ได้กลับบ้านแล้ว

"เย้ๆได้กลับบ้านแล้ว "ปลาวาฬร้องตะโกนด้วยความดีใจ ในขณะที่ฉลามนั่งอยู่บนรถเข็น แต่ก็พลอยยิ้มไปกับปลาวาฬด้วย ตอนนี้ทั้งหมดลงมานั่งที่ล็อบบี้ของโรงพยาบาล เพื่อรอให้บอดี้การ์ดเอารถมารับ

"เดี๋ยวล้มลูก "เบสเข้าไปรับปลาวาฬ ที่กระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ จนเสียหลักเกือบล้ม

"คุณสร้อยครับ รถพร้อมแล้วครับ "บอดี้การ์ดเดินเข้ามารายงานสร้อย ด้วยความนอบน้อม

"รถมาแล้วครับ ไปขึ้นรถกลับบ้านกัน "เบสบอกกับเด็กๆ เขาโล่งใจมาก ที่คนหน้ายักษ์ไม่ได้มารับ ไม่งั้นเขาคงแทบไม่อยากขึ้นรถด้วย ดีหน่อยที่ป้าสร้อยบอกว่าคนหน้ายักษ์ ไม่ค่อยได้กลับบ้าน เพราะว่างานเยอะ ดี...ทำงานให้ตายไปเลย เขายังเจ็บใจไม่หายเลย ที่เขาโดนจูบไปเมื่อวาน มันเป็นจูบแรกในชีวิตของเขา เขาไม่เคยมีแฟนและไม่เคยนอนกับผู้หญิงเลย เขาจะจีบใคร ทุกคนก็บอกว่าเขาหน้าสวยกว่า เขาก็เลยจีบผู้หญิงไม่ติดสักที เขาอยากลองซื้อกินใจก็ไม่กล้าพอ เขาก็เลยต้องเก็บความบริสุทธิ์ใว้ ทั้งที่ใจก็อยากจะลอง

......

"ถึงบ้านแล้ว เย้ๆ "พอรถจอดที่หน้าบ้าน คนที่ตื่นเต้นสุด ก็หนีไม่พ้นปลาวาฬ ปลาวาฬลงจากรถเป็นคนแรกด้วยความรวดเร็ว และตามมาด้วยเบสแล้วก็สร้อย บอดี้การ์ดช่วยกันขนของลง รวมทั้งรถเข็นด้วย เบสเป็นคนอุ้มฉลามลงจากรถด้วยตัวเอง เพระว่าฉลามไม่ยอมให้ใครอุ้ม

ฮึ่บ...!!

"เจ็บไหมครับฉลาม "เบสค่อยๆวางฉลามลงไปนั่งบนรถเข็น ก่อนที่เขาจะนั่งยองๆถามฉลามด้วยความห่วงใย

"ไม่เจ็บครับแม่เบส "ฉลามตอบด้วยนํ้าเสียงที่สดใส

"ใคร... "

"แม่...? "

"หน้าคุ้นๆ... "

"หน้าสวยอ่ะ ผู้ชายหรือผู้หญิงเนี่ย "

เหล่าแม่บ้านกับพวกคนสวน ที่ออกมายืนรอรับคุณหนู ที่เพิ่งจะกลับมาจากโรงพยาบาล ต่างก็ไม่รู้ว่าเบสคือใคร พวกเขามองหน้ากันไปมาด้วยความอยากรู้

"แม่สร้อย...ใครอ่ะ "นวลหัวหน้าแม่บ้านถามสร้อย อย่างอดใจรอให้แนะนำกันไม่ไหว เพราะว่าไหนจะหน้าคุ้นๆแถมเด็กๆยังเรียกว่าแม่อีกต่างหาก

"แม่ของพวกเราครับ "ปลาวาฬได้ยินที่นวลถามสร้อย เขาก็เลยตอบคำถามแทนสร้อย เพราะว่าความที่เขาอยากอวดแม่ด้วย

"แม่...!! "ทุกคนพูดออกมาเป็นเสียงเดียวกัน เพราะว่าครั้งแรกคิดว่าคงเข้าใจผิดกัน

"ครับ แม่ของฉลามเอง "ฉลามพยักหน้ารับคำด้วยความตื่นเต้น ที่มีแม่และได้อวดแม่กับคนในบ้าน หลังจากที่พ่อแม่เสียไป พวกเขาก็ไม่ได้พูดคำว่าแม่อีกเลย เพราะว่ายังไม่มีใครที่ทำให้พวกเขาอยากเรียกได้ พอได้พูดแม่อีก พวกเขาก็เลยตื่นเต้นปนอยากอวด

