธอคือคนธรรมดาที่มีชีวิตติดดิน หนทางระหว่างเขาและเธอไม่มีวันมาบรรจบกันได้

หญิงสาวลูบหน้าท้องที่ตอนนี้ยังแบนราบ แต่เธอรู้ว่ามีสิ่งมีชีวิตที่นอนอยู่ในนั้น แม้ไม่ทันได้คาดคิดหรือตั้งใจ ต้องโทษที่เธอมัวแต่เสียใจเรื่องน้องสาว และยุ่งๆ เรื่องจัดงานศพทำให้หลงลืมเรื่องความสัมพันธ์ลึกซึ้งที่เกิดขึ้นในคืนนั้น จนไม่ได้จัดการป้องกันใดๆ ทำให้ผลลัพธ์ออกมาแบบนี้

“นี่ใช่เธอหรือเปล่ายัยจิ๊บ เธอกลับมาหาพี่อีกครั้งใช่ไหม”

คนกำลังเป็นแม่ยิ้มกับตัวเองด้วยหัวใจที่เต็มตื้น ชีวิตที่เคว้งคว้างเหมือนมีหลักให้ยึดเกาะหัวใจอีกครั้ง แม้ว่าคนที่ร่วมสร้างชีวิตน้อยๆ นี่จะไม่มีวันรู้ว่าเขาฝากอะไรไว้ให้เธอ แต่เธอก็จะดูแลเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาอย่างดี โดยที่จะทำตามสัญญาที่เคยให้เขาไว้ว่าหากเขาทำตามที่เธอขอร้อง

เธอจะลืมเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นในคืนนั้น ไม่เรียกร้องอะไรจากเขา และไม่มาให้เขาเห็นหน้าอีกตลอดไป...

หญิงสาวทอดสายตามองสบตาบุรุษที่มองมาจากรูปโปสเตอร์โฆษณาตรงหน้า

“ไม่ต้องห่วงนะคุณ ฉันจะทำตามสัญญา ลูกคนนี้ฉันจะตั้งใจเลี้ยงเขาให้ดีที่สุด”

ก็ดีเหมือนกันอย่างน้อยเธอเสียน้องไปคน แต่กลับได้ลูกมาอีกคน อย่างน้อยชีวิตนี้ก็ยังมีความหวังให้ก้าวเดินต่อไปเนอะลูกเนอะ