9 เรื่องที่ขอ

“ทำอะไรอยู่หรอคะ” เสียงหวานเอ่ยถามพี่สาวที่นั่งหน้าเครียดกับกองจดหมาย ซึ่งเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคือจดหมายอะไร ถึงทำให้พี่สาวเธอสีหน้าไม่สู้ดีแบบนั้น เพราะงั้นหลังจากวางกับข้าวไว้บนโต๊ะเสร็จเธอก็เดินไปหาพี่สาว

“ไม่มีอะไรหรอก กินข้าวกันเถอะ เราต้องรีบไปทำงานไม่ใช่หรอ” ณนันตอบปัด ก่อนจะเก็บจดหมดทั้งหมดเข้าตะกร้าแล้วลุกขึ้นดันตัวน้องสาวให้เดินไปยังโต๊ะอาหาร

และงานที่ณนันว่าก็คืองานที่ณิชกานต์เป็นพนักงานเสิร์ฟร้านกาแฟใกล้กับมหาลัยที่เธอเรียนอยู่ กลางวันเปิดเป็นร้านกาแฟ กลางคืนเป็นคลับ เพราะใกล้จะเปิดเทอมแล้วเธอจึงพยายามหางานพาร์ทไทม์ใกล้มหาลัยทำ ซึ่งกว่าจะได้งานนี้ก็ไม่ง่ายเลย

“วันนี้ทำอะไรให้พี่กินล่ะ”

“ข้าวโพดอ่อนผัดน้ำมันหอยค่ะ”

“หืม?” ได้ยินชื่อเมนูแล้วคนเป็นพี่ก็เลิกคิ้วทันที เธอไม่ยักกะเคยได้ยินเมนูนี้

“ตอนแรกณิจะทำคะน้าผัดน้ำมันหอยให้พี่นันกิน แต่ว่าคะน้ามันเสียณิก็เลยเอาข้าวโพดอ่อนมาผัดแทน”

“อร่อยรึเปล่า” คนเป็นพี่เย้า

“พี่นันไม่เชื่อฝีมือณิหรอคะ” ส่วนคนน้องก็หน้าบึ้งทันที เมื่อได้ยินพี่พูดแบบนั้น แต่ก็เพียงการง้องอนกันเล็ก ๆ น้อย ๆ ตามประสาพี่น้องเท่านั้น

“ไม่รู้สิ”

“พี่นัน!!!”

“พี่ล้อเล่น กินข้าวกันดีกว่า เดี๋ยวเย็นชืดหมดจะไม่อร่อย”

“วันนี้พี่ไม่กลับนะ ไม่ต้องรอ” ระหว่างทานข้าว ณนันก็พูดขึ้น

“มีงานที่คลับหรอคะ”

“ประมาณนั้น”

“ไม่เป็นไรค่ะ ณิรอได้ ต่อให้พี่นันกลับเช้าณิก็จะรอ พี่นันอย่าลืมสิคะว่าณิยังทำงานที่คลับอยู่”

“ไม่ต้องรอพี่ แกทำงานที่คาเฟ่แล้วมาทำงานที่คลับต่อเหมือนเดิม แต่เสร็จงานที่คลับก็กลับห้องเลย ไม่ต้องรอพี่เข้าใจรึเปล่า” คนเป็นพี่พูดย้ำ

“แต่ว่า...” ยังไงซะเธอก็อยากกลับพร้อมพี่สาวอยู่ดี

“ถ้าจะให้ดี ไหน ๆ แกก็ทำงานที่คาเฟ่แล้ว คาเฟ่แกก็ทำบาร์ด้วย พี่ว่าแกทำกะกลางคืนต่อที่นั่นด้วยน่าจะดีกว่า ไป ๆ มา ๆ แบบนี้”

“เอาแบบนี้แล้วกัน วันนี้แกไปขอทำช่วงกลางคืนด้วย เดี๋ยวพี่จะพูดเรื่องลาออกทางนี้ให้”

“แต่ณิอยากทำงานกับพี่นัน” การได้ทำงาน การได้อยู่ใกล้กับพี่สาวมันทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย

