ตอนที่2(เจ้าสัว จักรภัทร)

เจ้าสัว จักรภัทร...

“ท่านครับ แวะคาสิโนก่อนใช่ไหมครับ? ”ไอ้โก้ลูกน้องคนสนิทของผมเอ่ยขึ้น ผมจึงหันหน้ากับไปมองหน้ามัน

“อืม”ผมตอบมันและหันกลับไปมองนอกกระจกรถต่อ วิวข้างนอกก็ดีผู้คนพากันวุ่นวายดีจนบางทีผมก็นึกรำคาญ

“ครับ”ไอ้โก้พูดขึ้นและมันก็หันไปมองทางต่อ ผมก็ถอนหายใจออกมาและเริ่มหยิบแว่นกันแดดสีดำของผมออกจากดวงตาทั้งสองข้าง เพื่อผมอยากจะมองสีของรอบนอกบ้างน่ะ

“เชี้ย น้องน่ารักว่ะไอ้โก้!”ไอ้ต่อลูกน้องคนสนิทของผมอีกคนรีบตบไหล่ไอ้โก้คนขับรถของผมให้หันไปมองข้างทางที่มีเด็กผู้หญิงผมยาวมัดผมเป็นหางม้ากำลังนั่งแอบอยู่ตรงจักรยานข้างทางป่ารกร้างทางเข้าคาสิโนของผม จักรยานคันที่เธอจับอยู่มันช่างคุ้นตาผมเสียเหลือเกิน

“เอ่อใช่ๆๆๆน่ารักสัสๆทำไมเด็กเดี๋ยวนี้มันน่าจับกดจังวะ!”ไอ้โก้พูดขึ้นอย่างหื่นกระหายพลางมองไปที่เด็กผู้หญิงคนนั้นที่สวมเสื้อยืดสีเหลืองเก่าๆเกือบจะเปื้อยขาดนั้นพร้อมกับกางเกงขาสั้นสีดำเก่าๆเช่นกัน หายากน่ะครับที่เด็กเดี๋ยวนี้จะแต่งตัวแบบนี้ สงสัยที่บ้านไม่ค่อยมีเงินมั้ง ผมรีบสวมแว่นกันแดดทันทีเพราะรถของผมเคลื่อนตัวเข้ามาในเขตคาสิโนแล้ว

“เชิญครับท่าน”เมื่อรถของผมมาถึงหน้าคาสิโนลูกน้องนับสิบก็พากันมายืนล้อมรอบรถผมและมีอยู่คนหนึ่งเดินมาเปิดประตูให้ผมพลางเอ่ยเชื้อเชิญ ผมก็ค่อยๆก้าวขายาวของผมลงไปข้างล่างและตามด้วยร่างของผมในจังหวะที่ผมกำลังหันหน้าไปทางคาสิโนผมก็หันกลับไปมองทางเด็กผู้หญิงคนนั้น เธอทำตาโตใส่ผมและรีบก้มหัวมุดหายไปกับโพรงหญ้ารกๆนั้น ผมกระตุกยิ้มขึ้นที่มุมปากนิดนึงที่นึกขำกับท่าทางโก๊ะๆของเธอ

“คนของเราเอาตัวเขาไปที่ห้องแล้วครับท่าน”ลูกน้องผมรีบมารายงานเรื่องด่วนที่ทำให้ผมต้องเข้าคาสิโนก่อนที่จะกลับบ้านไปหาหม่อมแม่ ผมพยักหน้ารับรู้และเดินนำหน้าคนของผมไปยังห้องที่ผมใช้ไว้จัดการนักพนันที่กู้เงินผมเพื่อไปลงในคาสิโนของผมแต่ไม่มีเงินมาจ่ายผม

แอ๊ดดดดด

“ท่านเชิญครับ”ลูกน้องที่อยู่ในห้องเปิดประตูให้ผมเข้าไป ผมเดินมุ่งตรงไปยังโต๊ะทำงานขนาดใหญ่ของผมแต่ในระหว่างทางผมเหลือบตามองไปเห็นลุงหน้าใหม่ที่เพิ่งจะเข้ามาเล่นในคาสิโนของผมได้ไม่ถึงเดือนแต่เขากู้เงินผมไปจะขึ้นสักสิบล้านอยู่แล้ว ผมเลยให้ลูกน้องไปเอาตัวเขามาถามว่าจะมีปัญญาจ่ายหนี้ที่ติดผมอยู่ไหม ถ้าไม่มีผมกะว่าจะให้เขาเลิกเล่นการพนันซะ!

