Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
ตอนที่ 2
“ผมไม่ชอบคนโกหกซ้ำแล้วซ้ำเล่านะพลอย...”
น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนก็จริง แต่มีร่องรอยของความไม่พอใจเจือปนอยู่
“ฉัน...”
“คุณจะเอาข้าวของพวกนี้ไปด้วยหรือเปล่า”
เขากวาดตามองไปรอบๆ ห้อง
“แต่ผมว่าไม่ต้องเอาไปหรอก เพราะถึงแม้มันจะดูสะอาดสะอ้าน แต่มันเก่าเกินไปที่ผมจะยอมให้เมียกับลูกใช้มัน”
“ก็บอกแล้วไงคะว่าฉัน... อ๊ะ...”
เขารั้งหล่อนที่กำลังอุ้มไพลินเข้าไปหา จากนั้นก็ก้มหน้าลงจูบแก้มนวลของหล่อนหนึ่งครั้ง และก็จูบแก้มยุ้ยของไพลินหนึ่งครั้งเช่นกัน
หล่อนรู้สึกสั่นสะท้านไปทั้งหัวใจ น้ำตาพาลจะไหลซึมออกมา
“ได้โปรดเถอะค่ะ อย่ามายุ่งกับพวกเรา”
“ผมให้คุณได้ทุกอย่างยาหยี... ยกเว้นเรื่องปล่อยคุณกับลูกสาวที่น่ารักของผมเท่านั้น”
“คุณคริสเตียโน่”
“เรียกผมว่าคริส... เหมือนคืนนั้นตอนที่เราสองคนมีความสุขด้วยกัน”
ผู้ชายที่หล่อเหลาปานเทพบุตรตรงหน้าแย้มยิ้มมาให้ราวกับเป็นคนใจดี แต่หล่อนรู้ดีว่าแท้จริงแล้วคริสเตียโน่ร้ายกาจไม่น้อยเลยทีเดียว
ถึงแม้คำพูดของเขาจะนุ่มนวล สุภาพอยู่ในที แต่เขามีความเอาแต่ใจ และฉวยโอกาส ไม่อย่างนั้นคืนนั้นเขาคงไม่ทำอย่างนั้นกับหล่อนหรอก
“เอ่อ... ฉันเป็นคนหลอกลวง คุณก็น่าจะรู้แล้วนะคะ”
หล่อนพยายามอย่างที่สุดที่จะหยิบยกอะไรก็ได้ เพื่อทำให้ผู้ชายตรงหน้าเปลี่ยนใจ แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ผล
“ผมรู้ว่าคุณไม่ใช่อรนภาตั้งแต่วินาทีแรกที่เห็นคุณในงานเลี้ยงแล้วล่ะ”
“ละ... แล้วทำไมคุณถึงยังไม่เปิดโปงฉันล่ะคะ ในเมื่อคุณรู้ว่าฉันปลอมตัวมา”
“นั่นเพราะว่าผมอยากรู้ว่าผู้หญิงหน้าตาหวานๆ อย่างคุณ แท้จริงแล้วเป็นใครยังไงล่ะ”
คำพูดของเขาทำให้หล่อนไม่กล้าที่จะสู้หน้าเขาเลย
“ฉันเป็นแค่สาวใช้ค่ะ และฉัน... ก็ไม่ใช่คุณหนูผู้เพียบพร้อมที่คู่ควรกับผู้ชายสมบูรณ์แบบอย่างคุณ สิ่งที่เกิดขึ้นมันคือความผิดพลาดที่ควบคุมไม่ได้”
“ถูกต้อง... สิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเรามันควบคุมไม่ได้”
สายตาของเขาจับจ้องมองมาและตรึงสลักหล่อนเอาไว้ไม่ให้หลบหนี
“ความมีชีวิตชีวาของคุณ มันทำให้ผมรู้สึกปรารถนาคุณจนไม่อาจจะปล่อยคุณกลับไปได้ เรื่องในคืนนั้นก็เลยเกิดขึ้น ผมยินดีจะรับผิดชอบทุกอย่าง...”