“เอาตามนี้ พี่ไปก่อนนะ ฝากเก็บจานด้วย พี่มีธุระต้องไปจัดการ” ว่าแล้วก็ลุกขึ้นเดินออกไปทันที ด้วยไม่อยากมองหน้าน้องสาวเพราะกลัวจะใจอ่อน และที่เธอไม่อยากให้น้องสาวทำงานที่เดียวกับเธอ เพราะเธอมีบางอย่างที่ปิดบังน้องอยู่ อีกอย่างก็เป็นการกันน้องสาวเธอให้ออกจากผู้ชายที่อันตรายอย่างมาร์วินด้วย

“พี่นัน...” พอพี่สาวพูดมาแบบนี้ เธอคงทำอะไรไม่ได้นอกจากเชื่อฟัง และมองตามแผ่นหลังพี่สาวอย่างเศร้า ๆ

“ทุกอย่างเรียบร้อยดีไหม” เสียงเข้มเอ่ยถามลูกน้อง

“เรียบร้อยดีครับ แล้วสายล่ะครับ”

“ปล่อยมันไปก่อน ให้มันรู้แค่สิ่งที่เราอยากให้มันรู้ บอกคนของเราให้ระวัง”

“ครับ...ท่านฝากถามด้วยครับว่าเมื่อไหร่นายน้อยจะกลับ”

“คงอีกไม่นาน” มาร์วินตอบลูกน้องไป อันที่จริงเขาต้องเดินทางกลับตั้งแต่สองวันก่อน หลังจากช่วยผู้เป็นพ่อดูแลงานแล้วเสร็จ แต่สาเหตุที่เขายังไม่กลับก็เพราะว่าเขายังไม่ได้ในสิ่งที่เขาต้องการ

“แล้ววันนี้นายน้อยจะไปคลับเหมือนเดิมไหมคลับ”

“อืม จัดการทุกอย่างเหมือนเดิม ไปบีบไอแมงดาตัวนั้นให้กูด้วย กูเบื่อจะเล่นแล้ว”

“ครับ”

“หวังว่าครั้งนี้เธอจะหาทางรอดได้นะณิชา ถ้าไม่...หึ” หลังจากให้คนสืบประวัติสองพี่น้อง ก็ทำให้เขารู้ข้อได้เปรียบ เพราะแฟนของณนันพี่สาวของเธอนั้นเป็นหนี้พนันในคาสิโนเขาไม่น้อยเลยทีเดียว ไหนจะกู้ทั้งในและนอกระบบ แน่นอนว่าหนี้นอกระบบเขาเป็นเจ้าหนี้

การที่แฟนของพี่สาวเธอเป็นหนี้เขามีข้อได้เปรียบยังไงน่ะหรอ ก็นอกจากแฟนของพี่สาวของเธอจะเป็นหนี้แล้ว ดูเหมือนมันจะใช้ชื่อของพี่สาวเธอในการกู้เงินในระบบด้วยซึ่งจำนวนก็ไม่ใช่น้อย ๆ เลยทีเดียว เขาไม่รู้หรอกนะว่าพี่สาวเธอเต็มใจหรือไม่ มันไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องสนใจ ที่เขาสนใจมันมีแค่ตัวเธอเท่านั้นที่เขาอยากได้

.

“เอก หยุดเถอะนะ นันขอล่ะ” น้ำเสียงขอร้องพูดบอกคนตรงหน้า

“เอกหยุดไม่ได้นัน อดทนอีกนิดนะ ไว้เอกคืนทุนเมื่อไหร่ เอกจะคืนนัน แล้วเราจะสร้างครอบครัวด้วยกันเหมือนอย่างที่ตกลงกันไว้ไงนัน”

“นันเชื่อใจเอกนะ ให้โอกาสเอกอีกสักครั้งนะนัน”

“แต่นันเหนื่อยแล้วเอก เอกรู้บ้างไหมว่านั้นเจ็บปวดแค่ไหน ที่ต้องไปนอนกับใครต่อใครที่นันไม่รู้จัก”

