บทที่2 จุดเริ่มต้น

@ห้างสรรพสินค้า

พีชในชุดเดรสสีแดงสั้นเลยเข่าเผยให้เห็นผิวขาวเนียน และสัดส่วนเว้าโค้งอย่างชัดเจนเดินนวยนาดเข้ามาภายในห้างหรู ขาเรียวเล็กก้าวตรงไปยังโซนเครื่องสำอางแบรนด์ดังด้วยความเร่งรีบทำให้เธอไม่ทันระวังชนเข้ากับสาวประเภทสองที่เดินสวนมาอย่างจังเธอรู้สึกตกใจไม่น้อยก่อนจะรีบน้อมศีรษะขอโทษพัลวัน "ขอโทษค่ะๆ"

"ไม่มีตะ...!" สาวประเภทสองที่พีชเผลอเดินชนกำลังจะอ้าปากด่า ทว่าเธอก็ต้องรีบปิดปากลงทันทีเมื่อเห็นใบหน้าสะสวยของสาวคู่กรณี แววตาดุจดั่งพญาเหยี่ยวมองสำรวจร่างบางตรงหน้าอย่างพินิจพิจารณาตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ก่อนจะปั้นหน้ายิ้มแล้วตอบกลับไปทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอแทบจะกินหัวหญิงสาว "ไม่เป็นไรจ้ะ"

"พี่เจ็บมากไหมคะ" ร่างบางลอบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งใจเมื่อเห็นท่าทางเป็นมิตรของสาวประเภทสอง ดวงตากลมโตมองสำรวจคนตรงหน้าด้วยความเป็นหว่ง

"ไม่จ้ะ นิดหน่อยเองว่าแต่น้องชื่ออะไรคะ"

"หนูชื่อพีชค่ะ" 

"พี่ชื่อสวยนะหรือเรียกว่าเจ๊สวยก็ได้ เจ๊ขอไลน์หนูไว้หน่อยได้ไหม" ทันทีที่หญิงสาวแนะนำตัวจบเจ๊สวยก็รีบแนะนำตัวให้เธอได้รู้จัก และไม่ลืมที่จะขอช่องทางการติดต่อเธอไว้ด้วยเพราะบางทีเธอนี่แหละจะเป็นตัวเลือกชั้นดีให้กับหวงเฟยหง

เท่าที่สังเกตมาในระหว่างคุยกันเธอเป็นคนกริยามารยาทงามเลยทีเดียวแถมผิวพรรณก็ดี หน้าตาก็สะสวยอีกต่างหากเรียกได้ว่ามีคุณสมบัติครบถ้วนตามที่มาเฟียหนุ่มต้องการ

"ค่ะเจ๊สวย ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” ใบหน้าสวยที่เคลือบไปด้วยรอยยิ้มเอ่ยพร้อมทั้งยื่นมือไปรับโทรศัพท์จากคนตรงหน้ามาแอดไลน์ตนเองโดยไม่คิดเอะใจสักนิดว่าเธอนั้นมีจุดประสงค์ไม่ดีแอบแฝงอยู่

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วงั้นพีชขอตัวก่อนนะคะ" เมื่อแอดไลน์เสร็จเรียบร้อยแล้วเธอจึงยื่นโทรศัพท์คืนให้เจ๊สวยก่อนจะขอแยกตัวออกไป ร่างบางส่าวเท้าเดินตรงไปยังโซนเครื่องสำอางและโซนเสื้อผ้าทันทีเธอใช้เวลาในการช้อบปิ้งประมาณสองชั่วโมงกว่าๆ เมื่อช้อบปิ้งจนหน่ำใจจึงขับรถกลับบ้าน

@บ้านวรสิทธิ์สกุล

"ซื้ออะไรมาเยอะแยะเนี่ยยัยพีชซื้อมาถมที่รึไง" ทันทีที่เธอย่างกรายเข้ามาในบ้านเสียงบ่นของพอร์ชผู้เป็นพี่ชายที่นั่งเล่นอยู่ในห้องโถงก็ดังขึ้น ทว่าเธอหาได้ใส่ใจกับคำพูดของพี่ชายไม่เพียงแต่ไหวไหล่ให้เขาเล็กน้อยแล้วส่าวเท้าเดินขึ้นห้องไป

ติ้ง! ติ้ง!