"แม่ของปลาวาฬด้วย "ปลาวาฬเองก็ไม่ยอมแพ้

"ตามนั้น เข้าบ้านกันค่ะ คุณหนูอยากอวดห้องกับแม่เบสกันไม่ใช่เหรอ "สร้อยพูดกับคนงานในบ้าน ก่อนที่เธอจะหันไปพูดกับคุณหนูของเธอในท้ายประโยค

"แม่เบสครับ เข้าบ้านกัน "ปลาวาฬพูดพร้อมกับดึงมือของเบสให้เดินตามเขามา

"เดี๋ยวครับปลาวาฬ เดี๋ยวแม่เข็นรถเข็นของฉลามไปด้วยกัน "เบสจับมือของปลาวาฬ ให้มาช่วยเข็นรถเข็นของฉลามไปด้วยกัน

"เด็กๆมากันแล้วเหรอคะ "

"อาเจนนี่...!! "ปลาวาฬอุทานออกมาเสียงดัง ก่อนที่เขาจะกลอกตามองบนอย่างสุดเซ็ง

"ทำไมคะปลาวาฬ ทำไมเห็นหน้าของอาต้องตกใจด้วยคะ "เจนนี่ถามหลานด้วยนํ้าเสียงที่เหมือนจะเอ็นดู

"เปล่าครับ "ปลาวาฬเมินหน้าหนี เจนนี่เป็นน้องสาวของพ่อเขา อาเจนนี่เป็นคนที่เขากับฉลามไม่ค่อยจะชอบหน้าสักเท่าไหร่ เพราะว่าอาเจนนี่ไม่เคยสนใจพวกเขาเลย เพิ่งจะมาทำเป็นสนใจพวกเขา ก็ตอนที่พ่อแม่ของพวกเขาเสียแล้ว และตอนที่พวกเขาย้ายมาอยู่กับพ่อคิมนี่แหละ อาเจนนี่ถึงมาหาพวกเขาบ่อยๆ บอกทุกคนว่ามาหาพวกเขา แต่ก็ไม่เคยสนใจพวกเขาอยู่ดี มาก็ถามหาแต่พ่อคิม และพยายามเข้ามา เพื่อที่จะให้พวกเขาเรียกว่าแม่ อยากให้พวกเขาเรียกว่าแม่ แต่พวกเขานอนอยู่ที่โรงพยาบาลสามวัน ไม่เคยไปเยี่ยมพวกเขาเลย

"แม่เบสครับ ฉลามอยากเข้าห้องแล้วครับ "ฉลามเมินที่จะทักทายอาเจนนี่ของตัวเอง

"แม่...? ใครแม่ของแกฉลาม อุ๊บ...!! "เจนนี่ถามหลานเสียงเขียว ด้วยความลืมตัว ก่อนที่เธอจะเอามือปิดปากของตัวเองเอาไว้

"ผมไม่รู้หรอกนะ ว่าคุณเป็นใคร แต่อย่ามาชี้หน้าลูกของผมแบบนี้ "เบสบอกกับผู้หญิตรงหน้าเสียงเรียบ หลังจากที่ผู้หญิงคนนี้ชี้หน้าของฉลาม พร้อมกับพูดคำที่ไม่น่าฟังสำหรับเด็กออกมา

"แล้วแกเป็นใครไม่ทราบ ใครอนุญาตให้แกเข้ามาในบ้านหลังนี้  "เจนนี่หน้าแดงด้วยความโกรธ ที่โดนคนแปลกหน้าที่เธอไม่รู้จัก มาว่าเธอต่อหน้าของคนงานในบ้านแบบนี้

"แล้วบ้านคุณหรือไง ก็ไม่น่าจะใช่ เพราะว่าชุดอยู่ในบ้านไม่น่าจะใส่ชุดนี้ "เบสพูดพร้อมกับมองหน้าของเจนนี่ ตั้งแต่หัวจรดเท้า พร้อมกับทำกิริยาแบบเดียวกันกับที่เจนนี่ทำกับเขา ชุดที่เจนนี่ใส่เป็นชุดเดรสสั้น แต่สั้นจนเกินพอดี ถ้ายกแขนขึ้นหน่อย ก็แทบจะเห็นกางเกงในได้เลย แล้วก็เปิดไหล่จนเห็นเนินหน้าอกครบทั้งสองเต้า

"แก...!! สร้อย...ไอ้บ้านี่มันเป็นใคร มันกล้าดียังไงมาว่าอาของเด็กๆแบบนี้ "เจนนี่ถามสร้อยด้วยนํ้าเสียงที่ไม่พอใจ หลังจากที่เธอว่าอะไรคนแปลกหน้าไม่ได้