“เงินที่นันกู้ ที่นันตั้งใจจะซื้อบ้านสร้างครอบครัวไปด้วยกันกับเอก เอกก็เอาไปละลายในคาสิโนจนหมด ตอนนี้ดอกมันบานจนนันจะไม่ไหวแล้วนะเอก”

“ไหนจะหนี้นอกระบบของเอกอีก นันกลัวว่าถ้าเขามาตามทวงหนี้แล้วยัยณิจะเป็นอันตราย”

“เพราะงั้นเอกหยุดเถอะเนอะ แล้วมาทำงานที่คลับกับนัน”

“เอกหยุดไม่ได้นัน เอกขอเถอะนะครั้งนี้ครั้งสุดท้ายแล้วจริง ๆ

ถ้าเอกไม่มีเงินเจ้าหนี้เอาเอกตายแน่”

“เห็นแก่ความรักของเราเถอะนะ นะครับนันครับ”

“ครั้งสุดท้ายแล้วจริง ๆ นะเอก”

“ครับครั้งสุดท้ายแล้วจริง ๆ ถ้ายังถอนทุนไม่ได้เอกสัญญาว่าเอกจะหยุด” ณนันถอนหายใจเบา ๆ ครั้งสุดท้ายที่เขาว่า ไม่รู้ว่าเธอได้ยินมันเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้ว ถึงอย่างนั้นเธอก็ใจอ่อนยอมให้เขาตลอด

เพราะครอบครัวที่แตกแยกตั้งแต่เด็ก ทำให้เธอโหยหาความรักมาตลอด พอมีเอกเข้ามาในชีวิต มาเป็นแฟนคนแรก มันก็เหมือนเธอได้เติมเต็มส่วนที่ขาดหายไป เขาดูแลเธอดีอย่างที่เธอไม่เคยได้รับจากแม่มาก่อน ในตอนที่หนีตามกันมาอยู่ที่เมืองหลวงใหม่ ๆ ทุกอย่างมันดีมากสำหรับเธอ เขาทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟในคลับ ส่วนเธอทำงานเสิร์ฟอยู่ร้านอาหาร เราวาดฝันภาพในอนาคต คิดจะสร้างครอบครัวเล็ก ๆ ไปด้วยกัน

ก่อนทุกอย่างจะเริ่มเปลี่ยนไป เมื่อเขาเริ่มเล่นการพนัน แรก ๆ มันก็ได้ จนเธอและเขาเกือบจะได้ซื้อบ้านกันแล้ว แต่หลัง ๆ มันกลับเริ่มเสีย พอเขาเสียบ่อย ๆ เงินมันก็เริ่มขาดมือ บ้านที่ว่าไม่ต้องพูดถึง กระทั่งวันหนึ่งเขาพาเธอไปทำงานที่คลับด้วย เขาบอกว่ารายได้ดีกว่าเสิร์ฟอยู่ร้านอาหาร ซึ่งพอได้ทำมันก็จริงอย่างที่เขาว่า แต่จากเป็นพนักงานเสิร์ฟเฉย ๆ เขาก็เริ่มให้เธอหลับนอนกับลูกค้า เพื่อหาเงินให้เขาเอาไปเล่นพนัน เขาบอกว่าเดี๋ยวก็ได้ เดี๋ยวก็คืนทุน แต่ก็เป็นอย่างที่เห็นปัจจุบันนี้นอกจากจะไม่ได้และคืนทุนแล้ว ยังติดหนี้ดอกบาน และเพราะรักเขามากเธอถึงยอมเขาทุกอย่าง

“แล้วเอกจะทำยังไงกับหนี้ธนาคาร”

“มันเป็นชื่อนัน นันคิดก็แล้วกัน” เอกบอกปัด พร้อมกับนับเงินที่พึ่งได้รับมาอย่างไม่สนใจแฟนสาวอีก

“แต่นันกู้มาให้เอกนะ ทำไมเอกพูดแบบนี้ล่ะ”

“อะไรวะนัน แค่นี้ช่วยกันไม่ได้หรอ”

“แต่เอก...”