“ท่านเจ้าสัว สะสวัสดีครับ”ผู้ชายวัยกลางคนรีบยกมือไหว้ผมอย่างลนลานและรีบวิ่งเข้ามากอดขาผมในขณะที่ผมยังเดินไปไม่ถึงโต๊ะทำงานเลยด้วยซำ้

“ผมขอกู้เงินต่ออีกสองล้านนะครับ ผมอยากมีเงินเยอะๆเพื่อจะได้ให้ลูกสาวของผมเรียนหนังสือเป็นหมออย่างที่เธอตั้งใจ ผมถึงต้องหันมาพึ่งคาสิโนของท่าน โปรดเมตตาให้ผมอีกสักครั้งเถอะครับ ขอร้องล่ะ”เขากอดขาผมพลางจะยกมือไหว้ผม ผมจึงเดินถอยห่างจากเขา

“อย่าไหว้ผม ผมอ่อนกว่าคุณ”ผมบอกเขาไปพลางรีบเดินหลีกเขาไปที่โต๊ะทำงานของผม ผมนั่งลงบนเก้าอี้สีดำขนาดใหญ่และมองไปที่เขา

“ลูกสาว? ”ผมเอ่ยถามเขาไป เขามีลูกสาวอย่างนั้นเหรอ ผมนึกว่าเขามีแต่เมียไม่มีลูกซะอีกเพราะเมื่อก่อนเมียของเขามักจะมาเล่นการพนันที่บ่อนของผมและโกงเงินลูกค้าคนอื่นๆไป ผมจึงยื่นคำขาดให้เธอห้ามมาเล่นการพนันที่คาสิโนของผมอีกเป็นอันขาด

“ครับ ลูกสาวของผมเธอเพิ่งจะอายุ19ปีนี้น่ะครับ”เขาอธิบายให้ผมฟัง ทำให้ผมนึกถึงเธอคนที่ยืนแอบอยู่ข้างจักรยานเมื่อกี้นี้

“เธอชื่ออะไร? ”ผมถามเขากลับไป ผมเองก็ยังแปลกใจตัวเองเหมือนกันที่อยากรู้จักชื่อของเธอ

“เวียงพิงค์ครับ เธอเป็นเด็กน่ารัก ผมสงสารลูกเธอโดนเมียผมกับลูกเลี้ยงของผมกลั้นแกล้งสารพัด ผมอยากมีเงินให้เธอสักก้อนเพื่อให้เธอได้ไปทำตามฝันที่เธอวาดไว้”เขาพูดขึ้น ทำให้ผมนึกสงสารเธอเข้าใจเลยกับการแต่งตัวที่มอมแมมขาดๆของเธอ ทำไมผมถึงรู้สึกเอ็นดูเธอทั้งๆที่เรายังไม่เคยพูดจากัน

“ผมขอรับเธอมาเลี้ยงดู”ไม่รู้อะไรดลใจผมให้พูดออกไปอย่างนั้นตามที่ใจผมคิด ทำให้ลุงนัยตาเบิกโตขึ้นด้วยความตกใจและเขาก็ยิ้มกว้างขึ้นอย่างคนดีใจ

“ท่านเจ้าสัวพูดจริงๆเหรอครับ? ”ลุงนัยรีบวิ่งเข้ามาที่โต๊ะทำงานของผมพลางเอ่ยถามผมด้วยความดีใจ

“ผมเป็นคนมีความคิด ไม่พูดอะไรเล่นๆหรอกครับ”ผมบอกเขาไปพลางยกมือขึ้นมากุมไว้และมองเขา

“เป็นบุญของเวียงพิงค์จริงๆขอบคุณครับขอบคุณ”เขายกมือไหว้ผมทันทีแทบจะกราบผมเลยด้วยซำ้