เสียงแจ้งเตือนจากแอปพลิเคชั่นไลน์ดังขึ้นทำให้เธอรีบวางถุงข้าวของในมือลงบนโต๊ะกระจกแล้วล้วงไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายข้างขึ้นมาเปิดหน้าจอดู คิ้วสวยขมวดเป็นปมด้วยความสงสัยเมื่อเห็นว่าคนที่ส่งข้อความมาคือเจ็สวยนิ้วเรียวกดเปิดแชทแล้วพิมพ์ข้อความตอบกลับทันที

Swy: สวัสดีค่ะน้องพีชนี่เจ๊สวยเองนะคะ"

Peach: สวัสดีค่ะเจ๊สวยมีอะไรรึเปล่าคะ"

Swy: เจ๊มีงานสบายรายได้ดีมานำเสนอน้องพีชสนใจหรือเปล่าจ๊ะ"

Peach: ขอบคุณที่นึกถึงนะคะเจ๊สวย แต่พีชคงทำไม่ได้ อีกไม่กี่วันพีชก็ต้องบินไปเรียนต่อที่จีนแล้วค่ะ"

Swy: อองั้นไม่เป็นไรจ้ะน้องพีช"

Peach: ค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ"

หลังจากแชทกับเจ๊สวยเสร็จเธอก็กดปิดหน้าจอโทรศัพท์แล้ววางลงบนที่นอน เธอรู้สึกแปลกใจไม่น้อยที่จู่ๆ เจ๊สวยก็ส่งข้อความมาชวนไปทำงานด้วยทั้งที่เพิ่งรู้จักกัน ก่อนจะสลัดความสงสัยออกแล้วหลับตาลงเพื่อพักผ่อนสายตา

หลายวันต่อมา..

@สนามบินสุวรรณภูมิ

วันเวลาดำเนินไปเรื่อยๆ จนถึงวันที่พีชต้องเดินทางไปเรียนต่อประเทศจีน หญิงสาวกอดร่ำลามารดาและพี่ชายด้วยความรู้สึกหวิวๆ ภายในใจเพราะตั้งแต่เล็กจนโตเธอไม่เคยต้องห่างคนในครอบครัวไปไกลเลยสักครั้ง

"ไปอยู่ที่นู่นก็ดูแลตัวเองดีๆนะลูก" คุณหญิงเพ็ญพักตร์ผละกอดบุตรสาวแล้วพูดขึ้น

"ค่ะแม่ พีชรักแม่นะคะ" ใบหน้าสวยระบายยิ้มบางๆ ให้มารดาพร้อมทั้งสวมกอดอีกครั้งพอถึงเวลาต้องเดินทางเธอจริงๆ เธอกลับรู้สึกหง่อยขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกทั้งที่ก่อนหน้านี้ยังตื่นเต้นกับการได้ไปเรียนต่ออยู่เลย

"พีชรักพี่พอร์ชด้วย" ร่างบางผละกอดจากมารดาแล้วหันไปสวมกอดพี่ชายต่อ

"พี่ก็รักเรานะ อยู่ที่โน่นก็ตั้งใจเรียนอย่าดื้อ อย่าซนดูแลสุขภาพด้วย" พอร์ชเอ่ยพร้อมลูบศีรษะเล็กทุยของน้องสาวเบาๆ ด้วยความรักและเอ็นดู

"ค่าคุณพ่อ พ่อทูลหัวของน้องพีช" เสียงหวานพูดแดกดันพี่ชายด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มตั้งแต่เล็กจนโตพอร์ชมักจะบ่นและสั่งสอนเธอแบบนี้เป็นประจำเหมือนพ่อสั่งลูกยังไงยังงั้น

ป๊อก! สิ้นสุดเสียงแดกดันของน้องสาวพอร์ชก็ใช้มือมะเหงกลงบนศีรษะของเธอเบาๆ ด้วยความมันเขี้ยว คนโดนมะเหงกทำหน้าคว่ำใส่พี่ชายเชิงหยอกล้อก่อนผละกอดออก มือเล็กยื่นไปจับกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ก่อนจะร่ำลามารดาและพี่ชายอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงประกาศ

"พีชไปแล้วนะแม่ พี่พอร์ช" เมื่อพูดจบเธอก็ส่าวเท้าเดินไปขึ้นเครื่องบินตรงสู่ประเทศจีนทันที