“พอเถอะนัน พูดไปก็ทะเลาะกันเปล่า ๆ” ว่าแล้วก็ลุกหนีไปทันที ทิ้งให้ณนันได้แต่มองตามน้ำตาคลอ

คนที่เดินหนีไปพร้อมกับเงิน เขาขาดการติดต่อไปเกือบห้าชั่วโมง จนกระทั่งณนันพักเบรกงานที่คลับ ก็มีสายของเขาเข้ามา

“น นันช่วยเอกด้วย”

“เอกเกิดอะไรขึ้น” เสียงร้องขอความช่วยเหลือจากปลายสาย ทำให้ณนันใจไม่ดี

“เอกแพ้พนันพวกที่บ่อนมันจะซ้อมเอก ถ้าเอกไม่มีเงินมาคืนมันภายในคืนนี้”

“นัน เอกไม่อยากถูกซ้อม นันช่วยเอกด้วย”

“เอกติดเงินมันเท่าไหร่”

“สองแสนครับนัน”

“ส สองแสน” เมื่อได้ยินจำนวนเงินณนันก็มือสั่นในทันที

เงินจำนวนมากขนาดนั้นเธอจะไปหาจากไหนได้ในคืนเดียว เงินสามหมื่นที่เขาเอาจากเธอไปวันนี้เธอเก็บมาเกือบสองเดือน

"แล้วสามหมื่นที่เอกเอาไปจากนันล่ะ"

"เอกใช้หมดแล้ว แล้วเอกก็กู้เพิ่ม แล้วถ้าเอกไม่มีมาคืนพวกมัน พวกมันเอาเอกตายแน่”

“นันไม่มีเอก ที่นันให้เอกไปวันนี้ก็แทบจะทั้งหมดของเงินที่นันมีแล้ว” ณนันพูดบอก โดยที่หัวสมองนั้นคิดไม่ตก ว่าจะช่วยเหลือคนรักอย่างไรดี

“มีอะไรรึเปล่าคะพี่นัน” ณิชกานต์ที่ถึงเวลาพักเหมือนกันเอ่ยถามพี่สาว ที่สีหน้าดูไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่นัก

“มะ ไม่มีอะไร แกไปทำงานเถอะ”

“เสียงใครอะนัน ณิชาหรอ”

“แล้วพี่นันคุยกับใครอยู่หรอคะ ทำไมดูเครียด ๆ มีอะไรบอกณิได้นะคะ” พี่สาวเธอคอยช่วยเหลือเธอมาโดยตลอดเห็นพี่สาวเหมือนมีเรื่องกังวลใจ เธอเองก็อยากช่วยพี่บ้าง

“พี่คุยกับเอกน่ะ”

“ณิชาจริง ๆ สินะ” เสียงของเอกยังดังเข้ามาอยู่ตลอด เพียงแต่ณนันเลือกที่จะคุยกับณิชกานต์ก่อน เพื่อไม่ให้น้องเป็นห่วง

“พี่เอกแฟนพี่นันใช่ไหมคะ” แฟนที่พี่สาวเธอคบตั้งแต่อยู่ต่างจังหวัด ณิชกานต์จำได้ เพียงแต่เธอไม่รู้ว่าความรักของทั้งคู่ยังยืนยาวมาถึงปัจจุบัน ทีแรกเธอคิดว่าเลิกกันไปแล้วเสียอีก เพราะไม่เห็นพี่สาวพูดถึงเลย

“ใช่จ้ะ เพราะงั้นไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงพี่แล้ว”

“เดี๋ยวสินัน อย่าพึ่งให้ณิชาไป”

“ทำไมหรอเอก”

“แค่นี้ก่อนนะ เอกอยู่หน้าคลับแล้ว เดี๋ยวเอกเข้าไปหา”

“หน้าคลับ?” ยังไม่ทันจะได้ความ สายก็ถูกตัดไปเสียก่อน

“มีอะไรหรอคะพี่นัน”

“ไม่มีอะไรหรอก ไปทำงานเถอะ”

“แน่นะคะ”

“อื้ม” ณนันว่าพร้อมกับส่งยิ้ม

“อ เอก...” ณนันพูดอย่างตกใจ เมื่อเห็นเอกกำลังเดินเข้ามาหา ก่อนเธอจะรีบเดินเข้าไปหาแล้วสำรวจตัวเขาด้วยความเป็นห่วง