“แม้ว่าฉันจะเป็นแค่สาวใช้ต่ำต้อยอย่างนั้นเหรอคะ”
หล่อนร้องถามออกไปเสียงหยันเยาะตัวเอง และไม่เชื่อว่าเขาจะคิดอย่างที่พูดออกมาได้จริงๆ
“ถูกต้อง ไม่ว่าคุณจะเป็นใครมาจากไหน แต่คุณก็เป็นของผมแล้ว ผมเป็นชายคนแรกของคุณอย่าลืม พลอยแพรวา...”
หล่อนช้อนตาขึ้นมองเจ้าของน้ำเสียงนุ่มนวล แสงจากโคมไฟจากเพดานห้องส่องกระทบลงมาบนศีรษะทุยสวยของคริสเตียโน่ มันยิ่งตอกย้ำให้เขาดูหล่อเหลาสมบูรณ์แบบมากยิ่งขึ้น
หล่อนไม่ควรจะหวั่นไหวแบบนี้... เพราะความรู้สึกหวั่นไหวแบบนี้มันเหมือนกับในงานเลี้ยงคืนนั้นเลย
มันน่ากลัว
มันอันตราย
แต่มันก็น่าลุ่มหลงในเวลาเดียวกัน
“เอ่อ... ฉัน...”
หล่อนเสหลบสายตาแสนสวยสีทองเป็นประกายของคริสเตียโน่
“คุณ... เข้าใจผิดแล้วล่ะค่ะ”
เขาไม่เชื่อคำโกหกของหล่อนเหมือนเดิม
“นี่ต้องให้ผมพูดออกมาไหมว่าทำไมผมถึงได้มั่นใจว่าตัวเองเป็นผู้ชายคนแรกที่ได้เข้าไปในตัวของคุณ พลอยแพรวา... อยากให้ผมพูดไหม...”
เขาถามย้ำเสียงเข้มขึ้นเล็กน้อย
หล่อนส่ายหน้าไปมา และพยายามขยับออกห่างจากร่างสูงใหญ่ที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อ แต่ยิ่งถอยหนี เขาก็ยิ่งก้าวตามเข้ามาหา
“กลับไปลาสเวกัสกับผม คุณแม่ผมรอพบคุณกับลูกของเราอยู่”
“ก็ฉันบอกแล้วไงคะว่าน้องไพลินไม่ใช่...”
“อย่าบังคับให้ผมต้องร้ายนะพลอย เพราะถ้าผมร้าย คุณจะเดือดร้อนมาก”
“คุณ... คิดจะทำอะไรคะ”
“ก็ถ้าคุณดื้อ คุณไม่ยอมทำตามความต้องการของผม ผมก็คง... จะต้องใช้กำลัง...”
รอยยิ้มของคริสเตียโน่เลือดเย็นขึ้น
“อย่างเช่น ขโมยไพลินไปจากคุณ”
“ไม่... ไม่ได้นะคะ”
หล่อนส่ายหน้าร้องห้ามเสียงหลง
คริสเตียโน่ระบายยิ้มพึงพอใจเมื่อเห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวของคู่สนทนา
“ถ้างั้นก็อย่าดื้อกับผม ทูนหัว...”
“ละ แล้วถ้าฉันจะขอเวลาล่ะคะ พอจะได้ไหม”
หล่อนช้อนตามองเขา ก็พบว่าเขาขมวดคิ้วมุ่นแสดงท่าทางครุ่นคิด
“ก็ได้ แต่ไม่เกินสามวัน”
“ขะ... ขอบคุณมากค่ะ”
เชื่อเถอะว่าหล่อนจะต้องคิดหาทางออกได้ก่อนเวลาสามวันอย่างแน่นอน
“แต่ผมจะมาอยู่ที่นี่กับคุณด้วย”
“คะ?”