“ผมยกหนี้ทั้งหมดให้คุณแลกกับตัวของเวียงพิงค์ ผมจะรับเธอมาอยู่ในการดูแลของผมทุกอย่าง”ผมพูดขึ้นลุงนัยก็ยิ้มให้ผม

“ผมดีใจน่ะครับที่ท่านเจ้าสัวเอ็นดูลูกสาวผม เธอเป็นเด็กหัวอ่อนเชื่อคนง่าย เรียบร้อยนิสัยดีครับรับลองได้เลย”

“ครับ แล้วตอนนี้เธออยู่ที่ไหน? ”ผมเอ่ยแกล้งถามเขาไปเพราะบางทีเขาอาจจะไม่รู้ก็ได้ว่าลูกสาวเขาอยู่ที่นี้เพื่อมาตามหาพ่อของเธอ

“อยู่ที่บ้านครับ เธอต้องทำงานบ้าน”เขาบอกผมเสียงแผ่วเบาแววตาสั่นไหวผมจึงพยักหน้าเข้าใจลุกขึ้นยืน

“ไปครับ เราไปรับตัวเวียงพิงค์กัน”ผมเอ่ยขึ้นลุงนัยก็รีบก้มหัวอยู่หลายรอบและผายมือเชื้อเชิญให้ผมเดินนำหน้าเขา ผมก็เดินเอามือล้วงกระเป๋านำหน้าเขามา

“ท่านครับ มีเหตุรถชนกันที่หน้าทางเข้าคาสิโนของเราครับท่าน!”มีลูกน้องของผมคนหนึ่งรีบวิ่งมาดักหน้าผมและเอ่ยรายงานผมทันที ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจว่าเขาจะมารายงานผมทำไมเรื่องแบบนี้

“แล้ว? ”

“รถยนต์ชนเข้ากับรถจักรยานครับท่าน และมีร่างของคุณชายนายพลนอนสลบอยู่ครับ มีบาดแผลจากการโดนทำร้ายครับ!”ลูกน้องของผมเอ่ยรายงานผมรัว ผมเบิกตาโตขึ้นด้วยความตกใจ กับชื่อที่เขาเอ่ย นายพลคือหลานชายของผมเองเขาเป็นลูกพี่สาวคนโตของผมน่ะ

“เอานายพลส่งโรงพยาบาลรึยัง!!”ผมหันไปถามลูกน้องคนที่มารายงานด้วยนำ้เสียงและเเววตาที่ดุดัน ผมมีหลานชายเพียงคนเดียว ใครกันที่กล้าทำร้ายหลานชายของผม

“เรียบร้อยแล้วครับท่าน ตอนนี้คุณชายนายพลได้รับการรักษาแล้วครับ!!”ลูกน้องผมรายงานอย่างเสียงดังฟังชัด ผมพยักหน้ารับรู้และรีบเดินไปยังรถสปอร์ตคันสีดำที่จอดอยู่ตรงหน้าคาสิโนทันที

“ไปโรงพยาบาล ฉันจะไปหานายพล!!”ลูกน้องผมวิ่งมาเปิดประตูรถให้ผมอย่างไวผมก็พูดขึ้นอย่างไวเช่นกัน

“ครับ!!”ลูกน้องผมรับคำสั่งและรีบวิ่งขึ้นอ้อมไปที่นั่งประจำคนขับทันที และลูกน้องของผมที่ชื่อโก้ก็รีบเหยียบมิดไมค์เพื่อพาผมไปโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด

โรงพยาบาลJS

“คุณชายนายพลปลอยภัยครับท่าน ร่างกายทุกส่วนไม่ได้รับการกระทบกระเทือนอย่างหนักแต่อย่างใด”คุณหมอในชุดกาวน์สีขาวเดินเข้ามาก้มหัวให้ผมพลางเอ่ยรายงานผม

“อืม”ผมพูดขึ้นสั้นๆและเดินเข้าไปยังห้องไอซียูอย่างไว ก็พบกับนายพลที่กำลังนั่งดูแผลตัวเองอยู่ด้วยใบหน้าเหยเกเพราะความเจ็บที่หัวเข่าและข้อศอก

“ปั่นจักรยานยังไงถึงได้ไปชนกับรถล่ะนายพล”ผมเดินเข้าไปนั่งลงบนเตียงข้างๆนายพล นายพลเมื่อได้ยินเสียงผมก็เบะปากใส่ผมทันที