“ทำไมมาอยู่นี่ได้ล่ะ ไหนบอกว่าจะถูกทำร้ายไง”

“เอกบอกว่าจะออกมาเอาเงินไปให้น่ะ พวกมันเลยยอมให้ออกมา”

“พี่เอกสวัสดีค่ะ” ณิชกานต์กล่าวทักทายแฟนพี่สาว ก่อนจะขอตัวออกไป เมื่อเห็นเหมือนทั้งคู่มีเรื่องจะคุยกัน คงไม่สะดวกใจที่มีเธออยู่

“หวัดดี ไม่เจอกันนานเลยนะ”

“ค่ะ”

“เอกไม่ได้บาดเจ็บตรงไหนใช่ไหม” เมื่อเห็นน้องสาวเดินออกไปแล้ว ณนันก็เปิดประเด็นในทันที

“ถูกซ้อมนิดหน่อยน่ะ” ว่าพร้อมกับเลิกเสื้อให้หญิงสาวดู เผยให้เห็นรอยฝกช้ำ

“เจ็บรึเปล่า เดี๋ยวกลับห้องนันทำแผลให้นะ”

“เรื่องพวกนี้เอาไว้ก่อนเถอะ เรื่องเงินที่เอกต้องเอาไปคืนพวกมันนี่สิ”

“เอกคิดวิธีหาเงินได้แล้วหรอ”

“วิธีเอกพอมี มันอยู่ที่นันจะช่วยเอกรึเปล่า”

“ช่วยสิ เอกเป็นแฟนนันนะ ทำไมนันจะไม่ช่วยเอกล่ะ”

“นันพูดจริงนะ” ชายหนุ่มถามย้ำ

“เรื่องคอคาดบาดตายแบบนี้ใครจะพูดเล่นล่ะ เอกบอกว่าพวกมันจะซ้อมเอกถึงตายเลยไม่ใช่หรอ”

“นันบอกเอกตั้งหลายครั้งแล้วให้เอกหยุด เอกก็ไม่ยอมเชื่อนัน แล้วดูสิตอนนี้โดนทำร้ายเจ็บตัวเลยเห็นไหม”

“รู้แล้วน่า บ่นให้มันได้อะไรขึ้นมาวะ” น้ำเสียงติดรำคาญว่าขึ้น ก่อนจะรีบปรับให้เป็นปกติ เมื่อรู้ตัวว่าตัวเองพูดอะไรลงไป

“เอกขอโทษ เอกเครียดมากไปหน่อย” ว่าพร้อมกับดึงเอามือหญิงสาวมากุม

“ถ้านันอยากช่วยเอกจริง ๆ นันต้องส่งตัวณิชาให้คุณมาร์วิน”

“อ เอกว่าไงนะ...” ณนันที่ได้ฟัง ค่อย ๆ ดึงมือกลับด้วยความตกใจ

“เอกได้ยินมาว่าคุณมาร์วินอยากได้ณิชา เสนอเงินให้เป็นแสนเลยหนิ”

“มะ ไม่ได้หรอเอก นันทำอย่างนั้นไม่ได้ ณิชาเป็นน้องนันนะ แล้วณิชาก็เด็กเกินกว่าจะมารับรู้อะไรแบบนี้”

“เด็กอะไรยี่สิบแล้วไม่ใช่หรอ ไม่เด็กแล้วนัน ถ้าไม่ทำแบบนี้นันก็รอจัดงานศพให้เอกได้เลย”

“แล้วเอกก็ไม่รับรองด้วยว่าหลังจากเอกตายไปแล้ว พวกมันจะตามมาทำร้ายนันกับณิชาด้วยรึเปล่า”

“เอกหมายความว่าไง”

“ไม่รู้สิ วงการเทา ๆ แบบนี้มันรับรองอะไรไม่ได้หรอกนะนัน

ถ้าพวกมันไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ นันก็รู้หนิ”

“ยังไงก็ไม่ได้เอก นันทำตามที่เอกบอกไม่ได้”

“งั้นก็ตายกันหมดนี่แหละ”