“ทำไมต้องทำหน้าซีดเผือดด้วยล่ะ หรือว่าคุณกำลังวางแผนจะหนีไปจากผม...”
คำพูดของเขาแสดงความรู้ทันออกมา จนหล่อนต้องรีบละล่ำละลักแก้ตัว
“ปะ... เปล่าหรอกค่ะ แต่ที่นี่... เอ่อ ฉันหมายถึงที่ห้องเช่ามันทั้งเล็กทั้งแคบ และคุณก็ตัวใหญ่มาก”
นี่หล่อนพูดอะไรผิดไปเหรอ ทำไมคริสเตียโน่ถึงได้อมยิ้มเจ้าเล่ห์แบบนี้ด้วย รู้ไหมว่ามันทำให้คนถูกมองสะท้านไปทั้งจิตวิญญาณเลยทีเดียว
“ผมรู้... ว่าผมใหญ่...”
“ฉะ... ฉันหมายถึงตัวคุณใหญ่ค่ะ”
“ก็ใช่ไงครับ ผมก็กำลังพูดถึงตัวผมนั่นแหละ หรือว่าคุณ...” ดวงตาคมกริบหรี่แคบมองล้อเลียน “หรือว่าคุณกำลังคิดถึงอวัยวะอันหนึ่งของผมอยู่”
ใบหน้านวลเห่อร้อนและแดงระเรื่อ ก่อนที่หล่อนจะรีบเอียงหน้าหนี แต่เขาไม่ยอมให้ทำได้สำเร็จ
“ฉะ... ฉัน... ว่าคุณแค่แวะมาหาตอนเย็นก็พอค่ะ”
ใบหน้าหล่อจัดยื่นเข้ามาหา พร้อมกับเสียงหัวเราะขบขัน นัยน์ตาสีทองแวววาวมีรอยยิ้มรู้ทันอยู่ในนั้น
“ผมตัดสินใจแล้ว ผมจะมาอยู่ที่นี่กับคุณ”
“มะ... ไม่... ไม่ได้ค่ะ”
“ได้สิ ในเมื่อผมต้องการ”
เขายิ้มกว้าง และไม่สนใจท่าทางกระอักกระอ่วนใจของหล่อนเลยแม้แต่นิดเดียว
“ผมขออุ้มลูกหน่อยสิ”
“เอ่อ... คุณไม่เคยอุ้มเด็ก ฉันเกรงว่า...” หล่อนลังเลที่จะส่งไพลินให้กับคริสเตียโน่
“ก่อนที่ผมจะมาที่นี่ ผมไปเข้าคอร์สเลี้ยงเด็กมาแล้วนะจะบอกให้ ดังนั้นคุณไม่ต้องเป็นกังวล ผมสามารถแบ่งเบาภาระของคุณได้มากเชียวล่ะ”
นี่หล่อนหูฝาดไปหรือเปล่าเนี่ย หล่อนนึกภาพผู้ชายตัวโตอย่างคริสเตียโน่อุ้มเด็กไม่ออกเลย
“ล้อเล่นใช่ไหมคะเนี่ย”
“ผมพูดจริง”
เขายิ้มได้น่ามองเหลือเกิน และยิ่งอยู่ใกล้เขา สมงสมองของหล่อนก็ทำงานน้อยลงไม่ต่างจากค่ำคืนนั้นเลย
เขามีอำนาจ มีพลังทำลายล้างสำนึกผิดชอบชั่วดีของหล่อนได้อย่างยอดเยี่ยม
“เพราะผมรู้ไงว่าผมไข่ใส่ท้องคุณไปแน่นอน ดังนั้นผมจึงต้องเตรียมพร้อมเอาไว้”
นี่หล่อนจะยินดีใช่ไหมเนี่ย
“มา... ส่งลูกมาให้ผมเถอะ”
หล่อนอยากจะใจแข็งให้มากกว่านี้ แต่พอเห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นของคริสเตียโน่ยามมองไพลิน ก็อดที่จะใจอ่อนไม่ได้
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