"เออ...อ คุณเบสคะ นี่คุณเจนนี่ เป็นอาของคุณหนูทั้งสองค่ะ คุณเจนนี่คะ นี่คุณเบสเป็นคนที่จะมาดูแลคุณหนูทั้งสอง จนกว่าจะเดินได้ปกติค่ะ "สร้อยรีบแนะนำ ก่อนที่จะเกิดสงครามขึ้นในบ้าน

"หึ...แค่คนดูแล แกอย่ามาทำกิริยาแบบนี้กับฉัน ฉันเป็นใครแกเป็นใคร ควรจะดูฐานะของตัวเองด้วย "เจนนี่ว่าให้เบสพร้อมกับมองเบสตั้งแต่หัวจรดเท้า หลังจากที่เธอรู้ว่าเบสเป็นใครและมาทำอะไรที่นี่

"หึ...แล้วคุณเป็นใครในบ้านหลังนี้เหรอครับ ผมถึงจะแสดงกิริยาตํ่าๆ อย่างที่คุณแสดงกับผมไม่ได้ และที่สำคัญ คุณไม่ได้จ่ายเงินเดือนผม และไม่มีใครจ่ายเงินเดือนผมทั้งนั้น เพราะฉะนั้น...อย่ามาชี้หน้าและทำกิริยาอย่างงี้กับผม "เบสบึนปากใส่เจนนี่อย่างไม่ยอมแพ้ เจนนี่ทำกิริยาแบบไหนกับเขา เขาก็ทำกลับคืน บอกแล้ว...คนอย่างเบส เบญจา ยอมให้แม่กับพี่สาวแค่นั้นในโลกใบนี้

"แก...!! ฉันไม่ยอม ฉันจะให้หลานของฉันอยู่กับคนแบบแกไม่ได้ ฉันจะคุยกับคุณคันธรส์ให้เขาไล่แกออก "เจนนี่โมโหจนตัวสั่น ที่เธอเถียงอะไรเบสไม่ได้เลย

"จะขอบคุณมากครับ ถ้าคุณทำสำเร็จ ผมจะรอวันนั้นนะครับ เด็กๆพาแม่ไปดูห้องหน่อยครับ "เบสแบะปากใส่เจนนี่อย่างไม่แคร์ ก่อนที่เขาจะเข็นรถเข็นของฉลามเข้าบ้านไป

"แก...!! "เจนนี่ได้แต่ยืนตัวสั่นด้วยความโมโห เพราะว่าเธอทำอะไรเบสไม่ได้

"ขอตัวก่อนนะคะ "สร้อยกับคนอื่นๆรีบเดินหนีกันไปคนละทางทันที ด้วยความสะใจ ที่เจนนี่โดนตอกหน้าจนแตกยับเยิน เพราะว่าเจนนี่มักจะแสดงความเป็นใหญ่ในบ้าน เวลาที่มาแล้วคิมไม่อยู่บ้าน คนงานทุกคนต่างก็หลบกันเป็นแถว ถ้าเจนนี่มาบ้านทีไร

......

"ห้องของเราน่าอยู่ไหมครับแม่ "ปลาวาฬวิ่งเข้ามาในห้องแล้วกางแขนออก เพื่ออวดห้องนอนของตัวเองกับแม่

"น่าอยู่มากครับ หึหึ "เบสพยักหน้ารับคำยิ้มๆ ก่อนที่เขาจะมองไปรอบๆห้อง ที่มีแต่รถบังคับ หุ่นยนต์ สมกับที่เป็นห้องของเด็กผู้ชายจริงๆ ไม่ต่างจากห้องของเขาตอนเด็กๆเลย พ่อมักจะซื้อของพวกนี้มาให้เขาไม่เคยขาด

"แม่เบสนอนเตียงนี้กับผมนะครับ เตียงของผมใหญ่นอนได้ "ปลาวาฬบอกกับแม่เบสของเขาด้วยนํ้าเสียงที่ตื่นเต้น

"แม่เบสนอนกับผมสิครับ "ฉลามเองก็ไม่ยอมแพ้เหมือนกัน

"เดี๋ยวครับ แม่เบสนอนที่โซฟาหรือที่พื้นดีกว่าครับ นอนสองคน แม่เบสว่าเตียงต้องหักลงมาแน่ๆ "เบสบอกกับทั้งสองคน เพราะว่าเตียงที่บอกว่าใหญ่ของเด็กๆ มันก็ใหญ่จริงสำหรับเด็กห้าขวบ แต่มันเป็นเตียงเด็กและเป็นเตียงสำหรับนอนคนเดียว