“ก็ผมรีบหนิน้า ไม่รู้ว่ารถยนต์มันจะมาตัดหน้า เอ่อจริงสิ แล้วเวียงพิงค์ล่ะ เวียงพิงค์ น้า น้าเห็นเวียงพิงค์ไหมครับ”นายพลถามผมรัวเร็วใบหน้ากระวนกระวายใจแบบนั้นทำให้ผมรู้สึกแปลกใจ แต่เดี๋ยวน่ะ เวียงพิงค์คนเดียวกันรึเปล่า

“น้า น้ารีบไปช่วยเวียงพิงค์เร็ว 7743”

“น้าไม่เล่นหวย ลืมไปแล้วเหรอไอ้ตัวแสบ”ผมยื่นมือไปผลักหน้าผากของนายพลเบาๆอย่างเอ็นดู

“ไม่ใช่น้า ผมหมายถึงทะเบียนรถของคนที่จับเวียงพิงค์ไปน่ะ น้ารีบไปช่วยเธอสิ ก่อนที่เธอจะโดนพวกมันจับไปขายตัว!!”นายพลพูดอย่างกระวนกระวายและคำพูดของนายพลทำให้ผมลุกขึ้นยืนอย่างไม่รู้ตัวอย่างไวทันที

“เดี๋ยวกลับบ้านกับลุงต้อมน่ะ เดี๋ยวน้าค่อยตามไปทีหลัง”ผมเอ่ยสั่งหลานชายของผมที่อายุห่างกันตั้งสิบปีแหนะ

“ครับน้าต้องช่วยเวียงพิงค์ให้ได้นะ”หลานชายของผมคว้าข้อมือผมไว้และเอ่ยบอกผม ผมก็พยักหน้าเพื่อรับรู้และรีบเดินออกไปจากห้องไอซียูทันที

“หาทะเบียนรถ7743ให้ฉันว่ามันอยู่ไหน!!”ทันทีที่ผมเดินออกมาเจอโก้กับต่อก็เอ่ยสั่งมันทันที

“ครับท่าน!!!”โก้นับคำสั่งจากผมด้วยนำ้เสียงหนักแน่นและมันก็รีบวิ่งกลับไปที่รถ ผมก็เดินไปที่รถที่ตอนนี้มีต่อลูกน้องคนสนิทของผมอีกคนกำลังยืนเปิดประตูรถรอผมอยู่

“เชิญครับท่าน”ต่อเชื้อเชิญผม ผมก็รีบขึ้นนั่งบนรถทันที

“เจอแล้วครับท่าน อยู่ที่ม่านรูดDXครับ”ไอ้โก้ที่จิ้มๆโน้ตบุ๊กอยู่สักพักก็หันมาเอ่ยบอกผม

“ไปที่นั้นเดี๋ยวนี้!”ผมเอ่ยสั่งไอ้โก้ขึ้น

“ครับท่าน!!”ไอ้โก้ขานรับและรีบขับรถไปยังม่านรูดDXทันที ที่นั้นเป็นสถานที่บริการเรื่องหญิงสาว แต่ละห้องจะมีผู้หญิงอยู่ในนั้น และเขาจะให้เลือกว่าเราพึงพอใจกับผู้หญิงที่เรียกว่าสินค้าได้แบบไหน ไม่ใช่ว่าผมเคยไปใช้บริการหรอกนะครับ เพียงที่นั่นเป็นที่ของผมที่มีคนขอเช่าทำสถานที่เริงร่มกามารมณ์ของผู้ชายทั้งหลาย

“พวกมันจับเธอไปทำไมกันเวียงพิงค์? ”ผมเอ่ยขึ้นอย่างนึกสงสัย ว่าพวกมันจับเธอไปทำไมหรือว่าแม่เลี้ยงของเธอก็คือเมียใหม่พ่อเธอจะไปเล่นการพนันที่บ่อยเถื่อนของเจ้าของม่านรูดที่นั้นและเกิดเล่นเสียแต่ไม่มีเงินจ่ายคงจะขายเธอให้เจ้าของม่านรูดนั่นก็ได้นะ