"ผมลงไปนอนที่พื้นกับแม่เบสได้ไหมครับ "ปลาวาฬถามพร้อมกับทำหน้าหงอยไปด้วย

"ปลาวาฬกับฉลามนอนบนเตียงดีแล้วครับ เดี๋ยวจะปวดหลังเอา ไม่ได้นอนด้วยกัน แต่เราก็ได้นอนห้องเดียวกันก็พอ ไม่ใช่เหรอครับ "เบสพูดกับทั้งสองคนด้วยนํ้าเสียงที่เอ็นดู ที่อยากนอนกับเขา

"ก็ได้ครับ "ทั้งคู่พยักหน้ารับคำอย่างว่าง่าย

"หุ่นยนต์อันนี้ยังต่อไม่เสร็จเลย เรามาต่อกันดีไหมครับ "เบสเห็นหุ่นยนต์ตัวใหญ่ ที่ต่อยังไม่เสร็จ ต่อค้างไว้ครึ่งเดียว เขาก็เลยเดินเข้าไปดู

"จริงเหรอครับแม่เบส เย้ๆพวกเราต่อไม่ได้สักทีครับ รอให้พ่อมาช่วยต่อ พ่อก็ไม่ว่างสักที ดีใจจัง งั้นเรามาเริ่มกันเลยนะครับ "ปลาวาฬร้องตะโกนออกมาด้วยความดีใจ ที่จะได้ต่อให้เสร็จสักที พ่อสั่งให้คนซื้อมาให้พวกเขาเต็มบ้าน แต่พ่อไม่เคยมาต่อกับพวกเขาเลย

แล้วในห้องก็เกิดความเงียบขึ้นมาทันที เมื่อทั้งสามคนต้องใช้สมาธิในการต่อหุ่นยนต์ โดยมีหุ่นวางอยู่บนพื้นและฉลามก็ลงมานั่งบนเบาะรองนั่งด้วย

......

"เร็วๆทำกันได้กี่อย่างแล้วอาหารอ่ะ "นวล...หัวหน้าแม่บ้านถาม พร้อมกับเดินดูอาหารที่ทำเสร็จแล้ว ว่ามีจำนวนเท่าไหร่ วันนี้เป็นวันแรกที่ท่านของพวกเธอ บอกว่าจะกลับมากินข้าวเย็นที่บ้าน วันแรกในรอบหลายเดือน และให้สนแจ้งล่วงหน้ามาด้วย หรือว่าท่านของพวกเธออยากต้อนรับหลานชาย ที่ออกมาจากโรงพยาบาลกันแน่ พวกเธอยังเดาอารมณ์ของท่านของพวกเธอไม่ออกเลย

"เสร็จกันรึยังแม่นวล คุณท่านจะกลับมาถึงแล้วนะ "สร้อยเข้ามาถามอีกคน เพราะว่าเธอก็โดนสนกำชับมาว่าคุณท่านอารมณ์ดี

"ใกล้จะเสร็จแล้วค่ะ จะให้จัดโต๊ะตอนกี่โมงคะ "เกิดความวุ่นวายในครัวขึ้นมาทันที เพราะว่าน้อยครั้งมาก ที่ท่านของพวกเธอจะกลับมากินข้าวที่บ้าน และให้สนแจ้งล่วงหน้ามาก่อนแบบนี้

"แค่ทำเสร็จก็พอเตรียมพร้อมเอาไว้ก่อน ถ้าท่านมาถึงแล้ว เดี๋ยวฉันจะถามอีกที ตายจริง...!! ฉันลืมไปบอกคุณเบส ว่าคุณท่านจะกลับมา เดี๋ยวฉันไปหาคุณเบสก่อน "ว่าแล้วสร้อยก็รีบเดินไปหาเบสที่ห้องของเด็กๆ

"ทำอะไรกันอยู่ทำไมห้องเงียบจัง หรือว่านอนหลับกัน  "สร้อยเดินมาถึงหน้าห้อง เธอก็นึกแปลกใจ เพราะว่าห้องเงียบเหมือนไม่มีคนอยู่

ก๊อก ก๊อก

แกร๊ก

"อ้าว...ป้าก็นึกว่านอนหลับกันอยู่ เงียบเชียวค่ะ "สร้อยพูดด้วยนํ้าเสียงที่เอ็นดู หลังจากที่เธอเดินเข้ามาในห้องแล้ว

"แม่เบสเก่งไหมครับยายสร้อย ต่อใกล้จะเสร็จครับ "ฉลามถามสร้อย โดยที่สายตาของเขา ไม่ละไปจากสิ่งที่กำลังทำอยู่เลย

"ค่ะ เก่งค่ะ "สร้อยพูดพร้อมกับมองทั้งสามคนด้วยความเอ็นดู จนลืมไปว่าเธอมาที่นี่ทำไม